Walgelijk gedrag

Geachte lezer,

Ik begin deze post met een korte terugblik op mijn leven.
Over het algemeen viel er voor mij weinig te klagen.
Ik beschikte over een prachtig huis, een schitterende auto en was niet ontevreden met mijn status als vrijgezel.
Een gezin stichten en het serieuze leven klonken als verre toekomstmuziek.
Op dat moment was ik meer bezig met uitgaan en het gebrek aan verplichtingen.
Deze levensstijl kon ik financieren doordat ik mijn eerste onderneming met grote winst wist te verkopen en vervolgens al op jonge leeftijd met pensioen ging.
Na jaren van hard werken was ik wel toe aan wat rust en ik voelde me voldaan.
Misschien zou ik ooit nog het ondernemen oppakken maar voorlopig hoefde ik me nergens druk om te maken.

Alles leek voor mij dus op rolletjes te verlopen en mogelijk vraag je je af waarom ik überhaupt ben begonnen met het opstellen van deze post.
De situatie die ik hier wil voorleggen ontvouwde zich vorig jaar.
Met een paar oud-dispuutgenoten had ik afgesproken in het Amsterdamse American Hotel.
We waren nog steeds dezelfde 'balletjes' van vroeger.
Tijdens dit soort gelegenheden lieten we ons helemaal gaan.
Mijn vrienden en ik lieten de champagne en etenswaren in grote hoeveelheden aanvoeren.
Iedereen werd door ons uitgescholden, we sloopten vol plezier de meest dure meubels en zowel voedsel als drank vloog geregeld door de zaal.
Excuses hoorden niet bij ons levensstijl en hierdoor belandden we vaak genoeg in de problemen.
Dure advocaten en grote sommen geld hielden ons echter uit de gevangenis.

Als gevolg hiervan waren we verbannen uit vele hotels en restaurants met het verzoek om niet meer terug te komen.
In het Americain Hotel accepteerden ze daarentegen wat meer.
Dit zal voornamelijk te maken hebben gehad met ons hoge consumptieniveau waarbij we ons niet lieten tegenhouden door prijzen.
Bovendien vergoedden we hier wel alle schade om toch nog een plek hebben om naar toe te gaan.
Dit compenseerden we dan weer door nog onbeschofter te doen tegen obers en andere gasten.
Het hotel tolereerde dit tot bepaalde hoogte omdat de meeste klanten die door ons werden weggejaagd toch niet meer betaalden, een eenvoudige optelsom dus.

De avond die ik wil bespreken, deden we niet anders dan anders en een typisch 'ballen-avondje' leek in het verschiet te liggen.
Behoorlijk bezopen en met voedsel overal behalve in mijn mond zat ik te lachen om een van de beledigende opmerkingen van mijn vrienden richting de obers.
"Smerige pauper dat je bent, de afwas is nog niet goed genoeg voor je" en meer van dat soort onzin vloog over de tafel.
Veel gasten waren inmiddels al weggegaan maar dat interesseerden ons niets.
We hadden het gevoel alsof we alles konden maken en niemand ons kon stoppen.

Plotseling gebeurde het, net nadat ik een lege wijnfles door de zaal had gekegeld stond er een oude man naast me.
Hij was keurig gekleed, eerlijk is eerlijk, en zijn zilvergrijze achterover gekamde haar leek te schitteren in het goudgele licht van de grote zaal.
De man was duidelijk geen ober maar ik kon me ook niet herinneren hem aan een van de tafels te hebben gezien.
Dat was echter niet het meest vreemde.
Wat vooral opviel was het gezicht van de man.
In de mondhoeken waren grove dikke littekens te zien waardoor het leek alsof hij een eeuwige glimlach had.
Hij deed geen enkele moeite ze te verbergen.
Ik had in films wel eens gezien dat dit soort afrekeningen in het criminele milieu voorkomen maar had altijd gedacht dat het niet meer was dan een fabeltje.
Ondanks de gruwelijke littekens vertoonde de oude man geen enkele emotie.
Zijn gelaatstrekken stonden strak en hij verroerde helemaal niets, alleen in zijn ogen dacht ik een gevoel van walging te kunnen lezen die zonder al te veel twijfel op ons was gericht.
Er viel een ongemakkelijke stilte.

Deze duurde echter niet lang.
Een van mijn vrienden, kennelijk gefrustreerd, stond op en liep naar de man toe.
Daar aangekomen ging hij vlak voor hem staan zodat hun neuzen elkaar net niet raakte.
Op zijn bolle hoofd was een valse glimlach te zien en zijn kleine bezopen ogen knepen zich samen.
Wat ik al vermoedde gebeurde.
Met een enorme hoeveelheid consumptie verzocht hij de man op te rotten en dan druk ik het nog heel vriendelijk uit.
Het gezicht van de oude man zat onder de etensresten van mijn oud-dispuutgenoot.
Ik kon mezelf niet beheersen en lachte mezelf bijna van mijn stoel.

De oude man had dit echter niet opgevat als een reden om in actie te komen want hij verroerde nog steeds geen vin.
Onze lachende en tevreden gezichten trokken weer snel bij.
Dit zagen we als een belediging, iemand durfde het tegen ons op te nemen, de onbeschoftheid.
Het leek alsof alle trams in Amsterdam waren gestopt, het aangrenzende Leidseplein volledig tot stilstand was gekomen en iedereen slechts bezig was met wat er aan onze tafel gebeurde.
In werkelijkheid had slechts een klein deel van de aanwezige gasten oog voor onze situatie.
Mijn voormalige dispuut-genoot met het dikke hoofd stond bij zijn stoel en even wist hij niet wat te doen.
Plotseling begon hij rood aan te lopen en leek het alsof zijn hoofd elk moment kon ontploffen.
"Je hebt wel lef ouwe" schreeuwde hij, en met ferme stappen stapte hij weer op de man af om hem iets aan te doen.
Voordat ik hem kon tegenhouden, aangezien de man niet heel sterk leek, stonden er vier breedgeschouderde kerels om onze tafel.
Een daarvan pakte mijn agressieve vriend in de houdgreep en drukte hem tegen de grond.
Twee andere liepen richting ons en voor ik er erg in had lagen wij ook tegen de grond.
De vierde ontfermde zich over de oude man en begon hem schoon te maken.

Daar lagen we, geen idee wat er was gebeurd maar bewust dat we ons behoorlijk in de nesten hadden gewerkt.
Eindelijk kwam de oude man in beweging.
Zijn keurig gelakte schoenen stonden vlak voor mijn neus en ik kon het dure leer ruiken.
Alsof ik niet bewust was van de benarde situatie waar we in verkeerde schatte ik de waarde van het schoeisel op ongeveer 1000 euro.
Ik werd ruw uit mijn gedachten gehaald toen de oude man voorover boog en me aan mijn haren naar boven begon te trekken.
Met een van pijn vertrokken gezicht bewoog ik mee, de breedgeschouderde kerel die me vast had gehouden was inmiddels opgestaan maar ik durfde me niet te verweren.
Toen we alle drie weer overeind stonden keek de oude man ons weer aan.
Zonder iets te zeggen knikte hij naar zijn bodyguards en we werden meegesleurd uit het hotel.
Uiteraard had heel de zaal nu wel gezien wat er gebeurd was maar niemand probeerde ons te helpen.
Op de gezichten van sommige gasten en obers dacht ik zelfs enige voldoening te kunnen lezen.

Ik moet toegeven dat ik ondanks mijn beschonken status behoorlijk bang was.
Het moge dan waar zijn dat ik heel wat geld heb maar ik voelde me op dat moment zeer klein.
Ik begon te schreeuwen om hulp maar er was niemand die iets deed.
Zonder enige moeite werden we in geblindeerde terreinwagens gesmeten die voor het hotel stonden.
In de auto zaten nog meer mannen die me vast bonden en een blinddoek voordeden.
Ik probeerde me overeind te bewegen maar ik werd ruw terug gesmeten op de achterbank.
Hoe lang ik daar daar precies heb gelegen weet ik niet maar na een hele tijd in de auto gebivakkeerd te hebben voelde ik dat de wagen plotseling remde.
De schok was zo groot dat ik voorover werd geslingerd en op de vloer van de wagen belandde.

Voordat ik enigszins was bijgekomen werd ik overeind gesleurd en uit de auto gegooid.
Ik voelde zand in mijn mond maar durfde me niet te bewegen.
Na een minuut werd ik onder mijn oksels vastgepakt en opgetild.
Met een paar stevige trappen tegen mijn knieholtes werd ik gedwongen om op mijn knieën te zitten.
Ik had geen idee of mijn vrienden in de buurt waren.
De angst had zich meester gemaakt van mijn lichaam en mede door de alcohol kon ik mijn blaas niet meer onder controle houden.
Kennelijk hadden mijn ontvoerders door waar ik mee bezig was want ik hoorde een paar mannen lachen.
Jankend boog ik mijn hoofd voorover en ik begon te smeken of ze me met rust wilde laten en dat ik ze elke som wilde betalen als ze me maar maar lieten gaan.
Ik heb daar zeker tien minuten zo gezeten voordat de blinddoek eindelijk werd afgedaan.

De duinen en donkere zee strekten zich voor me uit.
Het enige licht kwam van de maan, sterren en auto achter me.
Ik zag niemand maar wist dat mijn ontvoerders niet weg waren.
Van mijn vrienden was geen spoor te bekennen.
Plotseling merkte ik in mijn linker ooghoek iets op.
Ik draaide mijn hoofd en zag de oude man.
Hij bewoog zich met ferme stappen naar voren en had nu een lange zwarte jas aan.
Zijn verweerde handen die me eerder omhoog hadden getrokken, waren nu bedekt door leren handschoenen.
Zijn zilvergrijze grijze haar schitterde nu ook in het felle maanlicht.

"Sta op", beval hij met een ferme stem en ik deed wat me werd gezegd.
Hij had zich op enige afstand van me geplaatst maar zijn blik bleef ten allen tijden op mij gericht.
Nog nooit had ik naar iemand hoeven luisteren maar de man liet er geen twijfel over bestaan wie hier de baas was.
Met dezelfde walging in zijn gezicht als in het hotel bekeek hij mijn besmeurde kleren en betraande gezicht.
Ik had mezelf nog nauwelijks gezien maar wist dat ik er niet uit zag.
Kennelijk voelde hij geen enkele medelijden en begon weer te spreken:
"Ik heb jouw soort nu al lang genoeg moeten aanschouwen.
Keer op keer probeer ik een voorbeeld te stellen maar keer op keer zijn het lieden als jij die me moeten teleurstellen.
Je weet niet wie ik ben, het maakt niet uit wie ik ben maar ik zal nu voor eens en voor altijd zorgen dat je me nooit of te nimmer zal vergeten."

Ik had geen idee waar de man het over had.
Voordat ik ook maar in staat was om een vraag te stellen stapte de man naar voren.
Tegelijkertijd voelde ik hoe enkele sterke handen me van achter vastpakten en mijn hoofd achterover drukte.
Ik kon alleen nog naar boven kijken en zag hoe de sterrenhemel plaats maakte voor het hoofd van de oude man.
"Voor je vrienden is het te laat", vervolgde hij, "maar ik neem aan dat jij voortaan het goede voorbeeld zal geven".
Plotseling greep hij iets uit zijn zak en ik voelde hoe hij een scherp voorwerp in mijn mondhoek zette.
Ik probeerde me te verweren maar de sterke handen leken van alle kanten te komen en hielden mijn hoofd stil.
Kreunend van pijn en angst voelde ik hoe de man begon te snijden in mijn mondhoek en het bloed vulde mijn mond en keel.
Nieuwe tranen maakten zich meester van mijn ogen en uit alle macht probeerde ik me los te rukken.
Tevergeefs, de man sneed rustig door voordat hij zich bezighield met mijn andere mondhoek.

Binnen twee minuten was het gebeurd, ik had gevoel alsof heel mijn gezicht open lag en een nieuwe lading pis vulde mijn broek.
Terwijl ik probeerde op te staan zag ik hoe het zand onder me rood kleurde.
Mijn maag keerde zich ondersteboven toen ik bedacht wat er zojuist was gebeurd, dat het echt was en een lading kots en bloed stortte zich uit mijn lichaam.
Terwijl ik daar lag, jankend van pijn en angst, hoorde ik hoe de auto wegreed.
Langzaam werd het donker en met mijn laatste krachten stond ik op.
Ik keek naar boven en zag de sterren.
Een gevoel van euforie trok zich door mijn lichaam en ik begon te lachen, eerst langzaam maar steeds harder en sneller.
Daar stond ik dan, ergens aan zee besmeurd met mijn eigen bloed koets en urine, hinnikend van het lachen.
Plotseling werd alles zwart en ik viel achterover.

----

Van mijn vrienden heb ik niets meer gehoord.
Het schijnt dat de politie ze nog steeds aan het zoeken is.
Ik verwacht hun begrafenissen ooit nog bij te wonen.
Zelfs al worden ze niet gevonden.

Zelf kwam ik weer bij in het ziekenhuis en ik zal nooit meer de gezichten van de dokters en verpleegsters vergeten.
Stuk voor stuk keken ze naar mijn mond en hun gelaatstrekken vertoonden een mengelmoes van walging en medelijden.
Vreemd genoeg voelde ik me bevrijd, sterker nog, ik durf zelfs te zeggen dat ik me beter voelde dan ooit tevoren.
Giechelend lag ik daar in bed terwijl ik heel goed wist dat ik iedereen in mijn omgeving de stuipen op het lijf jaagde.
Het maakte mij allemaal niets meer uit, de euforie van het strand zal altijd op mijn gezicht gedrukt blijven staan, een les die ik compleet aan mezelf te danken heb.

[ Bericht 0% gewijzigd door DeParo op 17-10-2012 11:36:55 ]