Ooh en tijdens de afwezigheid van m'n vriend ging het goed. Er was eigenlijk maar een niet Pi gerelateerd probleem.
Vriendlief had wat vrienden ingeseind om evt Pi een keertje mee te nemen. Omdat ie zo slecht sliep, dan kon ik even bijslapen (doe ik meestal een ochtend in het weekend, maar nu was hij net in een weekend weg).
Anyways, vrienden van ons dachten dus blijkbaar dat ik volkomen hulpeloos was en hebben werkelijk drie(!) keer per dag contact opgenomen. Of idee ging lunchen, wandelen, of het überhaupt wel goed ging. Moesten ze misschien boodschappen voor me doen?
Toen ik een middag met ze had afgesproken vroeg de vriend bezorgd of hij misschien de wagen moest duwen.
Met als hoogtepunt een poepluier die verschoond moest worden (geen spannende overstromingluier of zo). Hij ging er naast zitten om Pi's handen vast te houden!! De blik die Pi en ik wisselde was priceless!
Ik vraag me af hoe zij denken dat ik het al zes maanden doe?
Maar verder, mijn kind!
Het is zo'n leukerd!
De hele dag door kletsen en grinniken en schaterlachen. Rollen doet ie na die ene snoekduik nog steeds niet, maar verder is ie erg ontdekkend. Bij alles wat hij ziet:
Wat is dat?
Ik ga het pakken!
Kan ik het eten?
En nu ga ik er op/mee slaan!
Hij moppert afentoe, maar huilt amper nog.
Hij vindt het heerlijk om erop uit te gaan. Zondag zaten we in het park en er begon spontaan vijf meter naast ons een sambaconcert. De eerste helft sliep hij er lekker doorheen. En bij het wakker worden was hij volledig gefascineerd door het hele gebeuren. (Op dingen slaan is dus z'n hobby dus ik denk dat ie ook een trommeltje wil.

) We hebben lekker meegedanst en hij vond het allemaal zo leuk.
Ik kijk echt zo uit naar de tweede helft van het jaar, dat is zo'n verschil met de eerste helft! Mijn kleine happy camper!