Ik ben een vrouw van bijna 30 en ben al 5 jaar zielsgelukkig met de man van mijn dromen.
Het was liefde op het eerst gezicht, we hebben óntzettend veel meegemaakt samen en slaan ons overal doorheen samen. We zijn maatjes, delen alles met elkaar, humor, liefde, issues etc. We voelen ons erg veilig bij elkaar en zijn erg verbonden. Ook zijn we bezig met zwangerschap. Kortom; dolgelukkig samen.
Maar nu dit. Wegens mijn psychiatrische achtergrond ben ik regelmatig opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek waar ik ''hem'' voor het eerst zag. Een verpleegkundige. Ik kan hem niet beschrijven uit angst voor herkenning. Hij werd ''toevallig'' mijn persoonlijk begeleider en we hebben altijd goed contact gehad met o.a ook veel humor, maar ook verdriet. Ik ben daar vaak zat opgenomen geweest en heb hem tijdens een van mijn opnames 6 maanden achtereen op ze langst gezien/meegemaakt. Daar tussen door waren het opnamens van een paar dagen tot weken. Hij werkt fulltime, ook nachtdiensten dus voor mijn idee zag ik hem eigenlijk zo'n beetje 24/7. Het contact was apart, met spanning, vreemd, ongemakkelijk, en toch vertrouwd tussen ons. Ik kon altijd bij hem terrecht, maar vermeed dit vaak uit angst voor mijn werkelijke gevoelens voor hem.
Ik vond hem altijd wel leuk, gewoon leuk dacht ik. Maar ik werd steeds ongemakkelijker met hem in mijn buurt. Ik keek uit naar zijn diensten en onze gesprekken die we vaak hadden voelden ''vreemd''.
Ik kreeg ook de indruk dat hij mij wel ''leuk'' vond. De manier waarop hij keek, zich gedroeg, de grapjes maakte. We kregen een soort haat-liefde-verhouding. Of we hadden ruzie en zeiden niks en waren kortaf, of we hadden goede gesprekken en goeide humor. Dit wisselde. Niet alleen bij mij, ook bij hem. Er was een periode dat het erop leek dat hij bewust afstand nam van mij. Ik vroeg hem waarom dat was. ''Ik wil dat mijn collega's jou observeren, zodat ik van de zijlijn kan toekijken'' was zijn antwoord.
Hij kon mij soms de indruk geven dat hij wat voor mij voelde door bepaalde gedragingen.
Bijvoorbeeld altijd erg hard om mijn grapjes lachen, complimenten over mijn kleding/schoenen, de opmerking toen ik net uit bed stapte ''Jij bent ook net een filmster he, je stapt uit bed en je je ziet er zo goed uit''. En ga zo maar door. Ook de manier waarop hij ''net iets te lang'' bleef hangen in de gang tijdens een nachtdienst als ik hem wat vertelde. Dan hing hij tegen de muur achterover geleund en keek me dan doordringend aan. Dit was raar, en fijn tegelijk. Het 'rondlopen'' wat de verpleging doet, en hij dus ook, deed hij erg vaak en keek dan vanuit zijn ooghoeken naar mij. Het andere moment kon hij doen als ik er niet was en groette me soms niet eens. Toen hij, een andere (verwarde) cliente en ik in de tuin zaten zei de andere cliente wijzend naar ons tegen hem ''Ik vind dat jullie wel heel leuk bij elkaar passen!'' Waarop hij haast betrapt reageerde en snauwde ''Wij passen helemaal niet bij elkaar'' stilte.....Ik vond die reactie zó puur, zó echt, maar ook zo vreemd.
Nu 2 jaar later ben ik daar voor het laatst 2 maanden geleden geweest.
Ik ben erachter gekomen dat ik hem ''mis''. Ik mis niet hem als in zijn functie, maar puur als persoon.
We hadden een hele goede klik en ik zou graag gewoon met hem willen kletsen en lachen.
Ik denk eigenlijk elke dag aan hem, (dit doet pijn om te bekennen) en ik slaap bijna niet meer.
Ik fantaseer erover hoe het zou zijn met hem leuke dingen te ondernemen en ik ''zie'' hem voor me hoe hij in die periodes was.
Let wel, het contact tussen ons was heel goed. Het was niet zo'n typische hulpverlenershouding t.o.v de cliente. Het was zakelijk als het moest, maar er was ook ruimte voor ontspannen gesprekken/humor. Mijn man kwam mij dagelijks bezoeken in de kliniek en zei altijd over die verpleegkundige ''Hij vindt jou leuk'' ''Hij ziet jou wel zitten'' ''Ik merk dat toch, ik ben zelf een man''. De verpleegkundige deed zodra mijn man binnenkwam afstandelijk tegen mij, kortaf en bleef opeens constant op kantoor zitten. Bij ander bezoek bleef hij rondlopen of zat hij achter de open balie/toezicht. Ik herinner me nog goed dat mijn man mij wilde omhelzen en dat de verpleegkundige keihard riep ''Hé! Gepaste afstand!'' ...
Ik kan wel uren doortypen maar waar het mij omgaat is dat ik blijkbaar verliefd ben op deze verpleegkundige. Ik wil hem geen verpleegkundige noemen, dat klinkt zo klinisch. Ik ben verliefd op deze man. Maar ik hóu van mijn man. Zielsveel. Onze relatie is fantastisch, ik voel me bemind, veilig, humor, sterk team samen, bezig met zwangerschap, etc.
En dan dit....? Het maakt mij zo van slag. Hoe kan ik nou verliefd worden op een andere man?
Ik ben voor de duidelijkheid niet verliefd geworden op hem als hulpverlener, maar echt als persoon.
Het gaat mij dus niet om een bepaalde ''zorg'' of ''begrip''. De manier waarop hij loopt dat intergreert me, zijn kledingstijl, zijn humor, zijn mysterieuze ogen, de manier waarop hij lacht is zó aanstekelijk en ''de band'' die we hadden was speciaal.
Het doet me toch wel pijn als ik me besef dat ik hem alleen kan zien als ik word opgenomen.
Maar het gaat erg goed met mij, dus ga ik er vanuit dat ik daar (voorlopig) niet meer kom.
Ik bezoek hem via zijn facebook om erachter te komen wat hij doet etc.
Ik krijg hem níet uit mijn hoofd. Voel me heel erg schuldig tegenover mijn man.
Ik wéet dat ik van mijn man hou, en dat het onvoorwaardelijk is.
Maar ik weet ook dat ik veliefd ben op een ander, maar verliefdheid gaat over...hoop ik.
Probeer hem uit mijn hoofd te zetten. Het gaat voor geen meter.
Waarom hem ik hem nou leren kennen, en waarom was het altijd zo apart?
Ik voelde niet alleen spanning, hij ook. Mijn man merkte dat op en zelfs andere clienten vielen bepaalde dingen op.
Tegen mijn man zeggen gaat niet, dan breekt hij.
Ik wil toch eerlijk blijven, maar zó eerlijk? Voor verliefdheid wat waarschijnlijk weer over gaat?
En toch, al twee jaar verliefd op deze ander. Wat moet ik daar toch mee?
Ik kan er niks mee, hij is getrouwd, heeft een kindje. Dus stop er maar mee denk ik dan bij mezelf.
Verliefdheid gaat over, hoop ik, en snel.
Het enige wat ik voor nu kan doen is het van me afschrijven.
Kan het met niemand delen. Geen familie, vrienden, mijn eigen man, en zeker niet ''de verpleegkundige''.
Mochten mensen willen reageren graag via dit topic, en niet via mail of dergelijke.
Zo bang dat iemand erachter komt.
Ik hou zóveel van mijn man, wil mijn toekomst met hem én een kindje, maar waarom spookt deze ander dan al twee jaar door mijn hoofd?
Verdrietig...
Hadden, want ik kom er niet meer. Ik zie hem niet meer. En dat is maar goed ook.
Ik weet niet wat ik hiermee aan moet. Nog aan niemand verteld. Twee jaar lang voor me gehouden.
Nu durf ik het te delen op dit forum...maar ik ben zó bang dat iemand mij herkent.
En dit ook: "Het was niet zo'n typische hulpverlenershouding t.o.v de cliente."
Dat was het dus wel maar die ontspannen gesprekken waren fijn.
Gelukkig zie je hem niet meer. En dat is de makkelijkste manier om hem uit je hoofd te zetten ook maar dat moet je wel willen.
Dat soort dingen klinken toch echt als iets wat een hulpverlener tegen een patiënt zou zeggen om hem/haar een beetje goed te laten voelen.
Maar hoe verklaar ik dan zijn gedrag zodra mijn man binnenstapte?
Iedereen merkte dat op, niet alleen ik.
Moeilijk uit te leggen zo via een topic, maar de sfeer was altijd heel bijzonder.
Ik ben dit topic gestart om me hart te luchten en advies te vragen.
Niet om etiketjes opgeplakt te krijgen, die fase zijn we voorbij.
dergelijke.
Elke verliefde patiënt denkt dat de professionele aandacht voor haar anders en speciaal is. Maar reken maar dat een professionele hulpverlener wel iets anders te doen heeft dan verliefd te worden op patiënten - zeker niet als die al een relatie hebben.
Vergeet deze gevoelens, zie ze als een bijwerking van je ziekte, en pak de draad van je leven weer op.
ik neem aan dat je nog ergens een therapeut of zo hebt? Maak het daar bespreekbaar
dat hij wat langer bij je blijft praten bij de nachtrondjes dat doet mijn persoonlijke begleidster ook dus dat is niks speciaals aan
het ding met verliefd zijn is dat je overal dingen achter zoekt terwijl er niks is.je weet dat het niks gaat kunnen worden dus zet je er gewoon over.
Nog een leugen ook, filmsterren zitten rustig 3 uur om hun haar en schmink te laten doen.quote:Op vrijdag 2 november 2012 16:54 schreef florisje het volgende:
''Jij bent ook net een filmster he, je stapt uit bed en je je ziet er zo goed uit''
Dat soort dingen klinken toch echt als iets wat een hulpverlener tegen een patiënt zou zeggen om hem/haar een beetje goed te laten voelen.
Haha, zo zielig voor je.quote:
Ik ben ook verliefd op de doktersassistente. Maar sommige dingen gaan gewoon niet en blijven een droom
http://en.wikipedia.org/wiki/Codependency
Je probleem is dat je verliefd ben op iemand anders dan je vaste relatie en dat je niet weet wat je hier verder mee moet.
De vraag is of jij alles wat je hebt opgebouwd met je man wilt vergooien voor een gevoel dat zelfs als het wederzijds is, niet beantwoord kan en mag worden.
Mijn advies: verliefd worden op iemand anders dan je partner is niet zo heel vreemd. Nu is het aan jou om te laten zien dat je karakter hebt en een verstandige keuze kunt maken.
quote:
Aha, de liefde van een borderliner.
wat een kutopmerking, altijd dat gefit op evt. borderliners. Heb je nog geen stempel, dan krijg je hem wel in R&P 
TS, ik herken veel van de uitspraken van die verpleegkundige in mijn eigen uitspraken (ik studeer voor verpleegkundige). Ik hoop niet dat mensen denken dat ik verliefd op ze ben als ik zulke dingen zeg
Een stempel krijg je toch wel.quote:
[..]
TS, ik herken veel van de uitspraken van die verpleegkundige in mijn eigen uitspraken (ik studeer voor verpleegkundige). Ik hoop niet dat mensen denken dat ik verliefd op ze ben als ik zulke dingen zeg
Maar ja, misschien weten de mensen waar jij het tegen zegt wel het verschil tussen wat er gezegd wordt en wat ermee bedoeld wordt.
Laten we het hopenquote:
[..]
Een stempel krijg je toch wel.
Maar ja, misschien weten de mensen waar jij het tegen zegt wel het verschil tussen wat er gezegd wordt en wat ermee bedoeld wordt.
Ik kan me echt niet voorstellen dat hij het flirterig bedoelde, das echt niet professioneel
Huh?quote:Op vrijdag 2 november 2012 18:37 schreef Biancavia het volgende:
Waarom mag je niet eens je eigen man omhelzen als die op bezoek komt?
Dat was toch gewoon een grap?
Ontopic: klinkt erg eenzijdig en gewoon als een crush, maak je het niet groter dan het is?
O.quote:
Ik weet niet wat jij denkt wat een typische houding is, maar het is juist zo dat ze heel ver gaan om vertrouwen te wekken zodat je je veilig in de omgeving voelt.quote:Let wel, het contact tussen ons was heel goed. Het was niet zo'n typische hulpverlenershouding t.o.v de cliente.
Het gevoel dat hij jou geeft, geeft hij ook alle anderen.
Ik weet dat het "echt" voelt, maar dat is het niet.
Ga op vakantie met je eigen man, ga hem herontdekken, haal ouder herinneringen op en bedenk waarom je voor hem bent gegaan. Schrijf hem desnoods een liefdesbrief.
Alles wat je voelt moet je op je man gaan richten.
Is het misschien ook mede de spanning die jou aantrekt? De spanning van de afstand die er tussen jou en de hulpverlener is? Omdat je in het begin van je verhaal zoiets schrijft van: 'mijn man en ik doen álles samen'. Dat is weer niet zo spannend namelijk.
Plus je begeerd te voelen in een moeilijke situatie (opname). Dat doet óók wat met je.
Hij komt nu goed uit de verf, gemotiveerd op zijn werk en lief en aardig. Dat is een scheef beeld.
Dat beeld wat jij schetst is eerder scheef.quote:
Op het moment dat zo'n man in jouw gewone omgeving is en jij in je gewone doen en hij laat gewoon scheten om je heen, laat vieze sokken slingeren, stinkt uit zijn bek en loopt ongeschoren rond, en jullie kibbelen over de afwas ofzo, ziet alles er heel anders uit.
Hij komt nu goed uit de verf, gemotiveerd op zijn werk en lief en aardig. Dat is een scheef beeld.
We stammen niet allemaal af van de Rans Jaap achtigen
Het is veel voorkomend dat patienten verliefd worden op arts of verpleging, doordat ze in een "zielige" positie zijn en "verwend" worden. Heeft niets met werkelijke huissituaties binnen een relatie te maken.
In ernstige mate heb je dan te maken met erotomanie of syndroom van De Clérambault.
[ Bericht 3% gewijzigd door Cavalinho op 03-11-2012 18:36:46 ]
Klopt, het onderhouden van een 'relatie' in de situatie van hulpverlener-patient is reden genoeg voor ontslag-op-staande-voet voor de hulpverlener, en kan in voorkomende gevallen zelfs strafbaar zijn.quote:Op vrijdag 2 november 2012 23:55 schreef Seven. het volgende:
Zelfs al beantwoord deze kerel jouw gevoelens: het kan gewoon niet. Zet je babyplannen eventjes in de koelkast, praat met je man over de dingen die je kunt verbeteren in je relatie en richt daar je aandacht eerst op. Je zult zien dat die kerel vanzelf uit beeld verdwijnt, als dat niet gebeurt kun je je afvragen hoe diep de liefde voor je man zit.
Hou afstand van die hulpverlener, concentreer je op de (echte, bestaande!) relatie met je man.
Ik heb bewust even wat afstand genomen van de ''verliefdheid''.
Ook niet op het forum gekeken.
Ik merk dat het van me afschrijven erg geholpen heeft en dat het meer op een crush lijkt inderdaad.
Ik weet heel zeker dat de relatie die ik heb dik in orde is en dat dit mijn man is waar ik mee verder wil.
De verpleegkundige denk ik soms nog aan, maar op een andere manier. Niet meer zo verliefd of ''ik mis je'' gevoel.
Raar misschien, dat het opeens zo over lijkt te zijn dit gevoel maar ik ben er heel bij mee.
Ik begon al erg te twijfelen aan mijn relatie en aan mijzelf. Voelde me ook schuldig.
Ik probeer wanneer ik aan de vpk denk hem te blocken in me hoofd, en dat gaat steeds beter.
Hoe het zo gekomen is weet ik niet, ik merk wel dat het over aan het gaan is.
Soms lijkt het alsof het bij mijn herstelproces hoort. Een soort afscheidsgevoel, of missen, wat ik interpreteer als verliefd zijn.
Ik weet dat dit heel anders klinkt dan mijn eerste verhaal, maar dit voelt wel veel beter.
Veel eerlijker naar mijn man en mezelf toe.
Gewoon mijn mannetje en ik, samen gelukkig en samen een toekomst.
Tuurlijk, die verpleegkundige is een leuke man, maar niet dé man van me dromen.
Ik ben hem uit mijn hoofd aan het zetten en ik denk dat dit hartstikke goed is en gaat.
Wil ook niet meer aan hem denken want dat associeer ik met de opnames en dat doet me weer denken aan een hoop ellende, innerlijke pijn en ziekte van die tijd.
Misschien onvoorstelbaar voor degene die dit lezen dat dit zo snel is gegaan bij mij, deze omslag, maar ik denk dat het delen hier en het schrijven erover mij heeft geholpen. En door er even afstand van te nemen heeft het mij inzicht gegeven. Ik ben dit aan het afsluiten en dat voelt goed.
Ik richt me weer helemaal op mijn man, en onze toekomst en dat voelt fantastisch.
En aan die ander denken voelt niet meer zo goed als eerst. Het gevoel over hem is ook anders, geen verliefdheid meer. Meer een gevoel van ''Bedankt en tot ziens'' Grof gezegd. Een afscheid in me hoofd.
Ik weet niet of dat bestaat of mensen zich daarin herkennen. Maar ik heb altijd zoiets van, ik beleef het op deze manier dus blijkbaar kan het ook.
Ben alleen blij om te kunnen zeggen dat ik dit kan afsluiten.
En dat het niet uit de hand loopt, daar was ik zo bang voor.
Bedankt voor jullie reacties en het lezen van mij.
Sorry maar toen stopte ik met lezenquote:
Ik wil graag anoniem blijven omdat ik bang ben herkent te worden door vrienden of andere mensen die mij kennen.
Ik ben een vrouw van bijna 30 en ben al 5 jaar zielsgelukkig met de man van mijn dromen.
Het was liefde op het eerst gezicht, we hebben óntzettend veel meegemaakt samen en slaan ons overal doorheen samen. We zijn maatjes,
Misschien had je de update nog even moeten lezenquote:
[..]
Sorry maar toen stopte ik met lezen
Mee eensquote:Op maandag 19 november 2012 19:54 schreef AnnaTralala het volgende:
Goed bezig TS, blijf zo doorgaan!
Heb ik geprobeerd maar toen haakte ik weer af bij "mijn mannetje"....quote:
[..]
Misschien had je de update nog even moeten lezen