Japan, maar dan niet in Tokyo, deel IV

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 03:08 schreef breaky het volgende:
Hoe hoog is dat ding wel niet? Wel heel mooi uitzicht. Zie je ook weer hoe groot een stand kan zijn...

Met 634 meter is het de hoogste toren van de wereld. De tweede ring ligt op 450 m.

De Tokyo metropolitan area is met zo'n 32 miljoen inwoners de grootste metropool ter wereld. Ik ken de definitie van zo'n gebied niet, maar het zou me niet verbazen als ons stadje er ook toe behoort.

Bucket

In Tokyo besloten we in een restaurant in een park te gaan lunchen. Op het Engelstalige menu stonden escargots (slakken), en mijn Amerikaanse collega had daar ook wel trek in. Toen vroeg de ober of we er ook een bucket bij wilden hebben. Dat stond namelijk aanbevolen bij de slakken. Een emmer? Om daar lege schelpen in te doen? Waarom moeten we daar voor betalen?

"What's in the bucket?" vroeg ik. Daar snapte de ober helemaal niets van. Het was gewoon een bucket, dat snapte we toch wel? Dan maar eens in het Japans proberen; mevrouw Lyrebird kan dat beter dan ik. Het bleek een emmer met brood te zijn. Een emmer met brood?? Hebben we daar een emmer voor nodig? Geholpen door het woord escargots (en niet snails) begon er heel langzaam een lampje te branden in het denkraam van Lyrebird, dat 6 jaar lang op het VWO was blootgesteld aan de Franse taal.

Bucket = baguette = brood. Je moet je in de Japanners kunnen verplaatsen om te snappen dat ze graag met je meedenken, maar dat taal niet hun sterkste kant is.

Hilariteit alom, wat we toch verborgen probeerde te houden om niet over te komen als snobistische toeristen. Maar toen de ober uit het zicht was verdwenen, moest ik toch even heel hard lachen.

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 26-06-2013 08:23:13 ]

Een emmer brood !
Wat een spraakverwarring

# herinnert zich een calvadoo bestelling na het diner en France - keurig uitgesproken - 4-5 keer gezegd...moet dus een....aaah, u bedoelt een calvadoS zijn !

Dat maak ik hier dus constant mee. Ik krijg wat dat betreft ook geen hoogte van de Japanners. Soms dan zeg ik iets in mijn beste Japans, waarna ze denken dat ik vloeiend Japans spreek en dan beginnen ze een lang verhaal tegen me te houden, waarbij ik ze moet onderbreken met "gomen nasai, Nihongo o dekimasen" (sorry, ik spreek geen Japans). Dan zie je ze ook denken, wat heb ik nu weer aan mijn jitensha (fiets) hangen.

Helaas komt het ook vaak voor dat ik iets in het Japans zeg, en dat ze geen idee hebben waar ik het over heb. Het gaat dan niet over calvados, maar bijvoorbeeld over kitsune udon, een soort van spaghetti soep met dikke spaghetti en tofu. Blijkbaar ligt de klemtoon net niet goed, of is de u in kitsune net niet stil genoeg, want meestal moet ik het een keer of vijf herhalen, waarna ze "aaah, kitsune udon!!!" roepen. Ja, dat zeg ik toch?

quote:

Op woensdag 26 juni 2013 05:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Met 634 meter is het de hoogste toren van de wereld. De tweede ring ligt op 450 m.

De Tokyo metropolitan area is met zo'n 32 miljoen inwoners de grootste metropool ter wereld. Ik ken de definitie van zo'n gebied niet, maar het zou me niet verbazen als ons stadje er ook toe behoort.

Je moet het vergelijken met de randstad, maar volgensmij behoort jouw stad er niet toe. Het is simpelweg alles wat in het hoekje van Tokyo ligt.

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Maar hoe je het wendt of keert, dit soort ervaringen maken je wel beter en wel zo dat je het de volgende keer nalaat weer zoiets mee te maken. Ik heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/bestel en dan denk dat ik het goed heb verwoord, ik eerst meewarig wordt aangekeken en als ik het vervolgens nog 2 keer herhaal en de klemtoon net iets anders leg je dan opgeluchte gezichten krijgt te zien.

Is inderdaad een klassieker - dat je de eerste keer bijvoorbeeld per ongeluk een vies woord gebruikt.

Een grote beperking is ons schrift (en andersom het katanana/hiragana voor de Japanners). Ik ben zo gewend om letters op een bepaalde manier uit te spreken, dat ik me drie keer moet bedenken voordat ik een Japans woord probeer uit te spreken.

In kitsune udon is de eerste u bijvoorbeeld stil, waardoor het bijna "kitsene" wordt. Als Nederlander heb ik dan de neiging om kitsuune te zeggen. Maar in udon is die u plots een Duitse u, dus "oedon".

Het helpt om in het Engels te denken, en niet in het Nederlands. Nog beter: denken in het Japans (wat wel zou mogen na 4 jaar Japan...).

[ Bericht 2% gewijzigd door Lyrebird op 02-07-2013 11:08:22 ]

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:
k heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/beste

Jij spreekt Kantonees?

quote:

Op maandag 1 juli 2013 10:59 schreef Iwanius het volgende:

[..]

Maar hoe je het wendt of keert, dit soort ervaringen maken je wel beter en wel zo dat je het de volgende keer nalaat weer zoiets mee te maken. Ik heb dat bijvoorbeeld als ik in het Kantonees iets zeg/bestel en dan denk dat ik het goed heb verwoord, ik eerst meewarig wordt aangekeken en als ik het vervolgens nog 2 keer herhaal en de klemtoon net iets anders leg je dan opgeluchte gezichten krijgt te zien.

Lastige taal. Zo heb ik één van de zusjes van mijn vriendin maandenlang voor varken uitgemaakt terwijl ik dacht dat ik haar bij naam noemde. Dit tot hilariteit van haar moeder.

Bloemstukjes

Grofweg eens in de twee jaar worden we uitgenodigd op een lagere school, zodat Japanse kinderen kunnen zien hoe een buitenlander er uit ziet. Nah, zo erg is het niet, maar het idee erachter is wel dat die kinderen wat meekrijgen van buitenlandse culturen.

Zo'n bezoek geeft mij dan de gelegenheid om te zien hoe een Japanse lagere school en een Japanse klas er uit ziet. Eigenlijk niet veel anders dan een Nederlandse school en klas, met het verschil dat Japanse kinderen geen schoenen (maar sloffen) aanhebben en wat minder lawaai maken dan Nederlandse kinderen.

Dit soort uitstapjes maken we meestal op uitnodiging van een oudercommissie. Die ouders zijn supertrots op hun school en op hun kroost, en laten graag zien wat er zoal in zo'n school gebeurt. Iets dat mij erg opviel, is dat er bij handvaardigheid veel aandacht wordt besteed aan caligraferen en aan het maken van bloemstukjes. Nu kan ik me van de lagere school nog herinneren dat wij met Kerst ook eens een bloemstukje gemaakt hebben (met van dat groene schuim), maar dat was niet te vergelijken met de bloemstukjes die de Japanse kinderen gemaakt hadden. De eigenaar van een Nederlandse bloemenwinkel zou zijn/haar ogen uitkijken. Binnen de lagere school wordt er behoorlijk wat aandacht geschonken aan creativiteit en estethiek.

Het is wat dat betreft best raar dat onze eigen studenten (optische techniek) geen enkele creativiteit in zich hebben. Is dat echt zo vreemd? Toch wel. Als het erg laat wordt 's avonds op het werk bij mevrouw Lyrebird, dan haal ik haar wel eens op met de fiets, zodat ze niet alleen over straat hoeft (Japan is superveilig, maar er is een tijd geweest dat er meisjes werden aangerand op de campus). De laatste keer dat ik op haar stond te wachten, was er gezang te horen bij een van de gebouwen. Daar bleken een zestal studenten te staan, die aan het oefenen waren: a capella zingen. Veel Japanse jongeren zijn met kunst bezig. Vaak wel kunst met een kleine k trouwens. Bij een expositie van onze eigen universiteit waar kunst van de studenten was tentoongesteld, was er nogal wat kunst die geinspireerd was door Manga/anime. Iets zelf verzinnen...

Maar toch, mijn indruk is dat Japanse jongeren meer met kunst bezig zijn dan dat ik en mijn Nederlandse vrienden dat waren. Eens per jaar is er een open dag, zodat de universiteit aan de mensen die in de omgeving wonen kan laten zien waar de universiteit mee bezig is. Dan zijn er heel veel studentengroepen die muziek en dans laten zien. Goed gecoordineerd, goed tempo, goed gezongen. Kunst is een passie in Japan.

Als onze studenten nou eens dezelfde passie lieten zien bij het doen van hun huiswerk. Ach, dat zijn de woorden van een oude ingenieur...

Conferentie in Japan

Is er hier wel eens iemand naar een wetenschappelijke conferentie in Japan geweest?

Mevrouw Lyrebird was afgelopen week naar een conferentie in Tokyo geweest, en was daar tot vandaag nog van aan het bijkomen. Geen koffie, geen thee en geen koekjes. Ze hadden ook niet aan een lunch of avondeten gedacht. Dat is ook mijn eigen ervaring, en als je je een beetje in de Japanners kunt verplaatsen, snap je ook waarom dat zo is.

Voor Japanners is een conferentie een evenement waarbij je een presentatie geeft, en naar andere presentaties luistert.

Punt.

Dat je zo'n conferentie zou kunnen gebruiken om met elkaar te praten onder het genot van een kopje koffie en een koekje, dat snappen ze niet. Wat dat betreft zijn Japanners eigenlijk super Calvinisten: op je werk werk je - je ontspannen of eens met een oude collega over koetjjes en kalfjes praten doe je maar in je eigen tijd.

Normaal gaan we twee keer per jaar naar grote conferenties in de VS. Een Japanse collega van een andere universiteit ging er altijd met al zijn studenten naar toe, en die studenten zag je van 's morgens vroeg tot 's avonds laat naar presentaties kijken. Vaak met een gigantische jet lag en met grote moeite om hun ogen open te houden. Maar befehl ist befehl: je bent op een conferentie om naar presentaties te kijken en om een presentatie te geven.

Onze eigen universiteit heeft de grote eer om een internationale conferentie in de optica te mogen organiseren. Het organiserend committee had in haar wijsheid besloten om alleen professoren te laten spreken, zodat mijn studenten buiten de boot vielen en nu een poster moeten maken. Het is een beetje gissen, maar dat studenten best wel iets van zo'n evenement zouden kunnen leren werd minder belangrijk geacht dan hoe onze universiteit voor de dag komt.

Zal ik mijn eigen koekjes meenemen?

Warm

Het is weer zo ver, het regenseizoen is afgelopen en het droge zomerseizoen is begonnen. We hebben het hier over behoorlijke dramatische verschillen: tijdens het regenseizoen was het overdag zo'n 25-27 graden, en 's nachts daalde de temperatuur onder de 20 graden. Droge lucht. Heerlijk. Nu gaan we overdag richting de 35 graden, wat langzaam op zal lopen naar de 40 graden en daarboven, later deze maand, en 's nachts zal de temperatuur niet snel onder de 30 uitkomen. Daarbij krijgen we ook te maken met hoge luchtvochtigheden. Nu is het qua luchtvochtigheid aangenaam, met een RV van 56%, maar later deze maand zal dat ook richting de 80-90% kruipen.

Ik ben zelf helemaal niet gebouwd op dit soort temperaturen. Daar had ik in Nederland al moeite mee. Als klein jongetje was ik in de zomer niet te genieten, of er moest een zwembad of strand in de buurt zijn. Later, tijdens de zomervakanties in Frankrijk, kon ik enorm van slag raken als het warm werd en ik m'n energie niet op een gezonde manier kwijt kon.

Japanse kinderen zijn er wel op gebouwd, en als ze dat niet zijn, dan raken ze er wel aan gewend. De kinderen worden op het heetst van de dag naar buiten gestuurd, om daar dan in de zandbak te gaan graven. In ons stadje hebben ze allemaal een petje op met zo'n doekje aan de achterkant, waardoor het net Japanse dwergsoldaatjes zijn. Met een beetje fantasie zie je die mannetjes op zo'n tropisch eiland hele kleine schuttersputjes graven.



(interessant weetje: Shoichi Yokoi was een Japanse soldaat die op het Amerikaanse eiland Guam had gevochten in WO2, en zich pas in 1972 overgaf - btw de soldaat in het bovenstaande plaatje is iemand anders. Hier een fascinerend verhaal over hoe de Japanse militairen na de oorlog in de jungle leefden).

Je zou het niet denken, maar ondertussen ben ik al wat ouder geworden, terwijl het warme weer nog steeds een flinke invloed op mijn gestel heeft. Dat vertaalt zich in warmtebultjes en rode plekken. Dit jaar kreeg ik daar rode pukkeltjes in mijn hals bij, en mevrouw Lyrebird vond dat niet zo'n fraai gezicht, dus moest ik naar de huidarts.

Er zitten altijd twee kleine zustertjes aan de balie, die heel goed samenwerken. Als je bijvoorbeeld een rekening moet betalen, dan krijg je de rekening van de ene zuster, en geef je het geld aan de andere. Blijkbaar hebben ze bedacht dat hun werk ook door een persoon gedaan zou kunnen worden, maar als ze het werk zo opdelen dan zijn ze allebei onmisbaar. Typisch geval van Japanse werkverschaffing. Alhoewel de wachtkamer verrassend vaak vol zit met ouders en klein grut (blijkbaar kunnen ze toch niet zo goed tegen de warmte als dat ik eerder deed vermoeden), wordt iedereen razend snel geholpen. Ook als je je niet aan de tijd houdt.

Door een misverstand van mijn kant was ik de afgelopen keer om 4 uur bij de huidarts, terwijl ik er om 11 uur 's ochtends had moeten zijn. In plaats van weggestuurd te worden, werd ik uiterst vriendelijk in het toch al erg strakke schema gepropt, waarna een verpleegster zag dat de rode pukkeltjes minder rood waren geworden. Mijn Japans is ondertussen goed genoeg om te beamen dat ze gelijk had. Hai! De dokter vond dat het zalfje goed had geholpen, en wist me in loepzuiver Engels te vertellen dat het nieuwe zalfje dat ze me voor ging schrijven de eerste dagen kon kriebelen, maar dat het voor de langere termijn beter was dan het oude zalfje. Met het recept ging ik toen naar de apotheek, waar maar liefst drie dames het werk van 1 persoon aan het doen waren. Eentje om het recept te ontvangen, eentje om een tubetje zalf uit een kastje te halen en eentje om mij te vertellen dat ik mijn receptenboekje vergeten was en dat ik twee keer per dag moest smeren (dat had de dokter me al verteld, maar Japanners zijn heel erg grondig). De rekening: 580 yen (zo'n 5 euro). Dat lijkt misschien niet zo veel voor een tubetje met 5 gram zalf, maar als je weet dat ik per maand 50.000 yen (bijna 500 euro) betaal voor mijn ziektekostenverzekering, dan zul je je net als ik afvragen waarom ik uberhaubt een ziektekostenverzekering heb, als ik 1 euro per gram kriebelende zalf moet betalen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 09-07-2013 05:57:27 ]

De Japanse zomer is echt vreselijk. Echt extreem benauwd is het; vorig jaar 35 graden bij 99% LV in Osaka; niet te doen!! Na 10 minuten al helemaal doorweekt In Hiroshima was ik bijzonder blij met die ondergrondse tunnels overal; kun je tenminste ademen.

Succes!

De Japanners zijn er mee opgegroeid, en hebben een lichaam dat er beter op is ingesteld. Ik heb collega's die met deze hitte nog in pak naar het werk komen. Dan trekken ze op het werk misschien het jasje uit, maar dat jasje gaat wel weer aan als ze naar het station toefietsen. Het zijn allemaal relatief kleine tanige kereltjes. Geen grammetje vet op het lichaam. En aan zweten lijken ze ook niet te doen.

Een jaar of wat geleden hadden we een Fin uitgenodigd die bij een andere Japanse universiteit werkte. Die dacht dat hij wel vanaf het station naar onze universiteit kon lopen, en was pas weer aanspreekbaar toen hij een half uur in ons AC-gekoelde (en gedroogde) lab gezeten had. Ik heb nog nooit iemand zo zien zweten.

Als gevolg van Fukushima is er nog steeds een tekort aan electriciteit. De universiteit stuurt dagelijks een e-mail rond met het verzoek om alle electrische apparaten die niet gebruikt worden ook daadwerkelijk uit te zetten, en de AC op een temperatuur van 28 graden te zetten. Niet lager.

We kijken nu al uit naar de onweersbui van vanavond.

[ Bericht 0% gewijzigd door Lyrebird op 09-07-2013 13:28:45 ]

De Japanners zijn mysterieus.. in Disneyland heb ik menig Japanner tegen de zon in lopend én kijkend gezien, terwijl ik met zonnebril en madeshift-pet-van-een-krant nog moeite had om voor mij te kijken.

En het weer. Het is alsof geen enkele Japanner er last van heeft. Ze hebben dan als vrouwzijnde misschien volledig zwarte kleren aan en een paraplu, of hebben zo nu en dan een waaier, maar ze lopen allemaal strak in het pak rond alsof het niets is. Voor mij was het de eerste week slikken (daarbij had ik ook de eerste 3 dagen niet door dat de airco niet aanstond.. want tja Nederlanders hebben dat niet hé!) Daarna kon ik er veel beter tegen, alhoewel het nog warm was en ik nog altijd mijn shirts onderzweette. 2 of 3x per dag douchen zat er wel bij.

En ook in Japan wordt 'Gediederikstapeld'

quote:

THE ASAHI SHIMBUN
A group of biologists at a research institute of the prestigious University of Tokyo likely altered or forged materials in 43 published scientific articles, a university panel has concluded.

The panel recommended the withdrawal of the papers authored by Shigeaki Kato, a former professor at the University of Tokyo’s Institute of Molecular and Cellular Biosciences, and other members of his lab. Most of the irregularities concerned images used in the publications.

bron: http://ajw.asahi.com/arti(...)fairs/AJ201307250068

Tabun

Oftewel "misschien". Ondertussen woon ik al meer dan 4 jaar in Japan, en ik begin langzaam gekke Japannerigheid over te nemen. Tot voor kort was ik altijd heel direct in mijn antwoorden. Ja, dat kan of nee, dat kan niet. Japanners vinden dat prachtig, want die krijgen meestal een ontwijkend antwoord. Als ik bijvoorbeeld met Japanse studenten overleg, dan is vaak het antwoord hmmmm, tabun of hmmmmmmm, maybe. Daarna houden ze hun hoofd een beetje scheef. Ik trek me normaal zeer weinig aan van wat er om me heen gebeurt en deed niet mee aan die onzin.

Totdat ik in een vergadering verzeild raakte waar ik een bloedhekel aan het gros van de mensen had, me niet in het onderwerp kon vinden en eigenlijk gewoon in een pestbui was. Toen er werd gevraagd of ik misschien iemand op een bepaalde dag rond kon leiden, was mijn antwoord: "hmmmm, maybe".

Je ziet ze dan met z'n allen kijken, bijna zoals Larry David. Meent ie dat nou echt, of heeft ie ons systeem door? Maar dan vragen ze dus niet door, want daar zijn ze veel te beleefd voor, en het is nu erg verleidelijk om iedere keer zo'n antwoord te geven. Als ik ergens geen zin in heb, mmmm tabun. Wel je hoofd een beetje scheef houden.

Big guns

Morgen gaan we op bezoek bij een belangrijke geldschieter. Die zit al een tijdje in zwaar weer, dus de hamvraag is nu of we komend jaar nog wel op financiering kunnen rekenen. Ik heb een mooie presentatie in elkaar gezet en een executive summary geschreven, zodat ook de drukke bazen iets mee kunnen pikken. Dat is eigenlijk wel apart, want zelfs de president directeur van het bedrijf maakt een paar minuutjes vrij om met ons te praten.

Met ons, want het gaat natuurlijk niet om mij. In Japan zijn bazen heilig, en om die reden nemen we onze baas mee. Die weet van toeten noch blazen, maar is wel erg belangrijk voor zo'n meeting. Het heeft een tijdje geduurd, maar ik heb eindelijk een soort van vertrouwensband met een van de mensen op onze afdeling, die het geduld heeft om dit soort zaken uit te leggen. Als wij onze baas meenemen, dan moeten zij hun baas ook laten zien, want anders kan dat door ons worden opgevat als een belediging. Wordt dat echt als een belediging gezien, hoor ik u vragen? Jawel!

De laatste keer dat ik op bezoek ging had ik verzuimd om mijn baas in te lichten, die daardoor compleet verzaakte, waardoor ik in een aftands zaaltje m'n voordracht moest afdraaien. Want hun baas was er wel bij, en waar was de mijne?? Ik mag wel zeggen dat het een hele koele behandeling was, terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Het gaat toch om het werk dat ik gedaan heb?

Mis.

If you want something (like money), bring in the big guns.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lyrebird op 07-08-2013 16:25:21 ]

Zo onlogisch klinkt het niet in mijn oren. Bring in the big shots.

Ooit werkte ik op een medisch onderzoekslab.
Mijn baas ( opgeleid in Amerika) ging bij presentaties altijd op de rij direct
achter de sponsoren zitten. Dat moesten zijn medewerkers/ promovendi ook !
Om aan te (kunnen) spreken etc.
En van hem heb ik geleerd om in ieder geval altijd een vraag te stellen na afloop.
Alleen al voor de moeite die iemand heeft gedaan om een presentatie ed. te
houden.
In ieder geval beweeg ik mij makkelijk in vergelijkbare gezelschappen.
Integendeel tot mensen die onzichtbaar aanwezig zijn.

Affijn, toevallig een berichtje hier in de krant over jouw regio.
http://www.volkskrant.nl/(...)=email&utm_campaign=

May be !

Vragen stellen in Japan

Nu ik wat beter Japans spreek (alhoewel het nog steeds belabberd is), kan ik me ook iets beter in de Japanner verplaatsen.

Het Japans is super gestructureerd, met "markers" (zoals de lerares van mijn Michel Thomas CDs het uitlegt) die de functie van een woord aangeven. Die markers geven aan wie de actie bepaalt (wa), dat je ergens naar toe gaat (ni), of ergens gebruik van maakt (des), etc. Een Japanse zin hobbelt daardoor van wa naar ni, of des, o, etc.

Als ik onze studenten een verhaal in het Japans hoor houden, dan hoor je ze monotoon mompelen, waarbij de ni's, wa's en o's soms boven het gereutel uitkomen. Er zit verdomd weinig intonatie in het Japans, en om aan te geven dat je in het Japans een vraag stelt, zet men -ka achter het werkwoord. Maar de zin wordt daardoor niet echt vragend, zoals wij een vraag stellen.

Als ik bijvoorbeeld: "Lust je een koekje?" vraag, dan wordt "koekje" vragend gesteld. In het Japans wordt zoiets: "Kuki ski desu-ka?", maar dat "desu-ka" is maar heel licht vragend. De -ka doet daar het vragende werk, zeg maar.

Het overkomt me bijna iedere week, dat ik met een Japanner in het Engels aan het keuvelen ben, en dat ik een vraag stel, en dat ze me ja-knikkend aankijken. Mijn wenkbrauwen gaan dan nog iets verder omhoog dan normaal, waarna je ze in verwarring ziet raken. Snel wordt het recordertje in hun hoofd teruggespoeld, maar ook dan hebben ze nog steeds niet door dat het hier een vraag betreft. Please, one more time. Zelfs de 2e keer kan precies hetzelfde gebeuren. Natuurlijk speelt de kennis van het Engels hier een rol, maar zelfs Japanners die bijna vloeiend Engels spreken, hebben erg veel moeite met het detecteren van een vragende zin. Waarschijnlijk omdat ze er niet mee zijn opgegroeid.

Nog een maandje of zo, en ik heb die cursus achter de kiezen. Kan ik de vragen in het Japans stellen.

't wordt tijd voor een andere baan, in een ander land.

Waarom wil je weg Lyrebird? Te stijf? Teveel vorm vs functie?

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 04:58 schreef Lyrebird het volgende:
Vragen stellen in Japan

Nu ik wat beter Japans spreek (alhoewel het nog steeds belabberd is), kan ik me ook iets beter in de Japanner verplaatsen.

Het Japans is super gestructureerd, met "markers" (zoals de lerares van mijn Michel Thomas CDs het uitlegt) die de functie van een woord aangeven. Die markers geven aan wie de actie bepaalt (wa), dat je ergens naar toe gaat (ni), of ergens gebruik van maakt (des), etc. Een Japanse zin hobbelt daardoor van wa naar ni, of des, o, etc.

Als ik onze studenten een verhaal in het Japans hoor houden, dan hoor je ze monotoon mompelen, waarbij de ni's, wa's en o's soms boven het gereutel uitkomen. Er zit verdomd weinig intonatie in het Japans, en om aan te geven dat je in het Japans een vraag stelt, zet men -ka achter het werkwoord. Maar de zin wordt daardoor niet echt vragend, zoals wij een vraag stellen.

Als ik bijvoorbeeld: "Lust je een koekje?" vraag, dan wordt "koekje" vragend gesteld. In het Japans wordt zoiets: "Kuki ski desu-ka?", maar dat "desu-ka" is maar heel licht vragend. De -ka doet daar het vragende werk, zeg maar.

Het overkomt me bijna iedere week, dat ik met een Japanner in het Engels aan het keuvelen ben, en dat ik een vraag stel, en dat ze me ja-knikkend aankijken. Mijn wenkbrauwen gaan dan nog iets verder omhoog dan normaal, waarna je ze in verwarring ziet raken. Snel wordt het recordertje in hun hoofd teruggespoeld, maar ook dan hebben ze nog steeds niet door dat het hier een vraag betreft. Please, one more time. Zelfs de 2e keer kan precies hetzelfde gebeuren. Natuurlijk speelt de kennis van het Engels hier een rol, maar zelfs Japanners die bijna vloeiend Engels spreken, hebben erg veel moeite met het detecteren van een vragende zin. Waarschijnlijk omdat ze er niet mee zijn opgegroeid.

Nog een maandje of zo, en ik heb die cursus achter de kiezen. Kan ik de vragen in het Japans stellen.

't wordt tijd voor een andere baan, in een ander land.

Open je dan weer zo'n leuk nieuw stukjes-topic vanuit dat andere land ? Mijn voorkeur zou uitgaan naar Bhutan, Brazilië of Kirgizië...

quote:

Op dinsdag 1 oktober 2013 05:53 schreef star_gazer het volgende:
Waarom wil je weg Lyrebird? Te stijf? Teveel vorm vs functie?

't is meer dat nu ik net de taal onder de knie begin te krijgen, dat het onvermijdelijk wordt dat er iets nieuws aan zit te komen.

En dat zit er ook. Heb een enorme freelance klus in de VS op het oog, waarmee ik in een klap een bedrijf kan opzetten. Mijn universiteit staat er open voor. Er moeten wel aan de andere kant van de plas nog wat knopen worden doorgehakt.

Echt uitgekeken ben ik nog niet op dit land, maar ik moet wel zeggen dat het weer me enorm tegenvalt. De laatste week van september en de eerste week van oktober zijn heerlijk, en er is ook een weekje in april dat het aangenaam is, maar de rest van het jaar is het afzien. De Japanse zomers (eind mei - midden september) die bloedheet en vochtig zijn, zouden beter te pruimen zijn als we een zwembad in onze tuin hadden liggen, maar ja, we hebben geen tuin.

Het gebrek aan professionalisme binnen onze universiteit begint me ook wel wat tegen te staan. Het is allemaal zo halfslachtig, zo amateuristisch. Ze willen internationaal georiënteerd zijn, maar de organisatie is er niet op berekend. Wij hebben hier vergaderingen gehad met buitenlandse professoren die in het Japans worden gehouden. Zoiets kan echt niet. Of e-mails die naar buitenlandse collega's worden gestuurd die gewoonweg niet te ontcijferen zijn. Vraag aan iemand die de Engelste taal wat beter beheerst om daar eens naar te kijken. Kleine moeite.