Moby

quote:

Op zaterdag 4 maart 2006 02:39 schreef --- het volgende:
MOBY - Live: The Hotel Tour 2005 (Dvd +cd)

Info:

Live opgenomen in de Brabanthallen te Leuven - 28 (!) live nummers. Plus de videos van de vijf Hotel singles en wat home videos van Moby. Op de bonus cd 13 remixes o.a. van Benny Benassi, Tiga, Mylo en Ewan Pearson.


---------


hmz de remix cd lijkt me wel boeiend

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 20:34 schreef warrel het volgende:
Moby! Vind ik ook erg leuk! Mei 2005 heb ik 'm nog gezien in de HMH, erg leuk!

@Jump; Hooverphonic, 21.04, daar ben ik ook
@Leep; Yay! voor je icon, Björk is mijn favoriet!

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 20:52 schreef warrel het volgende:
Haha, je volgt de band overal waar ze spelen?
Voor mij wordt het de eerste keer dat ik ze zie! Volgens mij gaat het echt mooi worden, de unpluged cd is al zo mooi.

En Gent! Daar komt Das Pop vandaan! Die zijn ook heel heel erg leuk! Ik hoop dat zij ook weer komen touren van de zomer!

En, heel veel plezier alvast, de 21e!

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 20:48 schreef Jump het volgende:

[..]

Voor mij wordt Hooverphonic een ganse uitstap

's Middags ietsjes vroeger vertrekken uit school (O-)) en dan met de trein van Gent tot in Rotterdam om naar een fok!ster te gaan. En van daaruit dan 's avonds naar Amsterdam

Zie hier: Hooverphonic

quote:

CD: Moby – Play
Stijl: Elektronica, Ambient, Trip-Hop, Lounge.

Elektronica met een beetje meer!
Zoals de titel al luidt gaat het hier om het album Play van Moby, ondertussen al weer het 6e album van de man die bekend staat om de uiteenlopende muziekstijlen die hij per album produceert. Ik stop het album vol verwachtingen in de cd-speler, benieuwd wat Moby heeft gedaan na het album ‘I like to score’, dat in 1997 uitkwam. Ik luister het eerste nummer ‘Honey’, en wordt gelijk welkom geheten door een pakkend deuntje dat zich telkens blijft herhalen, terwijl er meerdere samples de ruimte vullen. Het nummer loopt mooi over in ‘Find me Baby’, dat een goede mix is tussen een akoestisch popnummer en lounge. In die stijl gaat het nummer Porcelain ook over, een rustig en makkelijk in het gehoor liggend nummer, dat goed opgevuld wordt door terugkerende vocals, die ook in de 1e 2 nummers te horen waren. Bij nummer 4, ‘Why does my heart feel so bad?’ verandert de muziek. Er komt een rustig, melancholisch piano deuntje uit de speakers, vergezeld door langzame drums, en een zeer mooi opvullend strijkers orkest. Door het nummer heen komen er meer samples naar voren, en er is goed gewerkt met effecten, zoals het stereo laten klinken van veel geluiden, en de terugkerende vocals in een echo effect. Het nummer loopt mooi over in ‘South Side’, dat wederom weer een rustig nummer is, dat neigt naar de muziekstijl ambient, mede door de keuze van een akoestische drum met oa. djémbees. Het nummer is wat meer up-tempo dan zijn 2 voorgangers, mede door het elektrische gitaar spel. Na dit nummer is het even stil, waarna opeens een kale drum met een Afrikaanse vrouw die een onverstaanbare zin uitroept opduikt uit mijn linker speaker. Als snel blijkt dat het gaat om een triest, langzaam nummer; genaamd Rushing. Je zult denken dat hij met z’n 5 minuten gaat vervelen,maar ook hier blijkt dat Moby een genie is met de muziek. Door de vele afwisseling, die (on)gemerkt aan je voorbij gaat, blijft het een goed nummer. Ik zit aan het eind van het nummer met m’n gedachten overal, als ik word opgeschrikt door alweer het 7e nummer, Bodyrock. Het is een lekker stevig nummer, dat vooral om de pakkende vocals gaat, en het wha-wha effect dat continu te horen is klinkt ook erg lekker. De telkens van maat wisselende drums zorgen er voor dat het nummer vol en energiek klinkt, en na drie minuten en 36 seconden is het tijd voor Natural Blues, en dat begint met een man die zingt over een reis door de jungle, en zijn nodige voorbereidingen hiervoor treft. Tevens is het de 1e single van het album, en de videoclip is alom bekend bij de MTV kijkers. Moby schreef de tekenfilm helemaal zelf, en ik moet zeggen dat hij dit knap heeft gedaan. Het nummer gaat verder, en het luistert lekker weg. Het volgende nummer Machete grijpt terug op zijn oude werk, de rauwe techno van de begin ’90. Niets mis mee, het breekt het album goed. Vervolgens krijgen we een kort instrumentaal stuk voorgeschoteld, en we gaan verder met ‘Run On’. Ene leuk nummer dat een combinatie tussen triphop en popmuziek maakt. Het nummer klinkt wederom goed, maar het blinkt verder niet uit. Het nummer wordt vrij snel uitgefaded, wat in mijn ogen ook wel anders kon, normaal gesproken creëert Moby altijd een goed en sensueel einde. Vervolgens klinkt er een doffe dreun door mijn speakers, en dit word doorgezet. Ik krijg een instrumentaal nummer te horen dat zeer droevig klinkt. Het grijpt terug naar het eerste deel van de cd. Het volgende nummer gaat hierin door, en de teksten gaan over de ellende in de wereld. ‘How can i help this world? Please tell me how’, wordt er gesproken door een man met een zeer rustige stem. Het nummer is wat langdradig, maar dit word vergeven vanwege het feit dat de rest van het album hier totaal geen last van heeft. En opeens horen we iets waar Moby goed in is, het nummer Everloving bevat een hele mooie combinatie van een gehummel van een stemgeluid, een akoestische gitaar die wat melancholisch klinkt, mede door het doffe geluid dat er te horen is. Precies op het moment dat ik denk ‘Hm, wanneer valt er een heldere klank bij?’ klinkt er een goede 4 kwartsmaat, die helder en rustig klinkt. Dé perfecte sample in mijn ogen. Ongemerkt voegen zich een aantal synts toe aan het geheel, en een piano komt het instrumentale nummer opvullen. Het nummer wordt continu ververst, en het verveelt niet. Aan het einde van het nummer heb ik genoten van dit, toch wat emotionele nummer. De cd speelt verder, en het einde nadert. Ondertussen speelt nummer 15, genaamd Inside. Het klinkt wederom dof, en triest. De ophelderende samples die je in Everloving hoorde, maken hier plaats voor een diepgaand piano gepingel. In combinatie met de rustige abiemt die je hoort, maakt het (gemakkelijke) piano spel het tot een mooi nummer. Vervolgens kom ik bij het nummer dat een ietwat vreemde titel draagt: Guitar Flute and String. En inderdaad, meer dan deze drie instrumenten tref je in het nummer niet aan. En dat is ook helemaal niet erg! Ik droom weg tijdens het nummer, en mijn gedachten komen bij lange, moeilijke herinneringen uit. Ik vind het jammer dat het nummer naar 2 minuten en 9 seconden ophoudt. Ik schrik van de simpele, doffe drums die ik hoor. Het nummer ‘The Sky is Broken’ klinkt door mijn speakers. Het is niet meer dan de simpele drum en een telkens terugkomende synth, die na een poosje toch verveelt. Over dit nummer heen hoor je een trieste, moedeloze man spreken. Hij vertelt over de hemel die inzakt, de lucht die inzakt, en de wereld die langzaam vergaat. Ook hier tref je weer aan dat Moby een perfectionist is, die de wereld graag wil verbeteren. Hierin loopt hij vaak vast, en ook het nummer The Sky is Broken spreekt hierover. Ondanks de serieuze tekst, vind ik het een minder nummer. Het is té simpeltjes opgezet, en ik vind het behoorlijk kaal. Gelukkig wordt de simpele drum en de synth op het einde vergezeld door een strijkers orkest, dat het nummer toch nog wat inkleurt. Het nummer loopt langzaam weg, en het is tijd voor al het laatste nummer, genaamd My Weakness. Het begint met een heel erg mooi gezang van een koor, dat continu word gemixt in een zogeheten ‘cutoff’, het vervagen van de muziek. Na 20 seconden komt er een mooi strijkers orkest bij. Het koor zingt door, maar ongemerkt neemt de muziek de leiding. Dat is ook de kracht van het album, de onopgemerkte veranderingen in de muziek. Na 4 minuten genot neemt de muziek af, en komt het koor weer bloot te liggen, Opeens merk je dat het gezang er nog steeds is, en langzaam neemt dit ook af. Opeens ben je er weer helemaal bij met je gedachten, als de cd speler een geluidje afgeeft dat de cd stopt met draaien en stil komt te liggen. Ik besluit de cd er niet uit te halen, ik druk op ‘Play’ en ‘Play’ start overnieuw.

Mensen willen muziek altijd graag in een hokje stoppen. Helaas is dit niet goed mogelijk bij dit album, Daarom heb ik het samengevoegd in de volgende zin:

‘Elektronica met een beetje meer!’

quote:

Op donderdag 16 maart 2006 19:43 schreef Jump het volgende:

[..]

Ik ben er nu naar aan het kijken en tof

Wel spijtig dat ze in de naam van de zaal een typo gemaakt hebben. "Recorded at brabathalle..."

De mix cd is voor morgen tijdens de les te beluisteren

quote:

Op vrijdag 17 maart 2006 12:25 schreef dVTB het volgende:

[..]

Zijn er hier trouwens meer mensen die 18 een zwaar onderschat album vinden? Ik lees iets te vaak dat 18 een slap aftreksel zou zijn van Play, terwijl ik 18 eigenlijk constanter van kwaliteit vind.