affectie/psychologische stoornis?

Ik heb een probleem dat ik voor niemand nog affectie voel.

Heb in mijn leven 4 keer echt liefde gevoeld. 1 keer voor vrouw(ex), 2 keer voor kerels(bromance, non gay), 1 keer een kat.

Alle 4 zijn weg, op minder dan een jaar verloren. Wil niet zeiken over hoe.

Ondertussen zijn we 1-2 jaar verder.

Genoeg nieuwe vrienden leren kennen. Om plezier te hebben ok, maar kunnen mij amper lezen, zou ze voor geen moment in mijn rug vertrouwen bij problemen. Diepzinnige gesprekken, niet bestaande. Klik is er niet. Don’t care dat ik ze na een week of 2 niet hoor. Heb ook niet de behoefte om zelf te contacteren. Bij die andere 2 zat ik toen te vrezen dat er iets gebeurd was.

Genoeg meiden ontmoet, verder dan sexueel kwam het nooit. Na de sex interesseerde ze me absoluut niks. Ik had spijt dat ik de moeite had gedaan ervoor. Steeds meer moest ik mezelf overtuigen dat geen sex hebben niet normaal was dus het was best zo, het zou wel goed komen zo.

Uiteindelijk daarnet een meid die dacht dat ik ze graag zag en mij graag ziet moeten zeggen dat ik niks voor haar voelde. Ze barste in tranen uit, en het erge was dat ik me erop betrapte dat ik er helemaal niks om gaf dat ze huilde of niks. Maakte me bijzonder kwaad op mezelf, en deed me dit topic aanmaken. Boos terug naar huis gegaan midden in de nacht.

Hetgeen is me dus stoort, is dat ik er niet om geef. Ik “kan” precies niet meer om iemand geven. Ik merk ook dat ik steeds meer in mezelf gekeerd geraak en sociaal contact begin te vermijden. Ik heb het ook niet nodig.
Soms als ik in mezelf keer geraak ik ook in een soort trance, waar tijd vertraagt, ik de hele nacht niet kan slapen en rare zaken begin te denken, en vormen van die zaken in iets zie(bv hoopje kleding) daarmee in verband breng.

Ben aan het twijfelen om naar psycholoog te gaan hier mee, maar even hier proberen. Wat is dit, hoe geraak ik hiervan af?

[ Bericht 0% gewijzigd door Archangelo op 14-07-2012 04:40:21 ]

quote:

Op zaterdag 14 juli 2012 05:33 schreef Henk1056 het volgende:
Misschien omdat iedereen waar je affectie voor voelde en om gaf uiteindelijk weggevallen is? Dus dat je daarin teleurgesteld bent en je onderbewustzijn zich afvraagt waarom je überhaupt nog om iemand zou geven, want ze vallen toch weg.

Zou kunnen.
Alleen zou ik dan verwachten dat ik dan echt plots een "klik" zou maken(zoals je in films ziet en ik sommige mensen hoor, niet echt goede bron), en plots mensen zou afstoten als ze te dichtkomen, of iets dergelijks.

Dit doe ik dus niet. Ik heb gewoon geen intresse. Ik denk ook niet meer die "wat als ik dit had gezegd ofzo" achteraf, wat die ik vroeger wel had. Je weet wel, die drang om het juiste te zeggen.

Ik ben ook helemaal niet depressief, verbitterd of asociaal. Ik heb een vlotte babbel, lul met iedereen en ken veel mensen(kennissen), heb pakken mindere sociale remmingen die ik merk dat andere mensen wel hebben. Publiek spreken, met vrouwen praten, sociale zaken doen dat anderen niet durven.

quote:

Op zaterdag 14 juli 2012 05:59 schreef klabbakus het volgende:
zolang je er zelf geen problemen mee hebt is er totaal geen reden om naar psycholoog te gaan

zodra het jezelf problemen gaat op leveren dan in therapie

en dat geldt niet alleen op dit vlak, maar op elk vlak
gedrag in algemeen waar je zelf problemen mee hebt, je kan nog zo raar zijn/doen, maar als je er zelf geen problemen mee hebt is er niks aan de hand

Dat ik er helemaal geen problemen mee heb is net deel van het probleem.

Ten eerste was ik vroeger zo niet, ten 2de is het niet normaal.
Ten 3de vind ik het verschrikkelijk dat het me absoluut niks doet dat iemand voor me door mij staat te huilen. Dat was beetje de druppel.

Daarnaast heb ik ook last van dat in mezelf gekeer. Misschien dat ik dat wat verder moet uitleggen, want ik heb zo een gevoel dat ik het minimaliseer.

Heb een beetje afkeer om dit te posten. Geeft me een “vies” gevoel om eraan te denken en het te beschrijven, alsof het niet echt is.

Als ik in mezelf keer, “voel” ik dat verschil ook. Die “trance” begint altijd hetzelfde, iets wat ik heb meegemaakt, gehoord of gelezen. Soms is het iets speciaal, zoals een quote van een belangrijk persoon of iets dat met een bekende is gebeurd, soms gewoon iets onbeduidend zoals het huisnummer van de pc-winkel waar ik eens wil langsgaan of de afspraak met de tandarts van een kennis.

Wat er dan gebeurd is dat ik het niet los kan laten. Al mijn gedachten gaan erover. Iets anders is dan niet meer mogelijk. Op dat moment voel ik ook een soort afkeer/panische angst voor andere mensen, zelfs familie. Een gesprek wordt redelijk onmogelijk. Gelukkig begint het vooral ’s avonds, als ik tijd heb om te denken, als het op werk of op de unief gebeurd ga ik paar uur naar de wc tot het einde of naar huis. Beide nog maar 1 keer gebeurd.

Dan kan het 2 kanten uit, of ik zit er heel de avond mee en blijf er heel de nacht aan denken, of het gaat verder. Dan voel ik eerst mijn hartslag verlagen, en “hoor” ik die ook.

Dan komen de vervormingen. Dan zie ik bijvoorbeeld het gezicht of lichaam van de persoon die iets zei in een stapel kleding, zie het huisnummer in een schilderij op de muur, of zie iets in mijn ooghoeken iets weglopen.
Een voorbijgaande trein die ik hoor zijn dan bv schoten, een persoon in de verte buiten iemand die aan mn deur zit roepen dat ik moet opstaan of ik ben te laat voor de tandarts.

Meestal sukkel ik dan toch uiteindelijk in slaap, de droom gaat over hetzelfde en ik kan ook plots wakkerschrikken, en verder denken voor paar uur.

Wat er de dagen erna gebeurd is soms verschillend, vaak afhankelijk van het onderwerp waar ik over zitten stressen heb, soms ook niet.

Soms word ik hypersociaal, en moet ik mensen opzoeken om mee te praten, met nadruk op moeten. Dan ben ik overdreven klef, speels, flirterig en vriendelijk tot het irritante af, vooral naar vrouwen toe, maar uiteindelijk is het gewoon om sociaal te “moeten” zijn en niet om echte intresse.

Soms wraaklustig, mensen die me iets aangedaan hebben willen doen boeten. Dagen en nachten moordplannen maken. Vaak ook drank en drugs. Alle confrontaties voor wat achteraf vrijwel niks was zijn leuk.

Soms compleet antisociaal. Ik durf dan amper buitenkomen, zeg afspraken/werk af of skip lessen en zelfs examens, en moet mn gsm afzetten en wegleggen. Gewoon mn gsm zien geeft me al stress, bang om slecht nieuws te krijgen. De beschrijving die Van Der Gijp gaf is gelijkaardig. Bij alles steeds verder denken aan wat er fout kan zijn/gaan en daarover stressen.

Dit duurt meestal een paar dagen tot een week of 2. Dan is het terug ok voor een tijd, maar het apatische probleem blijft, en heeft volgens mij hiermee te maken.

Trouwens zit ik terug in dat dwangmatig denken, nu al heel de tijd over dat ik niks om die wenende meid gaf. Zo een trigger is het vaak, kan daarom niet slapen en moet dit neerpennen.

ondertussen in de antisociale fase. Ik heb een paar benzo's van mn broer gekregen om rustiger te worden en te kunnen slapen. Eerste keer met familie erover gepraat.

Hij heeft me overtuigt om naar psycholoog te gaan.

Beetje op internet gezocht, mijn symptomen komen sterk overeen met schizofrenie. Ik heb meerdere zaken gelezen met een "holy shit, dat beschrijft perfect wat ik heb"-gedachte.

quote:

Op maandag 16 juli 2012 03:01 schreef hlmllp het volgende:
Ik denk dat je eerder moet gaan zoeken in het hoekje "psychotisch"
wanneer mensen weinig slapen en de stress omhoog gaat kunnen mensen psychotische symptomen gaan vertonen, wat jij dus beschrijft.

Ik slaap net niet door die symptomen. Zoals nu. Mijn gedachten racen dan over hetgene waar ik mee zit, ik kan niet tot rust komen, ik "moet" er meer over weten/nadenken. Ik kan niet meer aan iets anders denken.

quote:

Schizofrenie betekent dat je continu psychotisch bent en ook echt in een hoekje van de kamer zit met stemmen in je hoofd
dan ben je zeg maar, helemaal de weg kwijt.

heb je dat? ik hoop het niet voor je
maar zoals ik al zei, je hebt lichte psychotische verschijnselen

Hoe meer ik lees in het schizofrenie topic, hoe meer ik hun symptomen herken. Wat is net het "stemmetje"? Het is niet dat iemand me van buitenaf zegt doe dit of doe dat, in de vorm van een kabouter ofzo. Maar het is of mijn eigen brein me dwingt zaken te denken. Het zegt steeds "jamaar ms dat? of dat? en is dat geen optie?".

En in een hoekje van de kamer, niet echt. Wel kamer niet meer uitdurven, en alle sociale contact mijden. Zoals ik al zei, gsm afzetten voor meerdere dagen, gewoon omdat de stress die gedachtes bezorgt als die aanstaat.

[ Bericht 1% gewijzigd door Archangelo op 16-07-2012 03:33:04 ]

quote:

Op dinsdag 17 juli 2012 00:14 schreef hlmllp het volgende:
Je moet een beetje door dat gevoel heen bijten en jezelf proberen te vermannen.

Dat heb ik al geprobeerd. Ik zit dan soms te lachen met mezelf. En dan lijkt het gewoon niet echt, alsof ik het fake. Maar het gaat niet over hiermee, en dan krijg ik steeds het confronterende besef dat het wel echt is.

quote:

Dat je 's nachts niet kan slapen omdat je het gevoel hebt dat je gek wordt doordat je niet kan stoppen met denken hebben veel meer mensen last van

Dat gewone denken/piekeren had ik vroeger. Maar nu gaat het vaak om zaken die nergens op slaan, en zelf niks met mij te maken hebben. Een afspraak van iemand anders, en het treintje begint. Hoelaat moet ik best vertrekken, welke weg moet ik nemen, ... En dan steeds plots het besef dat het niet over mij gaat. Paar seconden later gaat het gewoon verder.

quote:

Ik ken dat gevoel ook, maar als ik dan in de ochtend opsta is dat gevoel ook weer weg
het betekent simpel gezegd dat je zenuwstelsel overbelast is
kan door meerdere dingen komen, bij mij komt het doordat ik veel aan sport doe en tot het uiterste ga
en dan m'n slaap verkeerd in plan en 's nachts structureel veel te weinig rust pak
als dit een paar dagen achter elkaar gebeurt en je krijgt ook nog vervelende obstakels in het leven te verwerken
dat kan je je dus "neurotisch" gaan voelen

Bij mij stopt het niet, of even en dan iets anders, en het is niet dat ik ervoor weinig slaap krijg ofzo.

quote:

houdt dit gevoel dagenlang aan dan heb je wel een probleem ja
doet het zich soms voor en weet je de oorzaak dan hoef je je niet druk te maken
het is alleen wel heel vervelend op het moment dat je het hebt, klopt
"gewoon" vooruit kijken en probeer te relativeren door te denken dat het maar tijdelijk is
en de volgende dag weer over is

na regen komt zonneschijn

Ik verander compleet voor meerdere dagen, soms weken. Mijn persoonlijkheid draait om. Van de goedgezinde levensgenietende sfeermaker die alles kan relativeren naar compleet teruggetrokken en iedereen moeten vermijden, of agressief en confronterend, of té sociaal en manipulerend. Steeds iets dwingend in mn hoofd om het te doen. En achteraf het besef van "wat heb ik toch gedaan, gaat nergens over".

Dat is tijdelijk. Het apathische blijft altijd. Ik heb een soort gave om mensen op te beuren, mensen te lezen en sfeer te maken(lijkt pocherig, maar dit is me al meerdere malen gezegd), maar een echte connectie is er niet. Als een entertainer of cabaretier, achteraf is er niks meer.

Bij vrouwen hetzelfde, op de goede momenten het juiste kunnen zeggen dat ze denken dat er een klik is. Maar bij mij doet het absoluut niks. Ik denk dat ik daarom net het juiste kan zeggen, omdat ik geen schrik heb dat ik iets fout zeg doordat ik iets voel.

En "na regen komt zonneschijn", die gedachte heb ik ondertussen al zo lang. Maar zolang niet meer eens dat denken aan iemand 's nachts met vlinders in de buik of ergens mee inzitten dat een maatje een probleem heeft en dit willen verhelpen stel je jezelf vragen.

quote:

als je het teveel aandacht geeft gaat het je leven overnemen en dat is niet de bedoeling
het komt dus allemaal goed als je wat rust pakt, ontspannende dingen doet

zie alles wat luchtiger en je zal merken dat dit "burnout" gevoel weg zakt
ik bedenk me trouwens net dat een overbelast zenuwstelsel in de volksmond een burnout genoemd wordt

dus misschien kan je daar wat dingen over googlen

kan ik eens nachecken.

quote:

Op dinsdag 17 juli 2012 01:27 schreef Mishu het volgende:
Volgens mij heb je een psychose en moet je gewoon een tijdje aan de anti-psychotica zoals risperdal en dan komt het wel weer goed met jou.

Uit je post merk ik dat je slim genoeg bent om wat er gebeurt te bevatten, wat een enorme plus is. Een psychose kan iedereen overkomen dus schaam je niet.

Dit is een eye-opener, zo had ik er nog niet over gedacht. Ms schaam ik me er inderdaad voor. Het is moeilijk erover te spreken. Alsof het niet "echt" is, ik het niet ben.

Achteraf lach ik er steeds mee, net alsof het iemand anders is die gek doet. Soms ondertussen ook, hoe belachelijk het is dat ik mn gsm niet durf aanzetten en achterin de kast moet leggen. Dit laatste heb ik nu onder andere.

quote:

Hup naar de psychiater dus. Heb je al een afspraak? Vertel vooral ook over die vervormingen, en het zien van gezichten in gordijnen enzo.

Ik ga morgen naar de huisarts voor een doorverwijzing.

quote:

Op dinsdag 17 juli 2012 01:27 schreef Mishu het volgende:
psychose kan iedereen overkomen dus schaam je niet.

en hierdoor ondertussen gsm genomen en aangezet. Ongeloofelijk.

Gewoon accepteren dat ik het ben, en niet iemand anders. Niet vechten tegen de paniek.
Niet lachen, dat is niks anders dan verdedingsmechanisme om het niet te moeten aanvaarden.

Ondertussen terug in trance met vervormingen, maar nu veel rustiger. Het is nu eenmaal zo, kan er toch niks aan doen. Gevoel van innerlijke vrede, met lyrics van moby in hoofd afspelend, ipv stressy stemmetjes.

"All around me burdens, seem to fall. I'm not worried at all".

Volgens mij heb ik oplossing, dankzij jou

[ Bericht 0% gewijzigd door Archangelo op 17-07-2012 04:03:17 ]

lekker manisch geflip, door de benzo's denk ik.

[ Bericht 2% gewijzigd door Archangelo op 17-07-2012 09:39:55 ]