Alleen Mohammed zijn leven toont toch wel het tegendeel aan. hij heeft de Arabische stammen bestreden tot ze zich allemaal tot de islam hadden bekeerd. En toen Mohammed stierf, was er plotseling een grote geloofsafval. Hierop gebruikte Mohammeds opvolger weer geweld om iedereen in het gareel te krijgen.
Nu kun je natuurlijk stellen dat je zijn daden ook in historische context moet bekijken. Alleen in de koran staat duidelijk dat geweld tegen ongelovige verboden is. En Mohammed heeft eigenlijk het tegendeel gedaan.
Hoe is dit te verklaren?
De Islam was een nieuwe religie en het had weinig volgelingen. Ze werden zo erg onderdrukt dat ze op een bepaald moment naar Ethiopië moesten vluchten.
Toen ze daarna terug kwamen en het geweld nog doorging mochten ze pas terugvechten. Het is niet zo dat mensen zich tot de Islam bekeerden en meteen om zich heen begonnen te hakken.
Denk er logisch over na, je bent een nieuwe jonge religie midden ineen woeste omgeving, met allerlei machtige stammen om je heen met andere religies. Zou je even voor de lol een oorlog tegen ze beginnen?
Volgens mij staat juist het tegendeel in de Koran?quote:Op zondag 22 september 2013 23:05 schreef theunderdog het volgende:
Er wordt vaak beweert dat je de verzen in de koran moet lezen in historische context. Zo werden verzen geschreven in oorlogstijd waar de krijgswet is toegestaan. Hiermee zou je dus niet kunnen stellen dat de islam haatdragend is want het moet ook nog een defensieve oorlog zijn.
Alleen Mohammed zijn leven toont toch wel het tegendeel aan. hij heeft de Arabische stammen bestreden tot ze zich allemaal tot de islam hadden bekeerd. En toen Mohammed stierf, was er plotseling een grote geloofsafval. Hierop gebruikte Mohammeds opvolger weer geweld om iedereen in het gareel te krijgen.
Nu kun je natuurlijk stellen dat je zijn daden ook in historische context moet bekijken. Alleen in de koran staat duidelijk dat geweld tegen ongelovige verboden is. En Mohammed heeft eigenlijk het tegendeel gedaan.
Hoe is dit te verklaren?
En verder heb ik me niet echt historisch verdiept in de geschiedenis van Mo maar wie was zijn opvolger en hoe deed die dat?
Ik vraag me af waarom er niks van die andere religies tot stand is gekomen oftewel door is gegroeid als de Islam. Wat ging er precies mis?quote:
Hoe bedoel je "hij heeft de Arabische stammen bestreden"?
De Islam was een nieuwe religie en het had weinig volgelingen. Ze werden zo erg onderdrukt dat ze op een bepaald moment naar Ethiopië moesten vluchten.
Toen ze daarna terug kwamen en het geweld nog doorging mochten ze pas terugvechten. Het is niet zo dat mensen zich tot de Islam bekeerden en meteen om zich heen begonnen te hakken.
Denk er logisch over na, je bent een nieuwe jonge religie midden ineen woeste omgeving, met allerlei machtige stammen om je heen met andere religies. Zou je even voor de lol een oorlog tegen ze beginnen?
Uhm...hoe kan je die eerste claim maken als je je niet hebt verdiept in de geschiedenis van die profeet? De Koran is in feite een historisch boek.quote:
[..]
Volgens mij staat juist het tegendeel in de Koran?
En verder heb ik me niet echt historisch verdiept in de geschiedenis van Mo maar wie was zijn opvolger en hoe deed die dat?
Ik ben geen korankenner. Waar staat dit in de koran?quote:
Alleen in de koran staat duidelijk dat geweld tegen ongelovige verboden is.
Ach ja.. de discrepantie tussen heilige teksten en wat men daarmee doet zie je in alle religies, niet in de laatste plaats in het christendom.quote:
En Mohammed heeft eigenlijk het tegendeel gedaan.
Hoe is dit te verklaren?
In historisch context heeft Mohammed wel een 10 jarig wapenstilstand met Mekka getekend, die vervolgens is afgeschaft nadat troepen trouw aan Mekka, bondgenoten van Mohammed in Medina hebben aangevallen, Wanneer je het hebt over Arabische stammen, moet ik wel heel nadrukkelijk zeggen dat het niet om ongelovigen pur sang ging, maar om de polytheïsten in Mekka.quote:
Er wordt vaak beweert dat je de verzen in de koran moet lezen in historische context. Zo werden verzen geschreven in oorlogstijd waar de krijgswet is toegestaan. Hiermee zou je dus niet kunnen stellen dat de islam haatdragend is want het moet ook nog een defensieve oorlog zijn.
Alleen Mohammed zijn leven toont toch wel het tegendeel aan. hij heeft de Arabische stammen bestreden tot ze zich allemaal tot de islam hadden bekeerd. En toen Mohammed stierf, was er plotseling een grote geloofsafval. Hierop gebruikte Mohammeds opvolger weer geweld om iedereen in het gareel te krijgen.
Nu kun je natuurlijk stellen dat je zijn daden ook in historische context moet bekijken. Alleen in de koran staat duidelijk dat geweld tegen ongelovige verboden is. En Mohammed heeft eigenlijk het tegendeel gedaan.
Hoe is dit te verklaren?
Toen Mohammed Mekka had veroverd ging het vrijwel zonder het laten vloeien van bloed, er zijn een stuk of 7 mensen gedood, die als verantwoordelijk werden gezien voor het schenden van het verdrag en de vrede daarmee hebben gebroken, niet het volk wat bijna in haar geheel polytheïstisch was, zodoende is er ook een bekende uitspraak van Mohammed na de verovering van Mekka:
Wat betreft de oorlogen na Mohammeds dood ging het vooral om autoriteit, ten eerste wilden Arabische stammen niet meer de Zakaat ( belasting ) betalen aan Madinah, omdat ze een verdrag hadden gesloten met Mohammed en hij was gestorven, wilde de Kalief Abu Bakr als opvolger van Mohammed gezag van Madina over het Arabische schiereiland herstellen.quote:O Quraish, what do you think of the treatment that I should accord you?"
And they said, "Mercy, O Prophet of Allah. We expect nothing but good from you."
Thereupon Muhammad declared:
"I speak to you in the same words as Yūsuf spoke to his brothers. This day there is no reproof against you; Go your way, for you are free."[.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 23-09-2013 13:14:33 ]
Er is een verbod op het voeren van oorlog/vergelding als de tegenpartij tot vrede geneigd is, denk dat TS dat bedoelt.quote:
[..]
Ik ben geen korankenner. Waar staat dit in de koran?
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 23-09-2013 13:19:10 ]
Hmm.. dat klinkt als iets dat al naar gelang de behoefte kan worden uitgelegd. Met name 'tot vrede geneigd is' kan natuurlijk op zo'n beetje elke manier worden uitgelegd, tot en met het volledig erkennen en aanvaarden van de islamitische religie.quote:
[..]
Er is een verbod op het voeren van oorlog/vergelding als de tegenpartij tot vrede geneigd is, denk dat TS dat bedoelt.
Mwuah, geen enkele oorlog is ten tijden van Mohammed ooit geëindigd met als voorwaarde dat de tegenpartij zich zou bekeren tot de Islam. In alle oorlogen voldeed het dat ze zich terugtrekken en of wapens neerleggen, het idee van bekeren onder druk van het zwaard is verwerpelijk in de Koran, ook iets wat de Koran Mohammed heeft verboden om te doen.quote:
[..]
Hmm.. dat klinkt als iets dat al naar gelang de behoefte kan worden uitgelegd. Met name 'tot vrede geneigd is' kan natuurlijk op zo'n beetje elke manier worden uitgelegd, tot en met het volledig erkennen en aanvaarden van de islamitische religie.
Niet te vergeten dat de verzen vooraf gaan met dat je ze alleen mag bevechten zolang ze jou bevechten, dat je ze moet verdrijven van waar ze jou hebben verdreven en dat als ze ophouden niet verder mag gaan met vijandelijkheid.
Ik had ooit een FOK!ker uitgedaagd om een vers aan te tonen waar de Koran groenlicht geeft voor het beginnen met de agressie, ik wacht na maanden nog steeds eerlijk gezegd.
[ Bericht 7% gewijzigd door #ANONIEM op 23-09-2013 13:54:53 ]
Hoe verklaar jij dan eigenlijk deze verzen?quote:
[..]
Er is een verbod op het voeren van oorlog/vergelding als de tegenpartij tot vrede geneigd is, denk dat TS dat bedoelt.
Hoofdstuk 2, vers 191:
En doodt hen, waar je hen ook ontmoet en drijft hen uit, vanwaar zij u hebben uitgedreven; want vervolging is erger dan doden. En bevecht hen niet nabij de heilige Moskee, voordat zij je daarin bevechten. Maar indien zij je bevechten, bevecht hen dan - zo is de vergelding voor de ongelovigen.
Hoofdstuk 4, vers 89:
Zij wensen dat gij verwerpt, evenals zij hebben verworpen, zodat gij aan hen gelijk zult worden. Neemt derhalve geen vrienden uit hun midden totdat zij voor de zaak van God werken. En indien zij tot vijandschap vervallen, grijpt hen dan en doodt hen waar gij hen ook vindt; en neemt vriend noch helper uit hun midden.
Hoofdstuk 4, vers 91:
Gij zult anderen vinden die veilig bij u willen zijn en bij hun eigen volk; telkens wanneer zij tot vijandigheid worden opgeroepen, doen zij blindelings mee. Als zij zich derhalve niet op een afstand van u houden, noch u vrede aanbieden, noch hun handen terughouden, grijpt hen dan aan en doodt hen waar gij hen ook vindt. Tegen dezen hebben Wij u duidelijk gezag gegeven.
Hoofdstuk 5, vers 33:
De vergelding dergenen die oorlog tegen God en Zijn boodschappers voeren en er naar streven wanorde in het land te scheppen, is slechts dat zij gedood of gekruisigd worden, of dat hun handen en hun voeten de ene rechts en de andere links, worden afgesneden, of dat zij het land worden uitgezet. Dat zal voor hen een schande in deze wereld zijn en in het Hiernamaals zullen zij een grote straf ontvangen.
Hoofdstuk 9, vers 5:
Wanneer de heilige maanden voorbij zijn, doodt dan de afgodendienaren waar je hen ook vindt en grijpt hen en belegert hen en loert op hen uit elke hinderlaag. Maar als zij berouw hebben en het gebed houden en de Zakaat betalen, laat hun weg dan vrij. Voorzeker, God is Vergevensgezind, Genadevol.
Hoofdstuk 9, vers 123:
O, jij die gelooft, bestrijdt de ongelovigen die in uw nabijheid zijn en laat hen hardheid in u vinden en weet, dat God met de godvruchtigen is.
Hoofdstuk 9, vers 29:
Bestrijdt diegenen onder de mensen van het Boek, die in God noch in de laatste Dag geloven, noch voor onwettig houden wat God en Zijn boodschapper voor onwettig hebben verklaard, noch de ware godsdienst belijden totdat zij de belasting met eigen hand betalen, terwijl zij onderdanig zijn.
Hoofdstuk 4, vers 95:
Diegenen der gelovigen die niets doen, met uitzondering der onbekwamen, zijn niet gelijk aan degenen die met hun rijkdommen en hun persoon terwille van God strijden. God heeft degenen, die met hun rijkdommen en hun persoon strijden doen uitmunten boven de rustenden en aan ieder heeft God het goede beloofd. God zal de strijders boven de stilzittenden doen uitblinken door een grote beloning,
Hoofdstuk 4, vers 101:
Voorwaar, de ongelovigen zijn een openlijke vijand voor u.
Hoofdstuk 25, vers 52:
Dus volg de ongelovigen niet, en voer met (de Koran) een grote strijd tegen hen.
Hoofdstuk 61, De strijdplaats (as-Saff)
Vers 4:
Voorzeker, God heeft diegenen lief die terwille van Hem strijden in geordende gelederen, alsof zij een hechte muur vormen.
Hoodstuk 8, vers 22:
Voorzeker, erger dan de beesten zijn in de ogen van God de doven en de stommen die niet willen begrijpen.
Hoofdstuk 8, vers 55:
Voorzeker, in de ogen van God zijn zij, die (de waarheid) verwerpen erger dan beesten want zij willen niet geloven.
Ik zeg niet dat deze verzen juist zijn of dat ik ze in juiste context heb geplaatst. Ik vraag alleen hoe jij die verzen dan kan verklaren.quote:Op maandag 23 september 2013 16:47 schreef Triggershot het volgende:
Ik ben het echt zat dat mensen van een willekeurig site een paar verzen aanhalen zonder te lezen dat er notabene precies staat wat ik zeg, dat je alleen mag bevechten als zij bevechten, dat er sprake is van dat de niet-moslim begint, dat je moet ophouden wanneer zij ophouden, dat je nooit uit jezelf mag beginnen, dat als er vrede wordt aangeboden dat ook moet aannemen, lees eens in godsnaam de Koran voor jezelf ipv een moslimfanboy of een Islamofoobs lezing te hanteren op een manier dat je een normaal boek zou lezen, dus chronologisch en niet in een hoofdstuk bij vers 22 beginnen en dan springen naar 55.
Want deze verzen roepen wel degelijk op tot geweld tegen ongelovige.
Lees mijn inhoudelijke reacties eens goed zou ik zeggen.quote:
[..]
Ik zeg niet dat deze verzen juist zijn of dat ik ze in juiste context heb geplaatst. Ik vraag alleen hoe jij die verzen dan kan verklaren.
Want deze verzen roepen wel degelijk op tot geweld tegen ongelovige.
Laatste x dan:
De Koran roept niet op tot geweld tegen ongelovigen, zeker niet enkel en alleen omdat ongelovig is, de Koran roept op tot vergelding van diegenen die moslims het leven zuur maken, met tientallen beperkingen die daar op volgen.
"Hoofdstuk 9, vers 123:quote:
[..]
Lees mijn inhoudelijke reacties eens goed zou ik zeggen.
Laatste x dan:
De Koran roept niet op tot geweld tegen ongelovigen, zeker niet enkel en alleen omdat ongelovig is, de Koran roept op tot vergelding van diegenen die moslims het leven zuur maken, met tientallen beperkingen die daar op volgen.
O, jij die gelooft, bestrijdt de ongelovigen die in uw nabijheid zijn en laat hen hardheid in u vinden en weet, dat God met de godvruchtigen is."
Hier staat toch duidelijk dat men de ongelovige moet bestrijden omdat ze ongelovig zijn?
Is de Koran met hoofdstuk 9 begonnen of is hoofdstuk 9 met vers 123 begonnen?quote:
[..]
"Hoofdstuk 9, vers 123:
O, jij die gelooft, bestrijdt de ongelovigen die in uw nabijheid zijn en laat hen hardheid in u vinden en weet, dat God met de godvruchtigen is."
Hier staat toch duidelijk dat men de ongelovige moet bestrijden omdat ze ongelovig zijn?
Natuurlijk niet. Maar de verzen staan zoals ze staan.quote:Op maandag 23 september 2013 17:50 schreef Triggershot het volgende:
[..]
Is de Koran met hoofdstuk 9 begonnen of is hoofdstuk 9 met vers 123 begonnen?
Ik zou zeggen begin met het lezen van vers 1 en zie welk groep ongelovigen Allah als doelgroep neemt en vanwege wat zij hebben gedaan. De Soerah begint notabene met 'verklaring' ipv de gebruikelijke "In de naam van Allah de barmhartige de genadevolle. "quote:
[..]
Natuurlijk niet. Maar de verzen staan zoals ze staan.
Als de verzen er staan zoals ze staan zie ik eerlijk gezegd geen reden om 122 verzen te passeren en te beginnen bij 123, maar goed dat zal misschien wel mijn rare logica zijn.
De Banu Qurayza (Arabisch: بني قريظة; بنو قريظة, alternatieve spellingen: Quraiza, Qurayzah en Quraytha) waren een Joodse stam in het noorden van Arabië. Deze stam, bestaande uit enige duizenden personen, werd verslagen door Mohammed in 627.
Ibn Ishaq (767-770) vertelt in zijn biografie van Mohammed hoe in het vijfde jaar van de hijra, aartsengel Gabriël verscheen aan Mohammed, na de zogenaamde slag van de gracht. De engel vroeg hem: Heb je je wapen neergelegd? Mohammed antwoordde bevestigend. De aartsengel commandeerde Mohammed: Allah beveelt je, Mohammed, ga naar Banu Qurayza. Ik ga naar hen toe om hun bolwerk op zijn grondvesten te doen schudden. Mohammed ging naar de joden en riep ze op: Apen, Allah is jullie ongenadig en brengt jullie Zijn wraak. Aan de joden werd voorgesteld om moslim te worden; daarmee konden ze hun leven en bezittingen veiligstellen. De joden weigerden dit. Na een belegering van 25 dagen gaven zij zich over op voorwaarde dat ze mochten blijven leven.
Na hun vrijlating vroeg Mohammed aan Sa’d ibn Mu’aadh (een lid van Aws-stam), om een vonnis te vellen over de toestand van die joden. Hij stond hun toe om berecht te worden volgens de Joodse wetten. In deze wetten stond op verraad en het schenden van verdragen de doodstraf door onthoofding. Zijn vonnis luidde: De joodse mannen moeten worden gedood, hun bezittingen moeten worden verdeeld. Joodse vrouwen en kinderen moeten als slaven onderling worden verdeeld. Daarna werden de joden naar de bazaar van Medina gebracht. In Medina moesten op bevel van Mohammed greppels worden gegraven. De joden moesten erin gaan zitten. Ze werden één voor één onthoofd. Volgens de gezaghebbende historicus en theoloog Al-Tabari (838-923) werden tussen 700 en 900 joodse mannen onthoofd. Mohammed zelf was bij de slachting aanwezig. Hierna waren er geen joodse stammen in Medina meer over.
Als je dan toch niet je eigen huiswerk doet:quote:
Ibn Ishaq (767-770) vertelt in zijn biografie van Mohammed hoe in het vijfde jaar van de hijra, aartsengel Gabriël verscheen aan Mohammed, na de zogenaamde slag van de gracht. De engel vroeg hem: Heb je je wapen neergelegd? Mohammed antwoordde bevestigend. De aartsengel commandeerde Mohammed: Allah beveelt je, Mohammed, ga naar Banu Qurayza. Ik ga naar hen toe om hun bolwerk op zijn grondvesten te doen schudden. Mohammed ging naar de joden en riep ze op: Apen, Allah is jullie ongenadig en brengt jullie Zijn wraak.
quote:Did Prophet Muhammad order 900 Jews to be killed ?
From: "Journal of the Royal Asiatic Society of Great Britain and Ireland " [ 1976 ] , pp. 100-107
_________________________________________________________
It is well known that at the advent of Islam there were three Jewish tribes who lived in Yathrib (later Medina), as well as other Jewish settlements further to the north, the most important of which were Khaybar and Fadak. It is also generally accepted that at first the Prophet Muhammad hoped that the Jews of Yathrib, as followers of a divine religion, would show understanding of the new monotheistic religion, Islam. However, as soon as these tribes realized that Islam was being firmly established and gaining power, they adopted an actively hostile attitude, and the final result of the struggle was the disappearance of these Jewish communities from Arabia proper.
The biographers of the Prophet, followed by later historians, tell us that Banu Qaynuga, 1 and later Banu al-Nadir 2 provoked the Muslims, were besieged, and in turn agreed to surrender and were allowed to depart, taking with them all their transportable possession. Later on Khaybar 3 and Fadak 4 were evacuated. According to Ibn Ishaq in the Sira 5 the third of the Jewish tribed, Banu Qurayza, sided with the Qurashites and their allies, who made an unsuccesful attack on Medina in an attempt to destroy Islam. This, the most serious challenge to Islam, failed, and the Banu Qurayza were in turn besieged by the Prophet. Like Banu al-Nadir, in the time they surrendered, but unlike the Banu al-Nadir, they were subjected to the arbitration of Sa'd b. Mu'adh, a member of the Aws tribe, allies of Qurayza. He ruled that the grown-up males should be put to death and the women and children subjected to slavery. Consequentiy, trenches were dug in the market-place in Medina, and the men of Qurayza were brought out in groups and their necks were struck. 6 Estimates of those killed vary from 400 to 900.
On examination, details of the story can be challenged. it can be demonstrated that the assertion that 600 or 800 or 900 7 men of Banu Qurayza were put to death in cold blood can not be true; that it is a later invention; and that it has its source i Jewish traditions. Indeed the source of the detailes in earlier jewish history can be pointed out with surprising accuracy. The Arabic sources will now be surveyed, and the contribution of their jewish informants will be discussed. The credibility of the details will then be assessed, and the prototype of the earlier jewish history pin-pointed.
The earliest work that we have, with the widest range of details, is Ibn Ishaq's Sira, his biography of the Prophet. It is also the longest and the most widely quoted. Later historians draw, and in most cases depend on him. 8 , But Ibn Ishaq died in 151 A.H., i.e. 145 years after the event in question. Later historians simply take his version of the story, omitting more or less of the detail, and overlooking his uncertain list of authorities. They generally abbreviate the story, which appears just as one more event to report. In most cases their interest seems to end there. Some of them indicate that they are not really convinced, but they are not prepared to take further trouble. One authority, Ibn Hajar, however, denounces this story and the other related ones as "odd tales". 9 A contemporary of Ibn Ishaq, Malik, 10 the jurist denounces Ibn Ishaq outright as "a liar" 11 and "an impostor" 12 just for transmitting such stories.
It must be remembered that historians and authors of the Prophet's biography did not apply the strict rules of the "traditionists". They did not always provide a chain of authorities, each of whom had to be verified as trustworthy and as certain or likely to have transmitted his report directly from his informant, and so on. The attitude towards biographical details and towards the early events of Islam was far less meticulous than their attitude to the Prophet's traditions, or indeed to any material relevant to jurisprudence. Indeed Ibn Ishaq's account of the siege of Medina and the fall of the Banu Qurayza is pieced together by him from information given by a variety of persons he names, including Muslim descendants of the Jews of Qurayza. Against these late and uncertain sources must be placed the only contemporary and entirely authentic source, the Qur'an. There, the reference in Sura XXXIII, 26 is very brief: "He caused those of the People of the Book who helped them [ i.e. the Quraysh ] to come out of their forts. Some you killed, some you took prisoner." There is no reference to numbers.
Ibn Ishaq sets out his direct sources as he opens the relevant chapter on the siege of Medina. These were: a client of the family of al-Zubayr and others whom he "did not suspect". They told parts of the story on the authority of 'Abdullah b. Ka'b b. Malik, al Zuhri, 'Asim b. 'Umar b. Qatada, 'Abdullab b. Abi Bakr, Muhammad b. Ka'b of Qurayza, and "others among our men of learning", as he put it. Each of these contributed to the story, so that Ibn Ishaq's version is the sum total of the collective reports, pieced together. At a later stage Ibn Ishaq quotes another descendant of Qurayza, 'Atiyya 13 by name, who had been spared, and, directly, a certain descendant of al-Zabir b.Bata, a prominent member of the tribe of Qurayza who figures in the narrative.
The story opens with a description of the effort of named Jewish leaders to organize against the Muslims an alliance of the hostile forces. The leaders named included three from the Banu al-Nadir and two of the tribe of Wa'il, another Jewish tribe; together with other Jewish fellow-tribesmen unnamed. Having persuaded the neighbouring Bedouin tribes of Ghatafan, Murra, Fazara, Sulaym, and Ashja' to take up arms, they now proceeded to Mecca where they succeeded in persuading the Quraysh. Having gathered together a besieging force, one of the Nadir leaders, Huyayy b. Akhtab, in effect forced himself on the third Jewish tribe still in Medina, the Banu Qurayza, and, against the better judgement of their leader, Ka'b b. Asad, he persuaded them to break faith with the Prophet in the hope, presented as a certainty, that the Muslims would not stand up to the combined attacking forces and that Qurayza and the other Jews would be restored to independent supremacy. The siege of Medina failed and the Jewish tribes suffered for their part in the whole operation. The attitude of scholars and historians to Ibn lshaq's version of the story has been either one of complacency, sometimes mingled with uncertainty, or at least in two important cases, one of condemnatlon and outright rejection.
The complacent attitude is one of accepting the biography of the Prophet and the stories of the campaigns at they were received by later generations without the meticulous care or the application of the critical criteria which collectors of traditions or jurists employed. It was not necessary to check the veracity of authorities when transmitting or recording parts of the story of the Prophet's life. 14 It was not essential to provide a continuous chain of authorities or even to give authorities at all. That is obvious in Ibn Ishaq's Sira. On the other hand reliable authority and a continuous line of transmission were essential when law was the issue. That is why Malik the jurist had no regard for Ibn Ishaq. 15
One finds, therefore, that later historians and even exegetes either repeat the very words of Ibn Ishaq or else abbreviate the whole story. Historians gave it, as it were, a cold reception. Even Tabari, nearly 150 years after Ibn Ishaq, does not try to find other versions of the story as he usually does. He casts doubt by his use of the words, "Waqidi alleged [ za'ama ] that the Prophet caused trenches to be dug." Ibn ai-Qayyim in Zad al-ma'ad makes only the briefest reference and he ignores altogether the crucial question of numbers. Ibn Kathir even seems to have general doubt in his mind because he takes the trouble to point out that the story was told on such "good authority" as that of 'A'isha. 16
Apart from mild complacency or doubtful acceptance of the story itself, Ibn Ishaq as an author was in fact subjected to devastating attacks by scholars, contemporary or later, on two particular accounts. One was his uncritical inclusion in his Sira of so much spurious or forged poetry; 17 the other his unquestioning acceptance of just such a story as that of the slaughter of Banu Qurayza. His contemporary, the early traditionist and jurist Malik, called him unequivocally "a liar" and "an imposter" 18 "who transmits his stories from the Jews". 19 In other words, applying his own criteria, Malik impugned the veracity of Ibn Ishaq's sources and rejected his approach. Indeed, neither Ibn Ishaq's list of informants nor his method of collecting and piecing together such a story would he acceptable to Malik the jurist.
In a later age Ibn Hajar further explained the point of Malik's condemnation of Ibn Ishaq. Malik, he said, 20 condemned Ibn Ishaq because he made a point of seeking out descendants of the Jews of Medina in order to obtain from them accounts of the Prophet's campaigns as handed down by their forefathers. Ibn Hajar 21 then rejected the stories in question in the strongest terms: "such odd tales as the story of Qurayza and al-Nadir". Nothing could be more damning than this outright rejection. Against the late and uncertain sources on the one hand, and the condemning authorities on the other, must be set the only contemporary and entirely authentic source, the Qur'an. There the reference in Sura XXXIII, 26 is very brief: "He caused those of the People of the Book who helped them [ i.e. the Quraysh ] to come out of their forts. Some you killed, some you took prisoner."
Exegetes and traditionists tend simply to repeat Ibn Ishaq's tale, but in the Qur'an the reference can only be to those who were actually in the fighting. This is a statement about the battle. It concerns those who fought. Some of these were killed. others were taken prisoner. One would think that if 600 or 900 people were killed in this manner the significance of the event would have been greater. There would have been a clearer reference in the Qur'an, a conclusion to be drawn, and a lesson to be learnt. But when only the guilty leaders were executed, it would be normal to expect only a brief reference. So much for the sources: they were neither uninterested nor trustworthy; and the report was very late in time. Now for the story. The reasons for rejecting the story are the following:
1:
As already stated above, the reference to the story in the Qur'an is extremely brief, and there is no indication whatever of the killing of a large number. In a battle context the reference is to those who were actually fighting. The Qur'an is the only authority which the historian would accept without hesitation or doubt. It is a contemporary text, and, for the most cogent reasons, what we have is the authentic version.
2:
The rule in Islam is to punish only those who were responsible for the sedition.
3:
To kill such a large number is diametrically opposed to the Islamic sense of justice and to the basic principles laid down in the Qur'an - particularly the verse. "No soul shall bear another's burden" 22 It is obvious in the story that the leaders were numbered and well known. They were named.
4:
It it also against the Qur'anic rule regarding prisoners of war, which is: either they are to be granted their freedom or else they are to be allowed to be ransomed. 23
5:
It is unlikely that the Banu Qurayza should be slaughtered when the other Jewish groups who surrendered before Banu Qurayza and after them were treated leniently and allowed to go. Indeed Abu 'Ubayd b. Sallam relates in his Kitab al-amwal 24 that when Khaybar felt to the Muslims there were among the residents a particular family or clan who had distinguished themselves by execesive unseemly abuse of the Prophet. Yet in that hour the Prophet addressed them in words which are no more than a rebuke: "Sons of Abu al-Huqayq [ he said to them ] I have known the extent of your hostility to God and to His apostle, yet that does not prevent me from treating you as I treated your brethren." That was after the surrender of Banu Qurayza.
6:
If indeed so many hundreds of people had actually been put to death in the market-place, and trenches were dug for the operation, it is very strange that there should be no trace whatever of all that - no sign or word to point to the place, and no reference to a visible mark. 25
7:
Had this slaughter actually happened, jurists would have adopted it as a precedent. In fact exactly the opposite has been the case. The attitude of jurists, and their rulings, have been more according to the Qur'anic rule in the verse, "No soul shall bear another's burden."
Indeed, Abu 'Ubayd b. Sallam relates a very significant incident in his book Kifab al-amwal, 26 which, it must be noted, is a book of jurisprudence, of law, not a sira or a biography. He tells us that in the time of the Imam al-Awza'i 27 there was a case of trouble among a group of the People of the Book in the Lebanon when 'Abdullab b. 'All was regional governor. He put down the sedition and ordered the community in question to be moved elsewhere. Al-Awza'i in his capicity as the leading jurist immediately objected. His argument was that the incident was not the result of the cormmunity's unanimous agreement. "At far as I know [ he argued ] it is not a rule of God that God should punish the many for the fault of the few but punish the few for the fault of the many." Now, had the Imam al-Awza'i accepted the story of the slaughter of Banu Qurayza, he would have treated it as a precedent, and would not have come out with an argument against Authority, represented in 'Abdullah b. 'Ali. Al-Awza'i, it should be remembered, was a younger contemporary of Ibn Ishaq.
8:
In the story of Qurayza a few specific persons were named as having been put to death, some of whom were described as particularly active in their hostility. It is the reasonable conclusion that those were the ones who led the sedition and who were consequently punished - not the whole tribe.
9:
The details given in the story clearly and of necessity imply inside knowledge, i.e. from among the Jews themselves. Such are the details of their consultation when they were besieged, the harangue of Ka'b b. Asad as their leader; and the suggestion that they should kill their women and children and then make a last desperate attack against the Muslims.
10:
Just as the descendants of Qurayza would want to glorify their ancestors, so did the descendants of the Madanese connected with the event. One notices that that part of the story which concerned the judgement of Sa'd b. Mu'adh against Qurayza, was transmitted from one of his direct descendants. According to this part the Prophet said to Mu'adh: "You have pronounced God's judgement upon them [as inspired] through Seven Veils." 28 Now it is well known that for the purposes of glorifying their ancestors or white washing those who were inimical to Islam at the beginning, many stories were invented by later generations and a vast amount of verse was forged, much of which was transmitted by Ibn Ishaq. The story and the statement concerning Sa'd are one such detail.
11:
Other details are difficult to accept. How could so many hundreds of persons he incarcerated in the house belonging to a woman of Banu al-Najjar ? 29
12:
The history of the Jewish tribes after the establishment of Islam is not really clear at all. The idea that they all departed on the spot seems to be in need of revision, as can be seen on examining the sources. For example, in his Jamharat al-ansab , 30 Ibn Hazm occasionally refers to Jews still living in Medina. In two places al-Waqidi 31 mentions Jews who were still in Medina when the Prophet prepared to march against Khaybar - i.e. after the supposed liquidation of all three tribes, including Qurayza. In one case ten Madanese Jews actually joined the Prophet in an excursion to Khaybar, and in the other the Jews who had made their peace with him in Medina were extremely worried when he prepared to attack Khaybar. Al-Waqadi explains that they tried to prevent the departure of any Muslim who owed them money.
Indeed Ibn Kathir 32 takes the trouble to point out that 'Umar expelled only those Jews of Khaybar who had not made a peace agreement with the Prophet. Ibn Kathir then proceeds to explain that at a much later date, i.e. after the year 300 A.H., the Jews of Khaybar claimed that they had in their possession a document allegedly given them by the Prophet which exempted them from poll-tax. He said that some scholars were taken in by this document so that they ruled that the Jews of Khaybar should be exempted. However, that was a forged letter and had been refuted in detail. It quoted persons who were already dead, it used technical terms which came into being at a later time, it claimed that Mu'awiya b. Abi Sufyan witnessed it, when in fact he had not even been converted to Islam at that time, and so on. So then the real source of this unacceptable story of slaughter was the descendants of the Jews of Medina, from whom Ibn Ishaq took these "odd tales". For doing so Ibn Ishaq was severely criticized by other scholars and historians and was called by Malik an impostor.
The sources of the story are, therefore, extremely doubtful and the details are diametrically opposed to the spirit of Islam and the rules of the Qur'an to make the story credible. Credible authority is lacking, and circumstantial evidence does not support it. This means that the story is more than doubtful. However, the story, in my view, has its origins in earlier events. Is can be shown that it reproduces similar stories which survived from the account of the Jewish rebellion against the Romans, which ended in the destruction of the temple in the year AD. 73, the night of the Jewish zealots and sicarii to the rock fortress of Masada, and the final liquidation of the besieged. Stories of their experience were naturally transmitted by Jewish survivors who fled south. Indeed one of the more plausible theories of the origin of the Jews of Medina is that they came after the Jewish wars. This was the theory preferred by the late Professor Guillaume. 33
As is well known, the source of the details of the Jewish wars is Flavius Josephus, himself a Jew and a contemporary witness who held office under the Romans, who disapproved of certain actions which some of the rebels committed, but who nevertheless never ceased to be a Jew at heart. It is in his writings that we read of details which are closely similar to those transmitted to us in the Sira about the actions and the resistance of the Jews, except that now we see the responsibility for the actions placed on the Muslims. In considering details of the story of Banu Qurayza as told by the descendants of that tribe, we may note the following similar details in the account of Josephus:
1:
According to Josephus, 34 Alexander, who ruled in Jerusalem before Herod the Great, hung upon crosses 800 Jewish captives, and slaughtered their wives and children before their eyes.
2:
Similarly, large numbers were killed by others.
3:
Important details of the two stories are remarkably similar, particularly the numbers of those killed. At Masada the number of those who died at the end was 960. 35 The hot-headed sicarii who were eventually also killed numbered 600. 36 We also read that when they reached the point of despair they were addressed by their leader Eleazar (precisely as Ka'b b. Asad addressed the Banu Qurayza), 37 who suggested to them the killing of their women and children. At the ultimate point of complete despair the plan of killing each other to the last man was proposed. Clearly the similarity of details is most striking. Not only are the suggestions of mass suicide similar but even the numbers are almost the same. Even the same names occur in both accounts. There is Phineas, and Azar b. Azar, 38 just as Eleazar addressed the Jews besieged in Masada.
There is, indeed, more than a mere similarity. Here we have the prototype - indeed, I would suggest, the origin of the story of Banu Qurayza, preserved by descendants of the Jews who fled south to Arabia after the Jewish Wars, just as Josephus recorded the same story for the Classical world. A later generation of these descendants superimposed details of the siege of Masada on the story of the siege of Banu Qurayza, perhaps by confusing a tradition of their distant past with one from their less remote history. The mixture provided Ibn Ishaq's story. When Muslim historians ignored it or transmitted it without comment or with cold lack of interest, they only expressed lack of enthusiasm for a strange tale, as Ibn Hajar called it.
One last point. Since the above was first written, I have seen reports 39 of a paper given in August 1973 at the World Congress of Jewish Studies by Dr. Trude Weiss-Rosmarin, in which she challenges Josephus' assertion that 960 besieged Jews committed suicide at Masada. This is highly interesting since in the story of Qurayza the 960 or so Jews refused to commit suicide. Who knows, perhaps the Story of Banu Qurayza is an even more accurate form of the original version.
_________________________________________________________________________________________________________
References and Notes:
[1]
Ibn Ishaq, Sira [ ed. Wustenfeld, Gottingen, 1860 ] , 545-7; [ ed. Saqqa et al., Cairo, 1955 ] , II, 47-9. See also al-Waqidi, Kitab al-maghazi [ ed. M. Jones, London, 1966 ] , II, 440 ff.; Suhayl, al-Rawd al-unuf [ Cairo, 1914 ] , I, 187 et passim; Ibn Kathir, al-Sira al-Nabawiya [ ed. Mustafa `Abd al-Wahid, Cairo, 1384-5 / 1964-6 ] , II, 5, et passim.
[2]
Sira, 545-56, 652-61 / II, 51-7, 190-202; Ibn Kathir, oop. cit., III, 145 ff.
[3]
Sira, 755-76, 779 / II, 328-53, 356, etc. More on Khaybar follows below
[4]
ibid., 776 / II, 353-4.
[5]
ibid., 668-84 / II, 214-33.
[6]
ibid., 684-700 / II, 233-54.
[7]
ibid., 689 / II, 240; `Uyun al-athar [ Cairo, 1356 A.H. ] , II, 73; Ibn Kathir, II, 239.
[8]
In his introduction to `Uyun al-athar, I, 7, Ibn Sayyid al-Nas [ d. 734 A.H. ] , having explained his plan for his biography of the Prophet, expressly states that his main source was Ibn Ishaq, who indeed was the chief source for everyone.
[9]
Tahdhib al-tahdhib, IX, 45. See also `Uyun al-athar, I, 17, where the author uses the same words, without giving a reference, in his introduction on the veracity of Ibn Ishaq and the criteria he applied.
[10]
d. 179.
[11]
Uyun al-athar, I, 12.
[12]
ibid, I, 16.
[13]
Sira, 691-2 / II, 242, 244; `Uyun al-athar, II, 74, 75.
[14]
Ibn Sayyid al-Nas [ op. cit., I, 121 ] makes precisely this point in relation to the story of the Banu Qaynuqa' and the spurious verse which was said to have appeared in Sura LIII of the Qur'an and at the time was taken by polytheist Meccans as a recognition of their deities. The author explains how various scholars disposed of the problem and then sums up by stating that in his view, this story is to be treated on the same level as tales of the maghazi and accounts of the Sira [ i.e. not to be accorded unqualified acceptance ]. Most scholars, he asserts, usually treated more liberally questions of minor importance and any material which did not involve a point of law, such as stories of the maghazi and similar reports. In such cases data would be accepted which would not be acceptable as a basis of deciding what is lawful or unlawful.
[15]
See n. 18 below.
[16]
Tabari, Tarikh, I, 1499 [ where the reference is to al-Waqidi, Maghazi, II, 513 ] ; Zad al-ma`ad [ ed. T. A. Taha, Cairo, 1970 ] , II, 82; Ibn Kathir, op. cit., IV, 118.
[17]
On this see W. Arafat, "Early critics of the poetry of the Sira", BSOAS, XXI, 3, 1958, 453-63.
[18]
Kadhdhab and Dajjal min al-dajajila.
[19]
Uyun al-athar, I, 16-7. In his valuable introduction Ibn Sayyid al-Nas provides a wide-ranging survey of the controversial views on Ibn Ishaq. In his full introduction to the Gottingen edition of the Sira, Wustenfeld in turn draws extensively on Ibn Sayyid al-Nas.
[20]
Tahdhib al-Tahdhib, IX, 45. See also `Uyun al-athar, I, 16-7.
[21]
ibid.
[22]
Qur'an, XXXV, 18.
[23]
Qur'an, XLI, 4.
[24]
ed. Khalil Muhammad Harras, Cairo, 1388 / 1968, 241.
[25]
Significantly, little or no information is to be found in general or special geographical dictionaries, such as al-Bakri's, Mu`jam ma'sta`jam; al-Fairuzabadi's al-Maghanim al-mutaba fi ma`alim taba [ ed. Hamad al-Jasir, Dar al-Yamama, 1389 / 1969 ] ; Six treatises [ Rasa'il fi tarikh al-Madina ed. Hamad al-Jasir, Dar al-Yamama, 1392 / 1972 ] ; al-Samhudi, Wafa' al-wafa' bi-akhbar dar al-Mustafa [ Cairo, 1326 ] , etc. Even al-Samhudi seems to regard a mention of the market-place in question as a mere historical reference, for in his extensive historical topography of Medina he identifies the market-place [ p. 544 ] almost casually in the course of explaining the change in nomenclature which had overtaken adjacent landmarks. That market-place, he says, is the one referred to in the report (sic) that the Prophet brought out the prisoners of Banu Qurayza to the market-place of Medina, etc.
[26]
p. 247. I am indebted to my friend Professor Mahmud Ghul of the American University, Beirut, for bringing this reference to my attention
[27]
d. 157/774. See EI, sub nomine
[28]
Sira, 689 / II, 240; al-Waqidi, op. cit., 512.
[29]
Sira, 689 / II, 240; Ibn Kathir, op. cit., III, 238.
[30]
e.g., Nasab Quraysh [ ed. A. S. Harun, Cairo, 1962 ] , 340.
[31]
op. cit., II, 634, 684.
[32]
op. cit., III, 415.
[33]
A. Guillaume, Islam [ Harmondsworth, 1956 ] , 10-11.
[34]
De bello Judaico, I, 4, 6.
[35]
ibid., VII, 9, 1.
[36]
ibid., VII, 10, 1
[37]
Sira, 685-6 / II, 235-6.
[38]
Sira, 352, 396 / I, 514, 567.
[39]
The Times, 18 August 1973; and The Guardian, 20 August 1973.
Gadverdamme zeg wat een terrorist en moirdenaar die Mohammedquote:
En wat met de Bani Qurayza?
De Banu Qurayza (Arabisch: بني قريظة; بنو قريظة, alternatieve spellingen: Quraiza, Qurayzah en Quraytha) waren een Joodse stam in het noorden van Arabië. Deze stam, bestaande uit enige duizenden personen, werd verslagen door Mohammed in 627.
Ibn Ishaq (767-770) vertelt in zijn biografie van Mohammed hoe in het vijfde jaar van de hijra, aartsengel Gabriël verscheen aan Mohammed, na de zogenaamde slag van de gracht. De engel vroeg hem: Heb je je wapen neergelegd? Mohammed antwoordde bevestigend. De aartsengel commandeerde Mohammed: Allah beveelt je, Mohammed, ga naar Banu Qurayza. Ik ga naar hen toe om hun bolwerk op zijn grondvesten te doen schudden. Mohammed ging naar de joden en riep ze op: Apen, Allah is jullie ongenadig en brengt jullie Zijn wraak. Aan de joden werd voorgesteld om moslim te worden; daarmee konden ze hun leven en bezittingen veiligstellen. De joden weigerden dit. Na een belegering van 25 dagen gaven zij zich over op voorwaarde dat ze mochten blijven leven.
Na hun vrijlating vroeg Mohammed aan Sa’d ibn Mu’aadh (een lid van Aws-stam), om een vonnis te vellen over de toestand van die joden. Hij stond hun toe om berecht te worden volgens de Joodse wetten. In deze wetten stond op verraad en het schenden van verdragen de doodstraf door onthoofding. Zijn vonnis luidde: De joodse mannen moeten worden gedood, hun bezittingen moeten worden verdeeld. Joodse vrouwen en kinderen moeten als slaven onderling worden verdeeld. Daarna werden de joden naar de bazaar van Medina gebracht. In Medina moesten op bevel van Mohammed greppels worden gegraven. De joden moesten erin gaan zitten. Ze werden één voor één onthoofd. Volgens de gezaghebbende historicus en theoloog Al-Tabari (838-923) werden tussen 700 en 900 joodse mannen onthoofd. Mohammed zelf was bij de slachting aanwezig. Hierna waren er geen joodse stammen in Medina meer over.
Religie der geweld.Beter was de wereld geweest zonder deze achterlijke Mohammedanen.
Lees nou eerst even de reactie van Triggershot voordat je zo'n conclusie trekt.quote:Op maandag 23 september 2013 21:58 schreef Eindbaas_ het volgende:
[..]
Gadverdamme zeg wat een terrorist en moirdenaar die Mohammed
Beter was de wereld geweest zonder deze achterlijke Mohammedanen.
Mijn Engels is niet zo goed, kun je het stuk vertalen wat ik eruit moet lezen?quote:Op maandag 23 september 2013 22:06 schreef Peunage het volgende:
[..]
Lees nou eerst even de reactie van Triggershot voordat je zo'n conclusie trekt.
Het hele stuk moet je lezen. Ik kan het niet zo 1 2 3 vertalen. Maar het komt er op neer dat de Joodse stammen niet zomaar uit het niets aangevallen werden.quote:
[..]
Mijn Engels is niet zo goed, kun je het stuk vertalen wat ik eruit moet lezen?
Deze is wel interessant. Adnan Ibrahim heeft dit onderzocht en kwam bij een aantal interessante uitkomsten.
Ibn Ishaq en Ibn Sa3d hebben hun overleveringen van 3 personen;
- 3a6yah alquradhi
- Miswar ibn Rufa3ah alquradhi(die weer zijn overleveringen heeft van zijn oom, Tha3labah ibn malik al quradhi)
- Mohamed ibn ka3b alquradhi
Guess what? Alle 3 overlevenden van Bani Quraydhah.
Ten eerste hebben die joden de moslims verraden ten tijde van oorlog, terwijl ze bondgenoten waren van Mohammedquote:
[..]
Mijn Engels is niet zo goed, kun je het stuk vertalen wat ik eruit moet lezen?
Ten tweede weigerden de joden een oordeel te aanvaarden van Mohammed omdat hij partijdig zou zijn en vroegen ze Sad Ibn Muadh een oordeel te vellen over hen, Sad was een oud bondgenoot van de Joden. En zowel Mohammed als de Joden beloofden zich erbij neer te leggen bij Sad's oordeel. Waarbij Mohammed zijn leiderschap in deze kwestie heeft neergelegd en iemand anders liet oordelen.
Ten derde heeft Sad gekeken naar wat voor straf er was voor verraad in Joodse boeken en heeft op basis daarvan zijn oordeel geveld, Mohammed zelf heeft nooit wanneer hij het voor het zeggen had bevolen om een ongewapend groep te doden, ook niet toen Mekkah veroverde en de polytheïsten aan zijn genade waren overgeleverd. De joden stonden altijd al dichterbij de moslims dan de polytheïsten.
Ten vierde, dat Mohammed ook maar een uitspraak heeft gedaan in deze zaak is volgens dezelfde bronnen niet van toepassing geweest, integendeel hij heeft geprobeerd om her en der mensen nog te sparen, van mannen tot aan vrouw en kinderen aan toe.
Ten vijfde spreekt ieder bron van een ander hoeveelheid mannen, beginnen van 400 in totaal aan joden, tot aan alleen al 900 mannen.
Ten zesde zijn er geen ooggetuige verslagen, maar overleveringen, waarvan de eerste zo een 150 jaar na Mohammed is opgesteld.
Ten 7e, rept de Koran er met geen woord over, zowel in aantallen als of er doden zijn gevallen, opmerkelijk voor iets wat zogenaamd een van de hoogtepunten is wat betreft de rol van Joden in Mohammeds leven.
Ten achtste er zijn 834 overleveringen waaruit opgemaakt wordt dat er na Mohammeds overlijden, ten tijde van zijn opvolger Umar, dus 10 jaar na zijn dood nog steeds Joden in Madinah leefden en Umar de moslims beloofde om een uitkering van de staat te betalen.
Ten negende, mochten de Joden sinds eeuwen weer Jeruzalem bezoeken toen het in moslimhanden viel, iets wat onder het Oost Romeinse rijk verboden was.
Ten tiende, is wat er met Banu Qurayza is voorgevallen een geisoleerd voorval waarbij andere joden geen schade is berokkend.
Interessant stukje indeed, even snel gescrolled, ga er morgen even aandachtig naar kijken.quote:
@Triggershot
Deze is wel interessant. Adnan Ibrahim heeft dit onderzocht en kwam bij een aantal interessante uitkomsten.
Ibn Ishaq en Ibn Sa3d hebben hun overleveringen van 3 personen;
- 3a6yah alquradhi
- Miswar ibn Rufa3ah alquradhi(die weer zijn overleveringen heeft van zijn oom, Tha3labah ibn malik al quradhi)
- Mohamed ibn ka3b alquradhi
Guess what? Alle 3 overlevenden van Bani Quraydhah.