Ik maak alleen maar verkeerde keuzes...

Ik voel me klote. Al jaren eigenlijk. Ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan en hoe ik dit kan stoppen. Daarom schrijf ik het hier van me af.. Wie weet dat er iemand is die me een stukje op weg kan helpen..

Ik voel me een mislukkeling, een opgever. Het begon allemaal al toen ik naar de brugklas ging. Ik moest kiezen tussen twee middelbare scholen. Het lokale Stedelijk Gymnasium of een algemene middelbare school. Mijn stiefvader vond dat ik naar het Stedelijk Gymnasium moest gaan omdat ik dan een grotere kans had om het gymnasium af te maken dan wanneer ik naar een algemene middelbare school zou gaan. Mijn moeder vond de algemene middelbare school leuker. Uiteindelijk ben ik daar ook heen gegaan. Verkeerde keuze.

De eerste jaren ging het prima. Tot ik in 4vwo terecht kwam. Ik koos het verkeerde profiel, met vakken die ik helemaal niet kan (natuur- en scheikunde o.a.). Verkeerde keuze. Mijn stiefvader en moeder gingen in die periode uit elkaar vanwege mij. Ik kon niet met mijn stiefvader overweg, er was altijd ruzie.
Het ging slecht op school. Ik mocht na de kerstvakantie wisselen van profiel om het zo toch te kunnen halen maar mijn inzet was verdwenen. Ik ging het schooljaar erop naar 4havo omdat ik geen zin had om 7 jaar over mijn middelbare school te doen. Verkeerde keuze. Nadat ik de havo op mijn sloffen had gehaald wist ik niet wat voor vervolgopleiding ik wilde doen. Ik ging het oriëntatiejaar doen, een tussenjaar waarbij je door middel van beroeps- en studiekeuzetests en meeloopblokken bij een gewenste opleiding helder kon krijgen wat voor jou een goede opleiding zou zijn. Er kwam uit dat ik iets met management en talen moest doen. Ik moest kiezen tussen Management Toerisme op de NHTV en International Business and Languages op een algemene hogeschool. Ik koos voor de NHTV. Verkeerde keuze.

Met mijn opleiding kan ik eigenlijk niet veel. Hij is veel te breed. Ik weet van veel dingen een beetje, maar heb nergens specifieke kennis van. Nadat ik afstudeerde ben ik blijven hangen bij mijn toenmalige bijbaan in een telecomwinkel. Verkeerde keuze. Het was lang leve de lol: weinig werken en veel verdienen. Maar na een paar jaar vond ik het werk niet meer leuk. Ik kon niet overweg met een paar nieuwe collega's en ik nam ontslag. Verkeerde keuze. Ik heb 5 maanden zonder werk thuis gezeten waarbij ik veel van mijn spaargeld opmaakte omdat ik geen recht had op WW. Uiteindelijk ben ik via een uitzendbureau gaan werken. Een baan die me totaal niet lag. Té simpel werk voor iemand als ik. Bovendien was het zo rustig dat ik effectief misschien 1-2 uur per dag werkte en de rest van de dag op internet surfte, samen met mijn 2 collega's. Ik bleef toch maar werken, want ik had tenminste inkomsten en mijn vriend en ik kregen eindelijk een huis toegewezen via de woningbouwvereniging. Iets waar we jaren op hadden gewacht.

Vorig jaar zomer had ik eindelijk echt een geluksmomentje toen we gingen samenwonen en op vakantie gingen naar Italië, waar ik nog nooit was geweest. Als klap op de vuurpijl kreeg ik via een vriendin een leuke vacature toegespeeld waarop ik reageerde en werd aangenomen. Ik ging voor het eerst fulltime werken. Verkeerde keuze. Na een paar maanden merkte ik dat ik het niet kon opbrengen om fulltime te werken, ik wilde een dagje in de week voor mezelf. Ons huis voelde niet als mijn huis, maar als het huis van mijn vriend waar ik toevallig ook kwam wonen. Hij is degene die alle meubels heeft uitgezocht en betaald, omdat ik het geld niet had. Ik dacht dat ik met een dag voor mezelf me het huis een beetje 'eigen' kon maken. Met Kerst waren we allebei een week vrij en dat was heerlijk. Onze eerste Kerst samen, geen gezeik van mijn schoonmoeder (waarmee ik ooit een halfjaar geen contact heb gehad omdat het gewoon een verschrikkelijk mens is).

Na Kerst bleek dat er weinig werk meer voor me was waar ik werkte. Ik ging in overleg met mijn baas een dag minder werken, wat ik fijn vond. Helaas werd ik eind februari ontslagen en kwam in de WW. Omdat ik besloten had dat ik maximaal 32 uur wilde gaan werken voortaan heb ik dit zo doorgegeven aan het UWV. Waardoor ik maar recht had op een uitkering op basis van 32 uur. Verkeerde keuze. Ik zit inmiddels al een halfjaar thuis, krijg de ene na de andere afwijzing. Omdat mijn opleiding niet aansluit bij welke vacature dan ook. Ik weet ook gewoon niet meer wat ik wil. Er is geen enkele vacature waarvan ik denk 'dit is écht wat ik wil'. Ik wil ook niet weer via een uitzendbureau gaan werken en vervolgens weer maanden werk doen wat ik niet leuk vind. Ik heb nog nooit echt een baan gehad waar ik met plezier naartoe ging, wat ik écht leuk vond. Ik probeer kritisch te zijn. Maar ik heb ook geen hobby's. Er is ook niks wat ik écht leuk vind om elke dag te doen in mijn vrije tijd.

Mijn vriend en ik wilden altijd al een hondje en hadden toen we gingen samenwonen besloten dat we een jaartje zouden wachten, erover nadenken, en dan verder kijken. Omdat ik geen werk heb dachten we dat dit het juiste moment was om een hondje te nemen. Zo gezegd, zo gedaan. Twee weken geleden hebben we een hondje genomen van 8 maanden oud, een labrador-golden retriever kruising. Verkeerde keuze. Ik dacht dat het goed voor me zou zijn, ik zou weer buiten komen, een beetje beweging krijgen en niet meer heel de dag alleen zijn. Het tegenovergestelde bleek waar. Ik voelde me enorm beperkt door de hond, kon hem niet alleen laten. Ik had er geen klik mee en vond het alleen maar vervelend hem om me heen te hebben. Terwijl mijn vriend er helemaal gek op was. Hij werkt fulltime en ik zat de hele dag op de bank met een hond die ik niet leuk vond. Uitlaten en spelen deed ik wel, maar ik wilde het niet. Ik had er geen puf voor. De hond merkte ook dat ik dat niet wilde want hij begon steeds meer uit te dagen en vervelend te worden. Naar mijn handen happen, grommen, blaffen enzovoorts.
Na een paar dagen merkte ik dat ik geen eetlust meer had, was misselijk en had hoofdpijn. Ik had geen puf om iets te doen. Eten koken, de was doen enzovoorts deed ik niet meer. Ik zat jankend op de bank. Ik ging op andere forums kijken of meer mensen dit hadden met een hond. Dat bleek zo te zijn. Ik dacht dat ik moest wennen en besloot om het even aan te zien. Dat ging een dag goed, en de volgende dag zat ik weer jankend op de bank.

Wat ik hierboven allemaal heb beschreven heb ik nooit aan iemand verteld. Niet aan mijn moeder, niet aan mijn vriend, niemand wist dat ik dagelijks piekerde over alle verkeerde keuzes die ik heb gemaakt. Afgelopen vrijdag kwam alles eruit. Ik was helemaal op en dacht dat het beter was als we de hond weg zouden doen. Mijn vriend heeft toen alle zorg over de hond overgenomen en ik ben naar bed gegaan. De volgende dag gingen we samen wandelen met de hond en mijn vriend zei 'we gaan m niet wegdoen, het komt allemaal goed'. Hij zei het zo liefdevol en overtuigend dat ik besloot om ervoor te gaan. Zondag hadden we een feestje waar de hond niet mee naartoe kon. Hij was bij mijn schoonmoeder en haar hond. Toen we weggingen van het feestje dacht ik 'oh nee, nu moeten we de hond weer ophalen, daar heb ik helemaal geen zin in'. Terwijl mijn vriend graag met m wilde spelen en zin had om hem weer op te halen. 's Avonds was hij met de hond aan het spelen en ik werd helemaal naar van 'de herrie' die dat met zich meebracht. Ik dacht 'dit kan echt niet' en heb weer met mijn vriend gepraat. Hij zei 'we gaan nu niets beslissen, we kijken het nog een weekje aan en als je je dan nog steeds zo voelt doen we hem weg'. Maandag was ik weer alleen met hem en het ging weer helemaal mis. Het voelde weer alsof het niet mijn huis was. Alles heeft vanaf dag één moeten wijken voor de hond. Ik kon niet buiten zitten want de hond at steentjes en groef kuilen in de tuin. We hadden een traphekje geplaatst omdat de hond anders de trap op liep en dat niet mocht van ons. Dat irriteerde me ook. Eigenlijk irriteerde alles wat met de hond te maken had me. Inclusief de hond zelf. 's Avonds hebben we de knoop doorgehakt en besloten dat de hond weg moest. Dinsdagavond zijn we al naar een potentiële koper gegaan die ik via een hondenforum had gesproken en die ook al bij mij thuis was geweest om me te helpen met de hond. Op voorwaarde dat het klikte met haar eigen hond zou onze hond daar meteen kunnen blijven.

Vlak voor we weggingen had ik weer een mental breakdown. Ik wilde mijn vriend niet zijn hondje afpakken. Ik wilde liever zelf weggaan dan dat ik hem verdriet zou doen. Ik heb m gesmeekt om de hond te houden maar hij vond dat het beter was om m weg te doen. Het bleek dat het klikte met de andere hond en toen moesten we overleggen. Uiteindelijk na een uur jankend in de auto te hebben gezeten, waarbij mijn vriend zei dat hij had gehoopt dat het niet had geklikt, toch maar besloten de hond achter te laten. Zijn nieuwe baasje is geweldig, heeft energie voor tien en ik weet zeker dat de hond daar een veel beter leven krijgt dan bij mij. Toen we wegreden viel er echt een enorme last van mijn schouders. De knoop in m'n maag werd kleiner en het voelde goed. Mijn vriend begon meteen te huilen... Ik voelde me meteen zo schuldig dat ik hem pijn heb gedaan.. Toen we weer thuis waren kreeg ik meteen mijn eetlust terug en warmde een restje avondeten op. Tot dat moment had ik alleen een boterham gegeten die dag vanwege de stress. Ik voelde me weer vrij. Mijn vriend heeft de rest van de avond huilend op de bank gezeten en is gisteren thuis gebleven van zijn werk omdat hij zich klote voelde. Ik voelde me goed, ik heb bergen huishoudelijk werk verzet gisteren.

Vanochtend voelde ik me ook nog oke. Mijn vriend was weer gaan werken en smste dat het met hem ook wel oke ging. Maar nu zit ik weer achter mn pc vacatures te zoeken en begint het gepieker weer. 'Wat als ik toen wél naar het Stedelijk Gymnasium was gegaan?' 'Wat als ik een andere opleiding zou hebben gedaan?' 'Heb ik er wel goed aan gedaan om de hond weg te doen?'
Ik wil niet dat anderen last van mijn keuzes hebben. Alle eerdere verkeerde keuzes zijn gewoon mijn probleem geweest en nu heb ik mijn vriend opgezadeld met een verkeerde keuze. Dat vind ik vreselijk.
Ik voel me gewoon zo'n mislukkeling omdat er niks in mijn leven echt goed is gegaan. En nu kan ik nog niet eens voor een hond zorgen. Ik wilde altijd graag kinderen maar nu twijfel ik of ik daar wel aan moet beginnen want wat als ik daar óók niet voor kan zorgen?

En naast al het gepieker over mijn verkeerde keuzes begin ik ook lichtelijke geldzorgen te krijgen. We hebben best wat uitgegeven aan de hond, ik heb zelfs in een week tijd meer uitgegeven aan de hond dan in een halfjaar aan mezelf. Daar heb ik spijt van. Nu moet mijn auto nieuwe banden en een APK-keuring en denk ik 'had ik maar niet zoveel aan de hond besteed'. We hebben de hond 'met verlies' verkocht en het geld voor de hondencursus waarvoor ik ons had opgegeven krijgen we niet terug, ondanks dat we er nog niet eens aan waren begonnen. Dus pieker ik ook over 'wat als mijn auto wordt afgekeurd? Ik heb geen geld om hem te repareren. Ik heb al geen geld voor een kleine beurt die die eigenlijk ook moet.' Ik wil mijn autootje niet kwijt want het is mijn eerste autootje, die heb ik vorig jaar gekocht en ook dat gaf me een gevoel van vrijheid. Ik merk door het hele fulltime werken en een hond hebben verhaal dat ik die vrijheid echt nodig heb om me niet nóg slechter te voelen.

Daarbij komt ook nog dat ik mijn biologische vader nooit gekend heb. Mijn moeder heeft hem verlaten toen ze zwanger was van me. Ze heeft me op een gegeven moment brieven van hem laten lezen die hij had geschreven na de bevalling. Toen heeft ze me meegenomen naar een of andere instelling die je biologische ouders kan opsporen. Ik ben daar weggerend want ik wilde het niet. Vorig jaar vertelde mijn moeder dat hij overleden is. Nu vraag ik me af: 'wat als ik wél kennis met hem had gemaakt? Hoe zou het zijn geweest.. Zou ik hem uiteindelijk wel hebben willen leren kennen ondanks dat ik dat nu niet zou zien zitten?'

Voor we de hond hadden dacht ik soms 'wat doe ik hier nog. Ik wil weg uit dit kloteland. Ik heb niks om voor te blijven. Ik haat het klimaat (ik zie nu alweer zo erg op tegen de winter), ik heb geen baan, weinig échte vrienden en die zijn vervangbaar..' Het enige waarvoor ik nu wil blijven is voor mijn vriend want door al het gedoe met de hond weet ik gewoon dat hij heel veel van mij houdt en ik van hem. Hij heeft zijn hondje opgeofferd voor mijn welzijn en het doet mij pijn dat hij zo verdrietig is...

Ik wil gewoon van dat eeuwige gepieker af. Ik wil niet blijven hangen in het verleden, ik wil me richten op de toekomst maar het lukt me gewoon niet...
Ik heb geen geld om met een professional te gaan praten want dat wordt niet geheel gedekt door de zorgverzekering. Ik wil ook niet met iemand praten want ik wil anderen niet met mijn problemen lastig vallen. Ook al is het een psycholoog. Ik wil het allemaal zelf oplossen maar ik weet gewoon niet meer hoe...

[ Bericht 98% gewijzigd door Re op 05-09-2013 13:36:48 ]

quote:

Op donderdag 5 september 2013 13:00 schreef lurf_doctor het volgende:
Hier een goede keuze: Hou op met klagen en maak iets van je leven

Tja. Dat had ik zelf ook al bedacht. En geprobeerd.

Klopt. Ik word ook altijd veel te snel moedeloos. Ik ben een zeikwijf. Ik ben een slachtoffer. En ik kan niet praten met andere mensen. Laat maar zitten.

Ik had de reacties van mensen op het psychologie gedeelte van Fok toch iets hoger ingeschat. De enige die een beetje normaal reageert ie Kroovy. Helaas.. ik ga de OP niet terugplaatsen. Ik zit niet te wachten op dit soort onnozele reacties die me alleen maar verder de grond in boren.

@ moderator: ik wil dus niet dat mijn OP teruggeplaatst wordt.