Jerney Kaagman denkt aan verzorgingstehuis

Jerney Kaagman (65) kwam in december 'uit de kast' als parkinsonpatiënt. De ongeneeslijke hersenziekte openbaarde zich 6 jaar geleden bij haar. Ze ervaart dagelijks de ongemakken die bij de aandoening horen. Zonder haar vriend Bert, die haar 24 uur per dag bijstaat, is Jerney nergens. 'Als hij wegvalt moet ik naar een verpleeghuis', zegt ze tegen het Algemeen Dagblad.

In hun riante Blaricumse villa bladeren Jerney Kaagman (65) en Bert Ruiter (66), haar levenspartner sinds 38 jaar, aandachtig door een brochure van het Rosa Spier Huis, een zorgcentrum voor oudere kunstenaars en artiesten in het naburige Laren.

Een onvermijdelijke oriëntatie op de toekomst, stellen ze vast. Want mocht gepensioneerd bassist Bert - die zijn grote liefde 24 uur per dag helpt - ooit voor korte of langere tijd door ziekte worden geveld, dan zit er voor de voormalige Earth & Fire-zangeres en oud-Idols-jurylid niets anders op dan tijdelijk of permanent te verkassen naar zo'n instelling.

'Het kan niet anders,' verzucht Jerney. Dan valt ze plotseling stil, moet diep nadenken, wrijft zich in de handen. 'Sorry,' excuseert ze zich, 'door de ziekte van Parkinson die 6 jaar geleden bij mij werd vastgesteld, ben ik soms even totaal de kluts kwijt...'

Ze herpakt zich redelijk snel: 'Zonder Bert ben ik niets. Dus als hij wegvalt moet er direct een oplossing voorhanden zijn. De hele dag thuiszorgers over de vloer? Dat zie ik niet zitten. Je weet nooit wie je in je huis haalt. Maar misschien is zo'n Rosa Spier-verpleegoord of aanleunwoning een optie. Als ik het kan betalen tenminste. John Kraaijkamp sleet er zijn laatste jaren. En recent is Kees Brusse er ingekwartierd. Dus zal het wel goed zijn. Hoe dan ook wil ik ergens ingeschreven staan, voordat de 'grote grijze golf' toeslaat en ik achter het net vis.'

Maar Jerney moet er nog niet aan denken dat ze haar door rododendrons omzoomde optrekje ooit moet verlaten. Aarzelend: 'Mijn ziekte heb ik geaccepteerd. Ik ben een sterke, realistische vrouw, geen huiltype. Hooguit bij documentaires over dierenleed. Dan komen de tranen, niet door mijn eigen ellende. Ik ben altijd een gelukskind geweest. Nooit heb ik gesolliciteerd, alles is me in de schoot geworpen. Dus ga ik niet moeilijk doen, nu het wat minder gaat.'

De afgelopen jaren heeft ze leren leven met beperkingen, maar ze vindt het lastig om afhankelijk van anderen te zijn. 'Voor elk wissewasje moet ik Bert lastigvallen of een taxi bellen. Mijn hoogste doel is om weer auto te kunnen rijden. En als dat niet lukt, trek ik mijn neus niet op voor een brom- of scootmobiel. Die schaamte ben ik al lang voorbij. Want ik hoef, sinds ik met mijn parkinson uit de kast kwam, godzijdank niemand meer iets uit te leggen', besluit ze.