Eten dat doe ik graag, ik hou niet zo zeer van kwaliteit, doe mij maar kwantiteit! Dus vaak kan je mij zien schranzen bij de Sligro. Elke keer check ik de nieuwe aanbiedingen en weet ik dat als de gehaktballen of de Indische-balletje in de folder staan er een dikke kans is dat die daar te proeven zijn. Echter proef ik nooit, ik eet me daar altijd vol.
Maar ik zou graag frikadellen eten, satés, broodjes bapao, kroketten, varkenshaas, schnitzels, bami's, nasi's, of als het dan echt moet knakworsten.
Ja knakworsten! In groep 2 kregen we knakworsten in de klas met carnaval. En niet om op te scheppen of zo maar ik bleef maar eten, al die kinders zaten vol maar He-man- die at gewoon door! Maar helaas ik heb nooit kunnen shinen, ik heb nooit kunnen eten, ik heb mijn buik niet kunnen rond eten. De wok is te duur 20 euro! En dan krijg je als je in je eentje gaat een plaatsje in het donker waar je je eigen bord niet ziet... Daarbij is het niet hetzelfde als een eetwedstrijd, bij een WOK! probeert iedereen de bakken leeg te graaien! 'nog maar 5 mini loempia's,' snel pakt een of andere vetkwab ze en sodemietert ze op zijn bord.
Van deze rivaliteit is bij een eetwedstrijd geen spraken van, je weet dat je daar naast echte mannen zit, naast kameraden! Natuurlijk wilt iedereen winnen, maar daar gaat het niet om! Lekker eten, lekker genieten van de sfeer, de toeschouwers die ons aanmoedigen!
Maar de klacht komt nu uit de mouw, want het lijkt erop dat ik in de aap gelogeerd ben. Er is geen enkele eetwedstrijd in de buurt nergens niet.