Sinds 1,5 jaar heb ik last van pleinvrees. Ik heb een bloedhekel aan bruggen, hoge gebouwen en open velden. Voor de rest ben ik nergens bang voor. Heb een heel sociaal leven, kom in feite overal, heb leuke vrienden en functioneer prima. De eerste keer dat ik een paniekaanval kreeg was bij een restaurant vlak bij schiphol. We zaten aan
een raam en keken naar vliegtuigen. Opeen werd ik draaierig en zeer angstig. Ik wilde perse weg. Sindsdien voel ik me vaak gejaagd, schrik heel snel van iets en ik word er lichtelijk depressief van.
Ik heb een vrij sterke wil en heb het behoorlijk terug weten te dringen. Ik durf al een aantal dingen die ik voorheen absoluut niet deed maar helemaal weg
is het niet. Ik ging gisteren fietsen en kwam op een hele lange dijk uit met alleen maar akkers er om heen en toen sloeg de paniek weer door. Ik heb het gevoel dat er ieder moment iets gebeuren kan en ik niet weg kan. Kortom, irrealistische gedachtes. Ben snel terug gefietst en later weer terug gekomen. Heb een kwartier op de dijk gestaan (met flink wat zweet 
)en toen ging het wel weer. Ik heb er zelfs nog een flink stuk redelijk relaxed over heen gefietst.
Pfff dat was dat
Sterkte ermee!
quote:Ik wilde het idd ff kwijt. Al zijn er een gering aantal mensen in mijn omgeving bij wie ik mijn ei wel kwijt kan. Ik wil iig geen professionele hulp tenzij het echt niet meer gaat. Ik boek iedere keer een klein beetje vooruitgang. Het gaat niet snel maar achteruit ga ik niet. Hoe het gekomen is weet ik niet en ga er niet over zitten kniezen. Ik heb wel een rottige tijd op mijn werk meegemaakt. Dit heeft er zeker aan bijgedragen.
Op maandag 19 augustus 2002 12:17 schreef -En4Cer- het volgende:
Je vraagt niet echt om hulp, ik heb meer het gevoel dat je het gewoon ff kwijt wilde. Maar ik heb nog wel een tip voor je. Als je ergens echt niet over/langs durft, ga dan gewoon met iemand die je vertrouwd en ga dan samen met diegene.. je moet die angsten overwinnen!
Sterkte ermee!
Zijn er hier meer mensen die hier ervaring meer hebben/gehad ?
Ken ook iemand met ongeveer hetzelfde maar die vermijdt gewoon alle situaties waar hij aanvallen kan krijgen pertinent.
Ga ook eens bungee jumpen, parachute springen of parasailen ofzo.
Dan stellen die pleintjes en die dijken ook weinig meer voor
Ik heb het veel beter onder controle sinds ik weet wat het is; daarvoor dacht ik wel eens dat ik gek aan het worden was.
Ik heb er op het moment weinig last van. In tijden van stress komt het weer een beetje opzetten maar ik heb zo langzaamaan wat trucjes geleerd om dan rustig te blijven en niet helemaal in paniek te raken.
Afgelopen weekend was ik op een dansfeest waar het extreem druk en warm was maar ik heb er geen moment bij stil gestaan; vanmorgen bedacht ik me pas dat er periodes zijn geweest dat ik dacht dat nooit meer te kunnen.
quote:En dat is wel begrijpelijk, maar helemaal niet goed. Die persoon z'n leefwereld wordt zo langzaamaan steeds kleiner.
Op maandag 19 augustus 2002 12:43 schreef Phat Lip het volgende:
ik vind het anders toch wel redelijk cool dat je ook gewoon teruggaat naar die dijk bijvoorbeeld!
Ken ook iemand met ongeveer hetzelfde maar die vermijdt gewoon alle situaties waar hij aanvallen kan krijgen pertinent.
Hoe moeilijk ook; het enige dat er opzit is de confrontatie met de angst aangaan en ervaren dat er niks engs gebeurt.
Het is juist de angst voor de angst is die maakt dat je je zo rot voelt.
quote:Ik heb heel erg veel over dit onderwerp gelezen en weet ook dat vermijden de angst groter maakt. Ik heb zo vaak gedacht van "dit gaat helemaal fout" en ik voel me dan verschrikkelijk maar even later sta ik er nog wel. Het gevoel van overwinning is enorm
Op maandag 19 augustus 2002 12:54 schreef Noayla_ het volgende:[..]
En dat is wel begrijpelijk, maar helemaal niet goed. Die persoon z'n leefwereld wordt zo langzaamaan steeds kleiner.
Hoe moeilijk ook; het enige dat er opzit is de confrontatie met de angst aangaan en ervaren dat er niks engs gebeurt.
Het is juist de angst voor de angst is die maakt dat je je zo rot voelt.
. Maar soms lukt het ook niet maar dan probeer ik het een andere keer.quote:Ik ken dat gevoel van "yes, I did it!" heel goed.
Op maandag 19 augustus 2002 13:23 schreef DjMuggs het volgende:[..]
Ik heb heel erg veel over dit onderwerp gelezen en weet ook dat vermijden de angst groter maakt. Ik heb zo vaak gedacht van "dit gaat helemaal fout" en ik voel me dan verschrikkelijk maar even later sta ik er nog wel. Het gevoel van overwinning is enorm
Forceren is inderdaad niet goed; als de paniek al te erg heeft toegeslagen kun je beter eerst zorgen dat je wat rustiger wordt (meestal gaat dat het beste thuis, waar alles vertrouwd is) en daarna nog eens teruggaan naar de plek waar je je zo rot voelde.
Ook praten met de huisarts lijkt me wel verstandig (ik weet niet of je dat al gedaan hebt?) want die zal dit vast vaker tegenkomen en kan je misschien nuttige tips geven.
Succes ermee in ieder geval!!
quote:Ik kan heel goed met die mensen praten. Maar meestal ben ik alleen op die plekken.
Op maandag 19 augustus 2002 13:34 schreef moredragons het volgende:
Kun je er ook goed over praten met mensen in je omgeving? Ik bedoel misschien kunnen zij je ook helpen met het overwinnen van je angsten? Dan kunnen ze je meenemen naar iets wat je eng vindt maar als er wat gebeurt dan zijn zij altijd nog bij je.Ook praten met de huisarts lijkt me wel verstandig (ik weet niet of je dat al gedaan hebt?) want die zal dit vast vaker tegenkomen en kan je misschien nuttige tips geven.
Succes ermee in ieder geval!!
Misschien is een gesprek niet zo`n gek id als het heel moeilijk wordt.
quote:
Op maandag 19 augustus 2002 12:51 schreef Noayla_ het volgende:
Ik ken het verschijnsel, alleen heb ik het juist op plekken waar het erg druk is, dus veel mensen bij elkaar, veel prikkels, hitte en weinig bewegingsruimte.Ik heb het veel beter onder controle sinds ik weet wat het is; daarvoor dacht ik wel eens dat ik gek aan het worden was.
Ik heb er op het moment weinig last van. In tijden van stress komt het weer een beetje opzetten maar ik heb zo langzaamaan wat trucjes geleerd om dan rustig te blijven en niet helemaal in paniek te raken.
Heb je wat tips voor mij, ik zit nu al 1 maand thuis in de ziektewet door agorafobie.
Groetjes, Femke
Afgelopen weekend was ik op een dansfeest waar het extreem druk en warm was maar ik heb er geen moment bij stil gestaan; vanmorgen bedacht ik me pas dat er periodes zijn geweest dat ik dacht dat nooit meer te kunnen.
quote:die angst die je voelt is niet rationeel. en dat weet je ook zelf. Je weet dat er eik niets is om bang van te zijn..
Op dinsdag 20 augustus 2002 18:45 schreef Wilco122 het volgende:
wat voel je dan precies? angst? Wat voor angst? Waarvoor angst?
Alleen je lichaam geeft allerlei signalen van angst: snellere hartslag, meer adrenaline, sneller ademen, onrustig gevoel. Daardoor kun je je heel naar voelen, en wil je zo snel mogelijk weg van de plek waar je die angstgevoelens hebt
Voor de topicstarter: idd, beetje bij beetje opbouwen, niet forceren, maar als je je heel goed voelt (fit, uitgeslapen) dan confrontaties aangaan.
Dat heeft mij wel geholpen!!
Sterkte!
quote:Ik kan niet voor de topic opener spreken, maar in mijn geval betrof het een soort van existentiele angst; niet goed te duiden maar o zo eng. Angst om de controle over jezelf te verliezen en gek te worden.
Op dinsdag 20 augustus 2002 18:45 schreef Wilco122 het volgende:
wat voel je dan precies? angst? Wat voor angst? Waarvoor angst?
Ik had i.g.v. een paniekaanval last van overmatig trillen, zweten, duizelingen, tintelende handen en hoofdhuid, hartkloppingen en het gevoel flauw te gaan vallen.
Prikkels van buitenaf zoals geluiden en beweging kwamen ook vervormd binnen, alsof je onder een soort glazen stolp zat.
De enige plek waar ik me dan ook veilig voelde was thuis (en toen het op z'n ergst was zelfs daar niet echt meer).
In mijn geval had het te maken met zeer langdurige en extreme stress. De eerste keer dat het gebeurde was 's nachts in bed en ik dacht serieus dat ik een hartaanval kreeg..
Nu weet ik er veel meer vanaf en het is in zekere zin een geruststelling te weten dat ik het zelf veroorzaakte. Dit betekent n.l ook dat je zelf kunt zorgen dat het langzaamaan minder wordt. De angst voor een paniekaanval wekte ze juist op.
Al met al heb ik er zeker 7 jaar (wel met tussenpozen) last van gehad. Het gekke is dat nooit iemand het aan me heeft gemerkt; ik had altijd wel een smoes om een afspraak af te zeggen als het even niet ging.
Het zal altijd een gevoelige plek blijven en op momenten dat ik te weinig geslapen/gegeten of veel stress heb speelt het soms weer een beetje op. Ik raak er echter niet meer zo van in paniek en accepteer het maar als iets dat bij me hoort.
Hierdoor is het voor mij prima hanteerbaar (en het wordt nog steeds minder).
[..]
Ik kan niet voor de topic opener spreken, maar in mijn geval betrof het een soort van existentiele angst; niet goed te duiden maar o zo eng. Angst om de controle over jezelf te verliezen en gek te worden.
Ik had i.g.v. een paniekaanval last van overmatig trillen, zweten, duizelingen, tintelende handen en hoofdhuid, hartkloppingen en het gevoel flauw te gaan vallen.
Prikkels van buitenaf zoals geluiden en beweging kwamen ook vervormd binnen, alsof je onder een soort glazen stolp zat.
De enige plek waar ik me dan ook veilig voelde was thuis (en toen het op z'n ergst was zelfs daar niet echt meer).
In mijn geval had het te maken met zeer langdurige en extreme stress. De eerste keer dat het gebeurde was 's nachts in bed en ik dacht serieus dat ik een hartaanval kreeg..
Nu weet ik er veel meer vanaf en het is in zekere zin een geruststelling te weten dat ik het zelf veroorzaakte. Dit betekent n.l ook dat je zelf kunt zorgen dat het langzaamaan minder wordt. De angst voor een paniekaanval wekte ze juist op.
Al met al heb ik er zeker 7 jaar (wel met tussenpozen) last van gehad. Het gekke is dat nooit iemand het aan me heeft gemerkt; ik had altijd wel een smoes om een afspraak af te zeggen als het even niet ging.
Het zal altijd een gevoelige plek blijven en op momenten dat ik te weinig geslapen/gegeten of veel stress heb speelt het soms weer een beetje op. Ik raak er echter niet meer zo van in paniek en accepteer het maar als iets dat bij me hoort.
Hierdoor is het voor mij prima hanteerbaar (en het wordt nog steeds minder).
[/quo
Hoi,
Fijn dat er meer mensen zijn. Kreeg al bijna het idee dta alleen ik er last van had. Ik ben nieuw hier en ik loop een beetje te klooien, want ik heb een nieuw topic gemaakt (per ongeluk) en kreeg het advies om mijn berichtje hier te plaatsen (snappen jullie het nog).
Ik was vroeger echt een feestbeest, was nergens bang voor en was altijd vrolijk. Nu zit ik al een maand in de ziektewet, omdat ik mijn huis niet meer uitdurf, en geloof me dat is zeer frusterend. Ik ben ook net verhuisd en ken dus weinig mensen in de buurt, wat ook niet echt helpt. Mijn vrienden wonen allemaal in het westen, en ik bel regelmatig met ze, maar voel me vaak alleen. Ik ben niet wanhopig, maar ik had een goede baan waar ik 60 uur in de week werkte, en nu zit ik dus opeens thuis. En mijn psychotherapeut is met vakantie en ik zit echt uit te kijken naar de eerstvolgende afspraak, omdat ik er dan weer mee bezig kan. Heeft iemand in de tussentijd nog tips of ideeen? Ik geef altijd advies aan anderen omdat ik daar volgens hun goed in ben, maar als het om mezelf gaat, lukt dat dus niet.
Alvast bedankt iedereen
quote:Je kan je idd heel erg verrot voelen. Angstig zijn vreet oa vaal energie, zowel mentaal als fysiek. Ik ben zelf een heel sterk persoon (mentaal) maar de langdurige stress en vooral irritaties die ik binnen gehouden hebben er voor gezorgt dat het zo ver kwam.
Op dinsdag 20 augustus 2002 18:50 schreef Ole het volgende:[..]
die angst die je voelt is niet rationeel. en dat weet je ook zelf. Je weet dat er eik niets is om bang van te zijn..
Alleen je lichaam geeft allerlei signalen van angst: snellere hartslag, meer adrenaline, sneller ademen, onrustig gevoel. Daardoor kun je je heel naar voelen, en wil je zo snel mogelijk weg van de plek waar je die angstgevoelens hebtVoor de topicstarter: idd, beetje bij beetje opbouwen, niet forceren, maar als je je heel goed voelt (fit, uitgeslapen) dan confrontaties aangaan.
Dat heeft mij wel geholpen!!Sterkte!
Ole, ben je er nu van af ?
quote:Ik heb wel eens gelezen dat grote(re) veranderingen zoals verhuizen ook de nodige stress veroorzaken. Wilde je sowieso wel verhuizen ? Probeer iig zo weinig mogelijk te vermijden. Hier is nog een handige link met info en tips.
Hoi,Fijn dat er meer mensen zijn. Kreeg al bijna het idee dta alleen ik er last van had. Ik ben nieuw hier en ik loop een beetje te klooien, want ik heb een nieuw topic gemaakt (per ongeluk) en kreeg het advies om mijn berichtje hier te plaatsen (snappen jullie het nog).
Ik was vroeger echt een feestbeest, was nergens bang voor en was altijd vrolijk. Nu zit ik al een maand in de ziektewet, omdat ik mijn huis niet meer uitdurf, en geloof me dat is zeer frusterend. Ik ben ook net verhuisd en ken dus weinig mensen in de buurt, wat ook niet echt helpt. Mijn vrienden wonen allemaal in het westen, en ik bel regelmatig met ze, maar voel me vaak alleen. Ik ben niet wanhopig, maar ik had een goede baan waar ik 60 uur in de week werkte, en nu zit ik dus opeens thuis. En mijn psychotherapeut is met vakantie en ik zit echt uit te kijken naar de eerstvolgende afspraak, omdat ik er dan weer mee bezig kan. Heeft iemand in de tussentijd nog tips of ideeen? Ik geef altijd advies aan anderen omdat ik daar volgens hun goed in ben, maar als het om mezelf gaat, lukt dat dus niet.Alvast bedankt iedereen
quote:Alvast bedankt voor de tips. Het huis waar ik in woonde ging binnen een paar maanden van huur naar koop, en aangezien ik geen huis wilde kopen, moest ik verhuizen, vandaar.
Op woensdag 21 augustus 2002 09:53 schreef DjMuggs het volgende:[..]
Ik heb wel eens gelezen dat grote(re) veranderingen zoals verhuizen ook de nodige stress veroorzaken. Wilde je sowieso wel verhuizen ? Probeer iig zo weinig mogelijk te vermijden. Hier is nog een handige link met info en tips.
http://www.algy.com/anxiety/NEWS/
Groetjes, Femke
quote:Heb je al medicijnen voorgeschreven gekregen? De combinatie therapie + medicatie werkt meestal heel goed.
Op dinsdag 20 augustus 2002 19:10 schreef Femke13 het volgende:
Hoi,Fijn dat er meer mensen zijn. Kreeg al bijna het idee dta alleen ik er last van had. Ik ben nieuw hier en ik loop een beetje te klooien, want ik heb een nieuw topic gemaakt (per ongeluk) en kreeg het advies om mijn berichtje hier te plaatsen (snappen jullie het nog).
Ik was vroeger echt een feestbeest, was nergens bang voor en was altijd vrolijk. Nu zit ik al een maand in de ziektewet, omdat ik mijn huis niet meer uitdurf, en geloof me dat is zeer frusterend. Ik ben ook net verhuisd en ken dus weinig mensen in de buurt, wat ook niet echt helpt. Mijn vrienden wonen allemaal in het westen, en ik bel regelmatig met ze, maar voel me vaak alleen. Ik ben niet wanhopig, maar ik had een goede baan waar ik 60 uur in de week werkte, en nu zit ik dus opeens thuis. En mijn psychotherapeut is met vakantie en ik zit echt uit te kijken naar de eerstvolgende afspraak, omdat ik er dan weer mee bezig kan. Heeft iemand in de tussentijd nog tips of ideeen? Ik geef altijd advies aan anderen omdat ik daar volgens hun goed in ben, maar als het om mezelf gaat, lukt dat dus niet.
quote:Zijn er medicijnen voor dan? Welke? Maar dan heb ik nog een probleem, want ik heb ook een fobie voor medicijnen (ik kan er gelukkig nog wel om lachen). Maar wat doet dat met je dan?
Op woensdag 21 augustus 2002 10:26 schreef Halinalle het volgende:[..]
Heb je al medicijnen voorgeschreven gekregen? De combinatie therapie + medicatie werkt meestal heel goed.
Groetje, Femke
quote:Fobische angsten kunnen ook (deels) een biochemische oorzaak hebben. Je hebt dan een tekort aan een bepaalde stof in je hersenen. Er zijn medicijnen, die dat tekort opheffen en daardoor die angstgevoelens sterk laten verminderen of zelfs laten verdwijnen.
Op woensdag 21 augustus 2002 10:28 schreef Femke13 het volgende:[..]
Zijn er medicijnen voor dan? Welke? Maar dan heb ik nog een probleem, want ik heb ook een fobie voor medicijnen (ik kan er gelukkig nog wel om lachen). Maar wat doet dat met je dan?
Groetje, Femke
Een voorbeeld van zo'n medicijn is paroxetine (dat slik ik zelf).
quote:Hoe is daar achter gekomen ? Bloedtesten ?
Op woensdag 21 augustus 2002 10:32 schreef Halinalle het volgende:[..]
Fobische angsten kunnen ook (deels) een biochemische oorzaak hebben. Je hebt dan een tekort aan een bepaalde stof in je hersenen. Er zijn medicijnen, die dat tekort opheffen en daardoor die angstgevoelens sterk laten verminderen of zelfs laten verdwijnen.
Een voorbeeld van zo'n medicijn is paroxetine (dat slik ik zelf).
Of deze medicijnen voor jou werken, kom je pas achter door ze te proberen.
quote:Ik heb ook ergens opgevangen dat wanneer je aan medicijnen begint de klachten de eerst komende tijd flink toe kunnen nemen. Is dat waar ?
Op woensdag 21 augustus 2002 12:25 schreef Halinalle het volgende:
Bij dit soort klachten is het vaak gewoon uitproberen.
Of deze medicijnen voor jou werken, kom je pas achter door ze te proberen.
quote:Soms wel. Misschien komt dat deels, omdat het een tijd kan duren voordat ze gaan werken. Dan ga je steeds sterker twijfelen, of ze überhaupt gaan werken.
Op woensdag 21 augustus 2002 13:19 schreef DjMuggs het volgende:[..]
Ik heb ook ergens opgevangen dat wanneer je aan medicijnen begint de klachten de eerst komende tijd flink toe kunnen nemen. Is dat waar ?