Transgender (Superveel tekst.. sorry veel gedachtes)

Apart eigenlijk, om er zo over te schrijven. Dit is een erg lang stuk tekst geworden en hij is zelfs nog enorm ingekort.. sorry en ik hoop dat je het toch zou willen lezen, ik zou het erg waarderen.
Ik neem aan dat ik hier juist zit want ik zag meerdere berichten over transgender in dit forum x_x.

Wie weet gebruik ik de verkeerde term, maar het gaat mij niet om de term maar om mijzelf zijn, en mijzelf vinden, nou ja, andersom eigenlijk.

Misschien herkennen sommige zich hier in en zo ja, des te beter, dan hoor ik dat graag :p.

Ik ben altijd opgegroeid als degene die 'anders' is.
Werd op de basis school gepest ook voor mijn uiterlijk en was anders als andere jongens, en ging voornamelijk met meisje om. Met barbie’s spelen of samen met mijn zus met make up vond ik ook leuk om te doen.

Op de middelbare school werd ik depressief mede door de scheiding van mijn ouders, ik ging mij alternatief kleden en liet mijn haar groeien. Thuis (weet niet waar door dit is gekomen) verkleedde ik mij in de kleren van mijn zus of moeder, wat prettig voelde maar ik voelde mij er ook schuldig bij.

Ik voelde dat ik moest veranderen. Niet meer depressief.. niet zo zacht zijn, een man worden. Dit heeft ook geholpen overigens, ik ben stukken zelfverzekerder geworden.

Overdag ben ik hyper, heb ik lol en leef ik mijn leven. Kom ik thuis dan voel ik mij down, stressing en niet prettig. Dit heb ik al voor een lange tijd al jaren.

Iemand die ik niet eens zo goed ken kwam eens naar me toe en legde zijn hand op mijn schouder vragende wat er is, of ik verdrietig ben, of iets anders aan de hand is. Ik huil niet snel maar de tranen schoten opeens bijna in mijn ogen, en ik had er geen reden voor behalve dat ik realiseerde dat ik duidelijk been verkropte gevoelens heb waar het stress gevoel waarschijnlijk ook vandaan komt.

Een half jaar geleden zou ik een weekendje home alone zijn, en kocht ik een leuk t-shirt en make up welke ik dit weekend gebruikt heb. Ook had ik een pruik gekocht om dat ik het een leuk kapsel vond, welke ik als jongen niet zo snel zou kunnen hebben.

Apart, zo voelde ik me.. waar the f was ik mee bezig? Ik keek in de spiegel en ik voelde mij vreemd maar vreemd genoeg, ook erg op mijn gemak.
Hoe ik zit, sta, loop, bij alles denk ik na hoe ik het doe, hoe een jongen het hoort te doen. Eindelijk kon ik al deze gedachten even opzij zetten en gewoon doen wat je lichaam aan geeft, het stress gevoel was eindelijk eens weg.
Sinds dien doe ik het vaker als ik alleen thuis ben. Per keer voel ik mij er prettiger bij en nu .. zie ik mij liever als meisje als jongen. Ik draag dezelfde kleren dus dat is het niet, maar het is een mindset denk ik, even jezelf kunnen zijn. Ook zie ik graag foto’s welke ik van mijzelf maak om eindelijk eens een foto te zien met andere emoties dan enkel diep in gedachtes en een beetje verdrietig of zo.

Verwarring dus.. ik heb altijd geleeft naar de verwachtingen van andere. Kleren, houding, uiterlijk. Ik wil mijzelf kunnen zijn maar ik ben bang voor reacties van andere. Het los moeten laten van hoe ik nu leef, hoe gemaakt en nep misschien vaak is het wel een manier van leven geworden.
Ook ben ik 189 cm en heb ik een grote schoen maat en heb ik het gevoel er uit te zien met de grootte als nou ja.. vreemd? Om mijn gezicht maak ik mij niet druk.. mensen online die mij hebben gezien zeggen zelfs dat ik er als meisje beter uit zie aangezien ik duidelijk ook beter in mijn vel zit dan.

Ik loop me veels te druk te maken de laatste tijd en zou het erg waarderen als iemand tips of dergelijke kan geven of kan vertellen wat voor stappen ik zou moeten ondernemen.
Ik wil wel naar een psycholoog maar je moet een verwijzing van je huisarts hebben, maar ik heb geen flauw idee wie dat is aangezien ik in jaren al niet meer ben geweest .. moet ik het tegen familie vertellen? Of het nog langer even aankijken en zien wat er gebeurd?

Momenteel laat ik mijn haar groeien, ga ik binnenkort mijn wenkbrauwen waxen en ga ik langzaam de vrouwelijke kant op zeg maar, hoe eng dan ook, zo kom ik er langzaam in. Graag vertel ik mijn gedachtes tegen iemand die ik ken.. mijn vader, wie zo blij was met een zoon na twee dochters maar aan gaf toen ik jonger was dat hij mij zou accepteren als hoe ik ben, ook als ik homoseksueel ben of dergelijke. Hij voelt ook wel aan dat ik anders ben denk ik.
Of mijn zus, maar ja.. hoe vertel je zoiets?

Grotendeels van mijn stieffamilie daarintegen, de jongere hebben het er vaak al moeilijk mee als iemand zijn wenkbrauwen waxt. Hij is dan al homo. Iedereen ziet er lelijk uit en word door ze uitgelachen en aangezien ik stieffamilie ben zouden ze dat niet bij mij doen, maar ze zouden wel afstand nemen. Toen ik mij alternatief kleedde (niet eens erg alternatief, gewoon veel zwart) negeerde ze me zelfs op straat, dat soort dingen.

Dus ik heb niet het geval dat ik het mijzelf makkelijk maak..

Ik weet dat het een apart verhaal is maar voor mij is het al erg nieuw om hier mee naar buiten te komen, en er met andere over te praten.. dus mocht je het vreemd vinden, helemaal niks of dergelijke vraag ajb gewoon aan me en ik zal proberen mijn gedachtes uit te leggen.

Alvast bedankt voor het lezen van alles en ik hoop reacties te krijgen.

Dit moest dus bij psychologie staan.. sorry ik dacht ik het daar poste ._.

Documentaire gezien en afgekeken, dank je ^^. Sowieso bedankt voor alle reacties.
Mijn onzekerheden komen voornamelijk uit mijn leeftijd, de gewenning van het jongen zijn en voornamelijk mijn lengte ..

Het is zo dat ik nu soms kan verkleden maar eigenlijk hoe meer ik dit doe, hoe ongelukkiger ik mij voel in het dagelijkse leven, het word te duidelijk dat ik een rol speel in mijn leven en alleen met complete privacy mijzelf kan zijn. Mijn geslacht ook behouden zou ik niet willen.. zou juist blij zijn daar vanaf te zijn. Hoe dan ook nog niet volledig geaccepteerd ben ik waarschijnlijk bi en wat er ook naakt staat vind ik niet erg (of het moet onverzorgd zijn lol x_x) maar mijzelf naakt zien of zien wat ik daar heb.. bleh.. vind ik niks x_x.

Dank jullie voor de vriendelijke reacties.

Ik had het andere topic al gezien maar expres een eigen topic aangemaakt om even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ook ben ik niet vaak genoeg actief normaal gesproken om een al bestaand topic te volgen. Maar ik zal er wel even langs komen :p.

Heb net tegen mijn zus gezegd dat ik graag eens met haar wilde praten en misschien wat in een mail zou vertellen, maar ik denk dat ik het simpel houd en enkel aan geef mijn haar te laten groeien en graag wat meer richting mijn vrouwelijke kant wil gaan, zonder iets extreems. Ik heb haar jaren terug ook verteld een interesse te hebben met bdsm (de niet seksuele kant overigens) en ik hoop dat ze wel wat gewend is. Wel weet ik altijd wel bij haar terecht te kunnen, maar ik betwijfel dat ze het begrijpt.

Het hele bdsm was sowieso erg overrated voor me. Ik was duidelijk naar mijzelf op zoek maar het wees alleen naar mijn echte ik, kink is leuk maar het was duidelijk niet waar ik echt naar op zoek was.

Aan seksualiteit houd ik niet zoveel vast. Momenteel ben ik erg close met een meisje wie ik overigens nog niet heb ontmoet dus tja, hoe close is dat maar het is prettig nu, en zij weet van mijn interesses af. Ik kon mij nooit verliefd zien worden op een jongen. Ik heb niks tegen homoseksualiteit maar ik zag het mijzelf niet doen, het voelde dan verkeerd of zo? Wel een keer geprobeerd maar ach, dat was ook de verkeerde persoon achteraf. Ging te vlug allemaal.

Emotioneel val ik op vrouwen, seksueel op beide maar mijn voorkeur zou gaan naar mannen. Lekker ingewikkeld allemaal dus.

Ik ben 24 trouwens.

Het is raar eigenlijk. Sinds ik erachter ben gekomen dat de drang wel erg groot is, en ook erg eng, realiseer ik hoe erg ik in mijn eigen wereld sta en ik er niet snel met andere over kan praten. Ik heb lol, lach mee maar ook expres zodat niemand zich gaat af vragen wat er aan de hand is.. maar ik zit zo diep in gedachtes de laatste tijd dat ik me best numb voel.