Jullie hadden nog een bevallingsverhaal tegoed van me
Ik heb nu de rust gevonden om het eens uit te schrijven.
De laatste paar weken in mijn zwangerschap kon ik niet veel meer. Ik was het goed zat! Ooit hoorde ik dat weleens van andere LLM, maar vond dat altijd zo raar. Zwanger zijn was toch een mooi iets?! Hoe kun je dat nu zat zijn? Inmiddels weet ik wel beter ..
Al de hele week voel ik van alles en nog wat rommelen. Elke dag opnieuw gaat vent braaf naar zijn werk, maar voordat hij vertrekt vraagt hij of ik het gevoel heb dat vandaag dan DE dag zou zijn. Elke dag opnieuw moet ik hem teleur stellen. Ik voel van alles, maar niet iets wat op weeen of serieus werk lijkt. Al heb ik op dat moment ook nog geen idee wat ik werkelijk zou moeten voelen bij serieus werk of weeen.
Ergens die week verlies ik iets wat op een slijmprop lijkt. Als ik ga lezen op internet wordt mijn enthousiasme direct getemperd. Het zou een teken kunnen zijn dat de bevalling op gang is, maar het zou ook nog zomaar 2 weken kunnen duren. Ik wil mezelf niet gek maken en leg mezelf op gewoon netjes af te wachten.
En dan komt vrijdag 26 oktober. Net als alle andere dagen van die week vraagt vent me of ik iets voel. Nee, is weer het antwoord. Hij grapt nog dat het die avond niet mag gebeuren, want dan krijgt ie 1 verlofdag minder
... Ik antwoord met dat ik zal kijken wat ik voor hem kan doen
Aan het einde van de middag ga ik nog even bij mijn zus langs omdat ze wat problemen met haar pc had. Ik voelde van alles, maar dat was de hele week al. Dus ik nam het niet meer serieus totdat ik serieus pijn zou krijgen en dat was nu nog totaal niet het geval. Ik ben zelfs nog met haar naar het centrum gegaan tegen een uur of 5 die avond. En een uur later stond ik nog in de supermarkt om het avondeten bij elkaar te sprokkelen.
Eenmaal thuis begint me iets te dagen. Ik voel ''kramp'' met een terugkerend karakter. Ik wil mezelf niet voor het lapje houden en besluit nog even niks tegen vent te zeggen. Maar net als ik me voor het half 8 journaal wil nestelen op de bank, denk ik daar toch anders over. Ik zeg tegen vent dat ik denk dat het is begonnen, en download ergens een timer vandaan. Hmm .. om de drie minuten voel ik een soort van golfbeweging die ongeveer 45 seconden tot een minuut aanhoudt. Vent zegt dat we beter even in bad kunnen gaan, om te kijken of het afneemt. Is dat niet het geval, dan weten we dat het het echte werk betreft.
En zo is het, de krampjes nemen niet af en al die tijd blijf ik braaf timen. Ik besluit het zkh te bellen. Bij hun gaan gelijk alarmbellen rinkelen en ons wordt gevraagd om naar het zkh te komen vanwege de problemen die gedurende de zwangerschap bij Draakje zijn geconstateerd met haar hartje. Vent gaat nog even een rondje met de hond alvorens we die bij mijn zus afleveren. Ondertussen bel ik mijn schoonouders, zodat zij in ieder geval weten dat we naar het zkh zijn. Als vent iemand nodig heeft om zijn verhaal bij kwijt te kunnen of wat dan ook, dan is in ieder geval iemand op de hoogte. Bij mijn zus blijft vent nog even staan kletsen. Op een gegeven moment wil ik toch wel graag naar het zkh, aangezien dat nog een half uur rijden is.
Rond 10 uur ''s avonds komen we aan in het ziekenhuis. Ik word naar de verloskamers gebracht, aan de CTG gelegd en ik krijg een inwendig onderzoek. 3 cm Ontsluiting al! En ik nog naief denken: Moeten mensen hier serieus een ruggenprik voor?
... Als die andere 7 cm net zo gaan als deze 3 cm, dan komt dat wel goed
. De gynaecoloog zegt dat ze rond 1 uur terug is om opnieuw onderzoek te doen.
En dan beginnen de weeen echt serieus pijnlijker te worden. Op het moment van de wee kan ik niet op bed blijven liggen, ik moet heen en weer lopen en wiegen op mijn benen. Helaas is dat niet voor lange duur, want al gauw krijg ik beenweeen. Geen enkele houding lijkt vanaf dat moment nog de pijn te verlichten. Ik vloek wat in mezelf en kan mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik er twee uur eerder nog zo makkelijk over dacht. Dit was wel andere koek zeg! Ik blijf maar in mezelf vloeken tot vent op een gegeven moment zegt: vraag dan ook om een ruggenprik! Over mijn lijk, dacht ik! No way dat er in mijn rug een ruggenprik wordt gezet .. Brrrr, alleen het idee al. Panisch was ik ervan! En daarbij: Miljoenen andere vrouwen zetten kindjes op de wereld zonder pijnstilling. Ik ben een bikkel, ik kan dat (
... What was I thinking?).
Een half uur later, het is bijna 1 uur, kan ik niks anders dan toegeven dat deze pijn toch echt wel de limit is. En dat ik graag een verdoving wil. De gynaecoloog komt weer inwendig onderzoek doen en ik heb maar liefst 4 cm. Beetje teleurgesteld wel want qua pijn had ik gehoopt iets meer opgeschoten te zijn. De ruggenprik wordt doorgesproken en de gynaecoloog vertelt me dat de anesthesisten direct na de operatie waar ze op dat moment bij aanwezig zijn komen. Al vrij snel staan ze in de kamer en in no time zit het ding erin. Dat is het enige moment dat ik een serieuze paniekaanval heb gehad en dreig weg te vallen. Gedurende mijn zwangerschap en tot nog toe bij de bevalling lijk ik nergens last van te hebben. Maar puur door de spanning die het zetten van dat ding met zich teweeg brengt, dreig ik van mijn stokje te gaan. Doodeng, maar ik overleef het. Weer een overwinning voor mezelf! Vent kijkt over mijn schouder terwijl ze het ding in mijn rug zetten, maar ik knijp hem keihard in zijn handen en bijt hem toe dat hij zich moet focussen op mij, mijn ademhaling, mijn paniekaanval. Ik heb hem nodig nu! Hij begrijpt de hint en doet wat ik zeg
Al gauw voel ik een warme gloed vanaf mijn navel naar mijn benen en tenen gaan. En al gauw voel ik heel snel geen pijn meer. Wat een verademing! Wat een uitvinding! Ik lig heel ontspannen in bed en op die manier krijgt vent ook even de tijd om een uiltje te knappen. Tenslotte is hij die ochtend vanaf 5 uur al op en zijn oogjes beginnen al aardig klein te worden.
Dan ineens beginnen alle apparaten waar ik aan lig te piepen. Het lijkt gvd de McDonald's wel zeg ik al grappend tegen vent. Maar al gauw is het niet zo grappig meer. Een peloton aan personeel komt de kamer binnen vliegen met echoapparatuur en ik schrik me werkelijk het apelazerus als ik in de gaten krijg wat ze aan het doen zijn en wat die piepjes te betekenen hadden. Ze zijn de hartslag van Draakje kwijt! Eerst proberen ze haar met de CTG terug te vinden, zonder resultaat. Dan wordt het laken van mijn lijf af getrokken en een klodder gel op mijn buik gespoten en wordt er gezocht naar Draakje. Een hoop gespannen gezichten kijken naar het beeldscherm. En zonder dat er tegen me gezegd wordt wat er gaande is, heb ik heel goed in de gaten dat er iets niet helemaal in de haak is. Groot is dan ook de opluchting als alles weer ''normaal'' piept en Draakje is gevonden. De gespannen gezichten veranderen in opgeluchte gezichten en ik kan ook weer rustig adem halen.
Rond 3 uur krijg ik weer een inwendig onderzoek. Het schiet niet echt op qua ontsluiting. Er wordt besloten om mijn vliezen te breken en ik meen mij te herinneren dat ik vanaf dat moment weeenopwekkers kreeg. Maar lang leve de ruggenprik, ik heb nergens last van. Verder wordt er een hoofdelektrode geplaatst wat tot 3 keer toe mislukt, en zo nu en dan word ik gekathetiseerd. Zo rond half 5 wordt de dosis weeenopwekkers opgehoogd, want er zit nog steeds te weinig schot in. Vanwege het hartje van Draakje + het feit dat ze in het vruchtwater heeft gepoept, moet alles in een wat hoger tempo gebeuren.
Kwart voor 6, inwendig onderzoek. Volledige ontsluiting! We zijn helemaal blij, nu kan het niet lang meer duren! Afgesproken wordt dat we over een half uurtje gaan persen. In de tussentijd wordt alles klaar gemaakt. Dan mag ik beginnen. Bij iedere wee moet ik 3 keer persen. Vooral die laatste keer lucht happen op het laatst EN productief persen vind ik erg lastig. Die laatste keer persen zet voor mijn gevoel iedere keer weinig zoden aan de dijk.
Voordat we begonnen met persen, werd tegen ons gezegd dat we dit een uur zouden doen. Als Draakje dan nog niet geboren zou zijn, zouden we een kunstverlossing proberen in de zin van vacuumpomp. Dan zou het in 3 persweeen gebeurd moeten zijn. Zo niet: spoedkeizersnede. Draakje heeft het erg moeilijk tijdens het persen. Haar hartje dipt iedere keer en ze krijgt steeds meer moeite om weer op te krabbelen. Voor mijn gevoel zijn we net een kwartier bezig met persen, als wordt medegedeeld dat we al een uur bezig zijn. Shit, dus nu de vacuumpomp
... Ik heb daar zoveel verhalen over gelezen en daar werd ik echt niet vrolijk van
Het ding wordt geplaatst. Maar weer, dankzij de ruggenprik, weinig pijn en last. Daar gaan we dan. Ik geef alles wat ik in me heb, want no way dat ik een spoedkeizersnede wil
Ondertussen wordt er ook nog een flinke knip gezet. Ik voel hem niet, maar hoor hem des te meer
.. Wat een misselijk geluid! En in twee persweeen, na 6 keer mee persen, wordt ze dan toch echt geboren. Ik heb een halve seconde zo''n ontzettend rot gevoel daar beneden dat ik keihard KUUUUUUUUT roep door de verloskamer. Maar ik heb te weinig tijd om erover na te denken, want ze wordt al op mijn buik gelegd en vrijwel gelijk te huilen.
En ik zeg nog: Daar is mijn meisje dan!!!
... Zoveel liefde voelde ik! Onbeschrijfelijk. Meteen daarna zeg ik nog: Het is toch wel een meisje he?
(want een vriendin van mij, daar hadden ze het dus gruwelijk bij mis). Papa mag bevestigen dat het echt zo is
Wat is ze mooi! En lief! En lekker warm! En wat ruikt ze lekker!
... Oww en die punthoofd, trekt dat nog bij??
... Tis net een alien zo
Zoals van tevoren besproken met de kinderarts en kindercardioloog mag papa de navelstreng doorknippen, maar zal Draakje direct meegenomen worden voor uitgebreid onderzoek vanwege haar hartje. Ik maak me geen zorgen, vent is met haar mee. Ondertussen word ik gehecht. Ik voel dat de ruggenprik zijn werk steeds minder gaat doen en ik vraag nog of ik wel verdoving krijg
.. De gynaecoloog spuit wat bij en begint dan met borduren.
Niet lang daarna komt vent met Draakje in doeken gewikkeld naar ons toe, ze is goedgekeurd door de artsen.
Ik weet niet waar het vandaan komt, want normaal ben ik echt een bikkel. Maar ik begin me toch te huilen van geluk! Ik kan niet stoppen!
Heel de zwangerschap heb ik gedacht: Oww ja, we krijgen een kindje en dat doe ik er wel even bij. Door allerlei omstandigheden prive heb ik me gedurende de zwangerschap niet echt gehecht aan Draakje. En daar maakte ik me af en toe wel zorgen om. Zou dat wel goed komen als ze er eenmaal is?
Geen twijfel over mogelijk! Zij is en blijft de mooiste vanaf het moment dat ze geboren is
En ondanks de gebroken nachten houd ik elke dag een beetje meer van haar