Ey Fokkers,
Ik wil even jullie mening.
3 jaar terug was ik net uit een relatie en werd ik verliefd op een jongen met wie ik eerst hele goede vrienden werd. Hij ook op mij, maar had toen een 5-jarige relatie en woonde daarmee samen. Toen hij het uit wou maken met haar ging ze door het lint. Ze is autistisch.
Zelf heb ik een jaar erna toch geprobeerd verder te gaan en ontmoette ik een super leuke jongeman. Met hem werd het al gauw serieus en we gingen samenwonen. Echter bleef de ander in mijn hoofd spoken. Na een jaarlijkse mailcontact en een ontmoeting na 3 jaar elkaar niet gezien te hebben gaven we elkaar toe dat onze gevoelens nooit zijn weggewaaid.
Van ons beide heb ik het meeste zelfinzicht. Ik hakte de knoop door en ga deze maand verhuizen en weer op mezelf wonen. Hij daarentegen zit in een dubio. We hebben al 3 dates achter de rug, waarvan we laatste 2 keer de liefde hebben bedreven. Iets waar we al beiden over droomden.
Hij was mijn beste vriend en is geen player. Hij is de workaholic, de ambitieuze. Ik heb wellicht meer personen in mijn leven gehad dan hij ooit zou kunnen. Niet omdat hij het niet kan krijgen, maar ik ben veel socialer dan hij. Toch ben ik met hem het gelukkigste. Met hem heb ik een mentale, psychologische én daardoor ook fysieke klik.
Nou heeft zijn vriendin nu sterke vermoedens gekregen en het gaat door haar heen of ik weer in het beeld ben. Ik voel me er rot over dat ik haar dat aandoe al ken ik haar niet, maar ik heb zelf de afgelopen 3 jaar heel ongelukkig gevoeld. Ik vind dat ik ook het recht heb om gelukkig te zijn.
Hij weet niet wat hij moet met deze situatie. Mij wilt hij niet meer uit zijn leven. Hij heeft ook geen idee wat hij met haar moet. Los van alles weet ik niet wat ik moet doen. 3 jaar terug koos ik voor mijn eer en liet ik voor wat het was. Nu, na 3 jaar, vond ik dat ik hem over de streep moest trekken, omdat ik het idee heb dat hij het niet alleen kan. Hij gaf aan dat zijn twijfel ligt bij het feit dat ik niet voldoende structuur in mijn leven heb en dat hij dat nodig heeft. Mijn omgeving geeft hem gelijk. Hij is al afgestudeerd doordat hij zichzelf structuur en discipline heeft aangeleerd. Ik was tot nu zowat een sprinkhaan en heb sinds een jaartje meer structuur in mijn leven. Hoewel ik nu weer alles aan het omgooien ben (weer op mezelf wonen, huis zoeken, bijbaan zoeken, etc).
We houden het nu op een laag pitje: geen contact. In die tijd moet ik aan mijn leven werken (van hem én van mezelf natuurlijk). Ik wil hem af en toe kunnen spreken of zien. Stilte is eng. Ik weet niet wat hij denkt/doet/van plan is.
What the hell moet ik doen?