Wat is goede muziek?
en
Wat is complex?
De eerste is subjectief, ik heb zelf een ontzettende hekel aan r&b, maar anderen vinden het weer de ultieme muziek.
Wat er wel bestaat is een zogeheten "high and low culture". Dit heeft niet zozeer te maken dat het ene minderwaardig is, maar dat het minder geaccepteerd wordt. High culture is bijvoorbeeld klassieke muziek, (schilder)kunst, ballet, literatuur etc. en low culture is populair, top 40, BrEeZaH, jongeren etc. Low culture bestaat over het algemeen uit allerlei subculturen, terwijl high culture een redelijke consistente en wereldwijd geaccepteerde factor is.
Deze high and low cultuur kan je dus ook weer toepassen op muziek. Klassiek, en wellicht sommige jazz wordt gezien als kwalitatief hoogstaande muziek, terwijl alle vormen van pop en muziek die jongeren luisteren worden gezien als low culture. Het heeft wellicht ook te maken met het feit dat klassieke muziek al een paar eeuwen bestaat, en dat werken van Vivaldi, Mozart en Beethoven over tweehonderd jaar nog wel uitgevoerd zullen worden. Dit in tegenstelling tot de Marco Borsato's, Nelly's, Nickelbacks en Cradle of Filths. Deze zullen binnen enkele jaren, hooguit decennia worden vergeten.
Complexe muziek, tja, dat ligt ook aan de luisteraar. Het is vaak zo makkelijk om te zeggen dat "je dat trance nummertje zelf ook wel kan maken binnen tien minuten". Diegenen die dat beweren nodig ik uit om dat eens te demonstreren met Reason oid. Hetzelfde gaat natuurlijk ook op voor metal, Gothic, klassiek en alle varianten daarvan. Zeggen dat het makkelijk te maken is is één ding, het laten zien dat het daadwerkelijk zo is is iets totaal anders.
Ik ben van mening dat er geen goede of slechte muziek bestaat, je vind het wat of je vind het niets.
quote:Hiermee toon je wel aan dat wat onder 'highbrow' en 'lowbrow'-culture verstaan wordt nogal aan verandering onderhevig is. Jazz is bijvoorbeeld begonnen als dansmuziek zonder al te veel pretenties, en pas veel later is het elitaire imago er omheen ontstaan. En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders. Ook binnen de moderne popmuziek kun je onderscheid maken tussen artiesten met een respectabel imago onder critici en wegwerp-Breezer-trash waar geen mens over vijf jaar meer naar luistert.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:18 schreef Elegy het volgende:
Klassiek, en wellicht sommige jazz wordt gezien als kwalitatief hoogstaande muziek, terwijl alle vormen van pop en muziek die jongeren luisteren worden gezien als low culture.
Het lijken mij dus nogal veranderlijke begrippen...
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Je hebt een punt daar, alhoewel ik wel zei "wellicht"
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:28 schreef Zander het volgende:[..]
Hiermee toon je wel aan dat wat onder 'highbrow' en 'lowbrow'-culture verstaan wordt nogal aan verandering onderhevig is. Jazz is bijvoorbeeld begonnen als dansmuziek zonder al te veel pretenties, en pas veel later is het elitaire imago er omheen ontstaan. En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders. Ook binnen de moderne popmuziek kun je onderscheid maken tussen artiesten met een respectabel imago onder critici en wegwerp-Breezer-trash waar geen mens over vijf jaar meer naar luistert.
Het lijken mij dus nogal veranderlijke begrippen...
Wat ik eigenlijk was vergeten te vermelden was dat low-culture ook wel op een gegeven moment high-culture kan worden. Dat heeft vooral te maken welke en hoeveel mensen iets waarderen, en hoeveel waarde ze er aan hechten.
Als bijvoorbeeld ineens veel mensen (en dan vooral de culturele elite) r&b gaan zien als de ultieme "zwarte muziek" en daar allerlei poëtische eigenschappen aan gaat toedichten, wordt dat vanzelf high-culture.
Reken er echter niet op, van low- naar highculture komt zelden voor. Klassieke muziek zelf, evenals jazz en zoals jij zei over The Beatles zijn uitzonderingen. Wat de Beatles betreft wil ik dat eigenlijk nog wel betwisten. Ze zijn populair en er hangt een aura van verafgoding om ze heen, maar ik heb toch niet het idee dat het high-culture is. Wel mateloos populair (nog steeds) dat wel, en wereldwijd bekend en gewaardeerd, maar high-culture...twijfelachtig.
Ik weet het argumenten voor en tegen zijn nogal lastig te vinden, aangezien het weer te maken heeft met subjectiviteit. Ik vind de Beatles niet bijster interessant, maar feit blijft wel dat ze de weg hebben geplaveid voor de moderne popmuziek. (en dat hebben ze niet helemaal alleen gedaan, je hebt ook nog zaken als merchandise, promotiecampagnes etc. bovendien waren ze één van de eerste van dat formaat)
quote:.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:28 schreef Zander het volgende:[..]
Hiermee toon je wel aan dat wat onder 'highbrow' en 'lowbrow'-culture verstaan wordt nogal aan verandering onderhevig is. Jazz is bijvoorbeeld begonnen als dansmuziek zonder al te veel pretenties, en pas veel later is het elitaire imago er omheen ontstaan. En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders. Ook binnen de moderne popmuziek kun je onderscheid maken tussen artiesten met een respectabel imago onder critici en wegwerp-Breezer-trash waar geen mens over vijf jaar meer naar luistert.
Het lijken mij dus nogal veranderlijke begrippen...
quote:Alleen zit er bij deze twee afdelingen van de muziek ook een behoorlijke berg "troep" tussen wat weleens vergeten wordt.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:18 schreef Elegy het volgende:
Klassiek, en wellicht sommige jazz wordt gezien als kwalitatief hoogstaande muziek,
quote:Inderdaad, er zal best een reden zijn waarom de muziek van Mozart honderden jaren later nog steeds uitgevoerd wordt en die van vele tijdgenoten compleet in de vergetelheid is geraakt. En de 'ware' klassiekliefhebber zal nou meestal ook niet echt warmlopen voor de deuntjes die op de Night of the Proms gespeeld worden of liever naar Radio 4 luisteren dan naar Classic FM, net zoals de 'ware' jazzliefhebber zijn neus ophaalt voor de muzak-jazz van Kenny G. of David Sanborn. Maar voor leken is het waarschijnlijk allemaal hetzelfde...
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:53 schreef Seborik het volgende:
Alleen zit er bij deze twee afdelingen van de muziek ook een behoorlijke berg "troep" tussen wat weleens vergeten wordt.
Terug naar de discussie over high en low culture: Natuurlijk, in bredere zin heeft klassieke muziek een meer respectabel imago dan popmuziek. Maar zelfs binnen de popmuziek (binnen elk genre muziek zelfs) heb je artiesten die op meer waardering van de critici kunnen rekenen dan andere artiesten, eigenlijk is er binnen elk genre dus ook een onderscheid tussen high en low culture, zo zou ik willen betogen (al zijn dat misschien niet de juiste 'officiele' termen, dan).
[Dit bericht is gewijzigd door Zander op 27-08-2002 19:30]
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
quote:Mwoah, in een interview uit 1965 (hij was toen 23) werd hij al 'the voice of a generation' genoemd. Dus ik denk dat hij toen al zeker wel werd gerespecteerd vanwege z'n teksten en muziek.
Op dinsdag 27 augustus 2002 18:28 schreef Zander het volgende:
En ook binnen de popmuziek worden bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan tegenwoordig alom gerespecteerd als belangrijke en invloedrijke muzikanten, en dat was vermoedelijk in de jaren 60 wel anders.
http://www.interferenza.com/bcs/interw/65-apr30.htm
Wel cool, ben laatst tegen een mpgje aangelopen waarop Eddie Vedder van Pearl Jam "The times they are a-changin'" zingt. Erg mooi.
|
|
