In eerste instantie (de nacht ervoor) dacht ik dat ze weer in slaap viel met wat sussen en aaien, maar 2 minuten later herhaalde het zich weer en zo door tot ik haar echt wakker maakte. Ze kon toen ook vertellen dat het ging om haar slaapzak, wat precies weet ik niet, maar hij moest wel aanblijven. Toen dronk ze wat en viel heerlijk weer in slaap, niet meer gehoord.
Vervolgens gisteravond weer, toen kreeg ik haar ook niet echt wakker. Heb 5 minuten met haar in mijn armen gezeten terwijl ze zich heftig verzetten, krijsend/hard huilend. Uiteindelijk nog een paar keer hetzelfde en toen kreeg ik haar wel echt wakker en wederom effe drinken en lekker weer verder slapen. Dit keer was de reden iets met de poppen, de haarborstel, noem maar op...
Ik weet niet of ik dit onder night-terrors moet scharen, maar ik zit er wel mee. Ik vond het ontzettend naar om te zien en haar dan niet te kunnen troosten. Op FB zag ik al meerderen die kindjes hadden die soortgelijke dingen doen, maar hier wilde ik graag kijken of er ervaringen zijn uit te wisselen, al is het maar niks doen en rustig sussen...
Ziet dingen op de muur, springt op en rent erheen, helemaal over de rooie.
Maar als ze wel echt wakker is dan kan ze ook niet vertellen wat er nou was en de volgende dag weet ze het ook niet meer.
Gelukkig niet heel vaak! En het is altijd voordat we zelf naar bed gaan, dus dan ligt ze er hooguit anderhalf a 2 uur in.
Misschien heb je hier wat aan en anders google op pavor nocturnus
http://www.kinderneurolog(...)p/pavornocturnus.php
Onze jongste (3,5) droomt heel onrustig heb ik het idee. Ook huilen en gillen, boos.
Maar dat ziet er anders uit, als zij wakker is dan is ze ook echt wakker zeg maar, niet dat vage wat de oudste heeft. En de jongste heeft het meestal midden in de nacht.
Allebei naar om te zien overigens, maar de jongste is wel enigzins te troosten
.Minke is toch ook 3? Ik hoor van meer moeders om me heen dat hun kinderen op die leeftijd zo onrustig slapen enzo...
Zelf proberen rustig te blijven is altijd ok.
We hebben een vast avond ritueel.
Vicky, thanks! Zag inderdaad je reactie op FB, eens kijken of we daar vanavond wat mee kunnen.
Tess droomt heel vaak over de boze Angry Bird
Inderdaad schreeuwen, schoppen, slaan en ontroostbaar. Ons wegduwen en ook vaak bang zijn. We proberen eerst in haar eigen bed te troosten, maar na een week ofzo nemen we haar zodra ze wakker wordt bij ons op de kamer op een luchtbed. Vaak is ze dan zo bang geworden om te gaan slapen (al weet ze wanneer ze wakker is niet meer waarvoor ze bang is, alleen dat ze bang is). Gelukkig is ze geen moeilijke slaper en gaat ze daarna weer probleemloos in haar eigen bed slapen.
Ook regelmatig ineens een keiharde gil midden in de nacht, maar soms slaapt ze dan wel gewoon door
Bij night terrors is het zo dat ze vaak van niks meer weten als ze wakker zijn.
Voor wat betreft in bed nemen denk ik er net zo over als Vicky, liever niet... de keren dat we dat hebben gedaan (op 1 hand te tellen) slaapt niemand daar beter van en wij (of ik, want meestal snurkt meneer er gewoon doorheen) helemaal niet meer.
We hebben een tijd gehad dat mevrouw elke nacht bij ons lag..
We hebben wel eens geprobeerd em wakker te maken, maar helaas dat werkt voor geen meter. Dan gaat het pas echt mis zijn we achter. Doen we dus niet meer. Wij gaan er bij zitten, geven em wat water, soms wat pufjes (hij lijkt bijna te hyperventileren en door em te dwingen in de luchtkamer van de puf te ademen krijgt hij dat onder controle bovendien gaan zijn luchtwegen dan weer open, hij knijpt ze tijdens zo'n aanval helemaal dicht). Er is verder geen contact met em te krijgen en hij weet de volgende ochtend ook niet dat er iets was. En hij doet echt extreme dingen als op bed springen, op zijn knietjes het hele bed door en roepen dat hij pijn heeft. Heel sneu. En hij is dan ook zeiknat van het zweet. Het schijnt er allemaal bij te horen.
Overigens, soms wordt hij een half uur of uur nadien nog een keer wakker en dan is het negen van de tien keer dat hij wel redelijk wakker is, helemaal in paniek is en dan moet hij plassen, maar krijgt ons dat niet gezegd. Dus als dat gebeurt dan zetten we em gewoon meteen op de wc.
Wij hebben het overlegd met de huisarts omdat hij het soms ook overdag lijkt te hebben bij een suikerdip. Hij slaapt bijvoorbeeld makkelijk in de auto en als je em dan binnen een half uur ofzo wakker maakt reageert hij min of meer hetzelfde. Waarschijnlijk is het een combi met een suikerdip. Zijn suiker is gecontroleerd, die was prima. Nu moeten we dus overdag zsm suiker geven als zoiets gebeurt.
Ik moet zeggen dat wij er inmiddels aan gewend geraakt zijn. Het is gewoon heel vervelend om te zien, maar ze krijgen er zelf echt niets van mee.
ik ben wel benieuwd hoe het zal gaan als ze binnenkort elk een eigen kamer krijgen.....
) dus dat maakt het iets makkelijker om ook aan haar uit te kunnen leggen wat er is. Toen ze jonger was, was dat echt lastiger weet ik nog. Wij kunnen ook niet slapen met een kind in bed (val je bijna in slaap en dan komen er 2 ijsklompvoeten op je rug: "Voel eens mama, koude voeten heb ik he?
") dus vandaar dat we in zulke periodes een luchtbed met slaapzak op onze kamer hebben liggen voor haar. Dan hebben we ook niet teveel gedoe 's nachts. Gewoon naar boven en verder slapen allemaal 
Overigens gaat ze altijd liefst in haar eigen kamer slapen en is het dus geen probleem om haar op 'normale' nachten weer in haar eigen bed te laten slapen. Dat scheelt natuurlijk.
Soms laten wij de meiden een tijde bij elkaar op de kamer logeren in drukke tijden. Merk dat dat ook een goede invloed heeft op de night terrors. Gewoon een veiliger gevoel ofzo.quote:Op dinsdag 19 maart 2013 11:18 schreef simmu het volgende:
ravi pakt het anders aan: die ligt dan (redelijk stilletjes) te huilen en als je dan gaat kijken blijkt hij gewoon te slapen. hij krijgt er ook niks van mee. selene deed het ook een tijdje. wij maken niet wakker, dat bleek heel averechts te werken. hoe suf dus ook; wij doen helemaal niks. het klinkt heel zielig, en wij kunnen echt niet slapen dan, maar hijzelf krijgt er niks van mee en selene wordt er ook niet wakker van.
ik ben wel benieuwd hoe het zal gaan als ze binnenkort elk een eigen kamer krijgen.....
Hij heeft het niet meer gehad sinds hij op de basisschool zit, nu heeft hij alleen nog doorsnee nachtmerries
De paniek wordt dan steeds groter en rustig verder gaan slapen zit er niet in. Wij maken haar juist wakker en daarna kan ze wel verder slapen.Jongste doet ook van dat gillen midden in de nacht enzo, maar ik denk dat dat meer nachtmerries zijn bij haar. Die is ook wel eens ontroostbaar, maar wel wakker. Soms leg ik haar op haar matras naast ons bed. Bij ons in bed dan slaap ik zelf niet meer.
O. lijkt er wat mee te beginnen de laatste tijd.... Keer of 2 nu flink huilen/roepen maar nog snel eruit te krijgen
Wij zien trouwens een heel duidelijk verband met de hoeveelheid indrukken. Als hij naar de opvang was, een dwarse bui had die ervoor zorgde dat de dag van beide kanten vermoeiend en ongezellig was of als er iets is gebeurd dat voor hem als onrecht voelde is de kans aardig aanwezig dat hij een dergelijke 'aanval' krijgt.
Wij zitten er dus ook middenin (eigenlijk elke nacht wel) en het zorgt voor slapeloosheid en wat spanning (en zelfs ziekmelding bij de baas omdat je overdag te moe bent om te functioneren).
We hebben op haar kamer inmiddels een groot bed (met extra uitschuifbed) zodat Hannah in het grote bed bij 1 van ons kan liggen en de ander in haar bed slaapt. En elkaar aflossen want anders is het niet te doen.
De laatste keer vertelde hij zelf dat hij wel wist dat het niet echt was en dat hij droomde, maar hij zag toch echt allerlei dingen die er niet waren. De volgende dag wist hij nergens meer van.
Ik vind het altijd erg naar als hij het heeft, ik voel me dan vrij machteloos. Troosten helpt niet, rustig toespreken nog het best. Mijn man is er meestal vrij laconiek onder en dan (pas) bedenk ik dat D. het de volgende dag toch niet meer weet.