Hey
,
Een tijdje geleden heb ik hier ook even mee gepost, maar vanwege privacyredenen ben ik daar toen mee gestopt. Ik heb nu toch besloten om een kloon aan te maken voor dit topic. Ben je heel nieuwsgierig en wil je weten welk account het was, dan mag je me gerust DM'en.
Ik ben via de huisarts uiteindelijk langs het UMCG geweest en heb daar ook een aantal gesprekken gehad met een man (niet van het genderteam), maar ik ben daar uiteindelijk mee gestopt. In die periode zat ik op meerdere vlakken niet zo goed in mijn vel (ik moest mijn draai nog vinden in mijn studie en nieuwe stad) en ik ben er na 5-6 gesprekken mee gestopt. Het kwam voor mijn gevoel te dichtbij, ik wist niet wat ik moest zeggen en ik heb niet meer gebeld om een nieuwe afspraak te maken. Heel dom. Maar wel typisch ik. Zo eh... gaat het vaker.
Sindsdien heb ik een beetje aangerommeld en geprobeerd om alles aan de kant te schuiven. Eigenlijk alles gaat op dit moment prima en ik heb een sociaal leven wat voor mijn gevoel compleet genoeg is, genoeg afleiding, studie vind ik leuk en ik doe nog wat extra's bij een vereniging. De gevoelens en problemen waar ik toen mee liep zijn helaas niet weg, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik vind mijn lichaam nog steeds onprettig (met name mijn geslachtsdeel) en al heb ik geprobeerd om me wat meer in de 'ik ben een irreëel mooie student'-rol te schikken... het voelt gewoon niet goed. Seks denk ik überhaupt niet eens over zoals ik nu ben. Wel voel ik me veel zelfverzekerder en onderneem ik zelf meer nu.
Ik heb wat dameskleding gehaald de laatste tijd (vroeger had ik als kind wel eens wat aan, maar ik ben een paar keer betrapt). Dit is de eerste keer dat ik echt zelf iets heb, en nog in maat S ook (
). Als ik dan bezig ben met mijn studie of iets anders heb ik dat vaak aan. Het zit echt fijn, maar aan de andere kant voel ik me soms ook heel schuldig.
Nou ja, ik post weer mee in ieder geval. Heb best veel gelurkt, dus ik weet wel wat er speelt
. Excuses voor de random lap tekst ineens.