Ten eerste heb ik last van allerlei sociale onzekerheden en angsten. Ten tweede is mijn gemoedstoestand tot een dieptepunt gedaalt.
Ik kan gewoon niet meer goed nadenken of informatie opnemen. Op me werk gaat het daardoor voor geen meter.
Alles dreigt in te storten. Ik moet werken maar eigenlijk gaat het gewoon niet meer, en dat wordt ook opgemerkt..
Ik ben gewoon kapot
zoek daar dan hulp voor
Maar beterschap
dankje, ik kan even niet duidelijker zijn. Het is alsof me hoofd helemaal is vast gelopen. Ik voel een constante druk en zou het liefst gewoon even helemaal niks meer doen. Even totale rust.quote:Op dinsdag 19 juni 2012 20:29 schreef Angel-Joy het volgende:
Niet echt duidelijk dit..
Maar beterschap
En succes/sterkte en zulks....
Huisarts.quote:Op dinsdag 19 juni 2012 20:30 schreef neddd3 het volgende:
[..]
dankje, ik kan even niet duidelijker zijn. Het is alsof me hoofd helemaal is vast gelopen. Ik voel een constante druk en zou het liefst gewoon even helemaal niks meer doen. Even totale rust.
En misschien dat je later het nog uitlegt hier, als je het van je wil afschrijven.
Beterschap, rust maar goed uit.
Dit dusquote:
Chill ze.
Best wel herkenbaar dit. Ik moet nog heel even en dan lekker op vakantie en nergens aan denken.quote:
[..]
dankje, ik kan even niet duidelijker zijn. Het is alsof me hoofd helemaal is vast gelopen. Ik voel een constante druk en zou het liefst gewoon even helemaal niks meer doen. Even totale rust.
Heb je die mogelijkheid? Gewoon een weekje of twee helemaal NIKS doen?
Ga in gesprek met je huisarts en eventueel een psycholoog om te definiëren waar het probleem uit voort komt en hoe hier mee om te gaan. Hoe vroeger je het traject instapt hoe makkelijker het is om resultaat te boeken. Blijkt dat je ook zonder hulp kan: top! Blijf je er tegenaan hikken en je blijkt toch wel hulp nodig gehad hebben ben je verder van huis en voorlopig uit de running.
Sociale onzekerheden en angsten is natuurlijk wat cryptisch maar angsten welke betrekking hebben op gangbare sociale zaken neem je niet weg met een vakantie of als een hamster op een loopband in de sportschool rennen. Wat je wel alvast kan/moet doen is routine en regelmaat vasthouden, op tijd naar bed, op tijd uit bed, normale hoeveelheden gezond eten. Maar dat lost niks op, geeft je enkel een handvat om je probleem aan te pakken.
En het belangrijkste: niet luisteren naar veelal goedbedoelde adviezen van mensen om je heen: je moet vitamine-C pilletjes nemen, sporten, niet zeiken, op vakantie, een hobby zoeken, iemand zoeken om mee te praten binnen je sociale kring. Allemaal goedbedoeld maar je OP doet vermoeden dat je dat station al voorbij bent.
Luister naar jezelf en maak daaruit op of je hulp nodig hebt en laat je natuurlijke angst voor reacties uit je omgeving niet de overhand nemen, je moet voor jezelf duidelijk hebben of je hulp van professionals nodig hebt en wil aannemen. Je hebt recht op een groots en mooi leven en jij bent de enige die dit in de hand heeft, laat meningen van anderen voor wat ze zijn en kies voor jezelf!
[ Bericht 31% gewijzigd door CutCake op 20-06-2012 08:52:19 ]
Mischien eens langs een fitness-club te gaan... Je kunt immers zelf beslissen wanneer je wilt gaan + het feit dat fitnessen je zelfverzekerheid boost.
En ik vind het de ideale uitlaap klep voor de dagelijkse stress.
Maar het is maar advies, wat je ermee doet moet je zelf weten hé
Na een lange periode van sociale angst gaat het eindelijk wat beter met mij. Tenminste, ik onderneem weer dingen inplaats van alles te ontwijken.
Het gekke is mijn angst probleem is wellicht flink minder geworden. Maar mijn zelfbeeld/zelfvertrouwen of wat het dan ook is, is zo laag dat ik dagelijks mezelf in de weg sta en hier ernstige hinder van ondervindt.
Zo ben ik nog steeds super gesloten naar andere mensen toe, en lijken mijn emoties volledig opslot te zitten. Ik heb gewoon 0 spontaniteit en ben altijd maar bezig met "overleven" en overal ongeschonden doorheen komen inplaats van zelf iniatief te nemen.
Ik lijk een gebrek aan persoonlijkheid te hebben, in iedergeval toon ik die niet in het bijzijn van andere mensen. Waardoor eigenlijk iedereen mij heel aardig vindt maar ook saai en zich afvraagd waarom ik zo stil ben.
Hier baal ik zo ontzettend van en ik kan hier enorm over in zitten waardoor het mijn humeur enorm verslechterd.
Ik doe nu eindelijk (bijna) alles wat andere mensen ook doen en laat me niet weerhouden door mijn angst maar emotioneel zit ik op slot en ben ik alsnog afwezig wanneer ik eigenlijk aanwezig ben.
Ik ben enorm zelfbewust waardoor ik altijd mijn woorden afweeg en overbewust van me eigen reacties en lichaamshouding ben. Ik ben nu 26..en wil hier toch wel eens van af komen. Op mijn werk zorgt dit ook voor veel problemen, omdat mijn concentratie altijd opmezelf en andere mensen gericht is en niet volledig op mijn werk. Dit kost ook zoveel energie dat ik vaak wel kan breken, en overal weer mee wil stoppen, omdat het me teveel wordt.
Toch snap ik mezelf niet, wat is er nou met mij aan de hand? Ik heb mijn angst gedeeltelijk overwonnen, denk ik... aangezien ik toch een "redelijk normaal leven" lijdt.
Misschien dat iemand dit herkent ?
Als het wordt opgemerkt door collega's of leidinggevende waarom doen die dan niks? Staan ze een beetje toe te kijken hoe je verzuipt? Als ik jou was zou ik het gewoon heel snel gaan aankaarten bij de leidinggevende voordat je er helemaal aan onder doorgaat. Daar heeft niemand wat aan. Jijzelf op de eerste plaats niet.quote:
Ik kan gewoon niet meer.
Ten eerste heb ik last van allerlei sociale onzekerheden en angsten. Ten tweede is mijn gemoedstoestand tot een dieptepunt gedaalt.
Ik moet werken maar eigenlijk gaat het gewoon niet meer, en dat wordt ook opgemerkt..
Ik ben gewoon kapot
Nou ook leidinggevende staan vaak gewoon toe te kijken en doen er verder niks aanquote:
[..]
Als het wordt opgemerkt door collega's of leidinggevende waarom doen die dan niks? Staan ze een beetje toe te kijken hoe je verzuipt? Als ik jou was zou ik het gewoon heel snel gaan aankaarten bij de leidinggevende voordat je er helemaal aan onder doorgaat. Daar heeft niemand wat aan. Jijzelf op de eerste plaats niet.
gewoon doorwerken en niet zeuren wordt er dan gedachtMaar TS ik zou gewoon naar de huisarts gaan en daar je verhaal doen
succes en sterkte
Is wel van persoon tot persoon verschillend lijkt me. Ik heb ook collega's die zeiken en zaniken altijd en melden zich al ziek als de wind draait. Met dat soort mensen heb ik dan ook minder of geen medelijden. Als ze eens een keer echt iets hebben zal ik ook denken "stel je niet aan". Er zijn ook collega's die werken wel hard en ook al voelen ze zich niet lekker dan werken ze toch. Als die dit soort klachten hebben zal ik er wel mee in gesprek gaan.quote:
[..]
Nou ook leidinggevende staan vaak gewoon toe te kijken en doen er verder niks aan
Maar TS ik zou gewoon naar de huisarts gaan en daar je verhaal doen
succes en sterkte