Rouwverwerking

Ik vind het niet raar of abnormaal iedereen verwerkt dingen anders en als je er vrede mee hebt ja dan kan zijn dat je er rustig onder bent je hebt het geaccepteerd.

Heb ik zelf ook met me opa gehad dat na week al geen echt verdriet over had.

Ik vind het ook totaal niet raar of abnormaal of wat dan ook. Het is voor iedereen gewoon anders, rouwverwerking. Bij jou kan het zijn dat je het nu echt al los hebt kunnen laten, of ja, vrede mee hebt kunnen hebben. Terwijl een ander daar veel meer moeite mee heeft en zomaar maanden of jaren kan blijven hangen in het rouwproces. Of juist de klap pas tijden later krijgt!

Denk dat je je niet teveel bezig moet houden met of het nu wel of niet normaal is om je zo te voelen, het is fijn dat je het op een of andere manier een plek hebt kunnen geven/gaat kunnen geven.

Probeer het positief te zien hoor, mensen komen en gaan (helaas) nu eenmaal.

Het zou kunnen dat het nog niet echt tot je doorgedrongen is wat er is gebeurd. Of je kunt je eigen (depresieve) gevoelens nu beter relativeren, omdat het altijd erger kan.

Het lijkt of het over is maar er komen echt nog wel momenten van verdriet dat opeens boven komt drijven. Geniet!

Ik kan je niet vertellen of dit abnormaal is of niet.

Ik kan je slechts mijn ervaring vertellen.

Ongeveer een jaar geleden pleegde een goede vriendin zelfmoord. Goed, ik had al een tijdje weinig contact meer met haar, maar een dik halfjaar voor haar dood zag ik haar nog een keer of twee... en het was duidelijk dat we weer vrienden als vanouds zouden worden op het moment dat ik weer de oude zou zijn.

En toen ineens pleegde ze zelfmoord en nam haar zoontje hierin mee.
Ik was er kapot van, en had nog zoveel vragen aan haar... Maar die zouden nooit meer beantwoord kunnen worden.
Uiteindelijk heb ik een brief aan haar geschreven en heb deze een paar dagen later ritueel verbrand.
Ondanks het verdriet en de schok, had ik er toen uiteindelijk vrede mee.

Maar van de week waren de temperaturen weer zomers in de plaats waar we elkaars voor het eerst ontmoet hebben, op de route die ik toen ook vaak met haar fietste toen we nog jong waren... en alles kwam terug, het hele gevoel van verliefd zijn op haar, bij elke ademhaling haar bijna terug te zien...

Ik heb het ook moeilijk nu. Het liefst zou ik contact willen opnemen met haar ouders en gewoon een hele avond over haar praten, en hoe dankbaar ik ben dat ik haar heb ontmoet en over de vriendschap... Maar haar ouders hebben behalve een dochter ook een kleinzoon verloren.

Ik kan dit niet van haar ouders vragen... en toch... ze zouden ook moeten weten dat er mensen zijn in het leven van hun overleden dochter, die nog steeds met veel liefde terugkijken naar hun dochter, ondanks het gruwelijke eind dat ze heeft gekozen voor haar zoontje en haarzelf.

Dus ja, hoewel jouw situatie heel anders is dan de mijne... ik denk wel dat ik iets mee kan voelen met het verlies van jouw dierbare. Maar een oplossing geven... nee, iedereen is te verschillend. Elke situatie is ook verschillend... en zo is rouwverwerking.
Ik ben mezelf bijna een jaar naar dato weer tegen gekomen... ik kan misschien nog eens een brief aan haar schrijven en weer verbranden tot de rook de hemel in reikt.

En ja het helpt voor kortere of langere tijd en ja voor mij helpt het wel voor de verwerking.
En toch elk jaar zal het me nog steeds treffen...
En de dood van jouw vriendin zal je ook nog wel vaker verwacht of onverwacht treffen... dat gaat zeker nog komen, waarschijnlijk als je het niet verwacht. En dat mag ook... laat dan de tranen de vrije loop. Tranen zijn druppels van verwerking.

quote:

Op zondag 9 juni 2013 22:23 schreef Onnozelaar het volgende:
Bedankt voor jullie reacties. Ik merk dat ik het er nu wel weer moeilijk mee krijg. Maar ik heb het idee dat mijn hoofd zoveel mogelijk wegstopt. Als ik verdrietig word kan ik namelijk ook niet bevatten wat er gebeurd is. Het is net alsof ik telkens kleine deeltjes uit het geheel pak en me daar dan verdrietig over voel. Dat ik haar mis. Dat er zoveel dingen zijn die ik niet meer met haar kan doen. Dat ik me alleen voel. Dat ze nog zo'n leven voor zich had. De manier waarop ze gestorven is. Alle vragen die ik heb over die avond. Over dat er mensen zijn die hier toe in staat zijn. Enzovoort.
Telkens dus één zo'n klein dingetje, maar alles bij elkaar is te onwerkelijk. Misschien wil ik het geheel ook niet zien. Want hoe kan je met dat besef nou nog leven?

Pas goed op jezelf, dat is wat ik enkel kan zeggen.

quote:

Op maandag 10 juni 2013 22:18 schreef Onnozelaar het volgende:
Weet iemand hoe je actief met de verwerking bezig kunt? Een brief schrijven lukt nog niet, volgens mij is het daar nog te vers voor. Er zijn nog geen dingen die ik haar zou willen zeggen, omdat ik me blijkbaar nog niet zo goed kan beseffen wat er gebeurd is.
Ik heb al wel geprobeerd om haar te tekenen. Je kan wel echt zien dat zij het is, maar ik kan haar onmogelijk zo mooi tekenen als ze was, dus echt voldoening haal ik daar ook niet uit.
Maar ik weet niet, zijn er niet van die standaard rouwverwerkingsdingen die je kunt doen?

Probeer jezelf niet door een proces heen te pushen wat voor iedereen in elke situatie anders verloopt. Probeer zoveel mogelijk je dagelijkse dingen te doen en je daar op te richten, geniet van elk moment dat je even vrolijk bent of er niet aan denkt. Er zullen namelijk nog genoeg momenten komen dat je er ongewild mee geconfronteerd wordt en daar heb je dan al je energie voor nodig. Laat het komen zoals het komt en deal er op dat moment mee. Voel je vooral niet schuldig als je er even niet mee bezig bent, want daar heeft niemand wat aan.

quote:

Op maandag 10 juni 2013 22:18 schreef Onnozelaar het volgende:
Maar ik weet niet, zijn er niet van die standaard rouwverwerkingsdingen die je kunt doen?

Er zijn standaard methoden. Deze is een klassiekertje, en ik heb er veel aan gehad:
http://www.amazon.com/dp/0061686077