[Bèta overig] Huiswerk- en vragentopic

kan iemand me helpen

ik snap de volgende niet:

cos a = Fx/F => Fx = 40xcos25=36 N

misschien een heel domme vraag, maar hoe kom je in godsnaam uit op 36 als je die twee cijfers met elkaar vermenigvuldigt?

(excuses voor mijn 'domme' vraag, maar heb jaren geen natuurkunde gehad + nooit wiskunde b )

ah oke ik begreep "3-letterige-code" even verkeerd

succes iig

quote:

Op zondag 6 oktober 2013 14:57 schreef whoyoulove het volgende:
kan iemand me helpen

ik snap de volgende niet:

cos a = Fx/F => Fx = 40xcos25=36 N

misschien een heel domme vraag, maar hoe kom je in godsnaam uit op 36 als je die twee cijfers met elkaar vermenigvuldigt?

(excuses voor mijn 'domme' vraag, maar heb jaren geen natuurkunde gehad + nooit wiskunde b )

Het is ontbinden in factoren (zo noemden ze dat dacht ik), stukje horizontaal en stukje verticaal, of loodrecht of hoe ze het noemen in de natuurkunde. De kracht werkt onder een hoek van 25 graden op 'iets'.

Cos 25 graden = ongeveer 0.9 (heb je een rekenmachine, controleer dat hij op graden staat en niet op radialen).

Dus dan heb je een kracht in de x-richting van 36. Misschien moet je even het ezelsbruggetje voor hoeken opzoeken / uit je hoofd leren, soscastoa.

sin = overstaand / schuin.
cos = aanliggend / schuin.
tan = overstaand / aanliggend.

Mits het een driehoek is met een hoek van 90 graden, anders is het complexer. Maar of dat relevant is weet ik niet, ik weet ook niet waarom je het vraagt, of het voor een vak is of een bijspijkercursus of voor je baan

[ Bericht 2% gewijzigd door Scuidward op 06-10-2013 15:20:29 ]

quote:

Op zondag 6 oktober 2013 14:57 schreef whoyoulove het volgende:
kan iemand me helpen

ik snap de volgende niet:

cos a = Fx/F => Fx = 40xcos25=36 N

misschien een heel domme vraag, maar hoe kom je in godsnaam uit op 36 als je die twee cijfers met elkaar vermenigvuldigt?

(excuses voor mijn 'domme' vraag, maar heb jaren geen natuurkunde gehad + nooit wiskunde b )

Een kracht kun je ontbinden in een x-component en een y component. Stel dat deze hoek alpha de hoek is tussen de kracht en zijn x-component. Dan heb je een driehoek met schuine zijde F, aanliggende zijde Fx. Voor deze driehoek (als er een hoek van 90 graden is), geldt:



Stel dat F=40, en alpha 25, en je voert die vermedigvuldiging uit, krijg je 36N als uitkomst.

EDIT: Scuidward was me voor. Het heet trouwens niet ontbinden in factoren, maar ontbinden van een kracht. Ontbinden in factoren is een getal ontbinden in een product van priemgetallen.

[ Bericht 5% gewijzigd door Aardappeltaart op 06-10-2013 15:33:35 ]

Allebei heel erg bedankt voor jullie uitleg. Ik snap 't weer en kan weer verder

quote:

Op zondag 6 oktober 2013 15:19 schreef Aardappeltaart het volgende:

[..]

Een kracht kun je ontbinden in een x-component en een y component. Stel dat deze hoek alpha de hoek is tussen de kracht en zijn x-component. Dan heb je een driehoek met schuine zijde F, aanliggende zijde Fx. Voor deze driehoek (als er een hoek van 90 graden) is, geldt:
[tex] \[\begin{align}
& \cos \alpha =\frac{AanliggendeZijde}{SchuineZijde}=\frac{F}{{{F}_{x}}} \\
& {{F}_{x}}=F*\cos \alpha \\
\end{align}\]
[/tex]

Stel dat F=40, en alpha 25, en je voert die vermedigvuldiging uit, krijg je 36N als uitkomst.

EDIT: (Kak, eerste poging met LaTeX mislukt, wat doe ik fout?)
In ieder geval: De vergelijking moest zijn:
Cos(a)= AanliggendeZijde/SchuineZijde = Fx/F
Fx = F*Cos(a)

EDIT2: Scuidward was me voor. Het heet trouwens niet ontbinden in factoren, maar ontbinden van een kracht. Ontbinden in factoren is een getal ontbinden in een product van priemgetallen.

quote:

Op zondag 6 oktober 2013 15:31 schreef Rezania het volgende:

[..]

Dankje! Ik denk dat ik hem door heb nu. Gewoon per regel een set tex-tags. Ik gebruik MathType, en converteer dat dan naar TeX.

Nog een vraagje haha:

ik lees in mijn boek dat:
-als een lift optrekt (dus naar boven gaat), dat het voorwerp dan een resulterende kracht omhoog ondervindt. De extra kracht die op het voorwerp geleverd wordt is de normaalkracht. De normaalkracht is in die situatie dus groter dan de zwaartekracht

maar

als de lift in constante snelheid omhoog beweegt, is de resulterende kracht op het voorwerp gelijk aan nul. normaalkracht is gelijk aan zwaartekracht

ik snap alleen niet waarom de normaalkracht bij het tweede geval gelijk is aan de zwaartekracht? je beweegt toch immers omhoog? :S

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2013 15:37 schreef whoyoulove het volgende:
Nog een vraagje haha:

ik lees in mijn boek dat:

-als een lift optrekt (dus naar boven gaat), dat het voorwerp dan een resulterende kracht omhoog ondervindt. De extra kracht die op het voorwerp geleverd uitgeoefend wordt is de normaalkracht. De normaalkracht is in die situatie dus groter dan de zwaartekracht

maar

als de lift in constante snelheid omhoog beweegt, is de resulterende kracht op het voorwerp gelijk aan nul. normaalkracht is gelijk aan zwaartekracht

ik snap alleen niet waarom de normaalkracht bij het tweede geval gelijk is aan de zwaartekracht? je beweegt toch immers omhoog? :S

Je hebt toch wel eens in een lift gestaan?

Stel je voor dat je in een lift op een weegschaal staat die op de bodem van de lift staat en de lift beweegt met een eenparige snelheid omhoog. Is jouw gewicht zoals je dat op de weegschaal af kunt lezen dan groter, kleiner, of gelijk aan het gewicht dat je af kunt lezen wanneer je gewoon op de grond op diezelfde weegschaal staat?

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2013 15:37 schreef whoyoulove het volgende:
Nog een vraagje haha:

ik lees in mijn boek dat:
-als een lift optrekt (dus naar boven gaat), dat het voorwerp dan een resulterende kracht omhoog ondervindt. De extra kracht die op het voorwerp geleverd wordt is de normaalkracht. De normaalkracht is in die situatie dus groter dan de zwaartekracht

maar

als de lift in constante snelheid omhoog beweegt, is de resulterende kracht op het voorwerp gelijk aan nul. normaalkracht is gelijk aan zwaartekracht

ik snap alleen niet waarom de normaalkracht bij het tweede geval gelijk is aan de zwaartekracht? je beweegt toch immers omhoog? :S

Dat heeft mijns inziens ook met moment te maken. Je moet eerst een versnelling bereiken maar om met constante snelheid te bewegen zijn andere krachtenverhoudingen vereist in vergelijking met de eerste stapjes om die lift in beweging te krijgen.

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2013 17:22 schreef lyolyrc het volgende:

[..]

Moment speelt hier geen rol, want we kijken hier niet naar het rotatie-effect van een kracht.

Denk dat ie momentum bedoelt.

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2013 18:44 schreef t4rt4rus het volgende:

[..]

Denk dat ie momentum bedoelt.

Ja impuls. Sorry ...

quote:

Op dinsdag 8 oktober 2013 15:37 schreef whoyoulove het volgende:
Nog een vraagje haha:

ik lees in mijn boek dat:
-als een lift optrekt (dus naar boven gaat), dat het voorwerp dan een resulterende kracht omhoog ondervindt. De extra kracht die op het voorwerp geleverd wordt is de normaalkracht. De normaalkracht is in die situatie dus groter dan de zwaartekracht

maar

als de lift in constante snelheid omhoog beweegt, is de resulterende kracht op het voorwerp gelijk aan nul. normaalkracht is gelijk aan zwaartekracht

ik snap alleen niet waarom de normaalkracht bij het tweede geval gelijk is aan de zwaartekracht? je beweegt toch immers omhoog? :S

Ik herinner me zo'n liftvraag uit het hoofdstuk over krachten. Deze vraag was om de wetten van Newton (http://nl.wikipedia.org/wiki/Wetten_van_Newton) toe te passen:
1. Constante rechtlijnige snelheid als er geen resulterende kracht is.
2. Kracht (zoals de resulterende kracht) is recht evenredig met de versnelling.
(3. Een kracht van A op B wordt tegengewerkt door een even grote kracht van B op A).

Als dat bij jou ook het geval is, kijk of je het met de eerste twee wetten redt: voor een lift met constante snelheid geldt de eerste wet, dat er geen resulterende kracht is en normaalkracht en zwaartekracht dus gelijk zijn; bij versnelling is er een resultante kracht (verschil in zwaartekracht en normaalkracht).

Stel dat je een horizontale lijn hebt.

Tussen 2 puntladingen op die lijn, Qa = 5.0 C en Qb -10.0 C ligt een punt M precies in het midden van deze punten. De afstand van de punten is gelijk aan 12.0 cm.

Wat is de potentiaal in punt M.

Wel....Ik had in gedachte: Vm= Vqa (tov punt m) + Vqb (tov punt m).

Dat klopt ook, tenminste, kwa antwoorden.

Echter, ik snap niet wat ik aan het doen ben. Sjure, het antwoord is goed, maar begrijpen is wat anders.

Als punt m een potentiaal heeft tegenover beide puntladingen, waarom telt men deze dan bij elkaar op? Ik lees ook dat het potentiaal positief of negatief kan zijn.

Stel dat de richting van beide potentialen in 1 richting is (wat het geval is hier denk ik met M is aangrijpingspunt), waarom is het potentiaal Vm= Vqa - Vqb (+ wordt - omdat de puntlading Qb negatief is) en niet gewoon beide potentialen als absolute tekens bijelkaar optellen?

Hoe kan een potentiaal uberhaupt negatief zijn? Want als je van Vqb aftrekt van Vqa haal je potentiaal weg ipv erbij doen? Want punt M heeft 2 potentiaal mogelijkheden.

Ik heb er over nagedacht, maar kom er niet uit. Het zou kunnen dat ik het morgen wel snap, maar als iemand er wat over kan vertellen/toelichten, graag....

quote:

Op woensdag 9 oktober 2013 20:12 schreef DefinitionX het volgende:
Stel dat je een horizontale lijn hebt.

Tussen 2 puntladingen op die lijn, Qa = 5.0 C en Qb -10.0 C ligt een punt M precies in het midden van deze punten. De afstand van de punten is gelijk aan 12.0 cm.

Wat is de potentiaal in punt M.

Wel....Ik had in gedachte: Vm= Vqa (tov punt m) + Vqb (tov punt m).

Dat klopt ook, tenminste, kwa antwoorden.

Echter, ik snap niet wat ik aan het doen ben. Sjure, het antwoord is goed, maar begrijpen is wat anders.

Je had ook even je berekening moeten geven. Je kunt wel beweren dat je iets goed hebt berekend, maar als je niet precies laat zien wat je hebt gedaan dan is die bewering niet te controleren.

quote:

Als punt m een potentiaal heeft tegenover beide puntladingen, waarom telt men deze dan bij elkaar op? Ik lees ook dat het potentiaal positief of negatief kan zijn.

Lees mijn uitleg hierboven over het begrip potentiaal nog eens heel goed. We hebben gezien dat het potentiaalverschil ΔV tussen twee punten P en P' in een homogeen elektrisch veld en in de richting waarin de kracht wordt uitgeoefend op een puntlading die zich in dat veld bevindt niets anders is dan het product E·Δx van de veldsterkte en de afstand van de punten.

Welnu, als er twee puntladingen Q_a en Q_b zijn die elk een elektrisch veld veroorzaken, dan mag je om de totale veldsterkte in een punt P of in een punt P' te bepalen de veldsterktes E_a en E_b in punt P bij elkaar optellen, evenals de veldsterktes E'_a en E'_b in punt P'. Maar waarom mag dat eigenlijk?

Wel, je hebt ook gezien dat de veldsterkte E in een punt P niets anders is dan de kracht per eenheid van lading die een puntlading q in dat punt P ondervindt van het elektrische veld, dus E = F/q. En je weet ook dat je twee krachten die aangrijpen op eenzelfde punt vectorieel op kunt tellen. Als je dus een puntlading q hebt in punt P die een kracht F_a ondervindt van lading Q_a en een kracht F_b van lading Q_b, dan ondervindt die puntlading q in punt P een kracht F = F_a + F_b die gelijk is aan de vectoriële som van de afzonderlijke krachten F_a en F_b. En omdat je zo dus hebt

E = F/q = (F_a + F_b)/q = F_a/q + F_b/q = E_a + E_b

volgt direct dat je veldsterktes dus ook vectorieel op kunt tellen. Voor het potentiaalverschil tussen de punten P en P' in een tweetal homogene velden die werken parallel aan lijnstuk PP' betekent dit dat je som van de potentiaalverschillen krijgt van elk van de afzonderlijke homogene velden.

Maar goed, nu hebben we te maken met twee puntladingen Q_a en Q_b en die leveren elk een niet homogeen elektrisch veld op, dus dan wordt het een stuk ingewikkelder. De veldsterktes E_a resp. E_b zijn nu niet constant, maar de groottes ervan in een punt P zijn nu omgekeerd evenredig met het kwadraat van de afstand van punt P tot Q_a resp. Q_b, en de richting van E_a resp. E_b is in de ruimte ook variabel, omdat deze steeds langs een lijn ligt door P en Q_a resp. door P en Q_b. Als je alleen punten op het lijnstuk Q_aQ_b beschouwt wordt het weer wat eenvoudiger, maar ook nu geldt dat E_a en E_b zowel gelijk als tegengesteld gericht kunnen zijn, het blijven immers vectoriële grootheden. En dat betekent dat het potentiaalverschil tussen twee punten P en P' op het lijnstuk Q_aQ_b zowel positief als negatief kan zijn. Merk daarbij ook op dat het potentiaalverschil tussen P en P' sowieso het tegengestelde is van het potentiaalverschil tussen P' en P.

In beginsel bereken je het potentiaalverschil tussen twee punten P en P' door de component van de veldsterkte E in de richting van (i.e. langs) PP' te vermenigvuldigen met de afstand Δs, maar dat geldt alleen als E constant is lang het hele traject PP'. De grootte van de component van E langs PP' is ||E||·cos φ waarbij φ de hoek is tussen E en PP' zodat we voor het potiaalverschil dus krijgen ΔV = ||E||·d(P,P')·cos φ. In feite is dit niets anders dan het scalaire product van E en de vector PP', immers niet alleen de veldsterkte E is een vectoriële grootheid maar ook de verplaatsing van P naar P' is gekenmerkt door zowel een grootte (de afstand tussen P en P') als door een richting, zodat Δs ook een vector is, en we dus hebben

ΔV = E·Δs

Merk op dat het potentiaalverschil ΔV inderdaad een scalaire grootheid is: een potentiaalverschil kan weliswaar zowel positief als negatief zijn, maar een potentiaalverschil heeft geen richting.

Hebben we een electrisch veld dat niet homogeen is, zoals een electrisch veld dat wordt teweeggebracht door een puntlading, dan moeten we het potentiaalverschil tussen twee punten P en P' berekenen door de weg tussen P en P' op te delen in hele kleine stukjes Δs, zodat we E langs elk van die kleine stukjes min of meer als constant kunnen beschouwen. Door alle bijdragen ΔV = E·Δs dan bij elkaar op te tellen krijg je een benadering van het potentiaalverschil tussen P en P'. Deze benadering wordt beter naarmate we de stukjes kleiner maken. We moeten zo dus een limiet bepalen van wat wel een Riemann som wordt genoemd, en dat betekent dat we moeten integreren. Dan krijg je voor de zogeheten Coulomb potentiaal Φ(r) op een afstand r van een puntlading Q



waarbij C een integratieconstante is. Over het algemeen stelt men ' de' potentiaal op oneindig grote afstand van de puntlading Q gelijk aan nul, zodat ook C = 0 wordt en we dus kunnen spreken van 'de' potentiaal van een punt P in het veld van de puntlading Q.

quote:

Stel dat de richting van beide potentialen in 1 richting is (wat het geval is hier denk ik met M is aangrijpingspunt), waarom is het potentiaal Vm= Vqa - Vqb (+ wordt - omdat de puntlading Qb negatief is) en niet gewoon beide potentialen als absolute tekens bijelkaar optellen?

Hoe kan een potentiaal uberhaupt negatief zijn? Want als je van Vqb aftrekt van Vqa haal je potentiaal weg ipv erbij doen? Want punt M heeft 2 potentiaal mogelijkheden.

Ik hoop dat het antwoord op deze vragen je nu duidelijk is.

quote:

Ik heb er over nagedacht, maar kom er niet uit. Het zou kunnen dat ik het morgen wel snap, maar als iemand er wat over kan vertellen/toelichten, graag....

[ Bericht 0% gewijzigd door Riparius op 10-10-2013 04:17:38 ]

Het enige wat nog een beetje onduidelijk is, is waarom men de potentiaal op eineindige grote afstand neemt. Ik denk dat hiermee bedoelt wordt het referentiepunt van de potentiaal. Hoe zou ik dat moeten illustreren? Kun je misschien een voorbeeld geven?

quote:

Op woensdag 9 oktober 2013 23:19 schreef DefinitionX het volgende:
Het enige wat nog een beetje onduidelijk is, is waarom men de potentiaal op eineindige grote afstand neemt. Ik denk dat hiermee bedoeld wordt het referentiepunt van de potentiaal. Hoe zou ik dat moeten illustreren? Kun je misschien een voorbeeld geven?

Het is niet meer dan een afspraak. Op oneindig grote afstand van de puntlading is de grootte van de veldsterkte tenslotte ook gelijk aan nul. Wiskundig komt het erop neer dat je de integratieconstante bij bovenstaande integraal gelijk neemt aan nul. En wat zou je anders als referentie willen nemen, en waarom?

quote:

Op woensdag 9 oktober 2013 23:25 schreef Riparius het volgende:

[..]

Het is niet meer dan een afspraak. Op oneindig grote afstand van de puntlading is de grootte van de veldsterkte tenslotte ook gelijk aan nul. Wiskundig komt het erop neer dat je de integratieconstante bij bovenstaande integraal gelijk neemt aan nul. En wat zou je anders als referentie willen nemen, en waarom?

Aha! Je hebt gelijk. Waarom zou ik dat doen? Het heeft niet echt zin.

Overigens: ik had deze formule gebruikt voor het oplossen van het probleemstuk in mijn post waarin ik om opheldering vroeg:

V= k * Q/r

Volgens mij was het r in het kwadraat met k = 8,99 * 10^9 Nm^2/c^2.

Ik kwam eerst op een antwoord uit dat fout was volgens het antwoordblad, dus toen zat ik wat waardes te berekenen en zag dat als ik de 2 berekende potentialen van elkaar aftrekte, ik het juiste antwoord voor de potentiaal in punt M kreeg.

Dus berekende ik V1 van puntlading Qa en V2 van puntlading Qb. Het was moeilijk te accepteren dat je niet de absolute waarde van beide potentialen kon optellen. Qb is negatief, dus is het V1-V2=V in punt M tussen puntladingen Qa en Qb

Ik beschouw(de) namelijk het potentiaal als iets wat een punt bezat. Nu bezit punt M 2 potentialen, een van Qa en een van Qb. Ik dacht toen: optellen die handel. In theorie klopt dat ook, maar ik nam de absolute waarde van Vb.

Overigens bedankt voor je uitleg Riparius. Like always greatly appreciated.

Even snel een vraagje, ik kom bij een opgave uit op een activatieenergie van 41000 kJ/mol, kan dit kloppen of is dit veel te groot?

Edit: laat maar, zat er een factor duizend naast.

[ Bericht 18% gewijzigd door De-Haas op 13-10-2013 16:49:28 ]

Waarom heeft een warme band een betere grip op de weg? Het is vast een heel simpele vraag maar weet echt niet wat mijn antwoord hierop zou moeten zijn.

Volgens mij heb ik je een DM bericht verstuurd sorry, maar dankjewel.

quote:

Op maandag 14 oktober 2013 18:54 schreef whoyoulove het volgende:
Waarom heeft een warme band een betere grip op de weg? Het is vast een heel simpele vraag maar weet echt niet wat mijn antwoord hierop zou moeten zijn.

Mijn theorie, het rubber wordt meer vervormbaar waardoor de vorm van het deel van de band wat contact maakt met de weg beter aansluit op de vorm van de weg. Bedenk hierbij dat het niet alleen gaat om wat je met het blote oog kan zien, die weg die vlak oogt is wellicht helemaal niet zo vlak als je bij wijze van spreken met een microscoop naar die weg gaat kijken.
Zoek eens op wat de statische wrijvingscoëfficiënt is. Dat is hetzelfde principe.