quote:
Op dinsdag 15 oktober 2013 12:27 schreef awijmans het volgende:[..]
Ik denk dat mijn cijfers voor deze nummers aardig overeenkomen. Ik denk alleen dat ik voor die accoustische nummers die jij een 6 en 6,5 geeft, een stuk hoger zou geven. Ik vind die kwetsbare nummers erg goed uitkomen. [..]
Ik snap het wel, maar ik vind deze gewoon de mindere in zijn repertoire. 'Early Days' is een erg generiek liedje, het 'doorleefde man vertelt verhaal'-trucje wordt snel oud voor mij, en hoe hij moet stoeien om de tekst in een voor hem nu nog comfortabel gebied te zingen is soms moeilijk om aan te horen. 'Scared' is gewoon een beetje mistroostig, met een paar wisselingen die hij al een paar keer gebruikt heeft, en hij heeft zoveel beters gedaan in deze categorie wat mij betreft. Het ligt echt niet aan de stijl, 'Hosanna' is, alhoewel weer heel iets anders, een mooi voorbeeld van hoe ontzettend goed hij dit wél kan. 'Get Me Out Of Here' is voor mij gewoon in orde als aardig countryliedje. Echte
missers staan er absoluut niet op, waar hij dat toch al ruim 10 jaar niet gehad heeft. (Velen noemen 'Gratitude' en 'Nod Your Head' op 'Memory Almost Full', maar voor mij gaat het terug naar 'Driving Rain').
Voor mij blijven 'New' en 'Queenie Eye' absolute uitschieters en de juiste single-keuzes. Net zoals 'Alligator', welke toch wel de derde single zal moeten worden. Begint met de thuis-demo - wow, stel je eens hoe veel kladjes, nooit afgeronde songs, ideetjes McCartney op z'n memo-recorder moet hebben staan - net zoals 'Two Magpies' van zijn laatste soloplaat, leuk gedaan. Scheutje 'If You Wanna' qua sfeer. Elke keer als ik die track hoor verzucht ik diep van binnen dat Ronson maar op twee tracks de kans heeft gekregen. Vocalen klinken ontzettend goed, waar op dingen als het monotone 'Everybody Out There' - bohhh, die eerste zinnen... - het goed te horen is dat hij, zoals Giles Martin recent uitgelegd heeft, simpelweg de studio instapt en gaat zingen, zonder enige voorbereiding. Mark Ronson heeft wat dat betreft het beste uit hem weten te halen, 'Alligator' zou, op de falsetto na, met een beetje goede wil nog wel als iets uit de 90's door weten te gaan. Maar, gelukkig, op wat achtergrondvocalen na, absoluut geen enkele digitale toon-correctie te bespeuren op het gehele album, en dat is toch wel een hele grote opluchting. Geen RoboMacca meer, zoals op een paar recente andere projecten...
In hetzelfde rijtje 'Hosanna', absoluut hoogtepunt, een prachtige combinatie van de 'How Kind Of You'-achtige beetje experimentele-achtige geluiden en klassieke McCartney-composities. Met al het respect, die paar recensies waarin ik dit als niemendalletje weggeschoven zag worden kan ik gewoon niet serieus nemen. 'Looking At Her' insgelijks, beetje jammer van alweer die moeilijke falsetto-vocalen, maar qua melodie en instrumentatie ook alweer zo'n interessante combinatie tussen de klassieke McCartney-geluiden met een hele moderne twist. Een steeds dat refrein! Ik zie ook deze in veel lijstjes opduiken als dieptepunt door dezelfde mensen die geforceerde rommel als 'Everybody Out There' prijzen, ik kan er gewoon niet bij.
'I Can Bet' is een beetje E.L.O., beetje Tom Petty, dus ook beetje George Harrison, en ook een beetje 'Flaming Pie'! De overstuurde vocalen vond ik in het begin jammer, maar ik kan het nu goed hebben. Vele toffe wendingen, Moog-synth een geweldige knipoog naar Wings circa 1973-1975. Uitro dan weer ineens heel 'Chaos And Creation In The Backyard', oftewel gewoon McCartney anno 2013.
Al deze tracks zitten voor mij in de allerbovenste categorie, en zal ik tot zijn allerbeste materiaal van de afgelopen tijd rekenen. 'On My Way To Work' is een beetje laagvoetig in een 'Mull Of Kintyre'-achtig stijl wat het je gelijk kan doen afschrikken, maar als je het couplet door bent gekomen is er genoeg moois in te ontdekken. Typische McCartney-wendingen, met een erg goede hook. Reflecterende tekst die het afmaakt, voor mij op een veel mooiere wijze dan 'Early Days'. Jammer van het geloopte einde. Daarna 'Save Us', wat op de koude en mechanische productie na toch wel erg goed is. En dat terwijl ik erg hou van het 'tape delay'-trucje in de brug. Zo'n echt rockende track mis ik misschien toch wel een beetje op het album, evenals één 'klassieke' McCartney-poptune in de trant van 'English Tea' of 'Friends To Go'.
'Road' is gewoon 'Electric Arguments' op een nieuw niveau, een erg sterkte afsluiter. En wederom zo'n ontzettend goede hook, het instrumentale gedeelte. Je kunt niet zeggen dat hij een veilig album heeft gemaakt. Hopelijk zijn de geruchten waar dat een volledig nieuw Fireman-album al bijna afgerond is, maar met de vele andere projecten in de nabije toekomst moet ik dat eerst nog maar eens zien.
'Appreciate' is ook al zo'n gedurfde coole track, maar had best baat gehad bij een iets moderne productie. Dit doet meer terugdenken aan 'Press To Play' dan aan iets hips. Hey, wacht, eigenlijk is dat best een compliment. Maar de beats zijn erg 80's, cheapy geluiden, eentonige fills.
'Turned Out' had gewoon op het album gemoeten. Erg verrast door de vocalen, je zou mij best wijs kunnen maken dat dit een een opname van 15-20 jaar terug is. Je hoort aan de brug dat dat niet het geval is, maar luister naar al die uithalen! Geniet vooral van de laatste minuut, na de brug. Beetje 'A Love For You'. Dit is de track die op alle manieren aan een typische McCartney-song doet denken, met wederom een beetje die Jeff Lyne-vibe. Of als een 'Off The Ground'-outtake, het klinkt rechtstreeks uit iets uit die periode. Geweldige feelgood-track, misschien wel waardig voor het allerbovenste rijtje. 'Struggle' is wat ik hierboven zei, wat een beest van een track! Beetje schizofreen wel. Apart 'gepreek' in bepaalde blokjes, ontzettend interessant. Heel klein beetje MC Cartney
. Mooi moment als er na de 'brug' afgebouwd wordt en hij dan weer keihard terug komt.
Dit is zo'n beetje waar ik de grens trek. 'Everybody Out There' genoeg woorden aan vuil gemaakt, spéélt-ie een keertje tracks van de afgelopen 40 jaar (!) jaar live... 'Early Days', 'Get Me Out Of Here', 'Scared' echt absoluut niet slecht, maar persoonlijk wat ik eerder zei.
Ik dénk, en daar moet ik voorzichtig in zijn, dat ik hem algeheel nóg beter vind dan 'Memory Almost Full'... En er is nog zoveel in te ontdekken.
quote:
Op dinsdag 15 oktober 2013 12:37 schreef awijmans het volgende:Is het nummer "Secret Life Of A Party Girl" nog ergens gereleased? Daar ben ik toch wel erg benieuwd naar. En ik ben vasst niet de enige. Of wordt die in 2e instantie in een re-release erop gezet?
Nee en ja
. Echt, het lijkt wel een vooropgezet plan, de tracks die het vaak genoemd en geprezen worden door betrokkenen eindigen... op de vloer van de snijzaal. Ik zou toch zweren dat-ie ergens officieel was aangekondigd... Maar, en dit is na de 10 nu al beschikbare versies van het reguliere album de gebruikelijke steek naar de fans, er komt natuurlijk nog een re-issue van de deluxe-editie van de... Het houdt nooit op. En hij windt er zelf niet eens doekjes om, haha. Uit het boekje van de CD:
"Together we finished more tracks than appear on the album. They will, no doubt, show up somewhere sooner or later"...