R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik zal het zo kort mogelijk houden, het gaat mij er vooral om wat jullie hiervan vinden. Indien er meer info nodig is dan hoor ik het wel 
We hebben inmiddels een relatie van een jaar. Ik 24, zij 25. De relatie is verder goed. Ik woon op mezelf, en zij bij haar ouders. Ze heeft haar hele leven al ernstige heimwee. Vroeger niet mee op schoolreisjes. Ben ook met haar op vakantie geweest, maar ze heeft er dan behoorlijk last van. Zo'n 5/6 smsjes per dag versturen met haar moeder. 7 van de 8 dagen bellen. 3 nachten met de auto weg in Duitsland lukt haar nog wel (maar wel dagelijks smsjes sturen met haar moeder en 1x bellen). De heimwee zit in haar familie.....
Ik woon 40 minuten van haar af in een fatsoenlijke rijtjeswoning. Zij heeft al aangegeven echt niet bij mij te willen wonen omdat ik het huis met ex ingericht heb. Goed, dat snap ik nog wel, hoewel het er netjes uitziet. Maar een kleine verbouwing kan immers al een optie zijn of andere spullen... Ander laminaat, whatever..
Nu het volgende, ja het houd maar niet op jongens
....
1. Ze durft 's avonds niet alleen thuis te zijn als haar ouders weg zijn. Ze woont buitenaf. Als hun weg zijn dan wil ze altijd dat ik kom, of zij hier komt. Een avond alleen thuis zijn zit er echt niet in. En anders zoekt ze wel een vriendin op die komt. Ziezo haar alleen vermaken gaaat al moeilijk.
2. Gisteren waren haar ouders een dagje weg. Dus ze is donderdag eind van de middag gekomen. En ze ging gisteravond rond 20:00 weer weg. We zien elkaar vanavond weer, ik ga naar haar. Goed, prima dat ze weer weg ging maar in de avond gaat ze weer weg omdat haar ouders dan thuis zijn. Indien haar ouders een nacht weg waren gebleven was ze echt zeker weten hier gebleven.
3. Ze is 's nachts in het donker bang.
Heb het er al met haar over gehad natuurlijk maar ze zegt dat ze niet haar ouders "mist" maar het huis/spullen. Ik geloof er zelf niks van, zeker met bovenstaande voorbeelden. Ook heeft ze er zelfs al moeite mee als ze hier vrijdagavond en zaterdagavond is. Dan wil ze echt zondagavond weer naar huis.
Voor de duidelijkheid hoef ik haar niet constant te zien maar ik vraag me wel af of dit niet weg gegooide tijd is met het oog op de toekomst. Samenwonen kan nog minstens een jaar duren, ik vrees nog wel 2/3 jaar. En dan ben ik 28. Als ze dan toch niet op haar zelf kan wonen wat me echt niet verbaasd heb ik een hoop tijd/geld/energie weggegooid. Want hier komt ze echt wonen, ook niet om te kijken hoe dat gaat..... Ze wil er tussenin wonen. Dat snap en wil ik nog wel maar als de gordijnen dicht zijn bewijze van spreken dan zie je niet waar het huis staat en ik denk echt niet dat ze dan op haar zelf kan wonen.
En vergeet niet, ze is 25. Als ze nu 19 was is het een heel ander verhaal. Maar rond deze leeftijd is het toch redelijk logisch dat je samenwonen wil en dus ook de mogelijkheden bekijkt? En eventueel eerst bij mij in om te kijken hoe dat gaat?
Wat vinden jullie? Het kan voor de rest wel een goede relatie zijn maar met het oog op de toekomst heb echt mn twijfels......
We hebben inmiddels een relatie van een jaar. Ik 24, zij 25. De relatie is verder goed. Ik woon op mezelf, en zij bij haar ouders. Ze heeft haar hele leven al ernstige heimwee. Vroeger niet mee op schoolreisjes. Ben ook met haar op vakantie geweest, maar ze heeft er dan behoorlijk last van. Zo'n 5/6 smsjes per dag versturen met haar moeder. 7 van de 8 dagen bellen. 3 nachten met de auto weg in Duitsland lukt haar nog wel (maar wel dagelijks smsjes sturen met haar moeder en 1x bellen). De heimwee zit in haar familie.....
Ik woon 40 minuten van haar af in een fatsoenlijke rijtjeswoning. Zij heeft al aangegeven echt niet bij mij te willen wonen omdat ik het huis met ex ingericht heb. Goed, dat snap ik nog wel, hoewel het er netjes uitziet. Maar een kleine verbouwing kan immers al een optie zijn of andere spullen... Ander laminaat, whatever..
Nu het volgende, ja het houd maar niet op jongens
.... 1. Ze durft 's avonds niet alleen thuis te zijn als haar ouders weg zijn. Ze woont buitenaf. Als hun weg zijn dan wil ze altijd dat ik kom, of zij hier komt. Een avond alleen thuis zijn zit er echt niet in. En anders zoekt ze wel een vriendin op die komt. Ziezo haar alleen vermaken gaaat al moeilijk.
2. Gisteren waren haar ouders een dagje weg. Dus ze is donderdag eind van de middag gekomen. En ze ging gisteravond rond 20:00 weer weg. We zien elkaar vanavond weer, ik ga naar haar. Goed, prima dat ze weer weg ging maar in de avond gaat ze weer weg omdat haar ouders dan thuis zijn. Indien haar ouders een nacht weg waren gebleven was ze echt zeker weten hier gebleven.
3. Ze is 's nachts in het donker bang.
Heb het er al met haar over gehad natuurlijk maar ze zegt dat ze niet haar ouders "mist" maar het huis/spullen. Ik geloof er zelf niks van, zeker met bovenstaande voorbeelden. Ook heeft ze er zelfs al moeite mee als ze hier vrijdagavond en zaterdagavond is. Dan wil ze echt zondagavond weer naar huis.
Voor de duidelijkheid hoef ik haar niet constant te zien maar ik vraag me wel af of dit niet weg gegooide tijd is met het oog op de toekomst. Samenwonen kan nog minstens een jaar duren, ik vrees nog wel 2/3 jaar. En dan ben ik 28. Als ze dan toch niet op haar zelf kan wonen wat me echt niet verbaasd heb ik een hoop tijd/geld/energie weggegooid. Want hier komt ze echt wonen, ook niet om te kijken hoe dat gaat..... Ze wil er tussenin wonen. Dat snap en wil ik nog wel maar als de gordijnen dicht zijn bewijze van spreken dan zie je niet waar het huis staat en ik denk echt niet dat ze dan op haar zelf kan wonen.
En vergeet niet, ze is 25. Als ze nu 19 was is het een heel ander verhaal. Maar rond deze leeftijd is het toch redelijk logisch dat je samenwonen wil en dus ook de mogelijkheden bekijkt? En eventueel eerst bij mij in om te kijken hoe dat gaat?
Wat vinden jullie? Het kan voor de rest wel een goede relatie zijn maar met het oog op de toekomst heb echt mn twijfels......
Heeft ze dit al eens aan haar huisarts voorgelegd om te zien of ze er wat aan kan gaan doen of vindt ze het 'normaal' en 'bij haar horen'?
[ Bericht 0% gewijzigd door motorbloempje op 11-08-2012 10:56:01 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door motorbloempje op 11-08-2012 10:56:01 ]
Ja doei.
klinkt allemaal erg lastig, maar ook niet zo heel ingewikkeld om in een aantal sessies met een therapeut aan te pakken. Dus naar de huisarts; verwijzing halen en oplossen die angsten.
Dit gaat je uiteindelijk opbreken.
http://www.syfy.com/tinman/oz/
“The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it.”
“The only thing standing between you and your goal is the bullshit story you keep telling yourself as to why you can't achieve it.”
Dat dus. Vindt ze zelf dat ze een probleem heeft? Zo nee, dan gaat het erg lastig worden.quote:Op zaterdag 11 augustus 2012 10:43 schreef motorbloempje het volgende:
Heeft ze dit al eens aan haar huisarts voorgelegd om te zien of ze er wat aan kan gaan doen of vind ze het 'normaal' en 'bij haar horen'?
Zij moet echt psychologisch hulp gaan zoeken TS want dit is inderdaad niet normaal. Bovendien gaat het op een dag goed mis en dan is je relatie voorbij.
Yo tengo, tú tienes, Él/Ella tiene
Dit is echt heel ongezond, dus ze moet of de gang naar de psycholoog eens gaan overwegen, of ze moet zelf beseffen dat dit niet gaat lukken zo. Als haar moeder komt te overlijden, is ze dan ook een jaar arbeidsongeschikt?
Als ze 6 was, was het een ander verhaal.... Dit is een bijzonder ongezonde situatie. Zo kun je nooit samen een gezonde relatie opbouwen, omdat paps en mams er altijd tussen zitten. Je kunt op deze manier niet je eigen toekomst opbouwen.quote:En vergeet niet, ze is 25. Als ze nu 19 was is het een heel ander verhaal. Maar rond deze leeftijd is het toch redelijk logisch dat je samenwonen wil en dus ook de mogelijkheden bekijkt? En eventueel eerst bij mij in om te kijken hoe dat gaat?
Er zal dus iets moeten veranderen, een therapeut zal waarschijnlijk goede uitkomst bieden. Er zijn meer mensen die er last van hebben en therapeuten die meer gespecialiseerd zijn in dit soort dingen.
Op dinsdag 2 oktober 2012 14:27 schreef tong80 het volgende: _O_ :P
Klinkt meer als een persoonlijkheidsstoornis (klinkt als een lelijk woord maar dat is het uiteraard niet, ik heb er zelf ook 1 immers)
Ze moet echt hulp zoeken, zoals dr.Bellows al zei, dit gaat haar hele leven beinvloeden en dat van jullie als je het volhoud uberhaupt.
Ze moet echt hulp zoeken, zoals dr.Bellows al zei, dit gaat haar hele leven beinvloeden en dat van jullie als je het volhoud uberhaupt.
Die heeft, volgens mijn geheel nergens op gebaseerde mening, extreme verlatingsangst. Die hadden ze jaren geleden al naar een psycholoog moeten sturen.
Ok stelletje hokboeren
Overbezorgde ouders wellicht. Die maken dat soort mensen.
Dat ze niet in een huis wil wat je met je ex had, is logisch en niet raar. Met een kleine verandering kom je er dan niet echt. Handiger is om samen een nieuw huis uit te zoeken. Geeft haar nl ook verantwoording en een "thuis" en dat kan helpen haar los te weken.
En verder moet ze idd gezien worden door een psycholoog.
Je kunt ook denken:Als ze zo graag met familie is, dan blijft ze daar maar. Zoekt ze maar een lul die bij hen intrekt ofzo.
Het zit dus wel een beetje bij jezelf hoe ver je wilt gaan met proberen de situatie te verbeteren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cavalinho op 11-08-2012 13:46:47 ]
Dat ze niet in een huis wil wat je met je ex had, is logisch en niet raar. Met een kleine verandering kom je er dan niet echt. Handiger is om samen een nieuw huis uit te zoeken. Geeft haar nl ook verantwoording en een "thuis" en dat kan helpen haar los te weken.
En verder moet ze idd gezien worden door een psycholoog.
Je kunt ook denken:Als ze zo graag met familie is, dan blijft ze daar maar. Zoekt ze maar een lul die bij hen intrekt ofzo.
Het zit dus wel een beetje bij jezelf hoe ver je wilt gaan met proberen de situatie te verbeteren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cavalinho op 11-08-2012 13:46:47 ]
“You can’t expect people to look eye to eye with you if you are looking down on them. Treat all with respect!” Jay Manuel
Dat is begrijpelijk. Ze kan nog geweldig zijn op een hele hoop gebieden, maar als ze amper weg durft te zijn van haar ouders laat staan een avondje alleen te zijn, dan zit er natuurlijk qua samenwonen en al helemaal qua kinderen geen toekomst in.quote:
Het kan voor de rest wel een goede relatie zijn maar met het oog op de toekomst heb echt mn twijfels......
Heb je het al eens met haar over een psycholoog gehad? En ook dan, het duurt nog een flinke tijd (ik schat minimaal een jaar zo niet meerdere) voor haar angsten teruggebracht zijn naar een leefbaar niveau.
Ik was ook een persoontje met heel veel heimwee! En iemand die het gevoel niet kent kan zich er weinig bij voorstellen, dus voordat we allemaal gaan oordelen, moet er misschien eerst naar de oorzaak gekeken worden.
Al van kleins af aan, was ik graag bij mijn moeder in de buurt, Overdag ergens spelen, prima, als ik maar thuis kan slapen, Je kon mij overdag overal heen brengen,Maar liet mij gewoon thuis slapen! Op schoolkamp? God nee.. logeren? echt niet!
De heimwee richtte zich vooral naar mijn moeder, Die miste ik als ik niet thuis sliep, Ik was bang dat ze er ineens niet meer zou zijn als ik terug kwam!
Maar een avond alleen zijn vond ik daarintegen wel heel lekker!
In de 3e klas moest je verplicht mee op kamp naar Ameland, En als ik daar overdag aan dacht had ik er zin in, maar s'avonds sloeg de paniek toe. Uiteindelijk ben ik wel meegegaan, en de 1e avond was een drama, Tel daarbij op dat je op dat eiland s'avonds nergens heen kan, Je KUNT niet naar huis, want de boot vaart niet. Drama dus, Uiteindelijk ging het beter, en de dagen erna had ik het onwijs naar mijn zin, en heb ik een geweldige week gehad!
Toen ik 2.5 jaar geleden mijn vriend leerde kennen had ik er niet zo over nagedacht, Ik wist wel heel zeker dat als ik ooit ging samenwonen, dit toch echt wel in mijn eigen stad moest zijn, want no way dat ik ergens anders ging wonen, waar mijn ouders niet wonen. De eerste nacht dat ik bleef slapen bij mijn vriend was er wonderlijk genoeg niks aan de hand, en de keren daarna ook niet, Zou ik er dan eindelijk overheen zijn? Ik heb sindsdien geen last meer gehad, En hoewel ik in het begin heel veel smste met mn moeder werd ook dat minder, ik had andere dingen te doen. We zijn samen op vakantie geweest en ook dat gaat prima, Oke, ik slaap nog steeds het liefste en het beste in mijn eigen bed en eigen omgeving, maar daar valt goed mee te leven hoor!
Sinds Februari wonen we samen, En guess what: Ik woon in een andere stad! Mijn vriend had al een woning (heeft hij ook eerder samengewoond) en in mijn oude woonplaats sta je 5 jaar op een wachtlijst. Dus de keuze was verrassend snel gemaakt, Ik ging verhuizen! We hebben het huisje geverfd en ik heb er mijn eigen creativiteit in los gelaten, en nu is het echt van ons! En er zijn dagen dat ik mijn oude stad mis, en als we de kans krijgen gaan we samen terug naar die stad, maar voor nu is het prima, We wonen hier samen met onze hondjes en de kat, We gaan volgend jaar trouwen, En ik slaap zonder heimwee!
ga eens een goed gesprek aan met je vriendin! Laat haar vertellen waarom ze zich zo voelt! Ik was zoals gezegd bang dat mijn moeder dood zou gaan als ik ergens anders ging slapen, Tot ik besefte dat dit ieder moment kan gebeuren, Ook als ik aan het werk ben, Ik heb nog steeds veel contact met mijn moeder, we smsen en bellen veel, maar vriendlief vindt dit prima, hij is gelukkig gek op zn schoonmoeder, dat maakt ook een hoop goed!
Al van kleins af aan, was ik graag bij mijn moeder in de buurt, Overdag ergens spelen, prima, als ik maar thuis kan slapen, Je kon mij overdag overal heen brengen,Maar liet mij gewoon thuis slapen! Op schoolkamp? God nee.. logeren? echt niet!
De heimwee richtte zich vooral naar mijn moeder, Die miste ik als ik niet thuis sliep, Ik was bang dat ze er ineens niet meer zou zijn als ik terug kwam!
Maar een avond alleen zijn vond ik daarintegen wel heel lekker!
In de 3e klas moest je verplicht mee op kamp naar Ameland, En als ik daar overdag aan dacht had ik er zin in, maar s'avonds sloeg de paniek toe. Uiteindelijk ben ik wel meegegaan, en de 1e avond was een drama, Tel daarbij op dat je op dat eiland s'avonds nergens heen kan, Je KUNT niet naar huis, want de boot vaart niet. Drama dus, Uiteindelijk ging het beter, en de dagen erna had ik het onwijs naar mijn zin, en heb ik een geweldige week gehad!
Toen ik 2.5 jaar geleden mijn vriend leerde kennen had ik er niet zo over nagedacht, Ik wist wel heel zeker dat als ik ooit ging samenwonen, dit toch echt wel in mijn eigen stad moest zijn, want no way dat ik ergens anders ging wonen, waar mijn ouders niet wonen. De eerste nacht dat ik bleef slapen bij mijn vriend was er wonderlijk genoeg niks aan de hand, en de keren daarna ook niet, Zou ik er dan eindelijk overheen zijn? Ik heb sindsdien geen last meer gehad, En hoewel ik in het begin heel veel smste met mn moeder werd ook dat minder, ik had andere dingen te doen. We zijn samen op vakantie geweest en ook dat gaat prima, Oke, ik slaap nog steeds het liefste en het beste in mijn eigen bed en eigen omgeving, maar daar valt goed mee te leven hoor!
Sinds Februari wonen we samen, En guess what: Ik woon in een andere stad! Mijn vriend had al een woning (heeft hij ook eerder samengewoond) en in mijn oude woonplaats sta je 5 jaar op een wachtlijst. Dus de keuze was verrassend snel gemaakt, Ik ging verhuizen! We hebben het huisje geverfd en ik heb er mijn eigen creativiteit in los gelaten, en nu is het echt van ons! En er zijn dagen dat ik mijn oude stad mis, en als we de kans krijgen gaan we samen terug naar die stad, maar voor nu is het prima, We wonen hier samen met onze hondjes en de kat, We gaan volgend jaar trouwen, En ik slaap zonder heimwee!
ga eens een goed gesprek aan met je vriendin! Laat haar vertellen waarom ze zich zo voelt! Ik was zoals gezegd bang dat mijn moeder dood zou gaan als ik ergens anders ging slapen, Tot ik besefte dat dit ieder moment kan gebeuren, Ook als ik aan het werk ben, Ik heb nog steeds veel contact met mijn moeder, we smsen en bellen veel, maar vriendlief vindt dit prima, hij is gelukkig gek op zn schoonmoeder, dat maakt ook een hoop goed!
S. 2014
J. 2016
J. 2016
De enige manier dat ze hiervan afkomt is door toch die angst te confronteren en wel een aantal nachten alleen door te brengen. Op eigen initiatief of met psychologische hulp.
Wil ze dat niet, of vind ze het probleem niet groot genoeg, dan denk ik dat jullie relatie er wel eens erg onder zou kunnen komen te lijden.
Wil ze dat niet, of vind ze het probleem niet groot genoeg, dan denk ik dat jullie relatie er wel eens erg onder zou kunnen komen te lijden.
Ziezo?quote:
Ziezo haar alleen vermaken gaaat al moeilijk.
Sowieso moest dat uiteraard zijn.. gebruik je hersenen eens in plaats van nutteloos comments te plaatsen.quote:
Ik snap je punt 
zou het optie zijn om te gaan proef samenwonen.
Nieuwe inrichting waar ze zich prettig bij voelt, haar spulletjes dr bij in. en kijken hoe het gaat.
zou het optie zijn om te gaan proef samenwonen.
Nieuwe inrichting waar ze zich prettig bij voelt, haar spulletjes dr bij in. en kijken hoe het gaat.
My Saxo Goes Bwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhp.
automaat, dan krijg je dat :)
automaat, dan krijg je dat :)
Wat een aanstellerij, dat je ex heeft meegeholpen met inrichten. Het zijn maar spullen, en zij kan haar eigen twist geven aan de inrichting.
Voor de rest: ze gedraagt zich net als een klein kind. Rijp voor een consult bij de psycholoog dus.
Voor de rest: ze gedraagt zich net als een klein kind. Rijp voor een consult bij de psycholoog dus.
Heb je haar al eens gevraagd hoe het komt dat ze heimwee heeft, 's avonds niet alleen thuis durft te zijn en zo (extreem) veel contact met haar ouders 'nodig' heeft? Als ik jou was zou ik haar ook op een rustige manier duidelijk maken hoe jij erover denkt.
Het klinkt alsof ze last heeft van (verlatings)angst, dit is heel goed aan te pakken met behulp van CGT (cognitieve gedragstherapie). Als ik haar was zou ik eens bij de huisarts langs gaan en een verwijzing vragen naar een psycholoog want dit is geen gezond gedrag voor een 25jarige.
Het klinkt alsof ze last heeft van (verlatings)angst, dit is heel goed aan te pakken met behulp van CGT (cognitieve gedragstherapie). Als ik haar was zou ik eens bij de huisarts langs gaan en een verwijzing vragen naar een psycholoog want dit is geen gezond gedrag voor een 25jarige.
'ik can not be held responsible for the things that come out of my mouth' (Jackie Burkhart)
|
|
