Bevallingsverhalen deel 17

Thanks meisjes!
Ik hoop dat het nu heel anders zal gaan. We zullen zien. Het wordt iig niet zo'n uitgebreid verhaal als dit.

En Fieder, door wat jij typte moest ik net weer ff een traantje wegpinken.
Stelletje huilies hier!

quote:

Op donderdag 20 juni 2013 23:40 schreef Suikertante het volgende:
Elmo wat een mooi einde heeft jouw verhaal
Mijn geruststellende gedachte "een bevalling duurt zo kort als je het op een mensenleven bekijkt" gaat bij jou wel aanzienlijk minder op zeg.

Dat is echt zo'n mantra die je jezelf tijdens de zwangerschap voorhoudt en dan tijdens de bevalling denkt HOEZO dacht ik dat!!!!

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 13:36 schreef Elmo76 het volgende:
Thanks meisjes!
Ik hoop dat het nu heel anders zal gaan. We zullen zien. Het wordt iig niet zo'n uitgebreid verhaal als dit.
[\quote]

Ik hoop met je mee, je hebt het wel mooi opgeschreven iig!
[quote]
En Fieder, door wat jij typte moest ik net weer ff een traantje wegpinken.
Stelletje huilies hier!

Ik moet tegenwoordig bij onderhand alles waar het woord bevalling of geboorte in voorkomt (oké, niet bij het woord nageboorte) mijn best doen om geen tranen in mijn ogen te krijgen Geen idee waar dat vandaan komt, zo was ik echt niet

Ja echt?! Ik vond dat heel fijn juist om aan te denken tijdens de bevalling! Alleen bij de persfase dacht ik dat niet. Terwijl dat maar 25 duurde

Wat mooi opgeschreven, Elmo! Ik moest een traantje wegpinken toen je man met je dochter mee moest, maar eigenlijk ook bij jou wilde blijven .
Ik hoop dat de volgende bevalling voorspoediger verloopt .

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 14:24 schreef Suikertante het volgende:
Ja echt?! Ik vond dat heel fijn juist om aan te denken tijdens de bevalling! Alleen bij de persfase dacht ik dat niet. Terwijl dat maar 25 duurde

25?
seconden?
minuten?
uur?

quote:

Op donderdag 20 juni 2013 23:40 schreef Suikertante het volgende:
Mijn geruststellende gedachte "een bevalling duurt zo kort als je het op een mensenleven bekijkt" gaat bij jou wel aanzienlijk minder op zeg.

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 13:55 schreef Spees_Eend het volgende:
Dat is echt zo'n mantra die je jezelf tijdens de zwangerschap voorhoudt en dan tijdens de bevalling denkt HOEZO dacht ik dat!!!!

Dat is echt geen moment bij mij opgekomen zelfs Volgens mij ben ik vooral bezig geweest in het moment zelf, zeg maar. En dan gewoon het idee dat je bijna je kind in je armen hebt

Elmo, dat lijkt me een maf idee, dat je vliezen gewoon al gebroken zijn
Ga je nu in eerste instantie voor een natuurlijke _{(zeg je dat zo?)} bevalling, of wordt het een keizersnede ivm de eerdere ks?

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 15:12 schreef Cocotrimonium het volgende:

[..]

25?
seconden?
minuten?
uur?

Dagen. Toch suiker?

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 15:18 schreef Cocotrimonium het volgende:
Elmo, dat lijkt me een maf idee, dat je vliezen gewoon al gebroken zijn
Ga je nu in eerste instantie voor een natuurlijke _{(zeg je dat zo?)} bevalling, of wordt het een keizersnede ivm de eerdere ks?

Ja echt raar en dat al drie dagen voordat er daadwerkelijk wat begon
Ik wacht nu af tot er spontaan iets gebeurt, maar mocht het om een of andere reden niet vlotten of ik durf/wil niet meer, dan wordt er vrij snel ingegrepen en krijg ik een ks. En dat vind ik ook prima, want zo'n uitgebreide toestand als bij Tirza hoef ik geen tweede keer!

quote:

Op vrijdag 21 juni 2013 15:23 schreef zandsculptuur het volgende:

[..]

Dagen. Toch suiker?

_{Dan had ik me meteen laten dichtnaaien denk ik.}
Minuten dus

Het was al een paar weken, af en aan, aan het rommelen. Op 8 juni kwamen de krampen ’s avonds om de 3 minuten en hielden ze een minuut aan. Ik moest me er ook echt op concentreren. We lieten de verloskundige langskomen, het was namelijk al 11 uur ’s avonds en we wilden haar niet ’s nachts voor niets uit bed moeten bellen, dan liever nu. Zij constateerde 2 cm ontsluiting en adviseerde me om een douche te nemen, dan kon het of doorzetten of weer afzakken. De weeën bleven doorgaan, maar werden niet sterker, dus we gingen gewoon slapen. ’s Nachts bleef ik weeën voelen, maar ze zwakten af en kwamen veel minder vaak. Linksonder voelde ik de hele tijd iets pijnlijks, later vertelde de verloskundige dat dit waarschijnlijk een schoudertje was. Uiteindelijk ben ik nog even in slaap gevallen. Ik had die arme Wupwup bijna de hele nacht wakker gehouden, die dacht dat ik echt wel ging bevallen die nacht.
De volgende morgen, op 9 juli, om ongeveer half 8, waren N en R al naar beneden en ik zat nog even boven in bed, toen ik ineens plop voelde en hoorde (!), linksonder in mijn buik. Wut? Dat kan een hele harde darmborrel zijn, of de vliezen zijn gebroken ! Ik “sprong” snel uit bed, en ja hoor, ik verloor hele plassen vies gelig, slijmerig vruchtwater. Nee he, niet weer meconium. Ik vond het wel grappig dat er zelfs zwarte nesthaartjes in te herkennen waren, de eerste aanblik van ons DNA-tje
De verloskundige, helaas iemand die we nog niet eerder gezien hadden in de praktijk, kwam langs om te controleren of het echt vruchtwater was. Dat was direct wel duidelijk en ook dat hij in het vruchtwater gepoept had, dus we moesten naar het ziekenhuis Ondertussen had ik al zowat een heel pak kraamverband verbruikt, het vruchtwater bleef stromen.
R belde vrienden van ons, die aangeboden hadden op N te passen totdat mijn moeder gearriveerd zou zijn, en hij werd opgehaald. Ook haalde hij de leenauto op. Inmiddels had ik weeën gekregen en in de auto naar het ziekenhuis moest ik me weer goed concentreren. R reed me in een rolstoel het ziekenhuis in en ik had het gevoel een heel spoor van vruchtwater achter te laten
Aangekomen in de verloskamer werd ik aangesloten aan het CTG-apparaat en getoucheerd, wat veel pijn deed, terwijl dat de avond ervoor en bij de bevalling van N niet zo was (dat mens kon gewoon niet toucheren ). Ik bleek al 5 cm te hebben (10.45 uur), ze dachten daarom dat het erg snel zou gaan: mijn eigen verloskundige besloot om af te wachten.

Net als bij de bevalling van N, concentreerde ik me op een wee door mijn hoofd weg te draaien in het bed, mijn ogen dicht te doen en diep en rustig adem te halen. Hierop reageerden beide verloskundigen lacherig naar elkaar, wat ik nogal flauw vond. Tussen de weeën door was ik nog goed aanspreekbaar, ik zat nog niet in een roes, wellicht door de ziekenhuisomgeving. Dat beangstigde me wel wat: wat als het snel door zou zetten en ik dat niet goed op kon vangen omdat ik niet in een roes zat. Aan de andere kant had ik bij de bevalling van N pas bij 7-8 cm dat ik echt moest puffen en me helemaal afsloot.
Om 12.30, had ik 6 cm ontsluiting. Ik vond dat zelf prima, juist fijn dat het niet te snel ging, maar de verloskundige van het ziekenhuis duidelijk niet en ze dreigde met bijstimulatie als het niet sneller door zou zetten. De verloskundige van mijn praktijk ging toch maar weg, want het kon toch nog wel even duren. Ik wilde helemaal geen bijstimulatie en werd onzeker van de houding van de verloskundige van het ziekenhuis: alsof ik iets niet goed deed. Helaas bleek ook dat de hartslag van de baby niet goed geregistreerd werd en moest hij een schedelelectrode.
Om 13 uur moest ik op mijn zij gaan liggen, omdat de baarmoedermond nog te ver naar achteren zat. Ik probeerde dat een tijd, maar toen kwamen de weeën ineens minder vaak, alhoewel ze wel krachtiger leken te zijn/ pijnlijker waren. Bang dat bijstimulatie toch nodig zou zijn vroeg ik of ik onder de douche mocht. Ze gaven me een half uurtje, want ik moest weer aan de CTG. Gelukkig kwamen de weeën onder de douche weer vaker en werden ze goed krachtig. Na het douchen heb ik de weeën staand aan het bed opgevangen, waarbij ik steeds de zijkant van het bed stevig vastgreep bij een wee. Ik moest nu echt meepuffen, ze begonnen veel pijn te doen. Ondertussen kreeg de baby het wat moeilijk, zijn hartslag werd hoger en herstelde zich niet, dat bleek te komen doordat ik koorts gekregen had. Ik voelde me echter niet ziek.
Om half 3 kwam ze weer toucheren, ik had toen 9 cm ontsluiting, ze nam een vaginale kweek af ivm de koorts en ze voelde wat een wee deed omdat ze wilde weten of er nog tijd voor een antibiotica-infuus zou zijn. Dat voelen was afschuwelijk, wat deed dat ongelooflijk veel pijn! Ik moest er even ontzettend van huilen, maar de verloskundige keek me met een geërgerde blik aan. Ze vertelde dat ik de volgende wee wel persdrang zou krijgen en liep weg om met de gynaecoloog te overleggen of ik nog antibiotica moest krijgen. De verpleegkundige bleef wel, maar gaf geen aanwijzingen. Ik kreeg inderdaad persdrang en probeerde dat weg te puffen, wat erg pijnlijk was. De verloskundige kwam terug, er was geen antibiotica nodig, en ze gaf aan dat ik wel al wat mocht toegeven aan de persdrang. Dat was wel fijner, maar ik had geen idee wat ik deed. Iedere keer als ik een wee kreeg greep ik de zijkant van het bed vast en drukte onbewust de knopjes van het bed in zodat de bovenkant bewoog Ik raakte geïrriteerd, want ik dacht dat iemand anders dat deed.
Volgens de verloskundige moest ik eerst nog wat meer persdrang krijgen en dan zou ze toucheren. Ze bleef me aankijken alsof ik het niet goed deed. Na drie keer op mijn zij liggend meegeperst te hebben toucheerde ze eindelijk en constateerde volledige ontsluiting. Ik mocht op de baarkruk, maar ik was zo zweterig van de koorts dat ik daar vanaf glibberde. De verloskundige mopperde dat ik anders moest zitten, ontspannen tegen R aan, en niet zoveel spanning in mijn benen moest hebben. Na een aantal keer persen wilde ik weer op bed liggen.
Ik deed ontzettend mijn best, maar de verloskundige en verpleegkundige gaven helaas helemaal geen aanwijzingen wat ik moest doen. Ze zeiden alleen maar dat de baby niet dieper kwam en dat ik niet genoeg persdrang had. Ze vroeg me de persweeën nog even weg te puffen, zodat ik meer persdrang zou krijgen. Dit deed ontzettend veel pijn en lukte voor geen meter.
Toen kwam de wisseling van de wacht binnen. Een vriendelijke, maar kordate verloskundige en een hele lieve verpleegkundige, die het meteen overnamen en wel duidelijke aanwijzingen gaven. Vooral de verpleegkundige bereikte me echt door duidelijk en lief te vertellen wat ik moest doen en ze hielden mijn benen vast. Toen ging het ineens een stuk beter en sneller. Het hoofdje stond een paar weeën, oef, wat deed dat pijn. Helaas bleek de hartslag van de baby zich niet meer goed te herstellen en moest er een knip geplaatst worden. Eerst riep ik dat ik dat niet wilde en gaf ze me nog 1 wee de tijd om het zelf te doen, maar toen ik de reden hoorde wilde ik dat ze de knip meteen zette. Toen was hij er snel! Eerst voelde ik de spanning van het hoofdje en toen ineens glibberde het bobbelige lijfje er achteraan. S was er! 15.50 uur. Hij werd op mijn borst gelegd en begon direct goed te huilen. Hij had een Apgar-score van 9-10-10. R werd helemaal emotioneel, want hij was gezond en deed het goed! Hij was heel erg verbaasd dat hij niet meegenomen werd en gewoon lekker bij mij mocht blijven liggen, vroeg zich af of dat wel goed was. Het was zo'n verschil met de bevalling van N. S ging direct goed drinken aan de borst en kreeg al flink wat colostrum binnen, na afloop aan zijn mondhoeken te zien. Hij had ook een zuigblaartje en een wondje op zijn handje van het zuigen op zijn hand in de buik
Ze gaven me een prik oxytocine om de placenta te laten komen, maar even later lieten ze deze toch zelf komen door op mijn buik te drukken. Glibber! R heeft er een foto van gemaakt voor mij, ondanks dat hij in het bevallingsplan zette dat hij de placenta niet hoefde te zien
En toen moest ik weer gehecht worden, het was een flinke knip
S werd gewogen (3565 gram) en onderzocht en kwam toen met alleen een luiertje aan weer bij mij liggen. Zo hebben we een hele tijd gelegen. R en ik kregen ons avondeten en om ongeveer 18 uur kwam mijn moeder langs met N. Die was (en is) ontzettend blij met en vertederd door zijn broertje Ik werd gedoucht, toen ik naar de douche liep, liet ik een bloedspoor achter en daarom werden we naar een andere verloskamer verplaatst. We moesten nog tot 22 uur in het ziekenhuis blijven ivm het meconiumhoudend vruchtwater. De koorts was gelukkig na de bevalling direct verdwenen en ook S had geen koorts, dus daarvoor hoefden we niet te blijven.





En nu, bijna 4 weken


Ik had het niet verwacht, omdat ik de bevalling van N als ontspannen heb ervaren, maar ik vond deze bevalling helemaal niet leuk. Ik kon me niet voldoende ontspannen en in mezelf keren door de omgeving. Bij N heb ik thuis kunnen ontsluiten, want pas aan het einde zijn de vliezen door de verloskundige gebroken en bleek hij in het vruchtwater gepoept te hebben. Toen zat ik al helemaal in een roes.
Achteraf pas hoorde ik van R dat de hartslag van S zich vanaf het persen op de baarkruk al niet goed meer herstelde, maar dit is mij helemaal niet verteld. Ze reageerden dus daarop, maar ik had geen idee waarom ze zo op mij mopperden dat het niet opschoot.

[ Bericht 0% gewijzigd door Twinkly op 06-07-2013 23:18:35 ]

Twinkly wat een heftige bevalling. Niet normaal hoe die eerste verloskundige tegen je deed. Gelukkig heb je nu je prachtige mannetje en ging het met hem meteen goed

Jeetje ik krijg het een beetje benauwd van je verhaal, zo zie je hoe belangrijk je omgeving is! Wat fijn dat je het laatste stukje toch nog door twee fijne mensen begeleid bent, en wat een prachtige foto's

Jeetje Twinkly, dat klinkt wel als een ontzettend ongeschikte verloskundige. Gelukkig heb je de bevalling af kunnen sluiten met mensen waarbij je je wél op je gemak voelde. En wat een mooi mannetje hebben jullie!

quote:

Op zaterdag 6 juli 2013 23:07 schreef Twinkly het volgende:
Ik had die arme Wupwup bijna de hele nacht wakker gehouden, die dacht dat ik echt wel ging bevallen die nacht.

Ja, en toen deed je het gewoon niet -.-
Fijn dat je op een gegeven moment uit bed bent gegaan en hebt gedouched, dat hielp! En trotse R en N Jammer dat de begeleiding zo te wensen overliet, dat kan je ervaring echt zo beïnvloeden. Maar je hebt het maar mooi weer zelf gedaan en dat alleen is natuurlijk gewoon super!

Twinkly wat een verhaal Wat rot dat de eerste vk's je niet goed begeleid hebben
Maar wat een prachtig mannetje

quote:

Op zondag 7 juli 2013 09:28 schreef WupWup het volgende:
Maar je hebt het maar mooi weer zelf gedaan en dat alleen is natuurlijk gewoon super!

Twinkly wat een verhaal. Niet leuk, dat de begeleiding niet goed was. Je hebt er een heel mooi mannetje voor teruggekregen.

Elke keer lees ik hier jullie prachtige, bijzondere, heftige en ontroerende verhalen! Daarvoor dank!

<sub>En nu heb ik het zelf meegemaakt, ik vond het een heel erg bijzondere ervaring en daarom wil ik hem ook hier met jullie delen

-edit-
Toch even weg ivm te persoonlijk (?)</sub>

[ Bericht 47% gewijzigd door bellelena op 01-08-2013 00:30:59 ]

Belle wat een lange bevalling. Maar wa mooi. Die eerste momenten als Nin er net is

Wat een prachtig verhaal Bellelena, ik kreeg al kippenvel toen jullie eea vertelden tijdens de meet maar nu heb ik een traantje weggepinkt. Zo bijzonder en zo natuurlijk. Mooi dat je ook zelf ebt gevoeld en dat C haar heeft opgevangen. En dat je ouders erbij waren en reageerden.

Oh en die foto

Belle wat een mooi verhaal
En de foto!! *zucht*

Wat mooi Bellelena, het klinkt ondanks de heftigheid als een heel rustige bevalling. Bijzonder dat je ouders het mochten meemaken. Was er geen verloskundige bij?

Omen, het duurde van 7:30 's ochtends tot 18:29 's avonds! Ik had zelf helemaal niet veel tijdsbesef, het hele 'middag' stuk was voor mijn idee een half uurtje en tijdens de persfase heb ik ook helemaal geen tijdsbesef gehad! Maar het was zeker wel een enerverende dag

Cantare, ik heb je een berichtje gestuurd! Ik voelde mezelf trouwens heel helder tijdens de hele dag. En het klopt ook dat het inderdaad een hele rustige bevalling was, ondanks de heftigheid

[ Bericht 24% gewijzigd door bellelena op 31-07-2013 23:53:01 ]

Kyara, dankje! Vond het ook leuk om het er toen even met je over te hebben op de meet trouwens