Nachtmerries, night-terror, huilen in slaap... hoe ga je daar mee om?

haar slaapkamer opnieuw behangen

Onze oudste heeft het soms, maar die kan je ook niet echt wakker krijgen dan. Haar ogen zijn open, maar ze lijkt er toch niet helemaal te zijn.
Ziet dingen op de muur, springt op en rent erheen, helemaal over de rooie.
Maar als ze wel echt wakker is dan kan ze ook niet vertellen wat er nou was en de volgende dag weet ze het ook niet meer.
Gelukkig niet heel vaak! En het is altijd voordat we zelf naar bed gaan, dus dan ligt ze er hooguit anderhalf a 2 uur in.

Misschien heb je hier wat aan en anders google op pavor nocturnus
http://www.kinderneurolog(...)p/pavornocturnus.php

Onze jongste (3,5) droomt heel onrustig heb ik het idee. Ook huilen en gillen, boos.
Maar dat ziet er anders uit, als zij wakker is dan is ze ook echt wakker zeg maar, niet dat vage wat de oudste heeft. En de jongste heeft het meestal midden in de nacht.
Allebei naar om te zien overigens, maar de jongste is wel enigzins te troosten .
Minke is toch ook 3? Ik hoor van meer moeders om me heen dat hun kinderen op die leeftijd zo onrustig slapen enzo...

Zelf proberen rustig te blijven is altijd ok.

Tess heeft er ook veel last van. Schopt, slaat, vecht in haar slaap. Roept ook regelmatig nee nee nee. De ene keer is ze wel te troosten, de andere keer niet.
We hebben een vast avond ritueel.

Heel herkenbaar. Niels heeft dan ook zijn ogen open en lijkt door te dromen, maar hij praat niet, hij schreeuwt en huilt alleen heel hard. Het enige dat helpt is hem meenemen naar ons bed, afwachten en dan is het ineens over en weer goed.

Wij nemen Tess liever niet in bed. We blijven er bij staan/zitten en sussen en troosten haar. Werkt niet altijd. Als het echt drama ia dan gaatze wel bij ons in bed maar dat is heel sporadisch.

Tess droomt heel vaak over de boze Angry Bird

Helaas veel ervaring mee met onze kleuter. en we zien echt verband met een drukke tijd/veel indrukken. Eigenlijk weten we dan bijna zeker dat het raak is... Laatst 2,5 week elke avond "last", gelukkig *klopt af* is het de laatste tijd weer minder.

Inderdaad schreeuwen, schoppen, slaan en ontroostbaar. Ons wegduwen en ook vaak bang zijn. We proberen eerst in haar eigen bed te troosten, maar na een week ofzo nemen we haar zodra ze wakker wordt bij ons op de kamer op een luchtbed. Vaak is ze dan zo bang geworden om te gaan slapen (al weet ze wanneer ze wakker is niet meer waarvoor ze bang is, alleen dat ze bang is). Gelukkig is ze geen moeilijke slaper en gaat ze daarna weer probleemloos in haar eigen bed slapen.

Ook regelmatig ineens een keiharde gil midden in de nacht, maar soms slaapt ze dan wel gewoon door Bij night terrors is het zo dat ze vaak van niks meer weten als ze wakker zijn.

2 x is wat veel

harde gil idd ook. Zitten wij rechtop in bed, gaan we bij Tess kijken, ligt ze rustig te slapen

Ja, hier is het ook duidelijk meer in drukke periodes.

Niels slaapt dan ook niet bij ons in bed (dat kan hij niet eens), maar hij wordt er wel veel rustiger van als we hem uit de omgeving halen en bij ons nemen.

Tess slaapt in ons bed supergoed. Dan voelt ze zich veilig maar ik wil er geen gewoonte van maken.
We hebben een tijd gehad dat mevrouw elke nacht bij ons lag..

Driekus heeft het ook al zeker een jaar regelmatig. Drukke tijden lijken het op te wekken, dingen die indruk maken ook. Wij kunnen de klok erop gelijk zetten, gaat hij om half 8 naar bed, dan is het tussen negen en half tien raak.
We hebben wel eens geprobeerd em wakker te maken, maar helaas dat werkt voor geen meter. Dan gaat het pas echt mis zijn we achter. Doen we dus niet meer. Wij gaan er bij zitten, geven em wat water, soms wat pufjes (hij lijkt bijna te hyperventileren en door em te dwingen in de luchtkamer van de puf te ademen krijgt hij dat onder controle bovendien gaan zijn luchtwegen dan weer open, hij knijpt ze tijdens zo'n aanval helemaal dicht). Er is verder geen contact met em te krijgen en hij weet de volgende ochtend ook niet dat er iets was. En hij doet echt extreme dingen als op bed springen, op zijn knietjes het hele bed door en roepen dat hij pijn heeft. Heel sneu. En hij is dan ook zeiknat van het zweet. Het schijnt er allemaal bij te horen.

Overigens, soms wordt hij een half uur of uur nadien nog een keer wakker en dan is het negen van de tien keer dat hij wel redelijk wakker is, helemaal in paniek is en dan moet hij plassen, maar krijgt ons dat niet gezegd. Dus als dat gebeurt dan zetten we em gewoon meteen op de wc.

Wij hebben het overlegd met de huisarts omdat hij het soms ook overdag lijkt te hebben bij een suikerdip. Hij slaapt bijvoorbeeld makkelijk in de auto en als je em dan binnen een half uur ofzo wakker maakt reageert hij min of meer hetzelfde. Waarschijnlijk is het een combi met een suikerdip. Zijn suiker is gecontroleerd, die was prima. Nu moeten we dus overdag zsm suiker geven als zoiets gebeurt.

Ik moet zeggen dat wij er inmiddels aan gewend geraakt zijn. Het is gewoon heel vervelend om te zien, maar ze krijgen er zelf echt niets van mee.

ravi pakt het anders aan: die ligt dan (redelijk stilletjes) te huilen en als je dan gaat kijken blijkt hij gewoon te slapen. hij krijgt er ook niks van mee. selene deed het ook een tijdje. wij maken niet wakker, dat bleek heel averechts te werken. hoe suf dus ook; wij doen helemaal niks. het klinkt heel zielig, en wij kunnen echt niet slapen dan, maar hijzelf krijgt er niks van mee en selene wordt er ook niet wakker van.

ik ben wel benieuwd hoe het zal gaan als ze binnenkort elk een eigen kamer krijgen.....

Mijn kleuter is natuurlijk al bijna 6 ( ) dus dat maakt het iets makkelijker om ook aan haar uit te kunnen leggen wat er is. Toen ze jonger was, was dat echt lastiger weet ik nog.

Wij kunnen ook niet slapen met een kind in bed (val je bijna in slaap en dan komen er 2 ijsklompvoeten op je rug: "Voel eens mama, koude voeten heb ik he? ") dus vandaar dat we in zulke periodes een luchtbed met slaapzak op onze kamer hebben liggen voor haar. Dan hebben we ook niet teveel gedoe 's nachts. Gewoon naar boven en verder slapen allemaal

Overigens gaat ze altijd liefst in haar eigen kamer slapen en is het dus geen probleem om haar op 'normale' nachten weer in haar eigen bed te laten slapen. Dat scheelt natuurlijk.

quote:

Op dinsdag 19 maart 2013 11:18 schreef simmu het volgende:
ravi pakt het anders aan: die ligt dan (redelijk stilletjes) te huilen en als je dan gaat kijken blijkt hij gewoon te slapen. hij krijgt er ook niks van mee. selene deed het ook een tijdje. wij maken niet wakker, dat bleek heel averechts te werken. hoe suf dus ook; wij doen helemaal niks. het klinkt heel zielig, en wij kunnen echt niet slapen dan, maar hijzelf krijgt er niks van mee en selene wordt er ook niet wakker van.

ik ben wel benieuwd hoe het zal gaan als ze binnenkort elk een eigen kamer krijgen.....

Soms laten wij de meiden een tijde bij elkaar op de kamer logeren in drukke tijden. Merk dat dat ook een goede invloed heeft op de night terrors. Gewoon een veiliger gevoel ofzo.

Chris heeft het ook een poosje gedaan. Rond de peuterleeftijd denk ik. Daar was wakker maken ook niet de oplossing. Dan schrok hij, en was het helemaal paniek, en kregen we hem niet meer terug in bed/slaap. Beter in slaap even rustig aanspreken en afwachten. Dan sliep hij het snelst weer door.
Hij heeft het niet meer gehad sinds hij op de basisschool zit, nu heeft hij alleen nog doorsnee nachtmerries

Overigens werkt laten slapen bij ons juist helemaal niet De paniek wordt dan steeds groter en rustig verder gaan slapen zit er niet in. Wij maken haar juist wakker en daarna kan ze wel verder slapen.

Heeft hier ook een korte tijd gespeeld. Hij was dan echt totaal niet wakker te krijgen, zó naar omdat je zo machteloos staat. Bij mij in bed slapen hielp overigens wel, tenminste: bij mij in bed in slaap vallen. Dan gebeurde het namelijk nooit, dus dat deden we dan gewoon. Het hield vanzelf weer op.

Wakker maken lukt niet bij onze oudste. Soms is het met een paar minuten klaar, soms duurt het een stuk langer. Maar daarna slaapt ze wel in haar eigen bed verder, ze heeft helemaal niet door wat er gebeurd is. Vooral in tijden van spanning e.d.

Jongste doet ook van dat gillen midden in de nacht enzo, maar ik denk dat dat meer nachtmerries zijn bij haar. Die is ook wel eens ontroostbaar, maar wel wakker. Soms leg ik haar op haar matras naast ons bed. Bij ons in bed dan slaap ik zelf niet meer.

* volg topic...

O. lijkt er wat mee te beginnen de laatste tijd.... Keer of 2 nu flink huilen/roepen maar nog snel eruit te krijgen

Stef heeft het ook met regelmaat, en wij doen eigenlijk hetzelfde als Simmu: niks. We gaan bij hem kijken als hij begint te huilen, maar in deze gevallen is hij niet wakker te krijgen, niet te troosten en we zijn erachter dat het langer duurt en heftiger verloopt als we bij hem blijven. Hij gilt dan ook echt dat we weg moeten en duwt, slaat en schopt ons. Als het voorbij is gaan we vaak wel nog even kijken en hem weer rechtleggen en toedekken enzo, want vaak ligt hij daarna heel raar en is zijn deken helemaal in de knoop. De tranen staan me er soms van in de ogen hoor, het is zo naar om te zien..

Wij zien trouwens een heel duidelijk verband met de hoeveelheid indrukken. Als hij naar de opvang was, een dwarse bui had die ervoor zorgde dat de dag van beide kanten vermoeiend en ongezellig was of als er iets is gebeurd dat voor hem als onrecht voelde is de kans aardig aanwezig dat hij een dergelijke 'aanval' krijgt.

Hannah heeft dit ook al een tijdje. Op het moment zijn het meer echte nachtmerries dan nachtangst maar evengoed is het wel slopend. Schijnt te maken hebben met de rijping van de hersenen en is erger bij kinderen met een rijke fantasie en veel inbeeldingsvermogen.
Wij zitten er dus ook middenin (eigenlijk elke nacht wel) en het zorgt voor slapeloosheid en wat spanning (en zelfs ziekmelding bij de baas omdat je overdag te moe bent om te functioneren).

We hebben op haar kamer inmiddels een groot bed (met extra uitschuifbed) zodat Hannah in het grote bed bij 1 van ons kan liggen en de ander in haar bed slaapt. En elkaar aflossen want anders is het niet te doen.