Ik vond nog een artikel van Ton Biesemaat, uit 2009
Helaas zijn de video's verwijderd.
De stadhouderlijke verspreking
Ton Biesemaat
Een hoveling die zich alleen met de waarheid zou moeten voeden zou algauw van honger omkomen.
François René de Chateaubriand
Met veel tamtam is het boek 'ZKH Hoog spel aan het hof van Zijne Koninklijke Hoogheid' ten doop gehouden. 'De wereld draait door', Netwerk en Pauw & Witteman konden er geen genoeg van krijgen. En terecht. Het gaat hier om wapenhandel, staatsgreeppoging en andere criminele activiteiten waarbij Bernhard zur Lippe betrokken was. Auteurs zijn Jort Kelder en Harry Veenendaal.
Pauw en Witteman, 30-11-2009, deel 1
Pauw en Witteman, 30-11-2009, deel 2
Onderstaand twee artikelen:
De Volkskrant die graag de Oranjes beschermt en dan professor Fasseur van stal dient te halen.
Nu.nl met Prins Bernhard wilde coup in Indonesië.
--------------------------------------------------------------------------------
Nu wil het geval dat ik niet geheel toevallig al jaren en jaren op de hoogte ben van de dubieuze affaires die in het boek worden beschreven. In 2002 liep ik in het Nationaal Archief Harry Veenendaal tegen het lijf. Hij is de man die het onderzoek naar deze affaires heeft uitgevoerd. Voor mijn boek 'Bernhardgate' kreeg ik van hem twee documenten uit het Gerrie van Maasdijk-archief. Het zijn juist de dagboeken en andere papieren en correspondentie van Gerrie van Maasdijk die de basis vormen van het boek van Kelder en Veenendaal. Gerrie van Maasijk bekleedde een vertrouwenspositie aan het hof en was bovendien eigenaar van De Telegraaf. Kelder en Veenendaal concentreren zich op de wapensmokkel en staatsgreep in Indonesië/Nederlands-Indië.
Wat niet in het boek staat is het volgende. De dochter van Gerrie van Maasdijk is Eleonora van Maasdijk. Ze wist zich te herinneren dat haar vader een groene kluis had in hun Haagse woning aan de Oostduinlaan. En wat zat er in die kluis? Een kopie van de beruchte stadhoudersbrief van Prins Bernhard. Dat staat niet in het boek van Kelder en Veenendaal. Reden: zulke kwesties zijn te omstreden. Zó omstreden en geheim dat de zoon van Gerrie van Maasdijk zich bij Pauw en Witteman versprak. Robert van Maasdijk zei dat Bernhard stadhouder wilde worden in 1957... Een Freudiaanse verspreking noemt men zoiets in de klinische psychologie.
Toch zijn er meer aanwijzingen dat Gerrie van Maasdijk een kopie van die stadhoudersbrief in zijn bezit kan hebben gehad. Die fameuze brief is niet meer terug te vinden in de nalatenschap van Gerrie van Maasdijk. Zoals er meer voor Bernhard belastende documenten uit dat archief lijken te zijn verdwenen. Maar al voordat Eleonora van Maasdijk zich tegenover mij en Veenendaal uitte over de stadhoudersbrief had Harry Veenendaal voor mijn boek 'Bernhardgate' twee documenten gegeven uit het Van Maasdijk-archief. Dat waren twee documenten van de Duitse journalist, schrijver maar bovenal spion van de Duitse militaire inlichtingendienst Abwehr Michael Graaf Soltikow.
In later onderzoek mijnerzijds bleek dat zowel de Franse geheime dienst als de BVD Soltikow als een uiterst serieus te nemen bron beschouwden. Soltikow schreef op het hoogtepunt van de Greet Hofmans-affaire in 1956 Gerrie van Maasdijk een brief. Daarin deed hij een boekje open over Prinses Armgard, de moeder van Prins Bernhard. Zij was samen met haar vriend in dienst getreden van de Abwehr. En ze had goedwillende Duitsers verraden. Daarnaast zat in het Van Maasdijk-archief een Duits opsporingsbevel van 1950 naar Prins Aschwin, de broer van Prins Bernhard. Die broer werd door de Duitse justitie gezocht wegens smaad en laster ten opzichte van Michael graaf Soltikow. Aschwin had geprobeerd Soltikow, die zo veel gevaarlijke informatie had over de zur Lippes, monddood te maken zodat Soltikow zijn beroep als journalist niet kon uitoefenen. Soltikow had dat met succes bestreden waardoor Bernhards broer een 'persona non grata' werd in de Bondsrepubliek. Dat briefje met het Duitse opsporingsbevel uit 1950 bewijst dat Van Maasdijk in of na 1956 in contact heeft gestaan met Soltikow.
Uitgerekend die Soltikow is één van de pijlers waarop mijn boek 'Bernhardgate' is gebouwd. Door de decennia heen hebben geschiedvervalsers als het om de familie zur Lippe gaat geprobeerd Soltikow af te schilderen als een onbetrouwbaar sujet. Maar goed ingevoerde bronnen bij de Franse en Nederlandse geheime diensten als Jan Heitink en Frits Hoekstra gaven juist aan dat Soltikow serieus genomen moest worden. En Soltikow beschrijft in zijn memoires dat Bernhard al in de aanloop van de Tweede Wereldoorlog stadhouder van Nederland voor Hitler wilde worden. En het is de voormalige adjuncthoofdredacteur van De Telegraaf Jan Heitink die in mijn boek 'Bernhardgate' beschrijft dat hij zelf de stadhoudersbrief van Bernhard op het hoofdkantoor van de Franse geheime dienst heeft gezien. Want Heitink was niet alleen journalist maar vooral geheim agent voor minimaal de Franse en Nederlandse geheime diensten.
Gerrie van Maasdijk kreeg, als eigenaar en directeur van de NV Rotatiepers die De Telegraaf uitbracht, in 1956 of vlak daarna documenten van Soltikow over de dubieuze rol van de familie zur Lippe en Bernhard in het bijzonder gedurende de Tweede Wereldoorlog. Eleonora van Maasdijk vertelt zelfs dat haar vader een kopie van de stadhoudersbrief in zijn safe had. Kijk dat leest u niet in het boek van Kelder en Veenendaal, u hoort het ook niet bij Pauw en Witteman waar Robert en Eleonora van Maasdijk hun zegje mochten doen. Maar bij De Telegraaf hadden zowel Van Maasdijk als Heitink zeer belastende informatie en documenten over Prins Bernhard in hun bezit. Nog heel wat belastender dan de affaire Indonesië. Maar publiceren deden deze journalisten bij leven niet, een beetje als de grote François René de Chateaubriand met zijn 'Memoires van over het graf'.
11/27/2012 3:30:54 PM
www.prorepublica.org