Ik ben geslaagd, maar ik vind het kut!

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 08:21 schreef Sesambagel het volgende:
Ik ben heel bang voor de universiteit aangezien het daar ieder voor zich, massaal en onpersoonlijk is. Niemand die je naam kent, je mist als je er niet bent, het wat uitmaakt als je een tentamen goed maakt of ook maar iets om jou geeft.

Is ook niet helemaal waar hoor. In mijn geval vind ik het juist persoonlijker omdat je een kleiner groepje leraren hebt.

Ga je die vriend(innen) nooit meer zien dan? je kan toch ook nog afspreken zo nu en dan? Op de uni vind je vast ook wel een hoop nieuwe mensen (die waarschijnlijk dezelfde interesses hebben in jouw vakgebied)

Dat onpersoonlijke vind ik ook meevallen ja, de colleges kunnen massaal zijn, maar bij volgens mij wel elke opleiding heb je ook werkgroepen, en dat doe je maar met een tiental medestudenten. En je kunt ook meedoen aan de introweek, daar leer je ook al een kleine groep mensen kennen.

En dat van je studiekeuze, als je een studie achter de hand houdt die niet onder gezondheidszorg valt, dan geldt geneeskunde niet als 2e keuze.. dus dan kun je na je p (of je bachelor) nog een poging doen met inloten.

Succes, en nog gefeliciteerd!

afscheid nemen is ook moeilijk, maar de universiteit word een nieuw avontuur. Ik vond de universiteit helemaal niet onpersoonlijk of dat men niets om mij gaf. Dus ik denk dat je beeld van de universiteit een beetje mis is.

Kijk. Het mooie aan het kiezen van een richting is dat je daarmee in klassen komt met mensen die hetzelfde leuk vinden als jij.

En het heet 'richting'. Je zit dus nergens aan vast voor de rest van je leven. Je doet bepaalde kennis op als je een bepaalde richting op gaat. Aan die kennis zit je inderdaad vast voor de rest van je leven. Maar aan de richting niet. Je kan altijd nieuwe kennis opdoen en een nieuwe richting opgaan.

Niet zo'n punt van maken.

Tenzij je echt iets heel specialistisch wil gaan doen. Maar als je op basis van je cijfers niet toegelaten wordt op die specialistische opleiding, dan zijn er dus mensen die beter geschikt zijn voor dat specialisme dan jij. Misschien is het dan ook beter voor jou als je een iets andere richting op gaat.

Mijn punt is: nu moet je kiezen, maar later kun je nog steeds kiezen. De keus die je nu maakt is niet dat wat je leven voor de rest van je leven bepaalt. Je kan altijd bijsturen. Dat betekent wel dat je na je opleiding jezelf nog steeds nieuwe dingen moet bijleren. Maar dat is niet slecht. Als je jezelf aanleert om altijd maar weer nieuwe dingen te leren, zul je nooit stilstaan in je leven. En dat is een goed ding (NIET stilstaan, dus ).

Als je uitgeloot wordt zit je heus niet de rest van je leven vast aan een studie die je minder leuk vind hoor. Het jaar erop loot je weer gewoon mee als je dat wilt.
En verder: zeik niet zo!
No offence maar wat een nonproblemen zodra je een week op de universiteit zit ben je dit gezeik vergeten en je hebt altijd nog zelf in de hand of je je vrienden blijft zien.

Toch helemaal niet erg om verdrietig te zijn over wat je achter je laat? Vind ik helemaal niet raar. Je klasgenoten gaan zich op een later moment nog wel realiseren dat het een hele mooie en leuke tijd was, dan heb jij het al achter je gelaten.

Gewoon lekker even verdrietig over zijn, maar ook vooruit kijken en weten dat de tijd die voor je ligt ook heel mooi en leuk gaat zijn!

Eens met Naamah, dit soort gevoelens horen er ook bij! De ene periode sluit je af, en er komt een volgende met zijn eigen voor- en nadelen. Tegen de tijd dat je klaar bent met je studie, voel je je waarschijnlijk hetzelfde, en later als je met pensioen gaat ook. Partir, c'est mourir un peu. Maar er komen altijd andere dingen voor terug!

Get over it.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 10:23 schreef 16meter het volgende:
Get over it.

Idd mijn neus is verstopt das 10 keer erger

Doe maar geen geneeskunde, ik stel het op prijs als ik zelf degene met problemen ben als ik in de spreekkamer zit.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 09:44 schreef Naamah het volgende:
Toch helemaal niet erg om verdrietig te zijn over wat je achter je laat? Vind ik helemaal niet raar. Je klasgenoten gaan zich op een later moment nog wel realiseren dat het een hele mooie en leuke tijd was, dan heb jij het al achter je gelaten.

Gewoon lekker even verdrietig over zijn, maar ook vooruit kijken en weten dat de tijd die voor je ligt ook heel mooi en leuk gaat zijn!

Nope het is toch een kwestie van een fase van je leven afsluiten.
Tuurlijk mag je daar emotioneel van zijn. Het besef dat al dit voorbij is en nooit meer terug komt.

Gelukkig TS komen er meestal wel weer andere leuke dingen voor in de plaats...

Ik denk dat je de onpersoonlijkheid van de universiteit overschat. Zeker als je als eerstejaars begint zul je merken dat iedereen op zoek is naar nieuwe contacten. Doe mee met introductiedagen e.d. als je bang bent dat je moeilijk contact legt, doe zeker mee met introductiedagen van je eigen opleiding (die zijn er bijna altijd wel). Bovendien zul je niet altijd alleen maar in die grote collegezalen les krijgen. Er zullen ook veel werkcolleges zijn, en daarbij zul je snel contact leggen.

Mijn middelbare schooltijd was ook echt geweldig. Zoals jij het hier ook beschrijft. Toch heb ik het geen dag gemist sinds ik studeer. Ik heb veel nieuwe vrienden gemaakt, eindelijk echt uitdagende en boeiende stof tot me gekregen, mijn passies gevonden, op mezelf gaan wonen, noem maar op. Dit kan in potentie de meest interessante tijd van je leven worden.

Het leven zit vol veranderingen, dit is pas één van de eersten, moet je maar gewoon aan wennen want er gaan er nog vele komen.

Deels terechte klacht.

Over je geneeskunde, daar ben je gewoon een stomme trut in. Een beetje arrogant zelfs.

Snap je dat zelf ook?

allereerst gefeliciteerd

Ik had ook een dubbel gevoel toen ik 10 jaar geleden van school ging! Maar dat komt omdat je een nieuw begin voor je hebt liggen, En ja dat is eng, maar ook die nieuwe periode gaat je heel veel leuke dingen brengen, Nieuwe vrienden, andere studie, een stapje dichter naar volwassenheid!
Geniet van het feit dat je de middelbare achter je laat, je bent geslaagd, en dat kan niet iedereen zeggen! Ga feesten, geniet van de vakantie, en ga met een open mind studeren, dan komt het allemaal goed!

Waar de ene deur dicht gaat, gaat er altijd een andere open, Maar je moet er zelf iets van maken!

Stel je niet zo aan man. Je bent er toch zelf bij? Maak het persoonlijk, zoek nieuwe vrienden, word ergens lid, leer ook hier je docenten kennen.

Duizenden zijn je voor gegaan, duizenden maken nu hetzelfde mee, en nog eens duizenden zullen het ook mee gaan maken. Als het allemaal zo kut was geweest hadden we allemaal al lang collectief zelfmoord gepleegd.

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 10:34 schreef Nobu het volgende:
Doe maar geen geneeskunde, ik stel het op prijs als ik zelf degene met problemen ben als ik in de spreekkamer zit.

Ga gewoon bij een studentenvereniging, sociaal genoeg. Wat een drama zeg

Ik was vroeger ook erg gehecht aan mijn vaste dingen, vaste vrienden, mijn eigen veilige plekje. Toen mijn opleiding op de HBO (ik ging met 2 meisjes die ik kende van de HAVO naar dezelfde opleiding) tegenviel heb ik het roer omgegooid. 1 jaar top VWO gedaan, als 'oudere' in een klas met gezakte VWO-ers. Niets aan de hand, leuke mensen en de lesstof was goed te doen. Daarna inloten voor diergeneeskunde en in je eentje vanuit twente elke dag naar de uni in Utrecht. Maar ook daar werd ik super opgevangen. Ik heb geen introductie gedaan omdat ik gewoon niet zo van het studentenleven ben, maar de 1e dag van de opleiding zelf (onze opleiding zit gewoon weg van de rest van de uithof, je komt alleen in aanraking met andere mensen van DGK) werd je opgevangen door mentorouders in een groepje. Je 1e semesterklas werd opgedeeld in kleine groepjes met 2 ouderejaars die je een week op sleeptouw namen.
Onze groepje was direct hecht, onze 'ouders' waren totaal ons type niet, dus die hebben we geregeld ontweken om gezellig met ons groepje wat te doen. Onze opleiding bestaat uit 275 mensen per 'jaar' en elke half jaar wisselen we van vaste groep (van zon 30 man). Daarbij hebben we practica in grotere groepen van 90 man, dus tijdens je eerste jaar leer je genoeg mensen kennen. Na 4 jaar (af en toe een vak over moeten doen en dan kom je weer in een klas van ene jaar lager) kan ik nu het gebouw inlopen en er is altijd iemand die je kent. In de bieb kom je altijd een bekende tegen aan wie je wat kan vragen, in de hal zit altijd wel iemand die met je wil lunchen.
Over het algemeen kan je gewoon goed met iedereen opschieten omdat je allemaal dezelfde interesse hebt.
In de tussentijd ben ik van vriendengroep gewisseld, ik kreeg andere interessen (of zij, het is net hoe je het bekijkt) en heb ik weer nieuwe vrienden gemaakt. Zelfs mijn vriend van mijn middelbare is nu ook uit foetsie :-D
En ik ben zo blij met waar ik nu ben, ik heb echt niets meer van de middelbare schooltijd, maar ik ben nu zeker zo gelukkig hoor.

Ga gewoon vol goede moed deze veranderingen tegemoet. Het valt echt heus mee. En als je uitgeloot wordt; misschien is een jaartje reizen iets? Lekker de boel achter je laten en wat levenservaring op doen. Als je dan terugkomt zal je zien dat je je ook veel minder druk gaat maken.

Oh en gefeliciteerd :-D

Het is ook niet niks. Je sluit toch een belangrijke periode in je leven af, en als die leuk was is dat natuurlijk jammer. Ik heb me er ook wel even kut over gevoeld, maar joh, kans zit er dik in dat je studententijd vele malen toffer wordt.

Ik snap je wel, TS. Je verliest datgene wat je had en je MOET beginnen aan iets dat je nog niet kent...

Asperger?

Ik zeg: studentenfeestjes, studieverenigingen, introweken, sportclubs al dan niet via de uni zelf, op kamers, de wereld rond, etc.

Ik vond mijn tijd op de middelbare ook best tof, en het is heel ok om je verdrietig te voelen omdat die nu voorbij is. Maar er staat van alles op stapel dat óók heel leuk gaat zijn, en waar je te zijner tijd weer hetzelfde over zal denken. Als je met je bul op dat podium staat te zwaaien

Je sluit een periode af, en begint aan een volgende. En na je studietijd nog eens. Wie weet ga je wel trouwen ooit, bye bye vrijgezellenleven, same shit all over again. Wat als je van baan, woonplaats of zelfs thuisland verandert?

Het heeft een hoog Roosvicé gehalte, maar toch: komt goed schatje

quote:

Op zaterdag 16 juni 2012 14:26 schreef Bartholomeus het volgende:
Ik zeg: studentenfeestjes, studieverenigingen, introweken, sportclubs al dan niet via de uni zelf, op kamers, de wereld rond, etc.

Idd, opsomming van SOA's en katers. Had het voor geen goud willen missen

Welkom in het grote-mensen-leven. Waar je je dagen helaas niet meer kan slijten met geen reet uitvoeren, keten in de klas, met je vrienden hangen de hele dag etc.

Oh wacht, je gaat nog studeren.

Je zit sowieso in een periode waarin er veel voor je verandert. Lichamelijk, mentaal, nieuwe studies, nieuwe omgevingen. Ik denk dat de meeste mensen dit een moeilijke periode vinden / vonden. Dus opzich is het niet iets waar je je schuldig over hoeft te voelen of voor hoeft te schamen. Je kunt juist stellen dat je heel normaal bent en normaal reageert op een situatie als deze.

Je komt er wel!