KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Een sluw windje is het enige dat mij nog enigszins wakker houdt vandaag. Het is begonnen als een chaotische dag. Eenmaal de deur uit laat het gevoel dat ik iets belangrijks vergeten ben me niet meer los. Het sprankelende, doch vlijmscherpe geurtje van het meisje dat me passeert doet me even later opschrikken uit mijn dagdroom, die ik direct vergeten ben. Ik kijk nog eens om en zie haar donkere Levi's op de maat van haar stappen mee wiegen. Metro 54 arriveert en ik stap in.
De schelle stem van de omroepster doet me enkele seconden voor we op eindstation Centraal arriveren ontwaken. Mensen dringen om als eerste door de deuren van de metro naar buiten te kunnen. Het is een komisch gezicht. Alsof enkel deze deuren hen scheidt van een miljoen euro, dat slechtst de eerste mag opeisen. Een oudere mevrouw kijkt me raar aan. Ik glimlach netjes en besluit ook op te staan. Het is nog best fris voor deze tijd van het jaar. Ik loop naar boven en bestel een koffie bij Starbucks. Dat woord kennen ze daar echter niet en ik besluit weg te gaan. Zonder koffie, maar met een rammelende maag.
Plotseling zie ik haar weer lopen. Het is het Levi's-meisje. Hoe komt ze hier ineens terecht? Ze loopt richting de Julia's en bestelt op wat het lijkt een Spaghetti met zalm. Ik wacht tot ze weg is en bestel hetzelfde. Met een schuin oog hou ik Julia in de gaten, de naam die ik haar inmiddels heb gedoopt. De kontzakken hebben een hypnotiserend effect op me, terwijl ze zachtjes neuriënd de roltrap naar boven als vervoersmiddel gebruikt.
Julia gaat op een van de vrije plaatsen op een bankje zitten. Ik besluit een veilige plek naast de roltrap in te nemen en wacht tot ze haar eerste hap neemt. Tegelijkertijd stop ik ook mijn raargevormde, naar plastic smakende lepel in m'n mond. De zachte, vette vis vult mijn mond en streelt mijn tong. Julia en ik zijn op dit moment verbonden, we proeven tegelijkertijd hetzelfde. Na enkele happen is haar bakje leeg en gooi ik ook het mijne toevallig op hetzelfde moment weg. Het is klaarblijkelijk voor buitenstaanders een grappig gezicht, twee wildvreemden die tegelijkertijd een bakje met hetzelfde merk weggooien want ongeveer iedereen staart ons aan.
Julia kijkt mij aan, ze lijkt me blozend te herkennen. Ik lach lief en ze weet het nu zeker: "Hee! Jij bent die jongen van de metrohalte zonet!" Ik kijk haar aan. Van dichtbij is ze nog mooier dan van de achterkant. Voordat ik de vraag kan beantwoorden voel ik een ferme ruk aan mijn arm, gevolgd door twee luide klikjes. "U bent bij deze gearresteerd vanwege naaktlopen." Kut. Mijn broek. Ik wist dat ik iets vergeten was.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lindgren. op 01-07-2012 18:37:08 ]
De schelle stem van de omroepster doet me enkele seconden voor we op eindstation Centraal arriveren ontwaken. Mensen dringen om als eerste door de deuren van de metro naar buiten te kunnen. Het is een komisch gezicht. Alsof enkel deze deuren hen scheidt van een miljoen euro, dat slechtst de eerste mag opeisen. Een oudere mevrouw kijkt me raar aan. Ik glimlach netjes en besluit ook op te staan. Het is nog best fris voor deze tijd van het jaar. Ik loop naar boven en bestel een koffie bij Starbucks. Dat woord kennen ze daar echter niet en ik besluit weg te gaan. Zonder koffie, maar met een rammelende maag.
Plotseling zie ik haar weer lopen. Het is het Levi's-meisje. Hoe komt ze hier ineens terecht? Ze loopt richting de Julia's en bestelt op wat het lijkt een Spaghetti met zalm. Ik wacht tot ze weg is en bestel hetzelfde. Met een schuin oog hou ik Julia in de gaten, de naam die ik haar inmiddels heb gedoopt. De kontzakken hebben een hypnotiserend effect op me, terwijl ze zachtjes neuriënd de roltrap naar boven als vervoersmiddel gebruikt.
Julia gaat op een van de vrije plaatsen op een bankje zitten. Ik besluit een veilige plek naast de roltrap in te nemen en wacht tot ze haar eerste hap neemt. Tegelijkertijd stop ik ook mijn raargevormde, naar plastic smakende lepel in m'n mond. De zachte, vette vis vult mijn mond en streelt mijn tong. Julia en ik zijn op dit moment verbonden, we proeven tegelijkertijd hetzelfde. Na enkele happen is haar bakje leeg en gooi ik ook het mijne toevallig op hetzelfde moment weg. Het is klaarblijkelijk voor buitenstaanders een grappig gezicht, twee wildvreemden die tegelijkertijd een bakje met hetzelfde merk weggooien want ongeveer iedereen staart ons aan.
Julia kijkt mij aan, ze lijkt me blozend te herkennen. Ik lach lief en ze weet het nu zeker: "Hee! Jij bent die jongen van de metrohalte zonet!" Ik kijk haar aan. Van dichtbij is ze nog mooier dan van de achterkant. Voordat ik de vraag kan beantwoorden voel ik een ferme ruk aan mijn arm, gevolgd door twee luide klikjes. "U bent bij deze gearresteerd vanwege naaktlopen." Kut. Mijn broek. Ik wist dat ik iets vergeten was.
[ Bericht 0% gewijzigd door Lindgren. op 01-07-2012 18:37:08 ]
hallo dus dit noemen ze nou twitter
Proberen de schrijver uit te hangen is gelukt, prima schrijfstijl. Het verhaaltje is de moeite niet waard.
040
quote:Op zondag 1 juli 2012 18:43 schreef Dimachaerus het volgende:
HA!!!!! DE METRO 54 GAAT NAAR GEIN!!!!!
hallo dus dit noemen ze nou twitter
Zeer diepe TT, goed verhaal. 
Een wijs man stelde ooit 'vrouwen zijn het zwakkere geslacht. De vrouw is per definitie minderwaardig aan de man en vrouwen dienen derhalve een ondergeschikte rol in de samenleving te vervullen.'
Haha, geweldig topic 
sommige mensen moeten echt een boek schrijven
sommige mensen moeten echt een boek schrijven
~ Love comes unseen; we only see it go
Best leuk maar je had er wel wat meer rare blikken enzo in kunnen gooien.
It's not too late to change your hikikomori ways!
Op 
'If you really think that the environment is less important than the economy try holding your breath while you count your money'
|
|
