Hier dan ook mijn verhaal
Moet zeggen dat er wel wat details in staan ook over hechten e.d., dus gij zijt gewaarschuwd
Zondag werd ik nog verrast door een ontzettend leuke en gezellige babyshower. Veel te veel gegeten (lekkere wraps, cupcakes, andere hartige en zoete hapjes.. mjam
). Nacht erop natuurlijk onwijze last van maagzuur, ondanks luttele pillen. Boeide me op zich niet zo, ik had enorm genoten.
Maandag overdag begon het al te rommelen, af en toe menstruatie achtige pijn onderin mn buik, hm.. die terugkwam en weer wegging. Oeh
zou het dan?
's Avonds probeerde ik nog wel te slapen, want ik wist; dit kan nog lang duren en hoeft niet gelijk door te zetten. Om een uur of 1 toch maar uit bed gegaan. Het waren geen krampen die ik weg moest zuchten maar wel waar ik niet van kon slapen. Ben lekker beneden gaan zitten op de bank met een filmpje, het 'oeh, leuk, spannend' gevoel bleef wel.
Manlief kwam op een gegeven moment ook uit bed omdat ze toch om de 5 min kwamen. Tegen een uur of 6 was ik echt moe en ben toen weer in bed gedoken, toch nog geslapen tot half 9. Heb toen even de vk gebeld, ik had een afspraak om 10.30. Zij raadde me aan om daar gewoon heen te gaan, kon haar collega gelijk kijken of het al wat gedaan had.
En jawel, ik had al een vingertop ontsluiting en bijna helemaal verweekt!
Dat gaf me toch wel moed. De weeën bleven ook wel aanhouden maar tussen de 5 en 10 min. Ze raadde me aan nog wat rust te nemen.
Ik ben 's middags nog even gaan slapen en dat lukte ook redelijk. 's Avonds ook weer geprobeerd te slapen. Ging redelijk, maar ik werd om 3u wakker van het echte werk; om de 3 minuten en een stuk duidelijker qua start en begin ook. Zuchten ging goed zoals ik het geleerd had.
Ik bleef eerst even in bed liggen, dat was het fijnst. Later ben ik uit bed gegaan en even gaan douchen, dat was ook heerlijk en kon ik nog wat ontspannen. Alleen het lange staan was vervelend. Nog geprobeerd te zitten maar vanwege al die druk daar beneden ook niet al te fijn.
Later ben ik vooral gaan staan, hangend op het hekje bovenaan de trap.
Om 6.00 kwam de vk kijken hoe ver ik was. Tot die tijd was het nog goed te doen qua pijn, als ik goed zuchtte. Ze voelde en het was hetzelfde als de dag ervoor, maar dat vond ik niet per se een tegenvaller. Ik wist dat de eerste paar cm het lastigste waren. Had goede moed om door te gaan.
Nadat ze weg was kwamen ze een stuk heftiger.. Bah. Ook nog rugweeën erbij.. De pijn leek niet geheel meer weg te gaan, ook niet onderin mn buik. Ik verkaste naar beneden, hangen op het aanrecht en zitten op de trap (op een stoel was niet lekker). De weeën kwamen sneller en heviger, waarschijnlijk ook omdat zij getoucheerd had. Ze had gezegd dat we even moesten bellen hoe het zou gaan, dus mijn man belde rond 8 uur dat het toch wel een stuk heftiger werd en of er nog iemand kon komen. Er kwam een vervanger rond 9uur. Ik had het toen al helemaal gehad, kon alleen maar heel hard puffen (hoge ademhaling) en hupsen op mn benen om de weeën op te vangen. Ik had niet het idee dat ik goed ontspande tussendoor of dat ik ze goed aan het opvangen was.
Inmiddels was ook een vriendin van mij (L.) gekomen, dat had ik gevraagd aan dr of ze alvast wilde komen. Ze kwam tegelijk aan met de vk.
We gingen naar boven om te kijken hoe ver ik was. Vk en vriendin zeiden dat ik het supergoed deed. Ik geloofde er niet zoveel van, man, wat was dit zwaar.
Met wat wroeten (joepie) maakte ze er 2 cm van.
Ik was er klaar mee, wilde naar het ziekenhuis. Voordat ik dat kon aangeven zeiden mijn man en vriendin dat ik dat wilde, en ik beaamde dat. Heerlijk zo'n bevalplan waar iedereen vanaf weet.
Mn vriendin zei later dat ze het idee kreeg dat de vk twijfelde om me door te sturen gezien het aantal cm ontsluiting dat ik had. Gelukkig deed ze het wel.
We pakten alles in, vluchttas stond al klaar en even een matje in de auto voor mij om op te zitten
Het ging redelijk goed nog, de weeën opvangen in de auto. Ook al vond ik het erg zwaar, ik had zicht op pijnstilling en dat maakte me een stuk rustiger moet ik zeggen. Mn man stopte wel even langs de kant van de weg op een verschrikkelijk hobbelstuk aangezien ik toen net een wee kreeg, dat was wel fijn.
Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis (uur of 10) wilde mn man een rolstoel voor me pakken, we hadden netjes zo'n karrenmuntje aan de vluchttas gedaan, passen er alleen 2-euro muntstukken in.. Natuurlijk
Dat ik daar stond en mensen naar me keken kon me aan mn reet roesten.
Wij naar boven, eenmaal op de verloskamer deed ik wat dingen uit en iets makkelijkers aan, en de gyn kwam binnen. Ze hadden mijn bevalplan gelezen en ze zei; goed om te weten hoe je het gewild zou hebben
(zo van; nu gaat het toch een stuk anders aangezien je pijnstilling krijgt). Ik moest lachen
Ze ging voelen hoeveel ontsluiting ik had. Al 3-4 cm, beter! Het schoot wel al op dus. Ze ging gelijk mijn vliezen breken want er moest een electrode op haar hoofdje om haar in de gaten te houden, dat ging handiger dan van buitenaf (als je een ruggenprik krijgt moet je zo voorover zitten en dan werkt dat van buitenaf minder goed). Raarr gevoel dat warme water wat uit je loopt.
Maar.. vliezen breken is ook gelijk heftigere weeën. Ik weet niet hoe ik ze heb weggepuft, maar ik deed het. Oerkrachten namen het over.
Ondertussen probeerden ze een infuus bij me te prikken. Co-assistent probeerde het in mn linkerhand. Ik wist dat ie goed zat, maar ze voerde 'm niet ver genoeg op. Mn man zei later; ik zag jou en L. tegelijkertijd zachtjes jullie hoofd schudden, zo van dat zit niet goed
(we zijn beiden verpleegkundigen).
Poging 2 op mn rechterhand door de gyn. Ze begon een minuut nadat een wee was afgelopen, dat ging dus ook mis. Poging 3, weer linkerhand, ook mis, ze konden 'm weer niet opvoeren.
Ze besloten maar dat ik gewoon naar boven ging naar de verkoever, alwaar mijn infuus plus ruggenprik gezet zouden worden. Daar lukte het natuurlijk in 1x..
Ruggenprik zetten was een beetje pijnlijk maar met wat meer verdoving prima te doen. Ze spoten er alvast wat pijnstilling in, goddelijk zeg. Het was ineens een heel stuk beter te doen. Enorm aardige, wat oudere anesthesist trouwens
Relaxte vent.
Na een kwartier (denk ik?) ging ik weer naar beneden en was al een stuk vrolijker. Het vruchtwater gutste lekker door dus de matjes werden regelmatig verschoond
Ze sloten op de verloskamer de pomp aan met medicatie en ik kreeg wat te eten, het was toen rond half 12. De gyn zei; kom eerst maar eventjes tot rust, we gaan straks wel even kijken hoe ver je bent. Heb lekker wat boterhammen gegeten.
Rond half 2 kwam ze terug, toen had ik al 7 cm
Wow, dat ging snel! De weeën voelde ik nog wel, rechts in mijn buik vooral. Op mn rechterzij liggen hielp niet (soms gaat de pijn daarvan weg aangezien de medicatie dan die kant op stroomt zeg maar). Het lag ook niet lekker. Ik bleef lekker in bed zitten.
Geleidelijk aan voelde ik steeds meer druk beneden. Ik zat ondertussen lekker te kletsen met L. en mijn man, af en toe beetje zuchten voor weeën maar niks vergeleken met daarvoor. Wel 'zeurde' ik (vonden L en mijn man) over mijn infuzen
Rechts was namelijk een hematoom ontstaan op mn hand (grote bobbel met bloed onder de huid door slecht afdrukken) en mn linkerhand kon ik ook slecht bewegen door dat infuus wat er zat
Hehe. We hadden het toen al over dat het wel een hele leuke datum was om te bevallen
Rond 15.00 kwamen ze weer toucheren en toen had ik volledige ontsluiting.. Enorm snel. Omdat de persweeën weer wat onregelmatiger kwamen daarna kreeg ik nog wat weeënopwekkers, daardoor kwamen ze weer beter. Ik mocht al rustig een beetje mee gaan persen op elke wee. Iedereen ging weer weg en ze kwamen later weer even kijken. Meepersen ging goed, maar de weeën kwamen nu weer wat sneller op elkaar.
Iets voor half 4 kwam iedereen weer binnen (schorten aan enzo
) en de gyn zag dat de weeën wel erg snel kwamen. Ook om goed te kunnen persen (alhoewel ik nog steeds mn benen kon bewegen en gevoel had) ging de ruggenprik ook uit. Ik vond het allemaal prima. Actie!
Ik was al wat gewend aan het persen dus kom maar op!
De gyn moedigde me goed aan en ook L. en mn man waren geweldig ter ondersteuning (zij stonden naast me). Ik voelde steeds meer druk onderin, jezes, daar kan je echt niks tegen doen. Ik! Moet! Persen! De weeën kwamen nog steeds megasnel achter elkaar, er leek haast geen pauze meer tussen te zitten. De gyn vroeg op een gegeven moment ook; stop eens met persen, heb je nu een wee of niet? Ik zei dat ik echt geen idee had maar dat ik gewoon moest persen. Mn buik voelde wel zacht maar die druk van onderen.. god allemachtig.
Op een gegeven moment lieten ze met een spiegel zien dat het hoofdje stond, jeutje
zo'n klein paarswit bolletje..
De gyn zei daarna dat ze ging verdoven omdat ze in ging knippen, later hoorde ik dat omdat het was omdat haar hartslag dipte en niet zo snel meer herstelde, ze moest dus snel geboren worden. Het boeide mij allemaal echt werkelijk niet. De verdoving voelde ik serieus totaal niet (speldenprikje is nog erger) en de knip was helemaal niets. Vervolgens zag ik daar een paars hoofdje tevoorschijn komen en daarna ook (flubberflubber) het lijfje. Ze werd op mn buik gelegd, jeez.. Mijn dochter. Moest gelijk huilen. Geweldig, wat een moment! Mijn man en L. waren ook echt ontroerd. L. maakte foto's van ons en na een paar seconden op mijn buik begon ze al te huilen met een geweldig pruillipje. Ze werd in doeken gewikkeld en ik gaf mijn man een dikke zoen. Hij zei dat hij enorm trots op mij was.
snel daarna verloor ik lekker wat bloed dus ze wilden me wat medicijnen geven om de placenta snel te laten volgen (ik had in mijn plan gezet dat ik dat liever niet te snel wilde). Ik zei dat het me nu niet uitmaakte, dien maar toe, ik vind het best. De gyn trok wat aan de navelstreng en ook de placenta was er. Zag er mooi uit moet ik zeggen, tof om te zien
Vrij snel daarna gingen mijn benen in de beugels om gehecht te worden, door verdoving en nog deels de ruggenprik gelukkig ook helemaal niks van gevoeld (qua pijn, je voelt wel de draad er doorheen gaan zeg maar). Héél erg fijn vond ik dat.
We hebben ook nog een foto gemaakt van hoe het eruit ziet van voor het hechten XD vond ik wel interessant.. ook mijn man en L. keken mee hoe het gehecht werd. De gyn zei al; vanwaar deze interesse?? Normaal vinden mensen dit maar niks..
haha.
Heb in een spiegel gezien later hoe het er gehecht uit zag, supermooi gedaan.
Kleine M., inmiddels hadden we de naam gekozen, lurkte al snel enorm hard aan de borst
wat een kracht, niet normaal! Ik heb eerst even wat gegeten en zij kreeg een luiertje om en een omslagdoek. Ze moest nog even nagekeken worden door de kinderarts, ze hadden bloed afgenomen uit de navelstreng maar dat was gelukkig allemaal goed. De kinderarts keek haar na en zij vond ook geen bijzonderheden. Omdat ze wat 'fladderde' hadden ze haar suiker nog gemeten maar die was ook prima.
Ik ging rond een uur of 18 even douchen, kon al aardig op mijn benen staan. Lekker, even opfrissen. Schone pyjama aan en M. werd ook aangekleed door papa in haar eerste pakje
Ik had besloten de nacht door te brengen in het ziekenhuis, voelde fijner dan op stel en sprong naar huis en daar dan aanmodderen voor mn gevoel. Lekker rustig even bijkomen. Manlief had daar ook al enigzins op gerekend en vond het wel jammer maar prima, en had al zin in de volgende ochtend om ons op te halen.
Al met al kijk ik terug op een echt hele fijne bevalling. In het begin dacht ik nog wel eens terug of ik het nou gered zou hebben zonder pijnstilling. Ik weet het antwoord daar niet op. Ik vond het gewoon heel fijn hoe het gegaan is zo, doordat ik zo weinig slaap had was het gewoon een uitputtingsslag. Het was fijn om even bij te komen met die ruggenprik, daardoor had ik wel enorm veel kracht voor het persen merkte ik. Het is ook nog best heel snel gegaan, als je rekent vanaf die woensdagmorgen, zo'n 12 uur.. En dat voor een 1e bevalling!