Zoals jullie wellicht weten kamp ik sinds een maandje of zes met lichamelijke problemen waar ze de oorzaak niet van kunnen vinden. Gezien ik hierdoor zeer slecht loop ben ik zeer beperkt in mijn doen en laten en dat knaagt toch wel aan me, ben van nature een vrije vogel.
Ook dat ik niet weet wat het is, na al die onderzoeken van afgelopen maanden, bezorgt mij dat ook stress.
Voor de buitenwereld ben ik een optimist, en er zijn ook zeker momenten dat ik denk dat het weer goed komt, maar er zijn ook momenten dat ik denk: "als ik ooit nog maar weer normaal kan lopen en normaal kan functioneren" .
Hier kan ik vrij ver in door slaan, eveneens met het zoeken naar een oorzaak terwijl ik heel goed weet dat ik die bij de specialisten van het ziekenhuis moet laten.
De neuroloog gaat me door verwijzen naar een revalidatie centrum en die gaan mij weer proberen op te lappen. Opzich ben ik daar wel blij mee, maar goed dat neemt mijn stress en angst niet weg helaas.
Ik kan super goed met mijn partner hierover praten, maar ik denk zelf dat het misschien eens goed is om professionele hulp in te schakelen. Omdat die misschien toch wat handvaten voor mij hebben hoe ik hiermee kan omgaan. Ik denk dan een psycholoog. Ook om mijn naasten te ontlasten, maar met name om mezelf weer rustig te krijgen in het hoofd.
Zou zo iemand iets voor mij kunnen betekenen in deze situatie? Ik ben er nooit geweest, weet dus ook niet hoe zoiets in zijn werk gaat en hoe zo'n therapie eruit ziet.
En ik weet ook niet of er bij een revalidatie centrum een psycholoog voor zoiets is. Maar goed daar zal de wachttijd ook wel lang zijn.
Alvast bedankt
En wat je zelf al zegt, misschien kan die jou hele goeie handvatten geven om dingen voor jezelf wat beter te kunnen verwerken...
Je kunt het ook zien als een investering in je persoonlijk/geestelijke ontwikkeling ipv de zorgverzekeraar op te lichten.quote:Op donderdag 16 mei 2013 10:30 schreef Beelzebufo het volgende:
Kijk wel even hoe je zorgverzekering hier mee omgaat. Het *kan* nodig zijn om zo'n consult wat in te kleden woor wat betreft de reden dat je gaat.
Maar als ik het goed begrijp moet je dus ook bij iedere sessie een eigen bijdrage betalen?
Ik las op een site van een bedrijf hier uit de buurt dat het per 1 januari 2013 20 euro eigen bijdrage per sessie is? Dit is wettelijk geregeld, dus zal wel overal zijn.
Ik denk echter ook dat het revalidatie centrum een psycholoog heeft. Het is niet dat ik er nu compleet door zit of zo. Ik schaam me er ook best voor, maar ik vind het wel belangrijk om op tijd aan de bel te trekken. Voor mezelf en iedereen. Ik ben namelijk een binnenvetter.
Maar als ik weet dat bv dat centrum ook een psycholoog heeft en het duurt nog een week of zes tot acht, dan moet ik dan misschien doen.
Daar zit ik dus nu over na te denken
Dat ligt ook heel erg aan jouw zorgverzekering en hoe je dit geregeld hebt qua aanvullende pakkettenquote:
Als ik het goed heb begrepen moet ik eerst naar de huisarts voor een verwijsbrief, en dan kan ik terecht bij een eerste lijns psycholoog. Mijn huisarts zal het begrijpen, dus die verwijsbrief krijgen zal geen probleem zijn.
Maar als ik het goed begrijp moet je dus ook bij iedere sessie een eigen bijdrage betalen?
Ik las op een site van een bedrijf hier uit de buurt dat het per 1 januari 2013 20 euro eigen bijdrage per sessie is? Dit is wettelijk geregeld, dus zal wel overal zijn.
Klopt. De specialist gaat er vaart achter proberen te zetten, maar met een beetje pech moet ik achter aan aansluiten in de wachtlijst. En dan praten we over ongeveer 10 tot 12 weken.quote:
Ik denk dat je dit bij het revalidatiecentrum aan kunt/moet kaarten. Als het goed is, nemen ze daar ook de psychische kant van dit proces mee. En goede kans dat ze daar ook een psycholoog hebben (neuropsycholoog) die geschikt is voor jouw 'case'.
Komt ook mede door de vakantietijd.
Zowel lichamelijk als geestelijk is het denk ik niet goed om 12 weken te wachten, maar ja ik doe er niks aan. Wordt prima geholpen in dat ziekenhuis, dus wil eigenlijk ook niet switchen
Ik zou daar dan wel op wachten, al snap ik dat het maar duurt en duurt.quote:
[..]
Klopt. De specialist gaat er vaart achter proberen te zetten, maar met een beetje pech moet ik achter aan aansluiten in de wachtlijst. En dan praten we over ongeveer 10 tot 12 weken.
Komt ook mede door de vakantietijd.
Zowel lichamelijk als geestelijk is het denk ik niet goed om 12 weken te wachten, maar ja ik doe er niks aan. Wordt prima geholpen in dat ziekenhuis, dus wil eigenlijk ook niet switchen
Maar bedenk zelf wel van te voren op een psycholoog bij je past op dit moment, je probleem is fysiek en de hieraan gekoppelde verandering van levensstijl waar je het lastig mee hebt. Misschien is een (levens)coach meer wat voor je bijvoorbeeld. Iemand die met je meedenkt en je handvaten geeft ipv iemand die gaat kijken wat voor psychische "beschadigingen" je hebt.
Dan moet dat wel haalbaar zijn voor TS. Ik denk dat een gesprek met een professionele hulpverlener zeker zeer nuttig kan zijn, maar die wil daar een forse vergoeding voor hebben.quote:Op donderdag 16 mei 2013 10:34 schreef Deetch het volgende:
[..]
Je kunt het ook zien als een investering in je persoonlijk/geestelijke ontwikkeling ipv de zorgverzekeraar op te lichten.
De zorgverzekeraars maken een onderscheid tussen eerstelijns en tweedelijns hulpverlening en de vergoedingen die daar (eventueel...) aan verbonden zijn.
Mijn boodschap aan TS: als je de stap neemt, kijk dan wat de kosten zijn, of je die kan dragen, en/of wat je zorgverzekeraar hier in kan betekenen.
Aanstichten tot oplichterij was niet de bedoeling.
Van oplichting is toch helemaal geen sprake. Geestelijke gezondheid is net zo belangrijk en zou net zo behandeld moeten worden als een gebroken been. Jammer dat er nog zo moeilijk over wordt gedaan.quote:
[..]
Je kunt het ook zien als een investering in je persoonlijk/geestelijke ontwikkeling ipv de zorgverzekeraar op te lichten.
Kijk ik sta er echt niet op te springen dat ik erover nadenk om eens met iemand anders te moeten praten hierover. Daar schaam ik me best wel voor.
Anderzijds zie ik wel in dat het misschien wel goed is voor me in deze situatie. Want als ik dadelijk in een depressie zit heb ik helemaal een probleem. Zover is het nog lang niet, maar ik merk dat het touwtje vaak bijna strak staat
Ik zie het zo dat je die drempel nu al bijna over bent. Je doet het voor jezelf. Gun het jezelf om te kijken of dit je kwaliteit van leven kan verbeteren.quote:
Inderdaad met je eens Fes.
Kijk ik sta er echt niet op te springen dat ik erover nadenk om eens met iemand anders te moeten praten hierover. Daar schaam ik me best wel voor.
Anderzijds zie ik wel in dat het misschien wel goed is voor me in deze situatie. Want als ik dadelijk in een depressie zit heb ik helemaal een probleem. Zover is het nog lang niet, maar ik merk dat het touwtje vaak bijna strak staat
[ Bericht 81% gewijzigd door Re op 16-05-2013 13:04:51 ]
Niet voor schamen. Ik doe er altijd heel laconiek over. Van buiten zou je zeggen dat er echt niks met me aan de hand is en op een partijtje ben ik misschien de vrolijkste die er rond loopt. In een gesprek over drugs gooi ik er dan ook wel is uit dat mn psychiater altijd grapt dat ie misschien ook maar aan de ritalin moet haha. Vaak wat verontwaardigde gezichten als ik dat zo op tafel leg want er komen natuurlijk alleen maar gestoorde mensen bij een psychiater!quote:
Inderdaad met je eens Fes.
Kijk ik sta er echt niet op te springen dat ik erover nadenk om eens met iemand anders te moeten praten hierover. Daar schaam ik me best wel voor.
Anderzijds zie ik wel in dat het misschien wel goed is voor me in deze situatie. Want als ik dadelijk in een depressie zit heb ik helemaal een probleem. Zover is het nog lang niet, maar ik merk dat het touwtje vaak bijna strak staat
Yea right. Zelfmoord staat potverdomme in de top 10 doodsoorzaken en voor mijn leeftijdscategorie zelfs op nummer 2 of 3 geloof ik. Ik vind het dan ook absurd dat het dan nog steeds een taboe om te zeggen dat je af en toe wat hulp krijgt / nodig hebt bij het op een rijtje zetten van je gevoelens.
Denk er is over na. Als er echt maar gestoorde mensen bij de psycholoog of psychiater zouden komen zou ik er ook nooit zo laconiek over doen.
Gewoon proberen. Echt TOTAAL niks om je voor te schamen. Je moet je eigenlijk stiekem een beetje schamen als je er niet heen gaat vanwege de schaamte
succes
En ja, ik heb ook psychologen gehad. Genoeg zelfs, aangezien ik bij iedere ziekenhuisopname standaard een aantal gesprekken krijg. En van de dozijnen dames is er niet één geweest die niet het bloed onder m'n nagels vandaan trok.
Een schuldgevoel aanpraten, en lekker inwrijven hoe de situatie ervoor staat, daar zijn ze goed in. Maar advies geven, ho maar.