Voor mij hoeft het allemaal niet. We zijn al zolang bij elkaar, daar hoef ik nu geen bevestiging van. Misschien denk ik er later anders over. Het word mij steeds duidelijker dat hij er toch meer behoefte aan heeft dan ik.
Nu is mijn vraag: Wat voegt het toe aan je relatie? Misschien dat jullie er antwoord op hebben.
Ik vind het trouwens onredelijk dat hij alleen goedkoop wil trouwen (als ik het goed lees dan)...Ik bedoel, het mooie van een trouwerij is niet het papiertje, maar het visitekaartje en de onvergetenlijkheid/indruk die het op anderen overlaat (naar mijn mening), en natuurlijk bovenal de blijdschap en het geluk wat je zelf van binnen voelt op die dag...
Dus ja, als je iets samen wilt beslissen, kan je bijvoorbeeld een gesprek aan gaan, en daarmee het precieze probleem boven tafel leggen. Hij wil iets wat waarde heeft, zodat hij kan aantonen aan de rest van de wereld dat hij zich aan jou heeft gegeven...(ofzo?)...Hoe kunnen jullie dat doen? Moet dat per se een trouwerij zijn, of is er ook een creatievere manier?...
Kortom, leg het echte probleem bloot en bedenk samen de oplossing die jullie het leukste/toepasselijkste lijkt...
Op zich ben ik daar wel uit: Om samen met directe familie en intieme vrienden mijn liefde voor hem te bevestigen (hoor mij toch eens, zo doe ik anders nooit hoor!
). Voor mij is een bruiloft een romantisch iets. Ook ik hoef hier geen duizenden guldens tegen aan te gooien, maar ik zou er ook niets om willen laten. En daar zit nu net het probleem. Zijn idee van een bruiloft is trouwen op onze vakantie in Amerika en het papiertje thuis laten zien, samen met de foto's en de video. Wij verschillen hier zeeeeeer duidelijk in mening in.
Daarom vraag ik, wat het waard is. Het is toch goed zo nu?
[Dit bericht is gewijzigd door dutchie op 06-10-2000 23:29]
Maar als je nu vraagt wat het werkelijk heeft toegevoegd aan onze relatie.....
Eigenlijk alleen een paar dozen met dia's en een foto boek. Verder is er gewoon absoluut niets veranderd in onze relatie.
Maar ik kan iedereen wel echt aanraden, dat als je toch wilt gaan trouwen, dat dan niet in een stoffig en bedomtp zaaltje in dit bekrompen landje te doen, maar de wijde wereld in te trekken, en ergens in een mooi tropisch oord te trouwen.
btw, wij waren dus voor het hele gebeuren rond de 10000 kwijt, en dat is inclusief een diner wat we na onze huwelijk/vakantie voor directe familie en een paar hele goede vrienden gaven (+- 35 mensen). Geen scetches of gedichten en andere goedbedoelde irritante gebeurtenissen. Ook geen bandje, maar een stapel cd's van Bob Marley, om in de jamaicaanse stemming te blijven.
Overigens hebben we nog een trouwjurk te koop
Voor de rest kan ik niet zo gek veel toevoegen, omdat het verhaal over de compromissen en dergelijken al hierboven in m'n andere post staan vermeld...
Ik besteedde leiever het geld aan een lekkere valantie samen
Maar dit gaat redelijk offtopic, want het gaat er niet om of je voor familie of vrienden moet trouwen, maar wat te doen als jij en je partner een meningsverschil hebben en beiden wat anders willen...
quote:Misschien een beetje off-topic, maar waarom in godsnaam je trouwjurk verkopen? Ik vind dat zo dood en dood zonde. OK je hebt er veel geld voor neergeteld, maar je verkoopt dat ding toch niet omdat je nu geld nodig hebt? Waarom niet die herinnering bewaren?
Op 07 oktober 2000 00:37 schreef Sakura het volgende:Overigens hebben we nog een trouwjurk te koop
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammŕ, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away
Maar ff serieus, ik heb nog niemand mij DE reden horen geven om te trouwen, of om gewoon zo verder te gaan. HELP!!!! 
Misschien dat het aan mijn leeftijd ligt (20) maar ik begrijp nou nog steeds niet waarom mensen nou eigenlijk trouwen. Is het voor dat stukje "zekerheid" (als ik getrouwd ben, kan hij of zij niet meer zo makkelijk bij me weggaan). Is het voor de buitenwereld? Ik heb het me vaak afgevraagd, en ik heb het ook gevraagd aan mensen die net getrouwd zijn, maar niemand heeft mij er nog een duidelijk antwoord op gegeven. Dus mij zul je niet zo snel zien trouwen (ja, ik ben ook nog erg jong, maar ik zie mezelf over tien jaar ook nog niet trouwen)
Ik had nooooit verwacht dat ik ooit tegen iemand zou zeggen dat ik m'n hele leven bij 'm zou willen blijven. Ik kon wel zeggen "ik wil heel lang bij je blijven", maar "altijd" kreeg ik niet over m'n lippen. Totdat dat ging veranderen: conflicten bleken uitspreekbaar, en daarna konden we gewoon, of zelfs sterker, weer verder. Verveling bleek niet toe te slaan, maar ik was iedere dag weer blij om bij hem te zijn. Dat gevoel, de verandering van "heel lang" naar "altijd", vond ik zo mooi, dat ik dat op een speciale manier wilde vieren, en een bruiloft leek daar uitenmate geschikt voor.
Ik denk dat we door "ja" tegen elkaar te zeggen, we op een plechtige en feestelijke manier, ten overstaan van vrienden en familie, hebben gezegd dat onze liefde voor elkaar (sorry, het wordt nou wel erg zoetsappig. Dim de lichten, start de violen! ) op een bepaalde manier vanzelfsprekend is, maar dan niet in negatieve zin. Dat we allebei stomme dingen kunnen doen, maar ons uiterste best zullen doen om de ander dan ook weer te vergeven, omdat we nou eenmaal van elkaar houden.
Ik had best erg veel lol in oubollige zaken als 'het uitzoeken van de jurk' en halfslachtige familieruzies over neef X die wel mocht getuigen en neef Y die zich gepasseerd voelde... goed, dat laatste klinkt misschien niet als een aanbeveling.
Waarom niet is vrij simpel te beantwoorden geloof ik: mijn relatie is er niet op veranderd en het kostte een kapitaal. Voor pappie dan
Waarom wél? Twee stralende oma's apetrots op de trappen van het stadhuis (is best mooi en beperkt stoffig trouwens in Delft), een trouwfotoreportage waar geen bal van klopt omdat ik op ongelegen momenten opeens zo nodig moest roken en husband z'n te krappe op het laatste moment geleende schoenen uitdeed. Een feestzaal met ingebouwd zwembad (dat leidt tot enige chaos) en een geweldige band, ontzettend debiele tenenkrommende liedjes en sketches waarop mensen laten blijken hoe ze echt over je denken. Vrienden die een hotelkamer in het Kurhaus geregeld hebben (wij wilden gewoon naar huis) en in paniek iedereen aflopen om aan contactlenzenvloeistof te komen want zonder dat kon ik niet onverwacht overnachten en het effect was wel weg als we toch eerst naar huis gingen.
Dronken tantes en studenten uit het zwembad vissen met een rubberboot. Bij God niet weten wat je moet met kado's waarmee elkaar hatende familieleden elkaar proberen af te troeven. Stiekem ook inschrijven op weddenschappen hoe lang wij het met elkaar vol zouden houden (in dagen, ik zei 5 x 365 en hij tekende als lullig Delfts studentje zo'n achtje op z'n kant, de schat) en uiteindelijk doodop arriveren in een hotelkamer met een bed waarop zo'n 200 condooms (ik was ruim vier maanden zwanger), veel champagne, een boxershort , een zijden flutding waar ik heel complimenteus niet inpaste gezien die zwangerschap en twee tandenborstels.
Volgende keer kies ik de Antillen (wil ik ook eens doen, why not met dezelfde vent na 12,5 jaar?) maar dit had ik ook nooit gemist willen hebben. Er was van alles fout en goed aan, maar het was gewoon ongelooflijk eenmalig en bijzonder.
Probeer een compromis te bereiken. Het mag niks kosten is onzin, dat kan niet. Ruim je verjaardag vieren kost ook geld. Zie het desnoods gewoon leuk als een feestje geven, waarbij je ergens aangeeft publiekelijk voor elkaar te kiezen. Volgens mij is van apart-naar-samen-wonen een grotere stap dan van samenwonen-naar-trouwen. En als die laatste stap gepaard gaat met een heel groot maf oubollig feest, why not?
Ik heb altijd wel het idee gehad om te trouwen....makkelijk voor huis, eventuele kindertjes (als die er al komen) en verder, tjaa, kan ik geen goede reden geven....ik vind het een mooi idee, samen je liefde voor elkaar bevestigen....nee dat is het niet, want die liefde hoeft niet bevestigd te worden...
Ik ben bang dat het, wat mij betreft, gewoon gewoonte is.... je bent toch opgegroeid met het idee later te gaan trouwen (nee niet opgevoed, opgegroeid!! mn ouders zijn daar heeeeeeel vrij in)
Ik stel dan ook een paar eisen...ik moet op de juiste manier gevraagd worden (spookbeeld is altijd dat verhaal van die man en vrouw...op een verjaardag...zegt hij 'nou, voor het eind van het jaar moesten we maar eens getrouwd zijn vind je niet?')
een aantal dagen voor het huwelijk ga ik naar mn ouders en wil ik hem niet meer zien tot...
en mn vader moet me weggeven.
Maar waarom trouwen?? Nou, niet voor de zekerheid ofzo...we zijn al zeven jaar bij elkaar dus daar ben ik niet bang voor. Omdat het zo hoort?? Nee, dat vind ik niet, niemand moet trouwen, als je niet wilt doe je het toch lekker niet??
Maar waarom dan wel?? Ja, toch onbewust, denk ik, het idee van 'officieel bij elkaar horen' misschien??
Het is dan ook een dag die ik wil vieren met mn familie en wat goede vrienden...niet zo'n dertien in een dozijn groot hoempa feest, blah afschuwelijk!!
Het liefst zou ik gewoon ergens buiten, mooi stukje natuur, onder een boom elkaar een belofte doen...daarna lekker BBQ-en ofzo.
Hmmm dan lijkt het erop dat ik alleen wil trouwen om een mooie extra feestelijke dag te hebben met de mensen waar ik het meest om geef.....nou dat vind ik geen verkeerde reden.
Ik wens je succes met je keuze die je maakt, want ik denk dat die keuze toch uit beide harten moet komen!.
Doegi!
quote:Neeeeeej!!!! Misschien heb ik het helemaal mis, maar zo werkt het volgens mij dus niet. Je kunt niet een relatie redden door te trouwen! Je komt niet dichterbij elkaar doordat je trouwt, je trouwt omdat je elkaar zo na aan het hart ligt.
Op 10 oktober 2000 15:35 schreef VerdrietigMannetje het volgende:
Maar uiteindelijk denk ik dat je met trouwen een stuk dichter bij elkaar komt.. had ik het maar gedaan dan had ik nu nog een relatie gehad.
Volgens mij is onze relatie er ook niet noemenswaardig door veranderd, anders dan dat de herinnering aan die dag bijdraagt aan de band die we toch al hadden. Maar als je daarmee je relatie moet redden, is het toch wel een schamel reddingsboeitje!
Ik zal vanmiddag even kijken voor je of ik mijn Viva kan vinden , wel heb ik alvast deze link voor je:
http://www.steenhoven.nl/huwelijkse_voorwaarden.htm
quote:Ach wat zit er nou voor herinnering aan een trouwjurk. Meer dan een stuk of wat knap gemonteerde lappen stof is het toch ook niet.
Op 07 oktober 2000 14:03 schreef DIGGER het volgende:
Misschien een beetje off-topic, maar waarom in godsnaam je trouwjurk verkopen? Ik vind dat zo dood en dood zonde. OK je hebt er veel geld voor neergeteld, maar je verkoopt dat ding toch niet omdat je nu geld nodig hebt? Waarom niet die herinnering bewaren?
Dat ding hang gewoon nog steeds in de weg, en je doet er toch nooit meer wat mee.
Ik zei na mijn scheiding "ik ga nooit weer trouwen, hoeveel ik ook van die man houd het heeft voor mij geen betekenis" Weer fout! Ik houd zoveel van MHM dat ik heel graag met hem wil trouwen, maar dit keer voor de goede redenen. En niet voor de familie! Dus geen groot feest in Nederland met alle toeters en bellen, nee, lekker naar Las Vegas en trouwen in hetzelfde cheezy kapelletje als waar Jerry Lee Lewis is getrouwd, Een Jerry Springer show of een David Letterman show bijwonen. Alles zo cheezy en amerikaans mogelijk
omdat dat is wat WIJ willen. De vorige keer heb ik me compleet laten leiden door een schoonmoeder die vond dat ik die en die Oom en Tante moest uitnodigen en blablabla. Doe dat niet! In het kort:Trouw omdat je van hem houdt, omdat je dan door middel van dat ritueel tegen hem zegt "ik hou van je en ik wil mijn hele leven bij jou blijven" Hoe je dat doet moet je helemaal zelf weten, als de emotionele waarde er voor jullie allebei maar duidelijk is. Als het goed is doe je het maar 1 keer in je leven, doe het dan zoals je zelf wilt en niet zoals een ander het jou voorschrijft.
tiepvoutje ge-edit
[Dit bericht is gewijzigd door Puckzzz op 12-10-2000 12:10]
In de tussentijd heb ik nog steeds geen aanzoek gehad, misschien omdat ik iiiiiiiiets te hard riep dat ik NIET wilde trouwen.
Het spookbeeld van Equilan deel ik ook een beetje, ben een beetje bang dat hij aankomt met: Nou, aangezien het belastingtechnisch aantrekkelijk is.... (Ik noem hem dan ook liefkozend mijn cijferneukertje). Dan ga ik echt gillen.
Misschien, nee, eigenlijk ben ik gewoon een ouderwetse muts die tijdens een romantisch dinertje zichzelf bijna ziet verslikken in de immens grote ring. Alhoewel dat laatste er ook wel niet in zal zitten, in het kader van 'het moet niet al teveel kosten'.
Ik heb inmiddels begrijpen dat het vriendje nu ook regelmatig op Fok leest, dus wie weet jongens!!
Ik ben er iig uit dat ik wel wil trouwen, maar hoe... dat blijft toch voorlopig de vraag.
Heeft ze dan haar antwoord gekregen, vragen jullie je nu af. Denk het wel, ik wil bij hem blijven en hij ook bij mij. Laten we dan ook maar de oma's gelukkig maken .
. Ik heb trouwens even voortgeborduurd op dit topic op ons eigen forum, is wel grappig om te zien hoe mensen er daar toch weer anders over denken
als je het wilt lezen het staat in General Chat onder "intressant topic"
Dit geloof je nooit: Terwijl ik zat te dubben over wel of niet, blijkt mijn enige medestander tevens beste vriendin stiekem alles al geregeld te hebben. Ze gaan volgend jaar zomer trouwen. Hartstikke leuk voor ze! Dus wij dan maar niet. Anders lijkt het alsof we trouwen omdat zij trouwen. No way. Ach, ik heb geen haast.
.
Ik vind trouw pas als je echt hebt bewezen bijelkaar te horen, trouw pas na, laten we zeggen, 60 jaar bijelkaar zijn.
Dán heb je pas bewezen dat je van elkaar houdt en dat je elkaar , waarschijnlijk, niet in de steek zult laten (voor een ander).
Dus 60 jaar bijelkaar? Das een feestje waard, ga trouwen!!
If we value every moment we will never feel regret.
Trouwen is een ander woord voor gevangenis. Zo simpel is het.
Houd je van gevangenissen, dan moet je trouwen.
|
|
