Bevallingsverhalen deel 16

Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?

quote:

Op maandag 20 mei 2013 09:18 schreef Suikertante het volgende:
Wat was eigenlijk de reden om niet dag én nacht in de buurt van het ziekenhuis te blijven? Of is het niet zo mijlenver als ik me voorstel?

Omdat ik 's nachts (tussen 1:00 en 6:00) ook nog moest slapen. Net bevallen en zo en verder overdag ook geen mogelijkheid om te slapen.

Ik weet niet wat je met mijlenver bedoelt eigenlijk. Of had je het helemaal niet over mij.

Mijn bevallingsverhaal


De laatste paar dagen voor de bevalling ben ik heel erg in mezelf gekeerd. Alleen mijn ouders, zus en hond kan ik om me heen verdragen. De rest is me teveel.
23 januari is mijn uitgerekende datum. En ik verwacht eigenlijk nog niks. Lees en hoor zoveel dat de eerste wel op zich laat wachten. In de ochtend ga ik nog naar Vierpolders bij mijn oma op visite. Mijn tante zegt nog dat ze denkt dat het niet eens meer een week gaat duren. Laat in de middag heb ik Kaja nog uitgelaten en eet ik bij mijn ouders.
Om half zeven krijg ik de eerste kramp en mijn zus en ik rijden naar mijn huis. Thuis trek ik nog wat makkelijks aan en als ik net op de bank zit word ik ontzettend misselijk. Ik red de wc net niet. als ik boven het toilet hang breken ook mijn vliezen. Ik bel de verloskundige (nadat ik de deur schoongemaakt heb) en zij zegt dat ik terug mag bellen als ik een uur lang om de vijf minuten weeën heb die minstens een minuut duren.
Ik probeer netjes mijn weeën te timen met mijn mooi gedownloade app, maar mijn weeën zijn niet te meten en duren zeker geen minuut. Ik had serieus niet door dat ik een weeënstorm had, pas achteraf realiseerde ik me dat. Dus braaf houd ik me aan de instructies van de verloskundige en wacht een uur voordat ik weer bel en ik vertel haar ook dat ik de weeën niet goed kan timen. Ze besluit even te komen. Als ze komt lig ik krom van de pijn op bed en blijk ik al 8,5cm ontsluiting te hebben. Mijn zus vraagt of zij de auto al voor moet rijden, maar de verloskundige zegt dat zij me meeneemt en dat mijn zus achter ons aan mag komen.
In de auto leert de verloskundige hoe ik de persweeeën moet wegpuffen.
In het ziekenhuis aangekomen heb ik volledige ontsluiting en mag ik beginnen met persen. Even ben ik bang dat mijn moeder het niet eens op tijd haalt, maar gelukkig komen mijn zus, mijn ouders en mijn tante al vrij snel aan. Mijn vader wacht in de wachtkamer. De rest mag bij mij in de verloskamer. Normaal mogen er twee mensen bij, maar bij uitzondering (omdat mijn tante ook komt kramen) mogen ze alle drie blijven.
Het persen wilt echt niet lukken en ik voel me echt heel erg moe. Ondertussen is de gynaecoloog gebeld. En die komt in zijn gewone kleding aan. Hij is even bang dat het een keizersnede zal worden, maar probeer het met de vacuümpomp. Bij de laatste keer persen (2,5 uur later) word ik ingeknipt en komt Riley er eindelijk uit en wordt ze op mijn buik gelegd. Zowel mijn moeheid als de pijn zijn weg. En ik kan alleen maar roepen hoe mooi ze is. En ze heeft echt zo lang op mijn buik gelegen. Van het hechten heb ik niet veel meegekregen. Haar agparscore waren 8 en 10. Dus erg mooi ook.
Ik krijg nog een katheter omdat ik niet kan plassen. Om die reden moet ik een dag extra in het ziekenhuis blijven. En vrijdag gaan Riley en ik naar huis.
Al met al kijk ik met een goed gevoel terug op de bevalling

Wow wat snel! Althans het eerste deel. 2,5 uur persen daarentegen... wel heftig!

Mooi verhaal omen. En wat bizar van eerst zo snel en dan alsnog 2,5 uur persen.

Nou inderdaad wat Gulara zegt. Is het nog een optie geweest om thuis te bevallen toen je al zo ver bleek te zijn?

Omen toch nog je verhaal! Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd!

Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis Als het 300 km verder ligt, dan.

quote:

Op maandag 20 mei 2013 12:52 schreef Suikertante het volgende:
Omen toch nog je verhaal! Een hele bijzondere bevalling inderdaad, en meteen zo verliefd!

Gulara ik bedoelde jou inderdaad, maar ik bedoelde dat je misschien in de buurt ergens kon overnachten in plaats van thuis Als het 300 km verder ligt, dan.

Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.

Kyara ik wilde niet thuisbevallen. Had ik van te voren aangegeven. Dat leek me zo eng

Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.

Omen, wat een snelle ontsluiting! Jammer dat de persfase niet net zo soepel ging.

Ik denk dat mijn vk bij 8,5 cm niet meer naar het ziekenhuis was gegaan met ons. Achteraf zei ze dat ze twijfelde, en ik zat op 6 cm!

Gulara, ik heb net jouw verhaal gemist . Maar wel heel sneu van de klaplong! Heel stom dat je al na 3 dagen weer naar huis moet

quote:

Op maandag 20 mei 2013 13:34 schreef Kyara het volgende:
Ja, en zeker met je huidige ervaring zal je ook wel blij zijn geweest dat je in het ziekenhuis was.
Maar soms kan het niet meer. Mijn nichtje is bij de eerste thuis bevallen omdat er geen tijd meer was om nog naar het ziekenhuis te gaan.

bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben )

quote:

Op maandag 20 mei 2013 21:45 schreef Beessie-Jen het volgende:

[..]

bij mijn 1ste bevalling heeft de VK geen ontsluiting gecheckt; maar gingen we richting ziekenhuis ivm bevalling voor 37 weken.
Een kwartier na aankomst in het ziekenhuis was ik bevallen....
(of wel; ik vermoed dat ik met volledige ontsluiting vervoerd ben )

maar goed dat je geen file had onderweg

quote:

Op maandag 20 mei 2013 21:47 schreef Kyara het volgende:

[..]

maar goed dat je geen file had onderweg

scheelt dat ik maar 5 min van ziekenhuis woon Anders hadden we een autobevalling kunnen doen haha

quote:

Op maandag 20 mei 2013 13:11 schreef Gulara het volgende:

[..]

Aah zo. Nee hoor het ziekenhuis is in de buurt. We waren gewoon zo kort thuis omdat ik zoveel mogelijk live wilde voeden. Dus om 23:00 een laatste voeding en tegen 7 weer de eerste. Dan had ie 's nachts maar één of twee flesjes nodig.

Ik snap 't!

Mijn bevallingsverhaal begon vorige week, woensdag 15 mei.
Ik was die dag alleen thuis: peuter was spelen bij de kinderopvang, manlief was naar zijn werk. Ik mocht dus ook lekker uitslapen, maar ’s ochtends in bed voelde ik al wel af en toe een beetje buikpijn. Niet heel erg pijnlijk, zeker niet regelmatig, dus ik heb er niet al te veel aandacht aan besteed.

Rond lunchtijd had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik had namelijk de dag ervoor besloten mee te doen aan de Index-studie, en er moest een lootje getrokken worden. Ik kreeg het lootje voor ‘afwachten’, wat wilde zeggen dat ik mocht afwachten op een spontane bevalling, en niet voor 42w0 ingeleid zou worden (tenzij medisch noodzakelijk natuurlijk) Daar was ik stiekem erg blij mee, want mijn vorige bevalling was een inleiding, en ik was eigenlijk wel heel nieuwsgierig of mijn lijf het ook zelf zou kunnen. Ik kreeg ook een inwendig onderzoek, waarbij bleek dat ik al 1 á 2 cm ontsluiting had. Mooi, dan is er dus echt gerommel en verbeeld ik het me allemaal niet.

Bijna bij de auto bedenk ik me nog iets en loop nog even terug naar binnen. Ik vraag ze of ik met dat beetje ontsluiting eigenlijk wel mag zwemmen, aangezien ik die avond nog graag naar m’n ‘walvisclubje’ zou willen. De verloskundige raadt het niet aan, maar als ik – ook naar aanleiding van dat inwendige onderzoek – geen bloedverlies krijg die middag, mag ik gerust gaan. Immers, zonder dat onderzoek had ik niets geweten van die ontsluiting, en hadden we ons ook geen zorgen gemaakt.

In de middag wordt het ‘gerommel’ af en toe wat pijnlijker, maar nog steeds erg onregelmatig, om het kwartier ofzo denk ik. Ik speel een spelletje ter afleiding, en hang wat op Fok! rond. Aan het eind van de middag, rond half zes, stap ik in de auto om Lars op te halen bij het kinderdagverblijf. De juffen daar vinden het nog maar bijzonder dat ik hem zelf op kom halen, maar ik vind het eigenlijk reuzenormaal, er is toch nog niets aan de hand?

Om kwart voor zes begin ik aan het avondeten; we eten lekker simpel spaghetti. Tijdens het koken sta ik een keer of 4 dubbel aan het aanrecht van de buikpijn, het gerommel begint toch wat serieuzere vormen aan te nemen. Tijdens het eten vertel ik over het gerommel aan mijn man, en vertel nog steeds ‘om de 10 minuten á een kwartier’. Mijn man gelooft me niet. Aan mijn gezicht ziet hij wanneer ik weer pijn heb, en hij zegt dat de vorige keer toch echt hooguit een minuut of vijf daarvoor was. Na het eten ga ik naar het toilet, en ik twijfel echt heel erg of ik nu zal gaan zwemmen of niet. Aan de ene kant heb ik toch wel pijn, aan de andere kant, we hebben zelf geen bad, en dat extra verwarmde zwembad en het nog warmere bubbelbad daar klinken wel erg aanlokkelijk.
Drie minuten later hang ik weer dubbel aan het aanrecht en besluit toch maar niet te gaan.

Ik hang wat op de bank terwijl ik de klok op de tv in de gaten houd. Verrek, het komt inderdaad ongeveer om de 5 minuten. Zou ik dan dus echt weeën hebben? En het doet verrekte pijn inmiddels. Om kwart over zeven loop ik naar boven om ‘even te gaan liggen’. Ik twijfel of ik de verloskundige al moet bellen, en doe het dan toch maar. “Ik geloof dat ik weeën heb”, vertel ik aan de telefoon. “Dat is fijn voor je”, kreeg ik als reactie. De verloskundige die ik aan de telefoon heb is op dat moment op het ziekenhuis, en vraagt of ik meteen daar naar toe kan komen. Nou, nee, want we hebben Lars ook nog! Ze stuurt een collega bij me langs, en verzoekt ons met enige spoed opvang voor Lars te regelen. Dat gaat nog niet zo soepel, want mijn schoonzusje kunnen we niet bereiken. Een vriendin van me (die gelukkig bij ons in de straat woont) kan de deur niet uit aangezien haar man niet thuis is, dus uiteindelijk stelt zij voor dat we Lars dan maar bij hen laten logeren.

Om kwart voor acht is de verloskundige bij ons. Ze voelt al 4 á 5 cm ontsluiting en wil NU naar het ziekenhuis. Mijn man brengt Lars weg, de verloskundige pakt een tas in (ik had spulletjes klaar liggen, maar nog niet ingepakt) en ik vraag haar “Denk je dat het vandaag nog komt?” Ze lacht en zegt “Ja, dat denk ik wel!” Inmiddels zijn de weeën echt serieus en moet ik flink mijn best doen om ze weg te puffen. Om tien over acht strompel ik naar de auto en zijn we op weg.
Tijdens de rit vloek ik alles bij elkaar en trap bijna de bodem uit de auto, zó erg als ik me probeer schrap te zetten tijdens die vreselijke weeën. Hoe heb ik toch kunnen denken vandaag dat het niet serieus was? In het ziekenhuis rijdt de verloskundige me in een rolstoel richting de kraamsuites. Vreselijk, want in die stoel kan ik me niet zo goed schrap zetten, en de weeën volgen elkaar inmiddels wel heel snel op. In plaats van een kamer in te rijden, rijdt ze door, en slaan we op het eind van de gang nogmaals rechtsaf een volgende lange gang in. WTF? Waar ga je met me naar toe?! Blijkbaar was het nogal druk en waren alle kamers bezet. Ik werd naar een andere afdeling gebracht waar ze tijdelijk een kamer als verloskamer hadden ingericht.

Ik wilde daar nog graag naar het toilet want ik moest ontzettend plassen, dacht ik. Op het toilet heb ik geen idee wat ik me voor houding moet geven van de pijn. Ik leun tegen de muur achter me, waardoor ik de spoelknop met mijn rug induw, en het toilet onafgebroken blijft spoelen. Mijn linkerarm leunt op zo’n afvalbak voor maandverband, zo een met sensor, dus dat ding wil telkens zijn dekseltje omhoog duwen. Aan de rechterkant hang ik op een zeepdispenser, en het schiet nog door me heen “goh, de boel zit hier in ieder geval wel stevig vast”.

Ik strompel naar mijn kamer en kruip op het bed. Inmiddels heeft mijn man de auto geparkeerd en heeft hij ons gevonden. Ze hebben het erover dat het op dat moment 20:34u is, het moment waarop Lars geboren werd, ook na 40w5. De verloskundige voelt weer even, ongeveer 8 cm ontsluiting! Geweldig, deze vreselijke pijn is niet voor niets! Er zit bijna geen pauze tussen de weeën, en ik krijg niet meer zo mee wat er om mee heen gebeurd. Er komen nog 2 kraamhulpen binnen, maar ik heb ze amper gezien. De verloskundige geeft aan dat ze mijn vliezen wil gaan breken, en dat ik best alvast een beetje mee mag duwen. Gelukkig maar, want ik kan niet anders. Ze breekt mijn vliezen, het gutst werkelijk de grond op, zo’n grote golf, en vrijwel meteen daarna voel ik het hoofdje van mijn meisje al. Nog één flinke pers en ze glibbert er al uit. Ik realiseer me dat het gegil dat ik hoor van mezelf komt, maar ik kan er toch niet mee stoppen. Mensenkinderen, wat deed dat pijn! En wat ging dat godsgruwelijk snel! Mijn dochter Femke is geboren om 20:59u.

Met een prachtig klein wezentje op mijn borst lig ik te trillen als een rietje, en volgens mij heb ik ook nog een paar minuten door gegild/gekreund/gepiept whatever... ik kon het niet tegenhouden. Ik kon me ook niet voorstellen dat het gewoon echt al gedaan was, het was klaar, ik heb een dochter!!

Verder ging het allemaal vrij soepel. Na ongeveer 20 minuten werd de placenta ‘geboren’, dat was nog een zorgenpuntje omdat dat bij Lars bijna een uur duurde en ze toen al bijna een OK klaar hadden gemaakt voor me. Het bleek ook dat Femke in het vruchtwater had gepoept, dus aangezien we toch in het ziekenhuis waren wilden ze dat er even een kinderarts kwam om haar na te kijken. Ze werd uiteindelijk door drie man sterk volledig goedgekeurd.

Om kwart voor twaalf mochten we naar huis. Ik kon het nog steeds amper bevatten wat er allemaal was gebeurd die avond… om half zeven twijfel je nog of je wil gaan zwemmen, en tweeënhalf uur later heb je je dochter in je armen…

Jeetje Shandaly wat is het snel gegaan. Mooi verhaal geworden, en een verliefde mama op het einde.

Wauw, dat is écht hard gegaan! Mooi verhaal meis en fijn dat jullie diezelfde dag nog naar huis mochten

Wow Shandaly, wat ging dat rap zeg! Zo snel dat je pas besefte dat je aan het bevallen was toen ze al geboren was of niet?! Ging het bij Lars ook zo snel? Ik kan het me amper voorstellen dat je met anderhalf keer persen een kind hebt en toch lees je dat regelmatig hier bij tweede/derde kinderen. Net of je dan er amper meer moeite voor hoeft te doen.

Wel lekker hoor, dezelfde avond alweer naar huis maar dan opeens met kind. Kan me voorstellen dat het even duurde voor het tot je was doorgedrongen. Hopelijk viel het mee met schade en naweeën en andere ongein! Geniet lekker van je meisje

De bevalling van Lars was een inleiding, dus niet te vergelijken. Weliswaar ook met een weeënstorm, maar minder vordering, en gelukkig een ruggenprik. Bij Lars heb ik ongeveer 20, 25 minuten moeten persen, wat op zich wel snel schijnt te zijn voor een eerste.

Schade valt mee, paar hechtinkjes en een klein schaafplekje. Naweeën waren er duidelijk, maar goed te hebben. De blaasontsteking die ik nu heb opgelopen is pijnlijker helaas.

Jemig Shandaly, hier ook in 25 minuten de eerste eruit geperst maar wel een subtotaalruptuur hoor!
Wat een onverwacht snelle avond, het klinkt als een hele gekke ervaring. Hebben jullie Lars nog opgehaald dezelfde nacht?

Mooi verhaal Shandaly. Lekker vlot gegaan. En ik moest lachen om je opmerking over de zeepdispenser en zo:D

mooi verhaal; en dat overweldigende is hier ook heel herkenbaar.....

Ik heb bij bij Evie 6 keer geperst en bij Liene niet... (ik moest zuchten, omdat ze de navelstreng van dr halsje wilden halen, maar ondertussen koprolde ze er zo uit...).

Wow Shandaly, dat ging echt snel zeg!