quote:Dan heb je nog nooit goed geluisterd.
Op vrijdag 18 april 2003 23:32 schreef Seborik het volgende:
Ik kan oprecht niet kiezen.
quote:Dat klinkt als een fundamentalistische geloofskwestie.
Op vrijdag 18 april 2003 23:40 schreef Ringo het volgende:[..]
Dan heb je nog nooit goed geluisterd.
quote:Prachtige uitspraak!
Op maandag 19 augustus 2002 21:38 schreef Thelonious het volgende:
Ik ga voor The Beatles. Muzikaal gezien vind ik ze veel interessanter, gevarieerder, meer tot de verbeelding sprekend.
The Beatles hadden drie goede componisten en zangers , The Stones moesten het met twee componisten en een zanger stellen.
Ik kan het ook zo omschrijven: als ik naar de Stones luister krijg ik zin in drugs, als ik naar The Beatles luister ben ik meteen stoned.
Trouwens, nog een week en we kunnen met eigen oren horen of McCartney nog een beetje een 'rocker' is. 
Tijn won het Morlvision Songfestival 2023
quote:Is dat een gebod? Best moeilijk nog, om een vrouw te zingen.
Op zaterdag 19 april 2003 00:03 schreef SunChaser het volgende:
Zing een vrouw.
Maareh... weet zo direkt niet welk nummer je bedoelt. Paul Simon zingt in 'The Late Great Johnny Ace' wel 'It was the year of the Beatles, it was the year of the Stones', maar die bedoel je dus niet.
Tijn won het Morlvision Songfestival 2023
quote:
Op zaterdag 19 april 2003 00:07 schreef Jane het volgende:[..]
Is dat een gebod?
Ik google wel even 
quote:http://hem.passagen.se/nyholm/beatles.html
Op zaterdag 19 april 2003 00:09 schreef JJr het volgende:
Beatles And The Stones Lyrics by House Of Love misschien?
kwam ik ook net tegen, maar kaZaa vindt 'n niet 
quote:we love you is een mooi nummer. heftig sfeertje hangt er in dat nummer. past prima bij de stones vind ik.
Op dinsdag 20 augustus 2002 19:20 schreef Zander het volgende:
Nou ja, de Stones hebben het ook wel geprobeerd hoor, die love-and-peace liedjes (uiteraard nadat de Beatles hier succesvol mee waren, zo opportunistisch waren ze dan wel weer. Luister maar eens naar "We love you"), maar goed: dat paste toch niet echt bij ze.
quote:niet goed opgelet: we love you staat helemaal niet op her majesties request. we love you is alleen als single uitgebracht en is een bedankje aan de fans voor de steun aan de stones toen ze vanwege drugsproblemen in het gevang zaten. je kan de bajes zelfs horen in dat nummer. maar staat dus niet op satanic majesties. her satanic majesties request is trouwens helemaal zo'n slechte plaat nog niet. iedereen hoont hem weg omdat het een sgt pepper cloon zou zijn en dat is dus juist helemaal niet waar.
Op dinsdag 20 augustus 2002 23:09 schreef Doc het volgende:[..]
En in dezelfde periode deden John en Paukl geloof ik het achtergrond koortje in We Love You (beste nummer van HerMajesties...etc)
quote:in dit stuk kan ik me wel vinden. als je alleen al ziet hoevaak de stagepresence van jagger, nog steeds, word geimmiteerd dan mag je inderdaad wel van invloedrijk spreken.
Op woensdag 21 augustus 2002 10:36 schreef Gert het volgende:[..]
My sweet lady Jane,
Die boyband-opmerking doet de Beatles inderdaad absoluut geen recht, maar we zijn hier toch geen wedstrijdje aan het houden wie het meest neerbuigend doet? Ik niet in ieder geval.
[..]Overrated in welk opzicht dan? Is het niet eerder zo dat niet-generatiegenoten de rol van de Stones wat "únderraten"?
Ik ben overigens ook geen generattiegenoot van de Stones, maar ik herken/voel de power in hun muziek.Ik heb onderstaand stukje in het NRC gevonden om de ernorme invloed die de Stones hebben gehad op de hedendaagse popmuziek te onderstrepen:
[..]
De Stones zijn klassiekers, zoals een BMW, een Miele-koelkast, of een toneelstuk van Shakespeare. Niet eens omdat ze al zolang meedraaien, ook niet omdat ze al zoveel echtgenotes de berm hebben ingedrukt, en niet eens omdat ze drinkend en spuitend en joggend en in zwembaden dobberend en schilderijen verzamelend het forever young-levensgevoel zo voortreffelijk vertolken.Nee, de Stones zijn klassiek geworden omdat zij sinds de jaren zestig het Brits-Amerikaanse pact belichamen dat popmuziek haar universele, commercieel onuitputtelijke waarde heeft gegeven.
In de openingsmaten van Satisfaction is dat al te horen. Een Amerikaanse gitaar-riff die even tijdloos is geworden als die van Chuck Berry in Johnny B. Goode, gevolgd door een snerende Britse zang die gemeen genoeg is om de bourgeois te epateren, en tegelijk een aanstellerige, feestelijke noot heeft die ontbreekt in andere burgermans-bashers zoals Bob Dylan's venijnige Ballad of a Thin Man.
Engeland gaf popmuziek de ironie, excentriciteit en decadentie van een eeuwenoude klassenmaatschappij. Amerika gaf rock de power, energie en het optimisme van een sociaal mobiele middenklasse. Engeland bracht Oscar Wilde, Amerika presenteerde Jack Kerouac.
The Beatles legden het eerste knetterende contact tussen beide polen, maar Mick Jagger en zijn Stones sloten deze definitief op elkaar aan - en het resultaat vonkte als nooit tevoren. ,,Voor Amerikanen, niet bepaald gevoelig voor ironie en poseursgedrag, werden Jaggers 'het-kan-mij-geen-reet schelen'-houding en zijn intimiderende gesnauw verplichte ingrediënten voor een rock-ster'', schrijft Peter Shapiro in The Rough Guide to Rock.
Alle Amerikaanse jongens die sindsdien als wellustige Germaanse oorlogsgoden door de ether vlogen, van Jim Morrison tot David Lee Roth en Steve Tyler van Aerosmith, zijn schatplichtig aan die heupwiegende hofnar met de rubberen lippen, Jagger.
En als geen ander vóór hen exploiteerden de Stones daarna hun eigen imago als archetypische rockers. Ze leverden zich als een van de eersten in de jaren tachtig over aan sponsors uit het bedrijfsleven, surften mee op trends en modes en buitten hun legende uit met megalomane wereldtournees. Zelfs op het toppunt van zijn roem kon een ster als Bruce Springsteen (door criticus Jon Landua ooit verwelkomd als 'de toekomst van rock-'n-roll') hun rol niet overnemen - te Amerikaans. Laat staan een cerebrale muzikant als Elvis Costello - te Engels èn te intellectueel.
En The Beatles, dit Engelse ensemble kwam er natuurlijk al helemaal niet meer aan te pas. Nadat het zo vroeg was uiteengevallen, wisten de kopstukken Lennon en McCartney ervan de boog tussen continent en Nieuwe Wereld niet gespannen te houden; Lennon dook onder in revolutionair en later therapeutisch Amerika, McCartney verdween in de stratosfeer van de internationale easy listening.
[..]
Sjoer de Jong
maar even on-topic. ik wil helemaal geen keuze maken tussen de stones en de beatles. ze hebben allebei hun goeie momenten en allebei ook absoluut hun mindere. en ik heb van beide groepen platen in de kast staan. (ik draai wel vaker platen van the stones moet ik zeggen, maar dat terzijde)
Beatles hebben geniale composities, de Stones hebben die ook... ik neig de laatste tijd meer naar de Stones... ik vind trouwens het solo werk van McCartney best wel lekkere nummers bevatten en dat van Mick Jagger trouwens ook!
quote:zo klote is dat stuk toch niet, hij heeft gelijk, en schrijft het goed op. ik zie het ook zo.
Op zaterdag 19 april 2003 11:56 schreef Stanley_Climbfall het volgende:
wat een klote stuk is dat zeg! ik vraag me af in welke stratosfeer meneer Sjoerd de Jong zelf is ondergedoken. Wat een prietpraat, ongelooflijk.Beatles hebben geniale composities, de Stones hebben die ook... ik neig de laatste tijd meer naar de Stones... ik vind trouwens het solo werk van McCartney best wel lekkere nummers bevatten en dat van Mick Jagger trouwens ook!
quote:???? ripoff van wat dan???? je gaat toch geen let it be zeggen hoop ik.
Op dinsdag 20 augustus 2002 19:22 schreef tong80 het volgende:[..]
Let it Bleed was ook zo'n lekkere rip-off.
Op maandag 5 april 2004 21:27 schreef Lorax het volgende:
Ik had die kop van SC wel willen zien toen MUUS 'm in z'n bek scheet
. Mijn allergrootste liefde. 
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
|
|
