abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
pi_116372899
Apart eigenlijk, om er zo over te schrijven. Dit is een erg lang stuk tekst geworden en hij is zelfs nog enorm ingekort.. sorry en ik hoop dat je het toch zou willen lezen, ik zou het erg waarderen.
Ik neem aan dat ik hier juist zit want ik zag meerdere berichten over transgender in dit forum x_x.

Wie weet gebruik ik de verkeerde term, maar het gaat mij niet om de term maar om mijzelf zijn, en mijzelf vinden, nou ja, andersom eigenlijk.

Misschien herkennen sommige zich hier in en zo ja, des te beter, dan hoor ik dat graag :p.

Ik ben altijd opgegroeid als degene die 'anders' is.
Werd op de basis school gepest ook voor mijn uiterlijk en was anders als andere jongens, en ging voornamelijk met meisje om. Met barbie’s spelen of samen met mijn zus met make up vond ik ook leuk om te doen.

Op de middelbare school werd ik depressief mede door de scheiding van mijn ouders, ik ging mij alternatief kleden en liet mijn haar groeien. Thuis (weet niet waar door dit is gekomen) verkleedde ik mij in de kleren van mijn zus of moeder, wat prettig voelde maar ik voelde mij er ook schuldig bij.

Ik voelde dat ik moest veranderen. Niet meer depressief.. niet zo zacht zijn, een man worden. Dit heeft ook geholpen overigens, ik ben stukken zelfverzekerder geworden.

Overdag ben ik hyper, heb ik lol en leef ik mijn leven. Kom ik thuis dan voel ik mij down, stressing en niet prettig. Dit heb ik al voor een lange tijd al jaren.

Iemand die ik niet eens zo goed ken kwam eens naar me toe en legde zijn hand op mijn schouder vragende wat er is, of ik verdrietig ben, of iets anders aan de hand is. Ik huil niet snel maar de tranen schoten opeens bijna in mijn ogen, en ik had er geen reden voor behalve dat ik realiseerde dat ik duidelijk been verkropte gevoelens heb waar het stress gevoel waarschijnlijk ook vandaan komt.

Een half jaar geleden zou ik een weekendje home alone zijn, en kocht ik een leuk t-shirt en make up welke ik dit weekend gebruikt heb. Ook had ik een pruik gekocht om dat ik het een leuk kapsel vond, welke ik als jongen niet zo snel zou kunnen hebben.

Apart, zo voelde ik me.. waar the f was ik mee bezig? Ik keek in de spiegel en ik voelde mij vreemd maar vreemd genoeg, ook erg op mijn gemak.
Hoe ik zit, sta, loop, bij alles denk ik na hoe ik het doe, hoe een jongen het hoort te doen. Eindelijk kon ik al deze gedachten even opzij zetten en gewoon doen wat je lichaam aan geeft, het stress gevoel was eindelijk eens weg.
Sinds dien doe ik het vaker als ik alleen thuis ben. Per keer voel ik mij er prettiger bij en nu .. zie ik mij liever als meisje als jongen. Ik draag dezelfde kleren dus dat is het niet, maar het is een mindset denk ik, even jezelf kunnen zijn. Ook zie ik graag foto’s welke ik van mijzelf maak om eindelijk eens een foto te zien met andere emoties dan enkel diep in gedachtes en een beetje verdrietig of zo.

Verwarring dus.. ik heb altijd geleeft naar de verwachtingen van andere. Kleren, houding, uiterlijk. Ik wil mijzelf kunnen zijn maar ik ben bang voor reacties van andere. Het los moeten laten van hoe ik nu leef, hoe gemaakt en nep misschien vaak is het wel een manier van leven geworden.
Ook ben ik 189 cm en heb ik een grote schoen maat en heb ik het gevoel er uit te zien met de grootte als nou ja.. vreemd? Om mijn gezicht maak ik mij niet druk.. mensen online die mij hebben gezien zeggen zelfs dat ik er als meisje beter uit zie aangezien ik duidelijk ook beter in mijn vel zit dan.

Ik loop me veels te druk te maken de laatste tijd en zou het erg waarderen als iemand tips of dergelijke kan geven of kan vertellen wat voor stappen ik zou moeten ondernemen.
Ik wil wel naar een psycholoog maar je moet een verwijzing van je huisarts hebben, maar ik heb geen flauw idee wie dat is aangezien ik in jaren al niet meer ben geweest .. moet ik het tegen familie vertellen? Of het nog langer even aankijken en zien wat er gebeurd?

Momenteel laat ik mijn haar groeien, ga ik binnenkort mijn wenkbrauwen waxen en ga ik langzaam de vrouwelijke kant op zeg maar, hoe eng dan ook, zo kom ik er langzaam in. Graag vertel ik mijn gedachtes tegen iemand die ik ken.. mijn vader, wie zo blij was met een zoon na twee dochters maar aan gaf toen ik jonger was dat hij mij zou accepteren als hoe ik ben, ook als ik homoseksueel ben of dergelijke. Hij voelt ook wel aan dat ik anders ben denk ik.
Of mijn zus, maar ja.. hoe vertel je zoiets?

Grotendeels van mijn stieffamilie daarintegen, de jongere hebben het er vaak al moeilijk mee als iemand zijn wenkbrauwen waxt. Hij is dan al homo. Iedereen ziet er lelijk uit en word door ze uitgelachen en aangezien ik stieffamilie ben zouden ze dat niet bij mij doen, maar ze zouden wel afstand nemen. Toen ik mij alternatief kleedde (niet eens erg alternatief, gewoon veel zwart) negeerde ze me zelfs op straat, dat soort dingen.

Dus ik heb niet het geval dat ik het mijzelf makkelijk maak..

Ik weet dat het een apart verhaal is maar voor mij is het al erg nieuw om hier mee naar buiten te komen, en er met andere over te praten.. dus mocht je het vreemd vinden, helemaal niks of dergelijke vraag ajb gewoon aan me en ik zal proberen mijn gedachtes uit te leggen.

Alvast bedankt voor het lezen van alles en ik hoop reacties te krijgen.
pi_116372913
Dit moest dus bij psychologie staan.. sorry ik dacht ik het daar poste ._.
pi_116372978
quote:
0s.gif Op dinsdag 4 september 2012 01:20 schreef Skritchy het volgende:
Dit moest dus bij psychologie staan.. sorry ik dacht ik het daar poste ._.
Je staat goed hoor. En er is zelfs een topic reeks over Genderdysforie - deel 31 Daar zitten ook veel mensen met heel veel ervaringen op dit gebied zover ik weet.

En vrouwelijke jongens dan wel mannen niks op tegen en ook niet als je van man naar vrouw veranderd of andersom tenslotte jij moet je prettig voelen in je lichaam niet ik of pietje klaasje jantje maar jij.

Al snap ik dan ook weer dat het heel lastig kan zijn... Door reacties van anderen die niet altijd zo leuk kunnen zijn.
pi_116372996
maakt niet uit! :* Al geregeld ;) En vraag bij familie na wie je huisarts was/is :) gaat hen niet aan waarvoor je langs wilt gaan. Of zoek desnoods een nieuwe!

Kijk ook 's in het genderdysforietopic in R&P, kan mobiel even niet linken, maar daar zitten 'lotgenoten'. Ah, zie de post hierboven! Top Sneezeechu!
Ja doei.
  dinsdag 4 september 2012 @ 01:39:19 #5
265283 maickeltje
Nothing to lose
pi_116373039
Als jij je zo prettig voelt...waarom dan niet? Hoe moeilijk het is ooit zal je het de buiten wereld moeten vertellen.

Wie het goed vind houd van je. Wie je afstoot niet.

Wil je een vrouw zijn? Dus alles weg laten halen?
Wil je een cd zijn en je af en toe zo kleden?
Wil je een shemale zijn en alles vrouwelijk behalve de onderkant?
  dinsdag 4 september 2012 @ 08:37:44 #6
92926 Joipoidoipoipoi
met broedsel incl. grote zus!
pi_116374436
Mooie documentaire:

http://www.wetenschap24.n(...)ender/Valentijn.html

quote:
Valentijn

Een documentaire van Hetty Nietsch, gaat over het jongetje Valentijn die zich een meisje voelt. Hetty Nietsch zoekt Valentijn verschillende keren op gedurende negen jaar. Leef met Valentijn mee in zijn zoektocht naar de ware sekse.
"If you don't stop lying about me, I'll start telling the truth about you."
pi_116389157
Documentaire gezien en afgekeken, dank je ^^. Sowieso bedankt voor alle reacties.
Mijn onzekerheden komen voornamelijk uit mijn leeftijd, de gewenning van het jongen zijn en voornamelijk mijn lengte ..

Het is zo dat ik nu soms kan verkleden maar eigenlijk hoe meer ik dit doe, hoe ongelukkiger ik mij voel in het dagelijkse leven, het word te duidelijk dat ik een rol speel in mijn leven en alleen met complete privacy mijzelf kan zijn. Mijn geslacht ook behouden zou ik niet willen.. zou juist blij zijn daar vanaf te zijn. Hoe dan ook nog niet volledig geaccepteerd ben ik waarschijnlijk bi en wat er ook naakt staat vind ik niet erg (of het moet onverzorgd zijn lol x_x) maar mijzelf naakt zien of zien wat ik daar heb.. bleh.. vind ik niks x_x.

Dank jullie voor de vriendelijke reacties.
pi_116389975
Hoi! Jezus, wat een verhaal, zeg :P Maar ergens ook heel herkenbaar, vooral je "check, check, dubbel check, doe ik het nog steeds goed?" wat ik ook heb (ben er nog niet zo lang achter, vandaar). Ik herken eerlijk gezegd niet alles, maar dat kan ook gewoon inhouden dat transgender zijn voor iedereen weer anders is, en sowieso "ga" ik juist de andere kant op en denk ik vooral dat dat hele kledingverhaal niet zo'n big deal is voor mij (bij mij is het meer gefocussed op gedrag, op me als jongen willen kunnen gedragen). Als jongen jezelf opmaken en een jurk aantrekken om jezelf eindelijk eens gewoon goed te kunnen voelen, is toch sowieso een veel grotere stap: ik hoef alleen maar een spijkerbroek en een t-shirt aan te trekken om me te kleden als de andere sekse, en nou, dat durf ik wel ( ;) ), dus dat verlangen heeft in mij nooit echt de kans gekregen te groeien.
Maar kom eens posten in "ons" topic, want serieus, met deze gevoelens moet je niet alleen rondlopen! Niet alleen ermee naar een hulpverlener die je kan helpen dingen op een rijtje te krijgen, maar ook praten met mensen die precies weten waar jij het over hebt, voor de herkenning. Het kan zoveel uitmaken, je niet meer heel freakish alleen op de wereld voelen, dan groeit het ook niet meer zo in je hoofd en ga je zien dat iets als dit ook niet zo monsterlijk groot is als dat je toch denkt als je er alleen op blijft prakken.
PS - Mag ik vragen hoe oud je bent?
PS2 - Imho heeft seksuele voorkeur verder weinig te maken met wie je zelf bent, hoor. Er zijn lesbische transvrouwen (meer dan genoeg, sterker nog, de enige transvrouwen die ik zich heb horen uitspreken over hun voorkeur, gaven aan toch echt liever met vrouwen in zee te gaan - daar gaat het vooroordeel dat je wel homo moet zijn om transseksueel te kunnen zijn). Er zijn vast ook wel hetero transvrouwen. Ik ben zelf, als transman, biseksueel.
pi_116390331
O ja (ja, ik houd ook van lange lappen tekst), over aan je familie vertellen: ik denk zelf in dit stadium alleen iemand met wie je een goede vertrouwensband hebt, ook niet als "uit de kast komen", maar meer als "dit leeft er bij mij (en het leeft echt heel erg)". Ik heb toch het idee dat mensen na een "coming out" toch eigenlijk iets verwachten te zien, dat ze het zien als aankondiging of zo, en dan kan het een ontzettende anti-climax zijn, ook voor jou, als je daarna niet echt iets kunt laten zien. En je geeft zelf aan dat je je geslacht niet graag zou behouden, maar daar gaat vanaf hier, zelfs als je deze week nog bij je huisarts zit ("ja hoi, ik wil een doorverwijzing naar het genderteam van het VU/ UMCG!"), nog ontzettend veel tijd overheen voordat je ook maar iets hebt om te laten zien, dus van een trans die zelf ook overenthousiast uit de kast kwam donderen en vervolgens niets had om te laten zien, aan een andere trans: deel je gedachtes wel met een naaste (je vader bijvoorbeeld), maar wacht nog even met het "grote nieuws" ;)
Trouwens, ik ben blij voor je dat je ontdekt hebt waarmee je wel gewoon gelukkig bent, hoe "gewend" dat andere ook voelt voor je, en hoe eng het ook kan zijn alleen al te denken aan die gewenning ooit eens opgeven voor iets wat je, als puntje bij paaltje komt, eigenlijk niet eens kent, wat nieuw is voor je, waar misschien niet goed op gereageerd wordt. Ik snap de verwarring ;)
pi_116399386
Ik had het andere topic al gezien maar expres een eigen topic aangemaakt om even mijn verhaal kwijt te kunnen. Ook ben ik niet vaak genoeg actief normaal gesproken om een al bestaand topic te volgen. Maar ik zal er wel even langs komen :p.

Heb net tegen mijn zus gezegd dat ik graag eens met haar wilde praten en misschien wat in een mail zou vertellen, maar ik denk dat ik het simpel houd en enkel aan geef mijn haar te laten groeien en graag wat meer richting mijn vrouwelijke kant wil gaan, zonder iets extreems. Ik heb haar jaren terug ook verteld een interesse te hebben met bdsm (de niet seksuele kant overigens) en ik hoop dat ze wel wat gewend is. Wel weet ik altijd wel bij haar terecht te kunnen, maar ik betwijfel dat ze het begrijpt.

Het hele bdsm was sowieso erg overrated voor me. Ik was duidelijk naar mijzelf op zoek maar het wees alleen naar mijn echte ik, kink is leuk maar het was duidelijk niet waar ik echt naar op zoek was.

Aan seksualiteit houd ik niet zoveel vast. Momenteel ben ik erg close met een meisje wie ik overigens nog niet heb ontmoet dus tja, hoe close is dat maar het is prettig nu, en zij weet van mijn interesses af. Ik kon mij nooit verliefd zien worden op een jongen. Ik heb niks tegen homoseksualiteit maar ik zag het mijzelf niet doen, het voelde dan verkeerd of zo? Wel een keer geprobeerd maar ach, dat was ook de verkeerde persoon achteraf. Ging te vlug allemaal.

Emotioneel val ik op vrouwen, seksueel op beide maar mijn voorkeur zou gaan naar mannen. Lekker ingewikkeld allemaal dus.

Ik ben 24 trouwens.

Het is raar eigenlijk. Sinds ik erachter ben gekomen dat de drang wel erg groot is, en ook erg eng, realiseer ik hoe erg ik in mijn eigen wereld sta en ik er niet snel met andere over kan praten. Ik heb lol, lach mee maar ook expres zodat niemand zich gaat af vragen wat er aan de hand is.. maar ik zit zo diep in gedachtes de laatste tijd dat ik me best numb voel.
pi_116404532
Mah, ik ben zelf 33 (zou je denk ik niet zeggen als je ziet wat ik er hier kan uitkramen voor taal :') - en de hoeveelheid smileys die ik gebruik), en ik heb zelf het idee dat er op mijn 24ste nog ontzettend veel aan mezelf te ontdekken was, vergeleken met nu (kijken wat ik over negen jaar zeg over hoe goed ik mezelf nu ken :P). Is denk ik ook niet zo gek dat je dan wilt weten wat nu allemaal wel of niet iets voor je is. Je bent jezelf nog volop aan het leren kennen, met zo te horen de extra complicatie dat je... Jezus, hoe zeg ik dit? Kan effe niet de woorden vinden voor de gedachte die ik in mijn hoofd heb. Maar zo te horen ben jij dingen aan het leren kennen over jezelf die eh... nu niet bepaald verwacht worden door het gros van de mensheid, dingen die "men" wellicht niet kan vinden passen bij het rollenpatroon dat diezelfde "men" jou aanmeet. Ja, en dat compliceert alles wel natuurlijk, vergeleken met wat een "gewone" (ahum) jongen allemaal te ontdekken heeft aan zichzelf.
Het is herkenbaar, trouwens, voor me, dat in je eigen wereld staan sinds je weet van die drang, heb ik ook: ik ben er ontzettend mee bezig, droom er ook over, denk terug aan alle keren in mijn jeugd dat ik vanuit mijn schattige jurkje jongensachtig stond te doen, en dan meer plezier had dan bv touwtjespringen me ooit heeft kunnen geven, dat ik geen idee had wat nu de lol was van meisjesspeelgoed, maar dan wel weer perfect doorhad wat nu het stoere was aan handremmen op je fiets, hoewel me dat nooit was uitgelegd, alle dingen waardoor ik nu bij mezelf roep: "... :D! *herkenning*". En de wereld weet er niets van af, voor hen ben ik nog steeds de buurvrouw. Dat geeft me het idee dat ik nu op dit moment wel heel erg afgescheiden ben van de buitenwereld op een rare manier. Scheelt voor me dat een groot deel van de mensen met wie ik omga, die ken ik uit de LHBT scene, dus daar leeft dit onderwerp sowieso meer, en mijn beste vriendin (voor wie ik wel uit de kast ben) is zelf trans, dus die weet uit eigen ervaring waar ik nu zo'n beetje sta.
Trouwens, vrouwengeesten in een mannenlijf, dus van binnen én van buiten aantrekkelijk, zijn er best te vinden, hoor, zo ingewikkeld hoeft het niet te zijn :P Dat zou jij moeten weten :D En serieus, sommigen daarvan zijn ook gewoon volop blij met hun lijf (zo verkondigde eentje in ieder geval aan mij nadat hij me vrij onverwacht had gevraagd of ik wel blij was dat ik een vrouw was), dus best of both worlds, en nog van plan ook dat te blijven :P
abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')