R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik was net over de 30 toen ik door een burnout geveld werd, maar als ik iets eerder een kind had gekregen was het me ook voor m'n dertigste overkomen en had ik in de doelgroep gevallen.
Het had bij mij rechtstreeks te maken met de geboorte van mijn kind; een combinatie van diverse factoren die vanaf dat moment actueel werden (en die ik niet had voorzien), heeft me genekt.
Ik herinner me nog dat ik op m'n werk op een gegeven moment naar teksten zat te staren zonder dat er iets binnenkwam, elke middag na afloop jankend in de auto stapte, dat ik totaal in paniek raakte als ik op één dag maar liefst twee dingen moest doen en dat ik op de dagen dat ik thuis voor m'n kindje zorgde, van voeding naar voeding leefde en de rest van de tijd alleen maar zat te wachten, want ik kon helemaal niks meer, heel eng. Net kortsluiting in m'n hoofd en lijf.
Het had bij mij rechtstreeks te maken met de geboorte van mijn kind; een combinatie van diverse factoren die vanaf dat moment actueel werden (en die ik niet had voorzien), heeft me genekt.
Ik herinner me nog dat ik op m'n werk op een gegeven moment naar teksten zat te staren zonder dat er iets binnenkwam, elke middag na afloop jankend in de auto stapte, dat ik totaal in paniek raakte als ik op één dag maar liefst twee dingen moest doen en dat ik op de dagen dat ik thuis voor m'n kindje zorgde, van voeding naar voeding leefde en de rest van de tijd alleen maar zat te wachten, want ik kon helemaal niks meer, heel eng. Net kortsluiting in m'n hoofd en lijf.
Ik heb best wat jonge mensen met een burn-out gezien en gesproken. het is mijn persoonlijke mening dat jongeren met een burn-out onvoldoende klaar zijn gestoomd voor het volwassen leven, voor de maatschappij. Zij hebben onvoldoende zelfstandigheid en ruggengraat meegekregen van huis uit. Kunnen vaak ook slecht met tegenslagen omgaan. Ook de maakbare samenleving speelt hen parten.
Bij jonge moeders zie ik ook de emancipatie-problematiek waarbij de moeder te veel hooi op haar vork neemt en alles te perfect wil doen. En dat kan niet. Toch houden we elkaar maar al te graag voor dat dat wel kan en dat je gewoon faalt als het je als jonge moeder niet lukt.
Mooi voorbeeld:
Alleenstaande moeders werken fulltime, zorgen voor hun kinderen, helpen op school, koken uitgebreide maaltijden en hun huis ziet er altijd uit om door een ringetje te halen.
Vraag:
Hoe komen we daarbij? Nou.. ze zeggen dat ze fulltime werken. Bij veel bedrijven is 36 uur ook fulltime en 10 minuten reistijd of 1 uur is een groot verschil. "Zij zeggen dat zij voor hun kinderen zorgen.. maar hoeveel vangt hun sociale vangnet op? Zitten ze in het KDO de NSO? Of helpen Opa en Oma veel mee? Dat scheelt een hoop. Helpen ze altijd op school of net die ene keer dat jij er ook was? Koken ze uitgebreide maaltijden zelf of uit een kant en klaar pak van de AH? Koken ze als jij daar eet uitgebreid of altijd? En dat schone huis? Dat wordt ook schoongemaakt en snel opgeruimd als er visite komt!
En hoe doe je dat zelf? O.. jij kookt ook de sterren van de hemel als je eters hebt terwijl je het normaal gesproken binnen 20 minuten op tafel wilt hebben? En jij rent ook even door je huis voor je visite aanbelt? Snel die stapel was van de tafel in de huiskamer naar je bed? Die stapel schoenen even in het washok geduwd? Snel een stofzuiger door het huis? FF snel een borstel door de wc?
En waarom denk je dat anderen dat niet net zo doen en dat zij denken dat jouw leven zo perfect is?
Bij jonge moeders zie ik ook de emancipatie-problematiek waarbij de moeder te veel hooi op haar vork neemt en alles te perfect wil doen. En dat kan niet. Toch houden we elkaar maar al te graag voor dat dat wel kan en dat je gewoon faalt als het je als jonge moeder niet lukt.
Mooi voorbeeld:
Alleenstaande moeders werken fulltime, zorgen voor hun kinderen, helpen op school, koken uitgebreide maaltijden en hun huis ziet er altijd uit om door een ringetje te halen.
Vraag:
Hoe komen we daarbij? Nou.. ze zeggen dat ze fulltime werken. Bij veel bedrijven is 36 uur ook fulltime en 10 minuten reistijd of 1 uur is een groot verschil. "Zij zeggen dat zij voor hun kinderen zorgen.. maar hoeveel vangt hun sociale vangnet op? Zitten ze in het KDO de NSO? Of helpen Opa en Oma veel mee? Dat scheelt een hoop. Helpen ze altijd op school of net die ene keer dat jij er ook was? Koken ze uitgebreide maaltijden zelf of uit een kant en klaar pak van de AH? Koken ze als jij daar eet uitgebreid of altijd? En dat schone huis? Dat wordt ook schoongemaakt en snel opgeruimd als er visite komt!
En hoe doe je dat zelf? O.. jij kookt ook de sterren van de hemel als je eters hebt terwijl je het normaal gesproken binnen 20 minuten op tafel wilt hebben? En jij rent ook even door je huis voor je visite aanbelt? Snel die stapel was van de tafel in de huiskamer naar je bed? Die stapel schoenen even in het washok geduwd? Snel een stofzuiger door het huis? FF snel een borstel door de wc?
En waarom denk je dat anderen dat niet net zo doen en dat zij denken dat jouw leven zo perfect is?
Sorry, maar de meeste jongeren die ik heb meegemaakt met een burnout woonden thuis. Met een moeder die ALLES voor hen deed in het huishouden, een vader die ALLE administratie voor hen verzorgde en mannenklusjes als bandenplakken en auto wassen voor hen deed. En ze werkten dan 20-32 uur per week of volgden een deeltijd opleiding van 2 uur per dag.
En dan een burn-out.
Zucht.
En dan een burn-out.
Zucht.
Ik ken juist helemaal niemand anders met een burn-out, heb er ook destijds niet echt met iemand over kunnen praten. Het gebrek aan begrip en herkenning heeft misschien wel gezorgd dat ik er langer mee door bleef lopen toen alle alarmsignalen al op rood gingen, ik weet het niet. Ik ben ook wel zo iemand van "hup, niet zeuren, schouders eronder en doorgaan", dus ik ben pas aan de bel gaan trekken toen het écht niet meer ging.
Dat was in mijn geval zeker niet zo. Ik woonde al heel lang niet meer bij mijn ouders, ik werkte fulltime en er was van alles aan de hand in mijn leven toen mijn burn out begon.quote:Op zondag 27 oktober 2013 19:45 schreef Ouder1 het volgende:
Sorry, maar de meeste jongeren die ik heb meegemaakt met een burnout woonden thuis. Met een moeder die ALLES voor hen deed in het huishouden, een vader die ALLE administratie voor hen verzorgde en mannenklusjes als bandenplakken en auto wassen voor hen deed. En ze werkten dan 20-32 uur per week of volgden een deeltijd opleiding van 2 uur per dag.
En dan een burn-out.
Zucht.
Goed, het idee dat je alles maar moet kunnen tegenwoordig speelde misschien wel mee, maar bij mij zit dat hoge eisen aan jezelf stellen en jezelf niet laten kennen als je het eigenlijk toch wel moeilijk vindt ook gewoon in de familie.
Are you pondering what I'm pondering?
Oops, er is geloof ik iets misgegaan. Ik wou even zeggen dat ik dit stukje heel erg herken:
Vooral hoe die "kortsluiting" dan langzamerhand steeds meer van je tijd gaat opvullen, tot je eigenlijk buiten de momenten dat je écht iets moet ook helemaal niks meer kunt doen. Heel eng inderdaad.quote:
Ik herinner me nog dat ik op m'n werk op een gegeven moment naar teksten zat te staren zonder dat er iets binnenkwam, elke middag na afloop jankend in de auto stapte, dat ik totaal in paniek raakte als ik op één dag maar liefst twee dingen moest doen en dat ik op de dagen dat ik thuis voor m'n kindje zorgde, van voeding naar voeding leefde en de rest van de tijd alleen maar zat te wachten, want ik kon helemaal niks meer, heel eng. Net kortsluiting in m'n hoofd en lijf.
Know that while you sleep
Everything has changed
Everything has changed
Want hulp vragen is een teken van zwakte, dus gewoon lekker zelf blijven ploeteren, al loop je op je tandvlees. Ja, been there, done that. Zulke dingen heb ik van huis uit ook meegekregen.quote:
maar bij mij zit dat hoge eisen aan jezelf stellen en jezelf niet laten kennen als je het eigenlijk toch wel moeilijk vindt ook gewoon in de familie.
Om een voorbeeld te geven: ik heb in de 20 jaar dat ik bij m'n ouders woonde, nooit een pijnstiller gekregen, hoe ziek ik ook was. Dat was gewoon not done. Tanden op elkaar en doorgaan, met hoofdpijn kun je gewoon naar school, pas als je niet meer op of neer kunt van de griep met hoge koorts mocht je thuisblijven.
Met zo'n instelling ook weer aan het werk gegaan na de bevalling, ik had een hele zware bevalling gehad en was fysiek nog lang niet in orde, maar toch gewoon op het werk weer schouders eronder en doorgaan, ook al ging het helemaal niet.
Er speelden overigens nog een paar andere heftige dingen in die tijd, het was niet alléén dat.
|
|
