Nee, ik ben het zelf niet met deze stelling eens. Voor mij zijn de beste nummers nou net de nummers die in hun (schijnbare) eenvoud uitblinken. Nummers die je gewoon gelijk pakken. Nummers die wat herkenbaar in zich hebben. Maar die, zodra je de songstructuur, de inhoud van de tekst en de manier waarop het geproduceerd is helemaal gaat zitten bestuderen, niet zo simpel in elkaar blijken te zitten als dat je in eerste instantie denkt. Complex zonder dat je het als je oppervlakkig luistert door hebt, eigenlijk.
Maar goed. De stelling staat er dus. Reageren maar.
Je hebt het dan over smaak, en dan kan zelfs iemand twee drollen tegen elkaar slaan goede muziek vinden...
Ik vind het persoonlijk trouwens juist knap om van iets heel simpels, iets heel catchy's te maken.
En sommige mensen voelen zich nu eenmaal lekker bij wat minder vrolijke klanken ("I'm so goth, I'm dead")
De discussie over wat goede muziek is, is sowieso zinloos.
Motivatie:
Wat voor mij goede muziek is, is voor iemand anders zeer waarschijnlijk herrie.
[Dit bericht is gewijzigd door mvt op 27-08-2002 10:08]
Maar er is een verschil tussen "plat" en "niet complex".
De Nickelbackjes en Kanes van deze wereld maken relatief platte muziek die al veel te snel al hun geheimen prijsgeeft, waar andere groepen die ook "gitaarmuziek" maken veel langer blijft boeien. Of dit nu aan gebruikte ritmeschemas ligt of het veelal toepassen van allerlei clichés is me niet duidelijk, maar het voelt gewoon wel zo aan.
Ik ben het dus oneens met de stelling, maar dat betekent niet automatisch dat niet complex gelijk is aan goed, absoluut niet. 
Ik luister graag rap muziek waarvan de een deel gewoon lekkere nummers met simpele teksten zoals
ludacris feat. mystikal- move bitch
Chorus 2x: Ludacris
Move bitch, get out the way
Get out the way bitch, get out the way
Move bitch, get out the way
Get out the way bitch, get out the way
Slaat nergens op maar klinkt wel lekker 
Dus de simpelste nummers kennen soms het lekkerst klinken 
De muziek moet mij aanspreken, moet bij mij gevoelens opwekken, moet mijn stemming versterken of veranderen. Maw: ik moet de muziek mooi vinden.
En of die muziek nu geschreven is door een prutsende tiener die er lol aan beleeft of door een persoon die afgestudeerd is aan het conservatorium, dat maakt mij werkelijk niets uit.
quote:Dat is jouw smaak, JIJ vindt dat geod. Ik bijvoorbeeld niet.
Op dinsdag 27 augustus 2002 10:05 schreef Grobbel het volgende:
Onzin. Belle and Sebastian en het gros van de huidige indiescene is absoluut niet complex om te doorgronden maar gewoon erg mooi, en zo zijn er meer voorbeelden.
quote:Wat niet betekent dat het geen goede muziek is.
De Nickelbackjes en Kanes van deze wereld maken relatief platte muziek die al veel te snel al hun geheimen prijsgeeft,
quote:Wat dan weer niet betekent dat het goede muziek is....
waar andere groepen die ook "gitaarmuziek" maken veel langer blijft boeien. Of dit nu aan gebruikte ritmeschemas ligt of het veelal toepassen van allerlei clichés is me niet duidelijk, maar het voelt gewoon wel zo aan.
Goede of slechte muziek blijft een kwestie van smaak, en die is voor ieder mens verschillend...
Ik houd wel van muziek die je steeds weer kan verrassen, ook al heb je het al ontelbare keren gehoord, maar het hoeft van mij niet per se 'moeilijk' te klinken.
) over.Natuurlijk is dit maar één voorbeeld. Het illustreert wel dat complexiteit geen voorwaarde is om door vrijwel elke hedendaagse muzikant en muziekliefhebber (ongeacht de complexiteit van de normaliter geluisterde muziek) ijzersterk gevonden te worden.
Mijn favoriete band bijvoorbeeld is The Presidents of the United States of America... die maken heerlijke en ook heel eenvoudige muziek. De nummers zitten allemaal heel eenvoudig in elkaar maar zij gewoon lekker!
quote:Maar eigenlijk is hier alles mee gezegd
Op dinsdag 27 augustus 2002 10:13 schreef Witchfynder het volgende:
Nee, ik sluit mij aan bij wat Angus Young ooit zei: "Good music is music that makes your foot tap".
[Dit bericht is gewijzigd door Toffe_Ellende op 27-08-2002 12:54]
quote:er is niemand die in zijn jeugd meteen begint met het luisteren naar complexe muziek. Volgens mij groeit dat ook, gezien mijn eigen ervaringen.
Op dinsdag 27 augustus 2002 12:51 schreef MuadDib het volgende:
Net als de meeste posters vind ik het een onzinstelling. Sterker nog, om complexe muziek te kunnen waarderen moet je doeltreffendheid van een simpel liedje kennen.
quote:
Op dinsdag 27 augustus 2002 12:53 schreef Toffe_Ellende het volgende:[..]
er is niemand die in zijn jeugd meteen begint met het luisteren van complexe muziek. Volgens mij groeit dat ook, gezien mijn eigen ervaringen.
quote:1 keer lijkt me wel genoeg
Op dinsdag 27 augustus 2002 12:54 schreef Toffe_Ellende het volgende:[..]
er is niemand die in zijn jeugd meteen begint met het luisteren naar complexe muziek. Volgens mij groeit dat ook, gezien mijn eigen ervaringen.
quote:Heb dat topic net nog eens doorgelezen en dat is idd een interessante discussie, al kwam men er toen ook niet helemaal uit geloof ik.
Op dinsdag 27 augustus 2002 13:16 schreef MuadDib het volgende:
Uit den ouden doosch: Wat is ontoegankelijk?
Is complexe muziek per definitie ontoegankelijk? Is ontoegankelijke (of complexe) muziek per definitie 'goede' muziek?
Op beide vragen zou ik 'nee' antwoorden. Ik houd persoonlijk sowieso niet van muziek die 'moeilijk doet' om het moeilijk doen. Zo van 'kijk (hoor) mij eens diep zijn'.
Ik houd ook niet van dertien-in-een-dozijn-muziek, maar 'simpel' hoeft nog niet dertien-in-een-dozijn te zijn...
quote:[offtopic]
Op dinsdag 27 augustus 2002 12:54 schreef MuadDib het volgende:[..]
[..]1 keer lijkt me wel genoeg
zoek de verschillen hehe
quote:Vaak lijken liedjes ook simpel maar blijken ze bij beter luisteren toch wel complexer in elkaar te steken. Voor ieder wat wils, zeg maar...
Op dinsdag 27 augustus 2002 13:56 schreef Jane het volgende:
...maar 'simpel' hoeft nog niet dertien-in-een-dozijn te zijn...
quote:Ik zie het nu pas
Op dinsdag 27 augustus 2002 14:01 schreef Toffe_Ellende het volgende:
zoek de verschillen hehe
Wat is goede muziek?
en
Wat is complex?
De eerste is subjectief, ik heb zelf een ontzettende hekel aan r&b, maar anderen vinden het weer de ultieme muziek.
Wat er wel bestaat is een zogeheten "high and low culture". Dit heeft niet zozeer te maken dat het ene minderwaardig is, maar dat het minder geaccepteerd wordt. High culture is bijvoorbeeld klassieke muziek, (schilder)kunst, ballet, literatuur etc. en low culture is populair, top 40, BrEeZaH, jongeren etc. Low culture bestaat over het algemeen uit allerlei subculturen, terwijl high culture een redelijke consistente en wereldwijd geaccepteerde factor is.
Deze high and low cultuur kan je dus ook weer toepassen op muziek. Klassiek, en wellicht sommige jazz wordt gezien als kwalitatief hoogstaande muziek, terwijl alle vormen van pop en muziek die jongeren luisteren worden gezien als low culture. Het heeft wellicht ook te maken met het feit dat klassieke muziek al een paar eeuwen bestaat, en dat werken van Vivaldi, Mozart en Beethoven over tweehonderd jaar nog wel uitgevoerd zullen worden. Dit in tegenstelling tot de Marco Borsato's, Nelly's, Nickelbacks en Cradle of Filths. Deze zullen binnen enkele jaren, hooguit decennia worden vergeten.
Complexe muziek, tja, dat ligt ook aan de luisteraar. Het is vaak zo makkelijk om te zeggen dat "je dat trance nummertje zelf ook wel kan maken binnen tien minuten". Diegenen die dat beweren nodig ik uit om dat eens te demonstreren met Reason oid. Hetzelfde gaat natuurlijk ook op voor metal, Gothic, klassiek en alle varianten daarvan. Zeggen dat het makkelijk te maken is is één ding, het laten zien dat het daadwerkelijk zo is is iets totaal anders.
Ik ben van mening dat er geen goede of slechte muziek bestaat, je vind het wat of je vind het niets.
quote:Hiermee toon je wel aan dat wat onder 'highbrow' en 'lowbrow'-culture verstaan wordt nogal aan verandering onderhevig is. Jazz is bijvoorbeeld begonnen als dansmuziek zonder al te veel pretenties, en pas veel later is het elitaire imago er omheen ontstaan. En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders. Ook binnen de moderne popmuziek kun je onderscheid maken tussen artiesten met een respectabel imago onder critici en wegwerp-Breezer-trash waar geen mens over vijf jaar meer naar luistert.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:18 schreef Elegy het volgende:
Klassiek, en wellicht sommige jazz wordt gezien als kwalitatief hoogstaande muziek, terwijl alle vormen van pop en muziek die jongeren luisteren worden gezien als low culture.
Het lijken mij dus nogal veranderlijke begrippen...
quote:Je hebt een punt daar, alhoewel ik wel zei "wellicht"
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:28 schreef Zander het volgende:[..]
Hiermee toon je wel aan dat wat onder 'highbrow' en 'lowbrow'-culture verstaan wordt nogal aan verandering onderhevig is. Jazz is bijvoorbeeld begonnen als dansmuziek zonder al te veel pretenties, en pas veel later is het elitaire imago er omheen ontstaan. En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders. Ook binnen de moderne popmuziek kun je onderscheid maken tussen artiesten met een respectabel imago onder critici en wegwerp-Breezer-trash waar geen mens over vijf jaar meer naar luistert.
Het lijken mij dus nogal veranderlijke begrippen...
Wat ik eigenlijk was vergeten te vermelden was dat low-culture ook wel op een gegeven moment high-culture kan worden. Dat heeft vooral te maken welke en hoeveel mensen iets waarderen, en hoeveel waarde ze er aan hechten.
Als bijvoorbeeld ineens veel mensen (en dan vooral de culturele elite) r&b gaan zien als de ultieme "zwarte muziek" en daar allerlei poëtische eigenschappen aan gaat toedichten, wordt dat vanzelf high-culture.
Reken er echter niet op, van low- naar highculture komt zelden voor. Klassieke muziek zelf, evenals jazz en zoals jij zei over The Beatles zijn uitzonderingen. Wat de Beatles betreft wil ik dat eigenlijk nog wel betwisten. Ze zijn populair en er hangt een aura van verafgoding om ze heen, maar ik heb toch niet het idee dat het high-culture is. Wel mateloos populair (nog steeds) dat wel, en wereldwijd bekend en gewaardeerd, maar high-culture...twijfelachtig.
Ik weet het argumenten voor en tegen zijn nogal lastig te vinden, aangezien het weer te maken heeft met subjectiviteit. Ik vind de Beatles niet bijster interessant, maar feit blijft wel dat ze de weg hebben geplaveid voor de moderne popmuziek. (en dat hebben ze niet helemaal alleen gedaan, je hebt ook nog zaken als merchandise, promotiecampagnes etc. bovendien waren ze één van de eerste van dat formaat)
quote:
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:28 schreef Zander het volgende:[..]
Hiermee toon je wel aan dat wat onder 'highbrow' en 'lowbrow'-culture verstaan wordt nogal aan verandering onderhevig is. Jazz is bijvoorbeeld begonnen als dansmuziek zonder al te veel pretenties, en pas veel later is het elitaire imago er omheen ontstaan. En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders. Ook binnen de moderne popmuziek kun je onderscheid maken tussen artiesten met een respectabel imago onder critici en wegwerp-Breezer-trash waar geen mens over vijf jaar meer naar luistert.
Het lijken mij dus nogal veranderlijke begrippen...
.quote:Alleen zit er bij deze twee afdelingen van de muziek ook een behoorlijke berg "troep" tussen wat weleens vergeten wordt.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:18 schreef Elegy het volgende:
Klassiek, en wellicht sommige jazz wordt gezien als kwalitatief hoogstaande muziek,
quote:Inderdaad, er zal best een reden zijn waarom de muziek van Mozart honderden jaren later nog steeds uitgevoerd wordt en die van vele tijdgenoten compleet in de vergetelheid is geraakt. En de 'ware' klassiekliefhebber zal nou meestal ook niet echt warmlopen voor de deuntjes die op de Night of the Proms gespeeld worden of liever naar Radio 4 luisteren dan naar Classic FM, net zoals de 'ware' jazzliefhebber zijn neus ophaalt voor de muzak-jazz van Kenny G. of David Sanborn. Maar voor leken is het waarschijnlijk allemaal hetzelfde...
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:53 schreef Seborik het volgende:
Alleen zit er bij deze twee afdelingen van de muziek ook een behoorlijke berg "troep" tussen wat weleens vergeten wordt.
Terug naar de discussie over high en low culture: Natuurlijk, in bredere zin heeft klassieke muziek een meer respectabel imago dan popmuziek. Maar zelfs binnen de popmuziek (binnen elk genre muziek zelfs) heb je artiesten die op meer waardering van de critici kunnen rekenen dan andere artiesten, eigenlijk is er binnen elk genre dus ook een onderscheid tussen high en low culture, zo zou ik willen betogen (al zijn dat misschien niet de juiste 'officiele' termen, dan).
[Dit bericht is gewijzigd door Zander op 27-08-2002 19:30]
quote:Mwoah, in een interview uit 1965 (hij was toen 23) werd hij al 'the voice of a generation' genoemd. Dus ik denk dat hij toen al zeker wel werd gerespecteerd vanwege z'n teksten en muziek.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:28 schreef Zander het volgende:
En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders.
http://www.interferenza.com/bcs/interw/65-apr30.htm
Wel cool, ben laatst tegen een mpgje aangelopen waarop Eddie Vedder van Pearl Jam "The times they are a-changin'" zingt. Erg mooi.