Depressie & Angst #68

quote:

Op donderdag 3 oktober 2013 23:38 schreef minthy het volgende:

[..]

Op Fok ben ik aardig gematigd geloof ik maar tijdens m'n opleidingen heb ik wel eens haaks op de rest van de klas gestaan met m'n mening, heerlijk gewoon
Kan ik me nu overigens weinig meer bij voorstellen dat ik dat toen gewoon deed

Dat deed ik ook altijd. Vooral als puber heb ik me tegen alles afgezet wat populair was. Beetje hipster before it was cool

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 00:56 schreef minthy het volgende:

[..]

Je had ook passiever kunnen zijn en letterlijk niks doen, het is maar hoe je het bekijkt

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 14:14 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:

[..]

Dat deed ik ook altijd. Vooral als puber heb ik me tegen alles afgezet wat populair was. Beetje hipster before it was cool

Wij hippe gasten noemden hen gewoon alto's.

Man wat een ongelofelijk kutgesprek was dat zeg. Voelde me al slecht maar dat is niks vergeleken met hoe diep ik net zonk...
Ik ben kapot. Ik ga slapen.

Ik kan op de een of andere manier niet quoten.
Maar dat toegevoegde waarde verhaal van de vorige pagina herken ik heel erg ja. Ik word gek als ik niet weet wat ik met mn tijd moet doen. Vooral in deze periode. Nu een vrije dag, wat moet ik doen? Ik snap ook écht niet wat andere mensen doen op zo'n vrije dag. Ik kan het huishouden doen, met een uurtje ben ik klaar. Ik kan uitgebreid douchen/scheren etc. is ok maar een half uurtje. En een dag heeft echt 16 uur oid. Iedereen is overdag met iets bezig maar wat?
Ik prop mijn weekend zo veel mogelijk vol met sociale dingen en als dat niet lukt wordt ik depressiever of voel ik me afgewezen. Ook al is er niet zo heel veel reden voor.
Ik heb heeel snel het idee dat ik iets doe wat geen 'toegevoegde waarde' heeft. Dat heeft er gewoon mee te maken dat ik me niet gelukkiger ga voelen. Het is tijdverdrijf.
Heb net het hele huis stofgezogen en troep opgeruimd, was gedraaid en ik heb nog niet het gevoel dat ik iets nuttigs heb gedaan. Nu gaan liggen/lezen/gamen zou ook niet zo'n 'toegevoegde waarde zijn'.
Ik HOOP dat het gewoon stofjes zijn die (censuur censuur) maar eens moeten reageren op mn medicatie. Het blijft gewoon slechter gaan kots kots kots

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 14:42 schreef Gray het volgende:

[..]

Wij hippe gasten noemden hen gewoon alto's.

Ja ik was ook sowieso alto, ging op school ook om met de andere alto's. Oftewel lui die ook metal/rock/punk luisterden en wijde broeken met bandshirts droegen. Heb zelfs nog een tijdje een enorme hanekam gehad

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 00:59 schreef kuolema het volgende:
Herkennen jullie het constant wanhopig afleiding zoeken uit angst voor een gevoel van leegte?

Ik probeer mijn gedachten weg te houden van mezelf en mijn echte leven, want anders gaat het fout. Ik hou me nu krampachtig vast aan mijn laptop. Zo kan ik dat nare gevoel (tijdelijk) ontwijken.

Voorbeeld: als ik moe ben en besluit dat het beter is om naar bed te gaan, word ik zo bang voor het moment tussen mijn laptop afsluiten en het slapen...daarom stel ik het ook meestal uit. Het is echt angst...want ik weet dat als ik dat gevoel laat komen het dan weer helemaal de verkeerde kant op gaat...dus ik ben heel hard aan het proberen dat te ontwijken. Niet dat ik me daar goed door voel...als mijn concentratie wegzakt met lezen/filmpjes/series kijken moet ik heel hard weer op zoek naar iets nieuws om mijn aandacht bij te kunnen houden en ik word daar gespannen van.

Waarom kan het nou niet gewoon goed blijven gaan? Ik wil dit niet. Ik wil me gewoon kunnen ontspannen en me goed voelen en mezelf zijn. Ook al weet ik niet wat dat is. Het duurt al zo fucking lang. Ik vind het echt heel moeilijk om optimistisch te zijn.

Einde egopost.

Absoluut herkenbaar. Het enige wat je kan doen is het tóch doen. Je weet dat er een kutgevoel komt maar het niet doen stelt het uit en maakt het erger (bv. door te laat slapen en te laat opstaan als gevolg voor te lang achter laptop zitten). Ik heb het ook bij opstaan, das meestal het slechtste moment van de dag.
Eindeloos afleiding zoeken is ook niet heel goed, ik denk dat meditatie wel een optie zou kunnen zijn in zulke gevallen

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 02:27 schreef smitjew het volgende:

[..]

misschien probeer ik het wel , maar weet niet ben bang of zo wat andere mensen uit de buurt ervan denken als zij mijn foto op zo'n datings site zien.

Datingsites hebben mij alleen maar onzekerheid gegeven

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 07:50 schreef Canillas het volgende:

[..]

Als je het gevoel van leegte leert voelen is het geen leegte maar ruimte; je kunt er in doen wat je wil. Zolang je vecht tegen een gevoel kan je dat alleen nooit zo ervaren. Hoe meer controle je wil over een gevoel hoe meer dat gevoel controle heeft over jou. Stel je zou dat gevoel wat je beschrijft volledig de ruimte geven, zonder verzet en zonder de (enge) gedachtes erover te geloven, wat dit probleem er dan ook? Of was het dan een gevoel wat er gewoon is? Het gevoel is niet meer dan dat, een gevoel, het is in de gedachten eromheen geloven die het een probleem maken. Als je die gedachten gelooft, je ermee identificeert, maak je ze zelf waar, creëer je de ervaring ervan. Doe je dat regelmatig dan conditioneer je jezelf naar een stand van verzet en dus lijden toe.

Hier op 53:48 tot 55:03 wordt het wel aardig uitgelegd

what the *bleep* do we know? FULL MOVIE

Zolang je meegaat in de impuls om je gevoel weg te denken blijft de spanning zitten. Als je die impuls leert waarnemen (als gedachten die opkomt) maar er niet in mee gaat en het gevoel de ruimte geeft, de conditionering niet bevestigd, dan verdwijnt deze beetje bij beetje. Als je dat principe leert kennen kun je het gericht in zetten om vrijer te worden. Drukken tegen spanning geeft logischerwijs nog meer spanning. De spanning de ruimte geven, het niet meer laten bepalen wat je doet maar daar zelf de leiding in nemen kan helpen naar een omslag punt van ontspanning toe te werken. Zolang je verzet kan er geen ontsnapping zijn, kan je je niet goed/vrij voelen omdat je tegen het ervaren van jezelf aan het vechten bent.

Dit 'doe' ik altijd (je kent me waarsch wel uit het teveel nadenken topic). Deze 'nondualiteit' geeft rust regelmaat en inzicht. Echter nu ik écht in een dal zit is het rotgevoel sterker dan ooit en is afleiding zoeken een betere optie dan de stilte ervaren. Natuurlijk vind ik het enorm van belang om dit inzicht dicht bij me te dragen, het is hoe is in het leven sta. Maar in een echte depressie is het rotgevoel er ook als er geen gedachten zijn. Er is een rust, maar die rust is een grote donderwolk, af en toe met bliksems van gedachten, hoewel ik niet bang voor de gedachten ben.
Ik was twee weken terug met mijn psycholoog een meditatie-oefening aan het doen. In de oefening maakte ik een muur om me heen en gaf ik alle mensen die energie van mij afnamen 'hun' energie terug. Net zo lang tot er eigenlijk geen gedachten, geen ergernissen meer waren. Er was rust. MAAR alsnog was er een ellendige pijn die niet verdwijnt.
De pijn mag er zijn maar dat maakt hem niet minder. Ik ervaar vrede in de pijn, maar de pijn blijft net zo sterk aanwezig.

Als ik dit vergelijk met een feestje, vrienden, afleiding, lekker ouwehoeren. Dan verdwijnt de pijn geleidelijk. Dan valt er een laken van rust die de pijn verzacht.

tldr; die pijn is zo sterk dat het haast niet te accepteren is. Het grijpt me bij de nek, en zodra ik afdwaal komen gedachten die het nog sterker maken. Ik weet dat ik 'nondualiteit' niet kan toepassen. Maar in deze snelle westerse wereld vol deadlines en midden in een zware depressie kan ik er eigenlijk geen baat uit halen. Ik ben me bewust van gedachten en gevoelens, maar het blijft erg.

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 16:38 schreef sinterklaaskapoentje het volgende:
Dit 'doe' ik altijd (je kent me waarsch wel uit het teveel nadenken topic). Deze 'nondualiteit' geeft rust regelmaat en inzicht. Echter nu ik écht in een dal zit is het rotgevoel sterker dan ooit en is afleiding zoeken een betere optie dan de stilte ervaren. Natuurlijk vind ik het enorm van belang om dit inzicht dicht bij me te dragen, het is hoe is in het leven sta. Maar in een echte depressie is het rotgevoel er ook als er geen gedachten zijn. Er is een rust, maar die rust is een grote donderwolk, af en toe met bliksems van gedachten, hoewel ik niet bang voor de gedachten ben.
Ik was twee weken terug met mijn psycholoog een meditatie-oefening aan het doen. In de oefening maakte ik een muur om me heen en gaf ik alle mensen die energie van mij afnamen 'hun' energie terug. Net zo lang tot er eigenlijk geen gedachten, geen ergernissen meer waren. Er was rust. MAAR alsnog was er een ellendige pijn die niet verdwijnt.
De pijn mag er zijn maar dat maakt hem niet minder. Ik ervaar vrede in de pijn, maar de pijn blijft net zo sterk aanwezig.

Als ik dit vergelijk met een feestje, vrienden, afleiding, lekker ouwehoeren. Dan verdwijnt de pijn geleidelijk. Dan valt er een laken van rust die de pijn verzacht.

tldr; die pijn is zo sterk dat het haast niet te accepteren is. Het grijpt me bij de nek, en zodra ik afdwaal komen gedachten die het nog sterker maken. Ik weet dat ik 'nondualiteit' niet kan toepassen. Maar in deze snelle westerse wereld vol deadlines en midden in een zware depressie kan ik er eigenlijk geen baat uit halen. Ik ben me bewust van gedachten en gevoelens, maar het blijft erg.

Het is zeker geen wondermiddel nee, en het is ook niet de bedoeling om je rot te gaan zitten voelen en verder niets, alsof je met lijden iets bewijst/presteert. Als je iets kan doen waar je je beter voelt, en het is niet puur om een gevoel weg te duwen, dan is dat altijd goed. Rust voor jezelf creëren is goed om te hebben maar als het gaat om het leven van een leven heb je er denk ik meer aan te oefenen met aanwezig blijven juist als er een hoop gebeurt en/of als er veel gevoelens zijn. Dat je rustig kunt blijven ook met een gevoel van onrust. Van mediteren word je rustig maar als je dat dan ziet als beter dan onrustig meet je jezelf alleen maar een nieuwe probleem aan; dan hecht je je aan rust terwijl leven per definitie niet altijd rust is. Leven is voelen en geraakt worden, dat is ook geen probleem, nog geloven in enge/beperkende gedachtes om bepaalde gevoelens heen zijn dat vaak wel.

Je conditionering is iets van vele duizenden jaren, dat verdwijnt niet zomaar. Dat het mogelijk is er binnen een mensen leven mee te breken, wat veel korter is dan al die opgetelde generatie hiervoor bij elkaar, laat wel zien dat het geen absolute macht. Waar je nu nog mee zit is erg groot, anders kon het ook geen probleem zijn, en met de tijd kan het minder groot en minder een probleem worden. Je bent er in ieder geval mee bezig en daar draait het om

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 00:59 schreef kuolema het volgende:
Herkennen jullie het constant wanhopig afleiding zoeken uit angst voor een gevoel van leegte?

Nee, integendeel. Ik ben gek op mijn leegte! Kalmte, vrede, potentieel; het heeft het allemaal!

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 00:59 schreef kuolema het volgende:
Herkennen jullie het constant wanhopig afleiding zoeken uit angst voor een gevoel van leegte?

Ik probeer mijn gedachten weg te houden van mezelf en mijn echte leven, want anders gaat het fout. Ik hou me nu krampachtig vast aan mijn laptop. Zo kan ik dat nare gevoel (tijdelijk) ontwijken.

Voorbeeld: als ik moe ben en besluit dat het beter is om naar bed te gaan, word ik zo bang voor het moment tussen mijn laptop afsluiten en het slapen...daarom stel ik het ook meestal uit. Het is echt angst...want ik weet dat als ik dat gevoel laat komen het dan weer helemaal de verkeerde kant op gaat...dus ik ben heel hard aan het proberen dat te ontwijken. Niet dat ik me daar goed door voel...als mijn concentratie wegzakt met lezen/filmpjes/series kijken moet ik heel hard weer op zoek naar iets nieuws om mijn aandacht bij te kunnen houden en ik word daar gespannen van.

Waarom kan het nou niet gewoon goed blijven gaan? Ik wil dit niet. Ik wil me gewoon kunnen ontspannen en me goed voelen en mezelf zijn. Ook al weet ik niet wat dat is. Het duurt al zo fucking lang. Ik vind het echt heel moeilijk om optimistisch te zijn.

Einde egopost.

Sorry, maar ik quote hem dus al voor de 3e keer. Ik wou nog even toevoegen dat ik het zeker wel herken, dat afleiding zoeken en de seconde dat je niet meer afgeleid bent, slaat het noodlot weer toe.

Ik herken het alleen niet als leegte, maar meer als een gevoel dat ik niet herken en zoveel mogelijk wil wegstoppen. Kan het niet anders uitleggen.

Ik denk dat ik na vier jaar depressie ook maar eens sport ga proberen, lees al jarenlang dat het goed zou werken maar door de depressie nooit aan begonnen en nu ik het zo typ twijfel ik alweer.
Heeft iemand ervaring met 'running therapy', oftewel gewoon met een vast ritme 3 á 5x per week hardlopen?

_{Leuk dat deze username nog beschikbaar was}

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:27 schreef Anhedonia het volgende:
Ik denk dat ik na vier jaar depressie ook maar eens sport ga proberen, lees al jarenlang dat het goed zou werken maar door de depressie nooit aan begonnen en nu ik het zo typ twijfel ik alweer.
Heeft iemand ervaring met 'running therapy', oftewel gewoon met een vast ritme 3 á 5x per week hardlopen?

_{Leuk dat deze username nog beschikbaar was}

Nee, maar weet wel dat je ipv rennen ook gewoon nachtwandelingen kunt doen met joggen tussendoor, is misschien leuker
En dat dan doen om tot rust te komen anders voelt het weer als verplichting oid.

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:27 schreef Anhedonia het volgende:
Ik denk dat ik na vier jaar depressie ook maar eens sport ga proberen, lees al jarenlang dat het goed zou werken maar door de depressie nooit aan begonnen en nu ik het zo typ twijfel ik alweer.
Heeft iemand ervaring met 'running therapy', oftewel gewoon met een vast ritme 3 á 5x per week hardlopen?

_{Leuk dat deze username nog beschikbaar was}

Ik heb ook een tijdje runningtherapie gedaan. Ik vond het wel lekker, maar viel steeds uit door blessures waardoor ik uiteindelijk moest afhaken. Ik kon nog wel met de wandelgroep mee, maar daar had ik niet zo'n trek in

Edit: Ow, en voor mij was vroeger dus alles kut.

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:38 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik heb het een klein poosje geprobeerd maar vond het niks. Je wordt hoofdzakelijk beoordeeld op je foto's/uiterlijk en daar ligt één van m'n grootste problemen
Het zou voor een ander wel goed kunnen werken.

Filter die eruit (hup, de kliko in!) en ga een praatje maken met diegenen die je beoordelen op je profiel??

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:38 schreef minthy het volgende:

[..]

Ik heb het een klein poosje geprobeerd maar vond het niks. Je wordt hoofdzakelijk beoordeeld op je foto's/uiterlijk en daar ligt één van m'n grootste problemen
Het zou voor een ander wel goed kunnen werken.

Oh, denk dat vrouwen daar toch wel kapot gespammed worden door mannen.

In het echt loop je op een meisje af en heb je haar aandacht gewoon, op zo een datingssite moet je competeren met 9 andere mannen, mocht ik daar nou even geen zin in hebben, het mag wel van 2 kanten af komen.

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:43 schreef minthy het volgende:

[..]

Geen doen, ik werd overspoeld door reacties. Volgens mij had ik op de eerste avond bijna 80 chatverzoeken/berichten, daar was voor mij geen filteren aan. Een aantal serieuze gesprekken gehad waaronder iemand die me ontzettend voor de gek zat te houden. Na een paar maanden heb ik het maar weer verwijderd, helemaal klaar mee!

Dan moet je wel heul knap zijn zeg!

Edit: En zelf op profielenjacht gaan dan??

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:34 schreef kingtoppie het volgende:

[..]

Nee, maar weet wel dat je ipv rennen ook gewoon nachtwandelingen kunt doen met joggen tussendoor, is misschien leuker
En dat dan doen om tot rust te komen anders voelt het weer als verplichting oid.

Nu je het zegt, toen ik een tijdje geleden 's nachts rondfietste merkte ik wel hoe fijn de rust en stilte buiten was, misschien dat dan een uurtje wandelen fijn kan zijn. Toch maar eens proberen...

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:34 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Ik heb ook een tijdje runningtherapie gedaan. Ik vond het wel lekker, maar viel steeds uit door blessures waardoor ik uiteindelijk moest afhaken. Ik kon nog wel met de wandelgroep mee, maar daar had ik niet zo'n trek in

Edit: Ow, en voor mij was vroeger dus alles kut.

Hm ja, ik weet ook niet of ik echt met zo'n groep mee wil, maar puur hardlopen lijkt me ook al wel goed en sowieso iets wat wel vaker als hulpmiddel wordt aangewezen, heb alleen altijd al de typische gedachtes van "waarom zou ik daar aan beginnen, het maakt toch allemaal niks uit"

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:41 schreef minthy het volgende:

[..]

Een aantal collega's van me zijn sinds kort running therapy-therapeut, zij en de groep die ze begeleiden zijn er lyrisch over. Er ligt een goede theoretische onderbouwing achter waarom het zo goed helpt bij depressie maar deze kan ik zo niet opdreunen

Ja, die onderbouwing heb ik al wel een paar keer gelezen en qua lichaamsstoffen en alles klinkt het wel logisch. Weet niet of ik bij zo'n echte groep ga maar ik ga in ieder geval proberen alleen te wandelen, dat is voor mij al een beste stap vooruit (no pun intended).

quote:

Op vrijdag 4 oktober 2013 22:46 schreef minthy het volgende:

[..]

Veel mensen lopen niet zo gemakkelijk op een ander af in bijvoorbeeld een kroeg, het kan best handig zijn om eerst online wat contact te hebben

Ja op een site als Fok