Ik wil hier mijn verhaal vertellen het zal een beetje chaotisch zijn maar probeer het zo duidelijk mogelijk neer te zetten hier.
Kort geleden heb ik flinke ruzie met mijn oudere zus gehad. We verschillen heel veel van elkaar en zijn gescheiden van elkaar opgegroeid desalniettemin probeer ik een goede band met haar te hebben. En ze is altijd jaloers geweest dat ik goede relaties kan onderhouden met mensen en mijn opleiding heb afgemaakt.
Ik had voor haar afspraken opzij gezet om met haar mee te gaan naar het ziekenhuis, ze had namelijk een uitslag van het landelijke baarmoederhalskanker-onderzoek. De uitslag was afwijkend en ze moest naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Maar goed ik had dus een afspraak opzij gezet voor haar en zij reageerde hier zeer ondankbaar op ( niemand geeft om mij en niemand doet moeite voor mij, terwijl ik nota bene een belangrijke afspraak voor haar opzij had gezet!)..Ik snapte haar wel ze was natuurlijk enorm nerveus voor het onderzoek, maar ik probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat de kans 1/30 is dat ze kanker heeft ( stond in de brief). In de auto zat ze op alles en nog wat te schelden, mijn zus kan enorm agressief doen en ik ben dat juist helemaal niet. De hele tijd liep ik op mijn tenen, wat ik vaker met haar heb.
Eenmaal bij de dokter...werd ze onderzocht en zou 2 weken later de uitslag krijgen, de dokter had namelijk iets raars gevonden en moest dat verder nog onderzoeken. Thuis aangekomen..barstte de bom. Mijn zus was nog nerveuzer en opgefokter dan eerst..reageerde alles op mij af..terwijl ik haar probeerde duidelijk te maken dat er wel degelijk mensen zijn die voor haar klaarstaan. Ik zei dat ze zich niet zo moest aanstellen en niet meteen van het negatieve uit moest gaan. Dat de kans toch klein was en ze het toch niet zou hebben.
Eergisteren kwam ik thuis bij mijn moeder en die zei dat mijn zus een voorstadium van baarmoederhalskanker had.
Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen hoe ik me heb gevoeld....ik voel me zo onwijs schuldig tegenover mijn zus. Ja het is een voorstadium van kanker en we zijn er vroeg bij, het kan gewoon weggehaald worden, maar toch erg schrikken voor mijn zus, mijn familie en mij. En je weet nooit of het terugkeert.
Toen ik het hoorde heb ik mijn zus gebeld, en ze reageerde heel rustig en vergaf het mij ook.
Maar toch blijf ik me schuldig voelen.
Wat moet ik doen met het schuldgevoel dan?quote:Op woensdag 20 juni 2012 21:12 schreef trovey het volgende:
Gewoon het incident toch maar achter je laten en er nu zijn voor je zus.
Dat zij zo reageerde komt misschien door dat ze nerveus was, soms reageren mensen dan zo.
Woorden kan je niet terug nemen, maar als jouw zus zegt dat het al goed is, dan kan je het beter vergeten.
welk schuldgevoel?quote:
[..]
Wat moet ik doen met het schuldgevoel dan?
En ze het nu toch heeft.
dat lijkt me logisch dat je dat zegt. Wat zou je anders hebben gezegd als je met haar in de auto zat?quote:Op woensdag 20 juni 2012 21:20 schreef Sabine.V het volgende:
Ja gewoon het idee dat ik zei dat ze zich niet moest aanstellen, dat ze geen kanker zou hebben.
En ze het nu toch heeft.
"Ja ik denk toch wel dat je kanker hebt, ze zeggen dat het maar 1 op 30 is, maar je ziet er niet goed uit, dadelijk ook maar even langs de notaris om je testament te regelen."
Nee, ik zou denk ik hetzelfde gezegd hebben...quote:
[..]
dat lijkt me logisch dat je dat zegt. Wat zou je anders hebben gezegd als je met haar in de auto zat?
"Ja ik denk toch wel dat je kanker hebt, ze zeggen dat het maar 1 op 30 is, maar je ziet er niet goed uit, dadelijk ook maar even langs de notaris om je testament te regelen."
Ja dat vind ik ook..maarja het blijft toch mijn zus.quote:
Dit dus. Je hoeft je helemaal niet schuldig te voelen. Je geeft om je zus en hebt voor haar een belangrijke afspraak opzij gezet. Je bent er voor haar nu ze het moeilijk heeft. Waar voel je je schuldig over.quote:
In een fles stoppen en in de zee gooien. Je zus is belangrijkerquote:
[..]
Wat moet ik doen met het schuldgevoel dan?
Je bleef er zelfs voor haar.
Dat moet je zien als een positief.
Zeg gewoon dat je er voor haar bent en haar zult steunen en neem haar angst serieus. Ze wil gewoon voelen dat haar zus er is, een arm om haar heen en steun op gevoelsniveau, niet op rationeel niveau. Waarschijnlijk verbetert daar het contact ook wel een stukje door
Snap ook niet helemaal waarom zus een zeikerd is, kan me best voorstellen dat ze op haar manier zich afreageerd op zo'n boodschap...het is tenslotte wel wat als je zoiets hoort, je weet nooit of jij wel diegene bent waarbij het wel fout zit. Ze had het wat eleganter kunnen doen zeker maar om dan haar een zeikerd te noemen.quote:
Ik geloof dat ik niet vat waarom die zus een zeikerd is, ik vat niet waar de ruzies e.d. nou over gingen..
[ Bericht 20% gewijzigd door trovey op 21-06-2012 12:51:14 ]
en nu terug naar de "seks" topics
sorry ben toch een LLORTbackwards 