De puberteit is zowel voor ouders als kinderen niet altijd even prettig. Dwarsliggen wordt een sport en alles wat je ouders zeggen is sowieso onredelijk. Soms gaat het echter verder dan dat je niet uit mag en dat je daardoor knallende ruzie krijgt. Je wordt emotioneel verwaarloosd of nog erger. Of je ouders liggen in scheiding en alles krijgt nog aandacht en tijd, behalve jij.
Dit topic is voor jou, om je gal te spuwen als het slecht gaat, maar ook voor de succesmomentjes, om te weten dat je niet alleen bent en om hulp te zoeken, als je dat wilt.
Je wilt misschien hulp zoeken, maar waar begin je?
1.Mentoren en vertrouwenspersonen zijn er niet voor niets op school.
Zoek iemand om mee te praten die wat verder van je af staat zoals een docent waar je goed mee op kan schieten of gewoon je mentor. Deze mensen zullen tegen niemand anders wat zeggen als je aangeeft dat je dat liever niet hebt.
2. Als praten met een docent of mentor niet genoeg hulp biedt, kan je overwegen om naar een maatschappelijk werker te praten. Deze zijn gewoon te vinden op google door "maatschappelijk werker + je gemeente" in te tikken. Maatschappelijk werkers zijn in de meeste gevallen gratis en hebben bovendien geheimhoudingsplicht.
3. Mocht ook dat niet helpen, kan je naar een psycholoog gaan. Psychologen hebben vaak wel te maken met een wachtlijst en je hebt een verwijzing van je huisarts nodig om de behandeling vergoed te krijgen. Je moet je niet laten ontmoedigen hierdoor, zeker niet als je echt voelt dat je een psycholoog nodig hebt.
Hier zijn nog wat sites die je misschien verder op weg kunnen helpen.
Users op FOK! zijn geen professionele hulpverleners en zullen nooit de precies passende hulp aanbieden die jij nodig hebt, maar voel je vrij om hier je gal te spuwen, ervaringen te delen en tips te geven.SPOILER
[ Bericht 73% gewijzigd door arachide. op 24-04-2013 01:06:12 ]
Wel in een spoiler tho.
SPOILER[quote]De dag dat mijn psycholoog zei dat ik emotioneel verwaarloosd was, zal ik niet snel vergeten. Ik kwam binnen met als probleem dat ik altijd in de slachtofferrol kroop en weinig zelfvertrouwen had. En ineens was ik niet de schuldige, maar mijn ouders.
Mijn ouders zijn al 8 jaar gescheiden en in al die tijd hebben ze niks anders gedaan dan rechtzaken uitvechten. Het liefst over mijn rug. Hypotheekkosten, alimentatiekosten, rekeningen van de advocaat, loonstrookjes: ik heb ze allemaal gezien. Mijn vader verbrak het contact en sindsdien heb ik alleen mijn moeder nog om op terug te vallen. Zij had echter alleen tijd voor háár problemen en dat van mij was toch allemaal maar een fase. En als ik weer huilend thuis kwam, moest ik me niet zo aanstellen. “In de echte wereld zijn ze ook niet lief hoor.” Zei mijn moeder dan.
Ik bouwde een muurtje om me heen en werd depressief. Schreeuwen en huilen hielp niet, maar toen ik bij het minste of geringste door spanning begon flauw te vallen, werd mijn moeder wakker. Het ging niet goed met mij. Ineens kreeg ik aandacht, maar ik kon er niet mee omgaan. Ik had waanideeën.
En toen kwam de psycholoog. Ik kreeg oefeningen om weer om te kunnen gaan met lichamelijke spanningen en praatte met hem alles uit wat ik nooit verteld had. Eindelijk iemand tegen wie ik wel mocht zeggen dat mijn moeder me in de steek liet.
Ik ben ondertussen een jaar verder en alles gaat veel beter. Mijn moeder en ik kunnen weer redelijk met elkaar praten en vooral het idee dat ik na de examens uit huis mag, haalt een hoop druk van de ketel. Ik merk nog wekelijks dat thuis voor mij gelijk staat aan “het huis waar je slaapt” en dat ik nog steeds wacht tot ik ook een eigen plekje heb.
Home is where the heart is, daar heb ik me al die tijd aan vastgeklampt. En potverdorie, ik ben na 8 jaar shit eruit gekomen. [/quote]
Wat me alleen een beetje verbaast; je zegt dat je jezelf altijd in een slachtofferrol draait, en vervolgens bevestigt je psycholoog alleen maar dat je een slachtoffer ben? Ik mag hopen dat hij je ook helpt meer dan alleen een slachtoffer te zijn.
Scheelt dat ik een eigen huis heb, soms wordt het gewoon tijd om op jezelf te gaan.Toen ze klaar waren kreeg ik op m'n kop dat ik niet moest liegen. De juf stelde hen in het gelijk. Ik kreeg ook het stempeltje 'enorme fantast' op m'n hoofd gedrukt en werd nooit meer serieus genomen met mijn problemen.
Maargoed, dat is inmiddels ook alweer tien jaar geleden.
Wat deed je om het thuis uit te houden?quote:Op woensdag 24 april 2013 07:39 schreef RadioSlut het volgende:
Een hele tijd geleden, toen ik net mn stiefpa kende, had hij enorme woedeaanvallen en dat reageerde hij af op mij en mn broer. Niet een tik op den reet ofzo, maar keihard in mekaar rossen, bij de keel pakken enzo. Ik vertel dat tegen de juf, de juf nodigt moeders en stiefpa uit en gaan een gesprek aan.
Toen ze klaar waren kreeg ik op m'n kop dat ik niet moest liegen. De juf stelde hen in het gelijk. Ik kreeg ook het stempeltje 'enorme fantast' op m'n hoofd gedrukt en werd nooit meer serieus genomen met mijn problemen.
Maargoed, dat is inmiddels ook alweer tien jaar geleden.
In een fantasiewereld leven.quote:Op woensdag 24 april 2013 13:26 schreef arachide. het volgende:
[..]
Wat deed je om het thuis uit te houden?
