Haar probleem is hetvolgende:
Haar gezinssituatie nu: kleine dochter (10jaar), zij (14), zus (17), broer (19).
Toen haar ouders trouwden trokken ze heel veel op met een ander koppel. Zij deden dus heel erg veel met elkaar. Toen haar moeder nog in verwachting was van haar jongste dochter (nu 10 jaar) ging het ongeveer mis. Haar man ging ervandoor met een die andere vrouw van dat koppel. (haar vriendin)
Natuurlijk kan je je voorstellen, dat als zo-iets gebeurd, dat dat echt verschrikkelijk is voor dat gehele gezin....
Die man heeft met die andere vrouw ook nog een kind gekregen, en is toen weer weggegaan en alleen gaan wonen.
Omdat zij en die jongste zus toen nog erg jong waren, gingen ze om de 2 weken een weekend naar hun vader toe. Haar vader betaalde geen alimentatie aan haar moeder, en kwam nooit langs ofzo. Zij had een paard staan bij haar vader, en nog meer "leuke" spulletjes. Echter, een jaar geleden kwam er weer 1 groot probleem. Haar vader wou emigreren naar Canada, en daarzo blijven wonen.
Nu komt het helemaal....
Haar vader wou nog geld krijgen van het huis waar haar vrouw nu in woonde, dus hij stelde het te koop, haar ex-vrouw moest met de kinderen dus maar effe een ander huis gaan zoeken.
Dat is niet zo simpel natuurlijk, en ze vonden der in het begin ook echt geen. Toen werd het huis openbaar verkocht (terwijl zij nog geen ander huis hadden). Zij hebben toen in 1 maand een huis MOETEN vinden, en ze hebben een tijdelijk onderdak kunnen vinden, tot deze winter, daarna moeten ze weer vertrekken.
Haar vader had dus zijn geld, verkocht dat paard wat bij hem stond, en vertrok naar Canada.
Waarschijnlijk zien ze hem nu nooit meer.
Nu is mijn vraag, hoe zouden jullie reageren in zo-en situatie? Ikzelf heb eigenlijk geen idee, want mijn ouders hebben een goede relatie.... Ikzelf denk dat ik mijn vader zou haten, en hem hetliefst zal zien doodgaan daar over de oceaan, maar ik denk dat da toch niet realistisch is, het is en blijft je vader....
Zij is nu 14, en heeft het der echt moeilijk mee heb ik zo de indruk. Er echt over praten kan ze niet... Het zal veel tijd nodig hebben vrees ik. Probleem is ook dat haar moeder volgens mij het niet zo leuk vind dat wij elkaar leuk vinden. (dit naar aanleiding met wat er met haar is gebeurd).
Dus echt goed contact heb ik de laatste tijd niet meer...
Wij 2-en hebben het altijd zeer goed met elkaar gehad, nooit echt een relatie gehad, maar altijd zeer goede vrienden, en de laatste tijd zelfs meer als dat. Maar sinds haar vader weg is, doet ze echt een beetje afhoudend tegen iedereen....
Haar troosten kan ik niet, dat helpt niet....
Sorry ik moest dit effe kwijt, want ik vind dit echt zooo triest....
quote:Doorbijten en met die kerel zou ik nooit meer iets mee te maken willen hebben.
Nu is mijn vraag, hoe zouden jullie reageren in zo-en situatie? Ikzelf heb eigenlijk geen idee, want mijn ouders hebben een goede relatie.... Ikzelf denk dat ik mijn vader zou haten, en hem hetliefst zal zien doodgaan daar over de oceaan, maar ik denk dat da toch niet realistisch is, het is en blijft je vader....
quote:vooral haar blijven steunen. ze is bang om in de steek gelaten te worden. ze is bezig om een muur om haar heen te bouwen zodat het de volgende keer niet meer zo zeer doet.
Op dinsdag 03 september 2002 22:23 schreef djboozywoozy het volgende:
Wij 2-en hebben het altijd zeer goed met elkaar gehad, nooit echt een relatie gehad, maar altijd zeer goede vrienden, en de laatste tijd zelfs meer als dat. Maar sinds haar vader weg is, doet ze echt een beetje afhoudend tegen iedereen....
Haar troosten kan ik niet, dat helpt niet....Sorry ik moest dit effe kwijt, want ik vind dit echt zooo triest....
wat deze man heeft gedaan is verschrikelijk en verdient niet om pappa te worden genoemd (vind ik persoonlijk dan)
Maar ik weet niet hoe de relatie tussen jou en het meisje is, als ze namelijk nog een andere beste vriendin of vriend heb dan ligt de situatie namelijk een stuk anders.
En het is opzich logisch dat die moeder jou niet vertrouwd na wat haar man geflikt heb, maar ook die moet jou ooit vertrouwen. En dat kan alleen maar als je volhoud.
Dat zou ik doen, in jou situatie. Denk ik.
Probeer met haar te praten. Als het niet lukt ook begrijpen. Ook al is haar vader geen fijne vent. Zeg dat niet waar zij bij is. Het is moeilijk, maar het is en blijft haar vader.
Als je haar kan steunen in deze moeilijke tijd dan zal ze daar achteraf altijd aan terug denken. Ook al lijkt het alsof ze niks van je wil weten, wees niet bang. Ze zal misschien ook wat afstandelijker doen door haar moeder, omdat ze bang is om die nog meer pijn te doen.
Maar jij ook heel veel sterkte! Wees er voor haar als je kan. Wees eerlijk tegen haar! Suc6!
quote:Ze heeft geen andere vriend dan mij... Ik probeer echt alles te doen voor haar, en ze heeft ook heel duidelijk door dat ik ontzettend veel van haar hou, en niet zomaar als de meeste jonge mensen haar leuk zou vinden en daarna weer verder gaan.
Maar ik weet niet hoe de relatie tussen jou en het meisje is, als ze namelijk nog een andere beste vriendin of vriend heb dan ligt de situatie namelijk een stuk anders
Maar zij zelf ligt nu in de knoop met haar gevoelens, en dan ook nog dat ze "commentaar" van haar moeder heeft gekregen...
Ik probeer gewoon haar zoveel mogelijk te helpen, en als ze ook maar iets zou vragen of willen zou'k onmiddelijk doen, desnoods op't vliegtuig stappe naar Canada om eens met die vent te gaan prate
Ik hoop dat ze het inderdaad ergens een plekje in haar hart kan geven, en dat ze verder kan gaan met haar leven, maar ze is nu al 2 maanden lang echt verdrietig, en het betert niet echt....
Ik mis haar zo hard, en ik zou zo graag haar helpen, maar ze wil het alleen doen voorlopig...
Wat ze ook doet, ik sta voor haar klaar
[Dit bericht is gewijzigd door djboozywoozy op 03-09-2002 22:39]
quote:Lijkt mij niet zo'n goed plan. Ze geeft duidelijk te kennen dat ze rust wil. Maar compleet afstand nemen is ook neit goed. Laat haar weten dat je veel om haar geeft, wees er voor haar als ze je nodig heeft.
Op dinsdag 03 september 2002 22:31 schreef Bazsz het volgende:
Ik zou toch stug volhouden, haar bellen, smsjes stuuren en proberen op te vrolijken.
Lekker gaan stappen ofzo, of een filmpie met het hele gezin. ff eruit enzo.
Probeer met haar te praten, maar forceer niks..
En als je met haar praat juist niet over pappa praten, daar komt ze vanzelf wel mee als ze dat wil.
Een heel klein beedje pushen in die richting kan je wel af en toe proberen, maar niet teveel.
Eigelijk moet je gewoon helemaal nergens over praten, gewoon koetjes en kalfjes enzo.
kga maar weer eens slapen, heb tijdens school weer veel denktijd...
Steun haar en het komt allemaal goed. Het heeft alleen heeeel veeeel tijd nodig!
mav out
quote:Nou dat weet ik nog zo net niet!
Op woensdag 04 september 2002 10:02 schreef Tha_Mav het volgende:
als mijn pa dit zou doen....pffff Hunt him like a dog....terrorise his life and walk a way smiling.mav out
Het is echt alsof een basis in je leven wordt weggeslagen, van je ouders verwacht je toch dat die er altijd in meer of mindere mate voor je zullen zijn. En om dan te horen dat iemand waar je eigenlijk onvoorwaardelijk van houdt, zonder problemen jou achterlaat en blijkbaar een nieuw leven zonder jou wil, dat is echt keihard. Hoe lang ze zo heel erg verdrietig blijft is ook niet te zeggen, iedereen gaat er anders mee om.
Ze zal, zoals eerder gezegd, waarschijnlijk een (on)bewuste muur op gaan bouwen om zich te beschermen. Het kan echt jaren duren voordat dat weer wegtrekt en zelfs dan is het minste of geringste weer aanleiding om die muur weer op te trekken.
Je doet het al heel goed, het is voor haar heel belangrijk dat ze weet dat ze altijd bij je terecht kan. Het helpt niet om haar te forceren erover te praten, dat kan echt een tijd duren. Maar als ze aan je gedrag merkt dat jij er wel altijd bent (actions speak louder than words) dan kan jij juist die plek zijn waar ze over alles kan praten, of het helemaal vergeten. Tenminste ik vond het heel fijn om ook af en toe lol te hebben en dingen te doen waar je niet steeds weer geconfronteerd werd met die ellende. Helaas word je op de raarste momenten er weer aan herinnert dat je vader er dan niet is en het hem niets boeit, bijvoorbeeld met slagen/afstuderen en later zelfs trouwen/kinderen.
Ik denk dat ze in ieder geval al heel erg boft met zo'n lieve vriend die haar door dik en dun zal steunen!
ik denk inderdaad dat het een tijd zou duren voor je weer "normaal" kunt doen tegen mensen, nadat je zo-iets is overkomen. Maar zoals al gezegd, ik heb alle tijd, en je kunt er nu beter moeilijk mee hebben en dat het wat langer duurt, dan het proberen zo snel mogelijk te vergeten, dat denk ik dan toch...
Zijn er toevallig nog mensen in zo-en dergelijke situatie?
[Dit bericht is gewijzigd door djboozywoozy op 04-09-2002 14:27]
Probeer is een brief naar haar te schrijven waar je dit wat je bovenaan zegt en zeg dat je haar wilt helpen, haar wilt steunen en dat je meeleeft. Ik denk dat het wel helpt tenminste, ik hoop het want voor zon meisje valt het nu inderdaad niet mee. Ik hoop dat het snel slijt maar ik denk dat het heel lang kan gaan duren Groetjes Jeroen.
But always remember,
Sometimes the sun won't shine, I don't mind speak forever.
voor de niet engelsen.
Soms schijnt de zon niet, Vind ik niet erg zolang je maar praat.
* ff trug nederlands leren
Nu hopen dat het goed gaat.....
ik mis haar zooooooooo
|
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |