LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Toffe methode, die schijnt enorm goed te werken maar de meeste leraren zijn bang om die in te voeren. Ze denken niet voldoende Latijn en Grieks te spreken.quote:Op zondag 5 april 2015 19:40 schreef _Dido_ het volgende:
Mijn testimonial over Classica Nova: http://runrenskerun.blogs(...)n-in-het-latijn.html
Ik ga dit trouwens eens aan een van mijn proffen laten zien, die zal dat zeker interessant vinden.
leuk topic! Ik heb nog examen gedaan in Latijn. Bizar hoe weinig ik mij er nog van herinner (is wel zo'n 15 jaar geleden). Heb hier nog wel boeken liggen. Vond het vroeger niet heel boeiend maar nu ik dit weer zie vind ik het eigenlijk best leuk. Ik vond de teksten van Seneca en gedichten Ovidius wel interessant.
"Happiness is not getting more, but wanting less"
Addisco (http://www.addisco.nl/) geeft bij- en nascholing voor docentenquote:Op woensdag 8 april 2015 10:10 schreef Ser_Ciappelletto het volgende:
[..]
Toffe methode, die schijnt enorm goed te werken maar de meeste leraren zijn bang om die in te voeren. Ze denken niet voldoende Latijn en Grieks te spreken.
Ik ga dit trouwens eens aan een van mijn proffen laten zien, die zal dat zeker interessant vinden.
To see a world in a grain of sand
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour.
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour.
Ik heb een vraag. Een bekend kerklied gaat als volgt:
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem.
Moet dat niet "Agne Dei" zijn?
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem.
Moet dat niet "Agne Dei" zijn?
Waarom? Nominativus agnus en genitivus van Deus. Lam van God. Lijkt mij te kloppen toch?quote:Op donderdag 8 oktober 2015 21:41 schreef thabit het volgende:
Ik heb een vraag. Een bekend kerklied gaat als volgt:
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem.
Moet dat niet "Agne Dei" zijn?
"Happiness is not getting more, but wanting less"
Dertig jaar geleden. De eerste klas van onze school die Latijn deed. We waren nog met zes. Vergilius, de Aeneis.quote:
leuk topic! Ik heb nog examen gedaan in Latijn. Bizar hoe weinig ik mij er nog van herinner (is wel zo'n 15 jaar geleden). Heb hier nog wel boeken liggen. Vond het vroeger niet heel boeiend maar nu ik dit weer zie vind ik het eigenlijk best leuk. Ik vond de teksten van Seneca en gedichten Ovidius wel interessant.
"Quidquid id est, timeo Danaos et dona ferentes!"
De pessimist ziet het duister in de tunnel
De optimist ziet het licht aan het eind van de tunnel
De realist ziet de trein komen
De machinist ziet drie idioten in het spoor staan....
De optimist ziet het licht aan het eind van de tunnel
De realist ziet de trein komen
De machinist ziet drie idioten in het spoor staan....
Volgens mij wel, want Agnus Dei wordt aangesproken, wat betekent dat er een vocativus moet worden gebruikt.quote:
Ik heb een vraag. Een bekend kerklied gaat als volgt:
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem.
Moet dat niet "Agne Dei" zijn?
Ik denk dus van niet. Dat die niet wordt aangesproken bedoel ik dus.quote:
[..]
Volgens mij wel, want Agnus Dei wordt aangesproken, wat betekent dat er een vocativus moet worden gebruikt.
"Happiness is not getting more, but wanting less"
Ja dat klinkt wel tegenstrijdig. Ik ging er gezien de naamval vanuit dat het geen directe aanspraak was.quote:
De werkwoorden zijn imperatieven. Dus.
Ik weet niet via welke declinatie agnus vervoegd wordt. Als het via de vierde declinatie is, is de uitgang van de vocativus -us. Misschien dat dat het is.
"Happiness is not getting more, but wanting less"
In mijn woordenboek staat:quote:Op vrijdag 9 oktober 2015 00:05 schreef ssebass het volgende:
[..]
Ja dat klinkt wel tegenstrijdig. Ik ging er gezien de naamval vanuit dat het geen directe aanspraak was.
Ik weet niet via welke declinatie agnus vervoegd wordt. Als het via de vierde declinatie is, is de uitgang van de vocativus -us. Misschien dat dat het is.
m.a.w. 2e declinatie.quote:agnus, i
Interessante vraag, die niet eenvoudig is te beantwoorden. De vocativus was in het Indo-Europees oorspronkelijk geen 'echte' naamval maar is kennelijk ontstaan doordat een partikel *-e werd toegevoegd aan de wortel van een nomen. In een later stadium, in ieder geval na de rekking van *e tot *ē in een positie voor een finale sonant R (uitgezonderd *m), is bij nominale stammen die eindigden op een consonant deze consonant ook analogisch toegevoegd aan de vocativus, zodat bij nomina waarbij de stam eindigde op een sonant dus een systeem kon ontstaan met een nom. sg. op *-ēR-∅ versus een voc. sg. op *-eR, en deze situatie is nog bewaard in het klassieke Grieks, waar we bijvoorbeeld nom. sg. πατήρ versus voc. sg. πάτερ vinden (deze verklaring bij Beekes, Comparative Indo-European Linguistics: An Introduction, Amsterdam/Philadelphia ²2011, p. 186).quote:
Ik heb een vraag. Een bekend kerklied gaat als volgt:
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis.
Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, dona nobis pacem.
Moet dat niet "Agne Dei" zijn?
In het Latijn is in een prehistorisch stadium een lange vocaal in een positie vóór een finale r of l weer verkort, maar pas nadat deze lange vocaal in bijvoorbeeld nomina op *-ōr analogisch was uitgebreid naar de casus obliqui, hetgeen verklaart waarom e.g. nomina op -tŏr een genitief op -tōris hebben en tevens waarom de nominativus en de vocativus van het woord voor 'vader' zijn samengevallen in pater.
De omstandigheid dat de vocativus oorspronkelijk geen deel uitmaakte van de nominale flexie verklaart onder meer waarom het meervoud geen aparte vocativus heeft en waarom naar analogie van het meervoud ook in het enkelvoud de nominativus vaak de vocativus vervangt. In het historische Latijn hebben alleen de mannelijke en vrouwelijke substantiva die de oorspronkelijke Indo-Europese thematische flexie voortzetten, oftewel de nomina op -us van de tweede declinatie, een aparte vocativus op -e. Zelfs nomina van het type ager, gen. sg. agrī die eveneens tot de tweede declinatie behoren hebben in het algemeen geen aparte vocativus (maar: puer heeft een vocativus puere). Verder hebben deus en populus geen aparte vocativus.
Ook in het oudste literaire Latijn vinden we al voorbeelden van het gebruik van de nominativus als vocativus bij substantiva op -us van de tweede declinatie anders dan deus en populus, zo bijvoorbeeld bij Plautus (As. 664, Mo. 311, Cas. 138) en ook later, bijvoorbeeld bij Vergilius Aen. 11, 465-6: equitem, Messapus ... || et cum fratre Coras, latis diffundite campis, waarbij je je kunt afvragen of het feit dat de eigennaam Coras geen aparte vorm heeft voor de vocativus hier een rol kan hebben gespeeld.
Adjectiva verbonden met een vocativus hadden oorspronkelijk in het Indo-Europees geen aparte van de nominativus verschillende vorm, zoals in het Grieks nog is te zien in het epos, e.g. Δ 489 φίλος ὦ Μενέλαε, maar in het Latijn hebben adjectiva op -us over het algemeen wel een aparte vocativus op -e, e.g. Cicero Arch. 24: o fortunate ... adulescens! Bij een appositief (als bijstelling) gebruikt adjectief vinden we echter ook enkele malen de nominativus gebruikt als vocativus, zo bijv. Vergilius Aen. 1,664: nate, meae uires, mea magna potentia solus.
Nu resteert nog de vraag hoe we gevallen als Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis hebben te beoordelen. De literatuur die ik heb geraadpleegd geeft daarover geen uitsluitsel, en ook zijn mij geen exacte parallellen uit het klassieke Latijn bekend. Maar je kunt wel zeggen dat het relativum qui hier het subject is van tollis en aangezien dit verbum geen imperatief is moeten we qui opvatten als een nominativus. En aangezien qui verwijst naar Agnus Dei zou je het gebruik van de nominativus in plaats van de vocativus hier kunnen begrijpen als casusattractie van het antecedent.
Casusattractie van het antecedent in een positie vóór een relativum komt met name in de spreektaal wel vaker voor, en dan meestal bij een relativum in de nominativus of in de accusativus. Zo vinden we bijvoorbeeld bij Plautus As. 621: patronus qui uobis fuit futurus, perdidistis waarbij patronus het object is bij perdidistis en we dus eigenlijk een accusativus patronum zouden moeten hebben. Evenzo hebben we bij Petronius 134,8: hunc adulescentem quem uides, malo astro natus est waarbij hunc adulescentem het subject is bij natus est en we dus eigenlijk een nominativus hic adulescens zouden moeten hebben. Het enige geattesteerde (en tevens beroemde en veel besproken) strict literaire voorbeeld uit het klassieke Latijn is Vergilius Aen. 1, 573: urbem quam statuo, uestra est (woorden van Dido).
De vocativus Agne Dei is in (vroeg) middeleeuws Latijn wel geattesteerd, want bij Alcuinus hebben we in een avondgebedje Agne dei, mundi qui crimina cuncta tulisti, conserua requiem mitis ab hoste meam, waaruit we kunnen concluderen dat casusattractie van een vocativus die door een relatieve bijzin wordt gescheiden van een imperatief niet hoeft op te treden als het relativum niet onmiddellijk volgt op de vocativus. En omdat in alle geattesteerde gevallen waarin we wel casusattractie van een antecedent door een relativum hebben dit relativum onmiddellijk volgt op het antecedent, kunnen we tevens de conclusie trekken dat dit laatste kennelijk een noodzakelijke voorwaarde is voor het kunnen optreden van een casusattractie van een antecedent door een daarop volgend relativum.
Ik zou niet zo moeilijk denken. Het lijkt mij gewoon een versteende uitdrukking, in parallel met het Bijbelvers (Johannes 1:29 (Vulgaat): "altera die videt Iohannes Iesum venientem ad se et ait ecce agnus Dei qui tollit peccatum mundi.")quote:
[..]
Interessante vraag, die niet eenvoudig is te beantwoorden. De vocativus was in het Indo-Europees oorspronkelijk geen 'echte' naamval maar is kennelijk ontstaan doordat een partikel *-e werd toegevoegd aan de wortel van een nomen. In een later stadium, in ieder geval na de rekking van *e tot *ē in een positie voor een finale sonant R (uitgezonderd *m), is bij nominale stammen die eindigden op een consonant deze consonant ook analogisch toegevoegd aan de vocativus, zodat bij nomina waarbij de stam eindigde op een sonant dus een systeem kon ontstaan met een nom. sg. op *-ēR-∅ versus een voc. sg. op *-eR, en deze situatie is nog bewaard in het klassieke Grieks, waar we bijvoorbeeld nom. sg. πατήρ versus voc. sg. πάτερ vinden (deze verklaring bij Beekes, Comparative Indo-European Linguistics: An Introduction, Amsterdam/Philadelphia ²2011, p. 186).
In het Latijn is in een prehistorisch stadium een lange vocaal in een positie vóór een finale r of l weer verkort, maar pas nadat deze lange vocaal in bijvoorbeeld nomina op *-ōr analogisch was uitgebreid naar de casus obliqui, hetgeen verklaart waarom e.g. nomina op -tŏr een genitief op -tōris hebben en tevens waarom de nominativus en de vocativus van het woord voor 'vader' zijn samengevallen in pater.
De omstandigheid dat de vocativus oorspronkelijk geen deel uitmaakte van de nominale flexie verklaart onder meer waarom het meervoud geen aparte vocativus heeft en waarom naar analogie van het meervoud ook in het enkelvoud de nominativus vaak de vocativus vervangt. In het historische Latijn hebben alleen de mannelijke en vrouwelijke substantiva die de oorspronkelijke Indo-Europese thematische flexie voortzetten, oftewel de nomina op -us van de tweede declinatie, een aparte vocativus op -e. Zelfs nomina van het type ager, gen. sg. agrī die eveneens tot de tweede declinatie behoren hebben in het algemeen geen aparte vocativus (maar: puer heeft een vocativus puere). Verder hebben deus en populus geen aparte vocativus.
Ook in het oudste literaire Latijn vinden we al voorbeelden van het gebruik van de nominativus als vocativus bij substantiva op -us van de tweede declinatie anders dan deus en populus, zo bijvoorbeeld bij Plautus (As. 664, Mo. 311, Cas. 138) en ook later, bijvoorbeeld bij Vergilius Aen. 11, 465-6: equitem, Messapus ... || et cum fratre Coras, latis diffundite campis, waarbij je je kunt afvragen of het feit dat de eigennaam Coras geen aparte vorm heeft voor de vocativus hier een rol kan hebben gespeeld.
Adjectiva verbonden met een vocativus hadden oorspronkelijk in het Indo-Europees geen aparte van de nominativus verschillende vorm, zoals in het Grieks nog is te zien in het epos, e.g. Δ 489 φίλος ὦ Μενέλαε, maar in het Latijn hebben adjectiva op -us over het algemeen wel een aparte vocativus op -e, e.g. Cicero Arch. 24: o fortunate ... adulescens! Bij een appositief (als bijstelling) gebruikt adjectief vinden we echter ook enkele malen de nominativus gebruikt als vocativus, zo bijv. Vergilius Aen. 1,664: nate, meae uires, mea magna potentia solus.
Nu resteert nog de vraag hoe we gevallen als Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis hebben te beoordelen. De literatuur die ik heb geraadpleegd geeft daarover geen uitsluitsel, en ook zijn mij geen exacte parallellen uit het klassieke Latijn bekend. Maar je kunt wel zeggen dat het relativum qui hier het subject is van tollis en aangezien dit verbum geen imperatief is moeten we qui opvatten als een nominativus. En aangezien qui verwijst naar Agnus Dei zou je het gebruik van de nominativus in plaats van de vocativus hier kunnen begrijpen als casusattractie van het antecedent.
Casusattractie van het antecedent in een positie vóór een relativum komt met name in de spreektaal wel vaker voor, en dan meestal bij een relativum in de nominativus of in de accusativus. Zo vinden we bijvoorbeeld bij Plautus As. 621: patronus qui uobis fuit futurus, perdidistis waarbij patronus het object is bij perdidistis en we dus eigenlijk een accusativus patronum zouden moeten hebben. Evenzo hebben we bij Petronius 134,8: hunc adulescentem quem uides, malo astro natus est waarbij hunc adulescentem het subject is bij natus est en we dus eigenlijk een nominativus hic adulescens zouden moeten hebben. Het enige geattesteerde (en tevens beroemde en veel besproken) strict literaire voorbeeld uit het klassieke Latijn is Vergilius Aen. 1, 573: urbem quam statuo, uestra est (woorden van Dido).
De vocativus Agne Dei is in (vroeg) middeleeuws Latijn wel geattesteerd, want bij Alcuinus hebben we in een avondgebedje Agne dei, mundi qui crimina cuncta tulisti, conserua requiem mitis ab hoste meam, waaruit we kunnen concluderen dat casusattractie van een vocativus die door een relatieve bijzin wordt gescheiden van een imperatief niet hoeft op te treden als het relativum niet onmiddellijk volgt op de vocativus. En omdat in alle geattesteerde gevallen waarin we wel casusattractie van een antecedent door een relativum hebben dit relativum onmiddellijk volgt op het antecedent, kunnen we tevens de conclusie trekken dat dit laatste kennelijk een noodzakelijke voorwaarde is voor het kunnen optreden van een casusattractie van een antecedent door een daarop volgend relativum.
Daarnaast kun je bij een imperatief ook kiezen voor een bijstelling in de nominatief (cf. Liv. 1:24; "audi tu, populus Albanus.").
Dat zou je kunnen denken, ware het niet dat Alcuinus dan weer wel correct de vocativus gebruikt in een zinswending die evident door dezelfde passage van de vulgaat is geïnspireerd.quote:
[..]
Ik zou niet zo moeilijk denken. Het lijkt mij gewoon een versteende uitdrukking, in parallel met het Bijbelvers (Johannes 1:29 (Vulgaat): "altera die videt Iohannes Iesum venientem ad se et ait ecce agnus Dei qui tollit peccatum mundi.")
Dat is waar, zowel een substantief als een adjectief gebruikt als bijstelling bij een vocativus kunnen in de nominativus staan. Maar je hebt in deze passage drie parallelle zinsneden steeds met dezelfde imperativus: Audi, inquit, Iuppiter; audi, pater patrate populi Albani; audi tu, populus Albanus. Aangezien Iuppiter en pater geen aparte vocativus hebben zou je kunnen denken dat dit (mede) de keuze voor de nominativus populus Albanus heeft beïnvloed, en in dat geval is Vergilius, Aen. 2, 464-5 Messapus ... Coras vergelijkbaar. Maar, zoals gezegd, is er in het geheel geen vocativus van populus op -e geattesteerd. Vergelijk voor dit laatste overigens Grieks λαός dat evenmin een aparte vorm heeft voor de vocativus.quote:Daarnaast kun je bij een imperatief ook kiezen voor een bijstelling in de nominatief (cf. Liv. 1:24; "audi tu, populus Albanus.").
Je kunt ook stellen dat Alcuinus' vorm hypercorrect is.quote:
[..]
Dat zou je kunnen denken, ware het niet dat Alcuinus dan weer wel correct de vocativus gebruikt in een zinswending die evident door dezelfde passage van de vulgaat is geïnspireerd.
Dat vind ik een matig argument. Waarom zou Livius plots zijn grammatica vergeten? Voor de tricolon maakt het niets uit, want de andere twee leden kunnen zowel nominatief als vocatief zijn. Een vocatief zou net zo goed kunnen passen.quote:[..]
Dat is waar, zowel een substantief als een adjectief gebruikt als bijstelling bij een vocativus kunnen in de nominativus staan. Maar je hebt in deze passage drie parallelle zinsneden steeds met dezelfde imperativus: Audi, inquit, Iuppiter; audi, pater patrate populi Albani; audi tu, populus Albanus. Aangezien Iuppiter en pater geen aparte vocativus hebben zou je kunnen denken dat dit (mede) de keuze voor de nominativus populus Albanus heeft beïnvloed, en in dat geval is Vergilius, Aen. 2, 464-5 Messapus ... Coras vergelijkbaar.
Vroeger had Perseus zo'n tool waarmee je dat makkelijk kon opzoeken, maar helaas hebben ze die generfd.quote:Maar, zoals gezegd, is er in het geheel geen vocativus van populus op -e geattesteerd.
Deze bewering kan ik dus niet even verifiëren.Dat zijn twee volledig verschillende talen. Je kunt hoogstens zeggen dat woorden voor 'volk' eerder hun vocatief verliezen, maar dat kun je voor benamingen voor de christelijke God ook (vocatief is voor Lat. Deus, Laat-Grieks θεός).quote:Vergelijk voor dit laatste overigens Grieks λαός dat evenmin een aparte vorm heeft voor de vocativus.
Ik wilde zeggen: geef je ons geen huiswerk? Want met huiswerk leer ik beter.
Maar het blijkt een oude topic te zijn... Toch zal ik proberen er iets van op te steken. Heb een talenknobbel dus het zal wel een makkie worden...
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 09-10-2015 14:55:54 ]
Maar het blijkt een oude topic te zijn... Toch zal ik proberen er iets van op te steken. Heb een talenknobbel dus het zal wel een makkie worden...
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 09-10-2015 14:55:54 ]
Oh, dit vind ik leuk. 
spreek dat namelijk niet, en zou dat wel een beetje willen. *gaat met interesse dit topic volgen*
spreek dat namelijk niet, en zou dat wel een beetje willen. *gaat met interesse dit topic volgen*
"A leader must be a terror to the few who are evil in order to protect the lives and well-being of the many who are good"
Ik studeer sinds een jaar Latijn in Leiden via http://www.classicanova.nl/. We werken met het boek Lingua Latina Per Se Illustrata: Familia Romana en we zijn inmiddels op 1/3 van het boek (hoofdstuk 12). Tijdens de les wordt zo veel mogelijk Latijn gesproken en dat werkt echt ontzettend goed.
We zijn nu met een groepje van 3 en als er eentje afvalt, is het afgelopen na de huidige lessenserie, dus stiekem hoop ik dat we mensen kunnen vinden die zich bij ons willen aansluiten. Dus als iemand hier interesse heeft...
Iets verder naar boven staat trouwens een review van mij van de eerste lessenserie
We zijn nu met een groepje van 3 en als er eentje afvalt, is het afgelopen na de huidige lessenserie, dus stiekem hoop ik dat we mensen kunnen vinden die zich bij ons willen aansluiten. Dus als iemand hier interesse heeft...
Iets verder naar boven staat trouwens een review van mij van de eerste lessenserie
To see a world in a grain of sand
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour.
And a heaven in a wild flower,
Hold infinity in the palm of your hand
And eternity in an hour.
Nee, omdat ik, zoals beargumenteerd, denk dat een nominativus daar ongrammaticaal zou zijn omdat casusattractie door een relativum kennelijk alleen op kan treden als het antecedent direct vooraf gaat aan het relativum, en dat is hier niet het geval.quote:
Je kunt ook stellen dat Alcuinus' vorm hypercorrect is.
Livius vergeet uiteraard niet zijn grammatica, ook hier niet. De passage is een weergave van een oude formule (: inquit) en gold vroeger als het schoolvoorbeeld voor een archaïsch gebruik van een nominativus met de functie van een vocativus. Maar nu wordt populus Albanus verklaard als een appositionele nominatief, zie Leumann-Hofmann-Szantyr, Lateinische Grammatik, Bd. 2, München 1965, p. 74.quote:Dat vind ik een matig argument. Waarom zou Livius plots zijn grammatica vergeten? Voor de tricolon maakt het niets uit, want de andere twee leden kunnen zowel nominatief als vocatief zijn. Een vocatief zou net zo goed kunnen passen.
Hier moet ik mezelf even corrigeren. Ik had me gebaseerd op Ernout & Thomas, Syntaxe Latine, Paris ²1953, p. 14 waar wordt gesteld dat populus geen aparte vocatief heeft. Maar een zoekactie in de online database van het Packard Humanities Institute levert vier treffers op voor de vocativus popule, waarvan twee bij Quintilianus (Decl. Maior. 11.11.10 en Decl. Minor. 302.5.4) en verder nog bij Cicero, Ep. Oct. 6.2. Ovidius, Her. 5.27 telt niet mee, want dat is de vocatief van pōpŭlus 'populier', niet van pŏpŭlus 'volk'.quote:Vroeger had Perseus zo'n tool waarmee je dat makkelijk kon opzoeken, maar helaas hebben ze die generfd.
De vergelijking met Grieks λαός wordt gemaakt door Ernout & Thomas l.c. Overigens vinden we bij christelijke auteurs een vocatief θεέ. Deze vorm is frequent in het Nieuwe Testament maar komt ook al voor in de Septuaginta.quote:Dat zijn twee volledig verschillende talen. Je kunt hoogstens zeggen dat woorden voor 'volk' eerder hun vocatief verliezen, maar dat kun je voor benamingen voor de christelijke God ook (vocatief is voor Lat. Deus, Laat-Grieks θεός).
[ Bericht 2% gewijzigd door Riparius op 11-10-2015 07:28:53 ]
Beste forumleden,
Samen met iemand anders ben ik bezig een aantal regels Latijnse tekst redekundig te verklaren. Helaas lopen we tegen een aantal dingen aan, waar we zelf niet helemaal uitkomen. We hebben geprobeerd de tekst zo volledig mogelijk te verklaren, maar aangezien we onze leraar over twee weken pas weer zien vroegen wij ons af of jullie ons kunnen helpen. Hieronder volgt wat wij tot nu toe hebben gedaan:
Er zijn een aantal dingen waar we aan twijfelen:
• Klopt regel 129, kan je zeggen dat exitiis een meew vw. is bij de rest van de bepaling?
• Kan 'quare agite' gezien worden als een hoofdzin?
• Klopt het dat 'cum primo lumine solis' gewoon bij de hoofdzin hoort?
Alvast bedankt aan iedereen die bereid is ons te helpen!
Samen met iemand anders ben ik bezig een aantal regels Latijnse tekst redekundig te verklaren. Helaas lopen we tegen een aantal dingen aan, waar we zelf niet helemaal uitkomen. We hebben geprobeerd de tekst zo volledig mogelijk te verklaren, maar aangezien we onze leraar over twee weken pas weer zien vroegen wij ons af of jullie ons kunnen helpen. Hieronder volgt wat wij tot nu toe hebben gedaan:
Er zijn een aantal dingen waar we aan twijfelen:
• Klopt regel 129, kan je zeggen dat exitiis een meew vw. is bij de rest van de bepaling?
• Kan 'quare agite' gezien worden als een hoofdzin?
• Klopt het dat 'cum primo lumine solis' gewoon bij de hoofdzin hoort?
Alvast bedankt aan iedereen die bereid is ons te helpen!
Q.e.d. : http://www.legonium.com/quote:Op donderdag 4 oktober 2012 20:56 schreef trabant het volgende:
.... Latijn is net Lego, maar je moet wel een beetje weten wat voor blokjes er zoal zijn.
Farts are jazz to assholes
|
|
