Ik heb een vrijwilligersbaan. Van de uitkering hoef ik niet te solliciteren.quote:Op donderdag 2 mei 2013 18:39 schreef Zapato het volgende:
Bedankt voor je verhaal. Goed te horen dat je er weer bovenop kan komen. Werken jullie eigenlijk allemaal gewoon?
Ik had het inderdaad vrij snel door maar vervolgens ging het in fasen. Het ene moment had ik door dat het in mijn hoofd zat en een moment later wist ik zeker dat ze achter me aan zaten.quote:Ging best ver dus bij jou? Ondanks dat je snel doorhad dat je een psychose had - wel opvallend. Mijn vriend ontkent dat volledig, terwijl er toch vrij duidelijk dingen zijn gebeurd die niet kunnen.
Eind 2010 tot de conclusie gekomen dat ik toch echt wanen en hallucinaties had. Alleen liep dat wat anders dan gepland. Eerder diagnose PDD-NOS gehad (2008), omdat ik verplicht was onderzocht nadat ik veel schoolverzuim had. Was het daar totaal niet mee eens, maar achteraf wel begrijpelijk, een beginnende puber die nogal introvert is en geen fantasie lijkt te hebben, tja, dat moet wel autisme zijn.quote:Op donderdag 2 mei 2013 17:52 schreef Zapato het volgende:
Misschien te persoonlijk hoor, maar hoe liep dat bij jullie? Wanneer kwam het besef dat er toch echt iets aan de hand was met jezelf, en niet met je omgeving en de wereld?
Werken doe ik vrijwel niet meer, ik probeer wel steeds dingen voor mezelf op te bouwen, zit in een arbeidsintegratietraject, maar werk vinden is gewoon niet te doen. Ik wil best wel, maar meestal lukt het dan eventjes en dan stopt het gewoon weer compleet.quote:
Voor mij is altijd erg belangrijk geweest dat ik over dingen mijn mening kon geven en dergelijke. Nu speelt dat een stuk minder, maar dat komt omdat ik me dingen eigenlijk niet meer anders herinner, maar omdat ik ze me eigenlijk gewoon niet meer herinner.quote:Op donderdag 2 mei 2013 19:22 schreef Zapato het volgende:
Wat een verhalen jongens. Erg aardig dat jullie zo open en hulpvaardig zijn. En interessant (en hopelijk ook nuttig) om hierover te praten met 'ervaringsdeskundigen'.
Ik kan me voorstellen dat het vernederend is als je dit moet toegeven. Voor jezelf, maar ook ten opzichte van je omgeving. Denk dat dat ook voor mijn vriend, die van karakter al trots en koppig is, een groot probleem is. Vroeger was het al zo dat als wij A zeiden, hij uit principe B zei. Een gevoel van vernedering is dus iets dat we echt moeten proberen te vermijden.
Het is vooral dat ik maar kortdurig dingen echt kan en gemotiveerd blijf. Het ene moment schrijf ik zo 12 A4tjes informatie weg en daarna verlies ik een halve seconden m'n concentratie en zit ik dagen alleen maar voor me uit te staren. Wat dan ook weer erg demotiverend werkt waardoor er nog minder lukt. Daarnaast had ik last van stemmingswisselingen, maar sinds die weg zijn neig ik meer richting depressie.quote:Waarom lukt het niet een (vrijwilligers)baan vast te houden demon? Niet stabiel genoeg, of spelen wanen je dan ook op je werk parten? Die vriend van mij is ook gestopt met werken en zit nu alleen maar thuis (tenzij hij bij vrienden is, maar dat is natuurlijk ook maar af en toe). Kan niet goed zijn natuurlijk.
Nog even het volgende; ik heb geen idee hoe je iemand met psychoses kunt helpen. In mijn geval hielp het dat ik (in fases) zelf door had dat ik gek werd. Verder had ik wel vrienden om me heen die mij steunden en waar nodig zich kritisch op stelden. Ik heb het eigenlijk nooit als vernederend beschouwd. Meer als een ziekte waar ik niets aan kon doen. Tenminste toen ik concludeerde dat het niet aan het wietgebruik lag. Één ding dat mij helpt overeind te blijven is mijn gevoel voor humor. Toen ik net symptomatisch werd kwam ik iemand tegen die allerlei religieuze noties had en na een korte discussie riep ik luid: "Sommigen proberen van hun wanen af te komen!" Vond ik erg grappig van mijzelf. *quote:Op donderdag 2 mei 2013 19:22 schreef Zapato het volgende:
Wat een verhalen jongens. Erg aardig dat jullie zo open en hulpvaardig zijn. En interessant (en hopelijk ook nuttig) om hierover te praten met 'ervaringsdeskundigen'.
Ik kan me voorstellen dat het vernederend is als je dit moet toegeven. Voor jezelf, maar ook ten opzichte van je omgeving. Denk dat dat ook voor mijn vriend, die van karakter al trots en koppig is, een groot probleem is. Vroeger was het al zo dat als wij A zeiden, hij uit principe B zei. Een gevoel van vernedering is dus iets dat we echt moeten proberen te vermijden.
Ik ben niet alleen, scheelt een boel.quote:Op donderdag 2 mei 2013 18:25 schreef Zapato het volgende:
Heftig, en je slikt nu medicatie? Wel knap hoe je ermee omgaat als ik 't zo lees. Zeker als je hiermee ook een kind moet opvoeden.
Frustrerend. Misschien proberen met licht vrijwilligerswerk (waar je geen kantjes hoeft vol te schrijven) toch bezig te blijven? Als je maar een beetje onder de mensen blijft.quote:Op donderdag 2 mei 2013 19:38 schreef Demon_from_heaven het volgende:
[..]
Voor mij is altijd erg belangrijk geweest dat ik over dingen mijn mening kon geven en dergelijke. Nu speelt dat een stuk minder, maar dat komt omdat ik me dingen eigenlijk niet meer anders herinner, maar omdat ik ze me eigenlijk gewoon niet meer herinner.
Voor mij achteraf vind ik het vooral erg dat ik veel minder kan en dat is onder andere goed te zien aan mijn concentratie, maar ook aan mijn IQ profiel, de verwerking van informatie zit ik nu redelijk in de richting van zwakbegaafdheid, terwijl ik op andere vlakken 120+ scoor.
[..]
Het is vooral dat ik maar kortdurig dingen echt kan en gemotiveerd blijf. Het ene moment schrijf ik zo 12 A4tjes informatie weg en daarna verlies ik een halve seconden m'n concentratie en zit ik dagen alleen maar voor me uit te staren. Wat dan ook weer erg demotiverend werkt waardoor er nog minder lukt. Daarnaast had ik last van stemmingswisselingen, maar sinds die weg zijn neig ik meer richting depressie.
Dan gaat werken simpelweg even niet.
Daarnaast, wees eerlijk. Als je gaat soliciteren en uiteindelijk kom je maar tot het punt "Ja, ik zit in de Wajong, omdat ik ziek ben" dan is het elke keer maar weer "Bedankt dat u bent gekomen u hoort nog van ons", waarna er een brief op de mat valt:
"Beste sollicitant(e)," met een "(e)", ze hebben alleen op print gedrukt, nooit verder over nagedacht of wat dan ook. Terwijl eerder als ik zei dat ik werk zocht ik dezelfde dag nog mocht beginnen.
Humor is belangrijk in het leven, eigenlijk bij alles he. En enige zelfspot zoals hierboven zeker!quote:Op donderdag 2 mei 2013 19:56 schreef Karboenkeltje het volgende:
[..]
Nog even het volgende; ik heb geen idee hoe je iemand met psychoses kunt helpen. In mijn geval hielp het dat ik (in fases) zelf door had dat ik gek werd. Verder had ik wel vrienden om me heen die mij steunden en waar nodig zich kritisch op stelden. Ik heb het eigenlijk nooit als vernederend beschouwd. Meer als een ziekte waar ik niets aan kon doen. Tenminste toen ik concludeerde dat het niet aan het wietgebruik lag. Één ding dat mij helpt overeind te blijven is mijn gevoel voor humor. Toen ik net symptomatisch werd kwam ik iemand tegen die allerlei religieuze noties had en na een korte discussie riep ik luid: "Sommigen proberen van hun wanen af te komen!" Vond ik erg grappig van mijzelf. *
* Overigens heb ik lang niet altijd de behoefte om tegen religieuze noties in te gaan.
Okee, fijn dat je steun uit je omgeving hebt (vader van het kind, neem ik aan?). Van medicijnen weet ik niks, dus dat zegt me ook niet zoveel.quote:Op donderdag 2 mei 2013 20:14 schreef Messina het volgende:
[..]
Ik ben niet alleen, scheelt een boel.
Ik slik inderdaad medicatie, Zyprexa 20mg. Dit is de zwaarste dosis. Ze hebben een poging gedaan dat naar beneden te halen, eerst 15mg, toen 10mg, en dat werd weer een gedwongen opname. Nu ik aan de 20mg zit gaat het weer stabiel.
Licht vrijwilligerswerk heb ik ook gedaan, maar Mcdonnalds doosjes in elkaar vouwen tergt me toch te veel aan m'n ego.quote:Op donderdag 2 mei 2013 21:41 schreef Zapato het volgende:
[..]
Frustrerend. Misschien proberen met licht vrijwilligerswerk (waar je geen kantjes hoeft vol te schrijven) toch bezig te blijven? Als je maar een beetje onder de mensen blijft.
Ik had de sterke overtuiging dat er wat mis was met mijn lichaam (toen ik 16 was). Meerdere keren naar het ziekenhuis geweest, maar de doktoren zeiden dat ik gewoon gezond was. Ik was zwaar teleurgesteld in het ziekenhuis en ook heel boos. Laatste keer dat ik naar het ziekenhuis ging (weer voor hetzelfde probleem) hebben ze me doorgestuurd naar de psychiatrie.quote:Op donderdag 2 mei 2013 17:52 schreef Zapato het volgende:
Misschien te persoonlijk hoor, maar hoe liep dat bij jullie? Wanneer kwam het besef dat er toch echt iets aan de hand was met jezelf, en niet met je omgeving en de wereld?
De eeuwige rust.quote:Op vrijdag 3 mei 2013 08:56 schreef Gewas het volgende:
Waar het vandaan komt weet ik niet, maar de laatste tijd denk ik vaak aan de dood. Ik zie de dood als het Grote Niets, waarin alles weer zal zijn hoe het was voordat je geboren werd (ik ben niet religieus).
Zo zie ik het ook.quote:De eeuwige rust.
Sowieso het bekendste stuk.quote:Op vrijdag 3 mei 2013 17:21 schreef Gewas het volgende:
@Helgen
Die Walküre is mijn favoriete opera uit Der Ring. Gaaf dat je daar naartoe ben gegaan!
Mij niet. Ik heb geen reden om aan te nemen dat er zoiets bestaat.quote:Oh, en het idee van eeuwig leven vervult mij met angst.
Ik zie grote verschillen tussen wie ik ben en het gene dat ik waarneem. Persoonlijk denk ik dat het waarnemende deel in mij slechts waarneemt en geen invloed uitoefent op wat ik daadwerkelijk doe, denk en voel. Alleen daarnaast is er ook het lichamelijke deel, wat gedachtes, gevoelens en herinneringen bevat. Als dat dood gaat is dat weg. Dan voel ik niet meer wat voelde en denk ik niet meer zoals ik dacht, ik herinner mij niets meer en ben ook niet meer wie ik was.quote:Op vrijdag 3 mei 2013 17:21 schreef Gewas het volgende:
Ik ben anders zeer benieuwd hoe jij over leven en dood denkt. Kan me niet echt herinneren of je het er al eens over heb gehad.
Dat heb ik een periode gehad nadat ik voor het eerst zeg maar uit een psychose kwam. Ben daarom ook een tijd niet meer buiten geweest, want als er veel indrukken waren, flitste alles om me heen, ook als ik tussen een mensenmassa of iets dergelijks liep.quote:Op vrijdag 3 mei 2013 18:31 schreef Murdera het volgende:
Raar, tijdens het fietsen allemaal dingen die versprongen.
Ben bijna op een stilstaande auto gereden.
Fietsers die na het knipperen van mijn ogen opeens ergens anders reden, was best een riskant tochtje. Ik snap het niet.
quote:Op vrijdag 3 mei 2013 17:25 schreef Karboenkeltje het volgende:
[..]
Sowieso het bekendste stuk.
[..]
Mij niet. Ik heb geen reden om aan te nemen dat er zoiets bestaat.
Zeer interessante manier van denken. Al weet ik niet of ik volledig begrijp wat je bedoelt.quote:Op vrijdag 3 mei 2013 17:31 schreef Demon_from_heaven het volgende:
[..]
Ik zie grote verschillen tussen wie ik ben en het gene dat ik waarneem. Persoonlijk denk ik dat het waarnemende deel in mij slechts waarneemt en geen invloed uitoefent op wat ik daadwerkelijk doe, denk en voel. Alleen daarnaast is er ook het lichamelijke deel, wat gedachtes, gevoelens en herinneringen bevat. Als dat dood gaat is dat weg. Dan voel ik niet meer wat voelde en denk ik niet meer zoals ik dacht, ik herinner mij niets meer en ben ook niet meer wie ik was.
Feitelijk voel ik dat de wereld wordt waargenomen via mij en dat dat doorleefd. Dus dat feitelijk het waarnemende deel van mij gewoon weer iets anders gaat beleven. Als in een droom, of het bekijken van een film. Je kijkt en ervaart gewoon zonder wat te doen.
Daarnaast moet ik wel toegeven dat ik ook tijden heb gedacht dat mijn geest los stond van mijn lichaam in dusverre dat ik dacht dat mijn hersenen mij alleen maar hinderde. Tijdens een "psychotische aanval" heb ik dan ook een keer geprobeerd mijn hersenen eruit te snijden. Alleen ben ik vrij snel gewoon weg gevallen en ergens gaan liggen. Gelukkig geprobeerd onder m'n haar; rare littekens m uit te leggen, niet heel ernstig ofzo...
Blegh, die herinnering komt steeds meer boven, ik hou er over op. Het is niet echt relevant.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |