Er ontstaat een soort van , het kan mij geen kut schelen wie jij bent noch of je leeft of sterft. Want ik zie je straks toch niet meer, waarom zou ik me aan wie dan ook emotioneel binden, men verdwijnt toch binnenkort naar een andere klas, of ander leven.
Mijn vraag is , is dit nou wel zo'n goed systeem, waarin iedereen een attitude van ' i don't give a fuck' wordt gecreeerd.
Ik bedoel de school breekt systematisch alle banden door, zou een permanente binding niet beter zijn? Ipv mensen te laten vallen als een baksteen?
Het is ook bedriegelijk voor iemand in de basis school, eerst laat men je denken, we zijn altijd bij elkaar, en dan wordt alles opgebroken.
Ben ik de enigste die zich hier slachtoffer van voelt of zijn er meerdere mensen die niet blij zijn met dit systeem?
Hoe krijg je dat voor elkaar? Bij mij splitste alles zich op en ging een kant heen, daardoor verbroken de banden zich, en men zegt niet voor niets, uit het oog is uit het hart.quote:Op zondag 24 juni 2012 22:06 schreef boem-dikkie het volgende:
Ben je daar zelf niet gewoon verantwoordelijk voor? Ik zie de mensen waar ik op mijn basisschool mee omging nog dagelijks.
telefoon? agenda? afspreken?quote:Op zondag 24 juni 2012 22:08 schreef zetalore het volgende:
[..]
Hoe krijg je dat voor elkaar? Bij mij splitste alles zich op en ging een kant heen, daardoor verbroken de banden zich, en men zegt niet voor niets, uit het oog is uit het hart.
je hebt tegenwoordig technology waardoor de vriendschappen niet hoeven te verwateren
Geen idee, in een relatief kleine stad wonen waardoor je elkaar na de basisschool, ondanks verschillende middelbare scholen alsnog wel zag, en daarna zijn we bijna allemaal gaan studeren in dezelfde stad en zo in dezelfde vriendengroep gebleven.quote:
[..]
Hoe krijg je dat voor elkaar? Bij mij splitste alles zich op en ging een kant heen, daardoor verbroken de banden zich, en men zegt niet voor niets, uit het oog is uit het hart.
Dus je eigen schuld.... Ik trof mijn oude klasgenoten (de belangrijkste) nog 3 keer per week bij sporten.quote:
[..]
Hoe krijg je dat voor elkaar? Bij mij splitste alles zich op en ging een kant heen, daardoor verbroken de banden zich, en men zegt niet voor niets, uit het oog is uit het hart.
Daarnaast, als het echte vrienden zijn, tref je ze daarna ook nog wel.
zo is het leven nou toch eenmaal? mensen komen en gaan
en daarom vind ik ook dat je dat juist niet uit het onderwijssysteem moet halen
je leert er alleen maar van
zelfs danquote:
" verantwoordelijk " , misschien is het te assumptief om te bedenken dat 'alleen de persoon in kwestie' verantwoordelijk is, de situatie waarin men zich bevindt is ook definerend of men elkaar kan ontmoeten of niet. Bijv, wij werken in hetzelfde bedrijf = meer kans om elkaar te ontmoeten, ten opzichte dat de andere persoon in bijv Singapore werkt, en de ander in Rotterdam.
vriend van mijn lief werkt in Azië en die ziet hij toch 1/2 keer per jaar
gewoon altijd als hij hier is
Dit onderscheid probeer ik juist te maken, ik zie mezelf eigenlijk als slachtoffer van het systeem, maar de vraag is of het terecht is, ik bedoel wat geeft een school het recht om deze diepe emotionele banden te verbreken?quote:Op zondag 24 juni 2012 22:09 schreef Ayca het volgende:
Ipv je slachtoffer voelen zou je ook gewoon zelf je vriendschappen kunnen onderhouden.
Ik denk dat ik indertijd altijd heb gevoeld/gedacht of geleefd dat het de verantwoordelijkheid was van het systeem(overheid was om voor ons te zorgen) om deze banden te onderhouden. Ik bedoel dit is toch de (illusie) die de overheid ons wijs maakt. He, we zorgen voor jullie pensioen ,onderwijs.
Het idee dat de overheid jouw leven gaat verzorgen, waar komt deze illusie toch vandaan?
Waarom zeggen ze niet gewoon, je bent op jezelf aangewezen en je zoekt het maar uit. Survive on your own, om het maar zo te zeggen. Dat zou veel meer overeen komen met de werkelijkheid.
Ik geef eerlijk toe dat ik helaas als eigenschap heb dat ik te goedgelovig ben. Met als gevolg een Klap in mijn bek van de realiteit ,dankjewel ..fuck.
Daarom, is het dan ook echt mijn schuld?
school verbreekt toch niks? school zegt nergens je mag pietje niet meer zienquote:
[..]
Dit onderscheid probeer ik juist te maken, ik zie mezelf eigenlijk als slachtoffer van het systeem, maar de vraag is of het terecht is, ik bedoel wat geeft een school het recht om deze diepe emotionele banden te verbreken?
school zegt alleen jij en pietje moeten elkaar voortaan na 3 uur zien
nergens zegt het systeem ik zorg voor jou vriendschappen/liefde/gezin etcquote:Ik denk dat ik indertijd altijd heb gevoeld/gedacht of geleefd dat het de verantwoordelijkheid was van het systeem(overheid was om voor ons te zorgen) om deze banden te onderhouden. Ik bedoel dit is toch de (illusie) die de overheid ons wijs maakt. He, we zorgen voor jullie pensioen ,onderwijs.
ze kunnen niet overal voor zorgen
geen idee want zo ver ik weet ben jij de enige met dit bizarre ideequote:Het idee dat de overheid jouw leven gaat verzorgen, waar komt deze illusie toch vandaan?
hoezo? de werkelijkheid is toch gewoon wat de overheid ons nu bied? recht op gezondheidszorg/inkomen etcquote:Waarom zeggen ze niet gewoon, je bent op jezelf aangewezen en je zoekt het maar uit. Survive on your own, om het maar zo te zeggen. Dat zou veel meer overeen komen met de werkelijkheid.
nergens word een illusie gewekt dat je deze dingen gaat krijgen en dan niet krijgt
alleen bij jou is een illusie ontstaan maar aangezien jij de enige bent met deze illusie zou ik eerder bij mezelf te raden gaan dan alles op 'de overheid' en 'het systeem' afwentelen
ja het is jouw schuldquote:Ik geef eerlijk toe dat ik helaas als eigenschap heb dat ik te goedgelovig ben. Met als gevolg een Klap in mijn bek van de realiteit ,dankjewel ..fuck.
Daarom, is het dan ook echt mijn schuld?
waarom heb je geen contact met je vrienden?
in de avonden/weekenden kun je elkaar prima zien
hoeveel wonen er echt zo ver weg dat regelmatig contact niet kan?
en met die mensen kun je toch contact houden via internet etc en elkaar dan zien als je in het zelfde land bent?
leuk juist om iemand eens op te zoeken in amerika of zo
Hmm vind je gedachtegang wat apart... misschien ligt het aan jouw specifieke omgeving maar dat heb ik nooit zo ervaren.quote:
[..]
Dit onderscheid probeer ik juist te maken, ik zie mezelf eigenlijk als slachtoffer van het systeem, maar de vraag is of het terecht is, ik bedoel wat geeft een school het recht om deze diepe emotionele banden te verbreken?
Ik denk dat ik indertijd altijd heb gevoeld/gedacht of geleefd dat het de verantwoordelijkheid was van het systeem(overheid was om voor ons te zorgen) om deze banden te onderhouden. Ik bedoel dit is toch de (illusie) die de overheid ons wijs maakt. He, we zorgen voor jullie pensioen ,onderwijs.
Het idee dat de overheid jouw leven gaat verzorgen, waar komt deze illusie toch vandaan?
Waarom zeggen ze niet gewoon, je bent op jezelf aangewezen en je zoekt het maar uit. Survive on your own, om het maar zo te zeggen. Dat zou veel meer overeen komen met de werkelijkheid.
Ik geef eerlijk toe dat ik helaas als eigenschap heb dat ik te goedgelovig ben. Met als gevolg een Klap in mijn bek van de realiteit ,dankjewel ..fuck.
Daarom, is het dan ook echt mijn schuld?
De school verbreekt 'deze diepe emotionele banden' niet, dat doe jij. En als ze echt zo diep waren waren ze niet verbroken. Sommige vrienden van de basisschool spreek ik niet meer en sommige nog dagelijks.En dat vind ik ik prima zo, mensen komen en gaan.
dus.. --> R&PIk denk dat jij een veel realistischere kijk op het leven hebt meegekregen dan ik.
Ik ben veel meer met het idee opgegroeid dat we in een zorgstaat leefden, en dat we verzorgd worden. En ook nog met (helaas religieuze ideeen) opgegroeid dat God wel voor je zou zorgen.
Daarom geef ik ook de schuld aan de school en overheid dat ze me met dit onterechte idee hebben opgezadeld.
Ja inderdaad wat jij zegt is correct en realistisch, maar waarschijnlijk heb jij geen religie of althans geen waan ideeen meegekregen vanuit je omgeving of van de school, ik ben benieuwd hoe jij wel dit realisme hebt verkregen.
Waarom geef je je omgeving de schuld van die waanbeelden? Denken je ouders dan ook zo?quote:
Ik ga heel hard nadenken over wat jij hebt gezegd rhubarbje (mooie avatar trouwens)
Ik denk dat jij een veel realistischere kijk op het leven hebt meegekregen dan ik.
Ik ben veel meer met het idee opgegroeid dat we in een zorgstaat leefden, en dat we verzorgd worden. En ook nog met (helaas religieuze ideeen) opgegroeid dat God wel voor je zou zorgen.
Daarom geef ik ook de schuld aan de school en overheid dat ze me met dit onterechte idee hebben opgezadeld.
Ja inderdaad wat jij zegt is correct en realistisch, maar waarschijnlijk heb jij geen religie of althans geen waan ideeen meegekregen vanuit je omgeving of van de school, ik ben benieuwd hoe jij wel dit realisme hebt verkregen.
Je moet elkaar ook niet elke dag zien.quote:
[..]
Hoe krijg je dat voor elkaar? Bij mij splitste alles zich op en ging een kant heen, daardoor verbroken de banden zich, en men zegt niet voor niets, uit het oog is uit het hart.
Net terug van een weekendje weg met vrienden die ik vanaf basisschool ken.
Iedereen heeft andere studie gedaan en werkt nu ergens verspreid door nl. Toch komen we minimaal elk jaar 1 weekendje samen, buiten de verjaardagen om enzo.
Je hebt zelf in de hand hoe goed je relatie blijft met personen.
Echte vrienden, jwt... De onbreekbare band tussen een zooitje 12 jarigen.quote:
[..]
Dus je eigen schuld.... Ik trof mijn oude klasgenoten (de belangrijkste) nog 3 keer per week bij sporten.
Daarnaast, als het echte vrienden zijn, tref je ze daarna ook nog wel.