R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Even in het kort.
Ik werk nu 1,5 jaar bij mijn werkgever. Ik vind het een ontzettend leuke baan en heb het er ook echt naar mijn zin.
Helaas is het zo dat de druk op het werk erg hoog is (dit is al 8 maanden aan de gang). Eerst vond ik dit nog een uitdaging. Nu ben ik op.
Ik ben hiervoor naar de huisarts gegaan en zij heeft me doorgestuurd naar een psycholoog.
Ik werk nog wel gewoon. Maar gezien mijn persoonlijkheid (perfectionistisch, alles goed willen doen, niemand tot last willen zijn en heb best wel een verantwoordelijkheid gevoel), denk ik dat ik toch wat sneller 'vatbaar' ben voor een burn out. En dit is echt het laatste dat ik wil! Vandaar dat ik naar de huisarts ben geweest.
Met mijn leidinggevende had ik gezegd dat ik een afspraak had gemaakt bij de huisarts omdat ik momenteel zelf niet goed om kan gaan met de werkdruk. Hier werd goed op gereageerd gelukkig! We hebben er samen een beetje over gehad, en ik merk dat er ook wel rekening mee wordt gehouden.
Nou heb ik volgende week een afspraak staan bij de psycholoog. Mijn leidinggevende weet niets van het vervolg op de huisarts. Dus weet niet dat ik naar een psycholoog ga. Ik schaam me er eigenlijk ook een beetje voor. Het past niet in mijn plaatje van mezelf, ik ben erg perfectionistisch, daar hoort geen psycholoog bij. Toch weet ik ergens dat het wel erg goed kan zijn.
Ik heb tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik (helaas kon niet anders) onder werktijd een afspraak heb. 2 x in 2 weken. Ze hoefde verder niets te weten, dan alleen even weten of het om gezondheid gaat of niet, ivm het goed noteren van de uren. Maarja, ze zal het misschien zelf wel doorhebben, dat vind ik al vervelend.
Ergens baal ik hier enorm van. Ik ga naar de psycholoog mede door de druk op mijn werk. En ik kan gewoon niet fatsoenlijk tegen mijn leidinggevende zeggen hoe het met me gaat. Soms barst ik in tranen uit op mijn werk (druk, mondige klanten, snel op m'n teentjes getrapt zijn door collega's). Ik probeer dit dan te verbergen, omdat ik er niet over kán praten. Ik vind dat zo moeilijk. Maarja doorwerken en verbergen, valt dan niet mee. Toen ik laatst in tranen was uitgebarst vroeg mijn leidinggevende wel of het ging
En stom als ik ben zeg ik dan ook dat het gewoon gaat ook Waarom kan ik daar niet gewoon eerlijk over zijn?
Nou het grootste probleem.. (ik kan kleine dingen nogal groot maken). Ik zie zo op tegen die afspraak bij de psycholoog. Ik weet dat het goed zal zijn, en dat probeer ik me ook voor ogen te zien. Maar eigenlijk, ik weet niet zo goed waarom ik me soms zo ongelukkig voel. Ik heb dagen dat het goed gaat op het werk, maar dan nog 's avonds ongelukkig op de bank zit.
Ik ben ook zo bang dat het gesprek niet op gang gaat komen. Dat hij mij aan vind stellen. Dat het allemaal wel mee valt in zijn ogen (tja ik ben er nog op tijd bij).
En ook gewoon, dat ik ook tegen hem niet eerlijk zal zijn. Dat ik ook tegen hem ga lopen vertellen dat het goed gaat, terwijl het dat niet meer gaat.
Och och, wat maak ik het mezelf toch soms ook moeilijk.
Heeft iemand hier ervaring mee? En kan iemand me hopelijk oprecht zeggen dat ik me niet druk hoef te maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door 90Mir op 13-06-2012 22:42:53 ]
Ik werk nu 1,5 jaar bij mijn werkgever. Ik vind het een ontzettend leuke baan en heb het er ook echt naar mijn zin.
Helaas is het zo dat de druk op het werk erg hoog is (dit is al 8 maanden aan de gang). Eerst vond ik dit nog een uitdaging. Nu ben ik op.
Ik ben hiervoor naar de huisarts gegaan en zij heeft me doorgestuurd naar een psycholoog.
Ik werk nog wel gewoon. Maar gezien mijn persoonlijkheid (perfectionistisch, alles goed willen doen, niemand tot last willen zijn en heb best wel een verantwoordelijkheid gevoel), denk ik dat ik toch wat sneller 'vatbaar' ben voor een burn out. En dit is echt het laatste dat ik wil! Vandaar dat ik naar de huisarts ben geweest.
Met mijn leidinggevende had ik gezegd dat ik een afspraak had gemaakt bij de huisarts omdat ik momenteel zelf niet goed om kan gaan met de werkdruk. Hier werd goed op gereageerd gelukkig! We hebben er samen een beetje over gehad, en ik merk dat er ook wel rekening mee wordt gehouden.
Nou heb ik volgende week een afspraak staan bij de psycholoog. Mijn leidinggevende weet niets van het vervolg op de huisarts. Dus weet niet dat ik naar een psycholoog ga. Ik schaam me er eigenlijk ook een beetje voor. Het past niet in mijn plaatje van mezelf, ik ben erg perfectionistisch, daar hoort geen psycholoog bij. Toch weet ik ergens dat het wel erg goed kan zijn.
Ik heb tegen mijn leidinggevende gezegd dat ik (helaas kon niet anders) onder werktijd een afspraak heb. 2 x in 2 weken. Ze hoefde verder niets te weten, dan alleen even weten of het om gezondheid gaat of niet, ivm het goed noteren van de uren. Maarja, ze zal het misschien zelf wel doorhebben, dat vind ik al vervelend.
Ergens baal ik hier enorm van. Ik ga naar de psycholoog mede door de druk op mijn werk. En ik kan gewoon niet fatsoenlijk tegen mijn leidinggevende zeggen hoe het met me gaat. Soms barst ik in tranen uit op mijn werk (druk, mondige klanten, snel op m'n teentjes getrapt zijn door collega's). Ik probeer dit dan te verbergen, omdat ik er niet over kán praten. Ik vind dat zo moeilijk. Maarja doorwerken en verbergen, valt dan niet mee. Toen ik laatst in tranen was uitgebarst vroeg mijn leidinggevende wel of het ging
En stom als ik ben zeg ik dan ook dat het gewoon gaat ook Waarom kan ik daar niet gewoon eerlijk over zijn?Nou het grootste probleem.. (ik kan kleine dingen nogal groot maken). Ik zie zo op tegen die afspraak bij de psycholoog. Ik weet dat het goed zal zijn, en dat probeer ik me ook voor ogen te zien. Maar eigenlijk, ik weet niet zo goed waarom ik me soms zo ongelukkig voel. Ik heb dagen dat het goed gaat op het werk, maar dan nog 's avonds ongelukkig op de bank zit.
Ik ben ook zo bang dat het gesprek niet op gang gaat komen. Dat hij mij aan vind stellen. Dat het allemaal wel mee valt in zijn ogen (tja ik ben er nog op tijd bij).
En ook gewoon, dat ik ook tegen hem niet eerlijk zal zijn. Dat ik ook tegen hem ga lopen vertellen dat het goed gaat, terwijl het dat niet meer gaat.
Och och, wat maak ik het mezelf toch soms ook moeilijk.
Heeft iemand hier ervaring mee? En kan iemand me hopelijk oprecht zeggen dat ik me niet druk hoef te maken.
[ Bericht 0% gewijzigd door 90Mir op 13-06-2012 22:42:53 ]
Tegen je huisarts heb je het toch ook verteld? Waarom dan niet tegen de psycholoog? Overigens prikt een goede gewoon door je "het gaat goed" verhalen heen.
Ik weet uit ervaring: die eerste paar keer naar een psycholoog gaan, dat is lastig. Je moet het achterste van je tong laten zien, en dat is lastig als je dat niet gewend bent.
Het hielp mij om het hardop te zeggen. Ik vertelde de psychologe dat ik het lastig vond om alles zo open en bloot te gooien. Ze grapte dat het nog niet zo erg was als naar de gynaecoloog :-) Daarna zei ze dat sommige van haar clienten het heerlijk vonden om alles open te gooien. Op een of andere manier vond ik dat geruststellend.
Vergeet niet duidelijk te zeggen wat je wilt van hem, en zorg ervoor dat aan het einde van het gesprek je vragen zijn beantwoord.
Succes. Ik vind het getuigen van moed en daadkracht, dat je de koe bij de hoorns vat.
Het hielp mij om het hardop te zeggen. Ik vertelde de psychologe dat ik het lastig vond om alles zo open en bloot te gooien. Ze grapte dat het nog niet zo erg was als naar de gynaecoloog :-) Daarna zei ze dat sommige van haar clienten het heerlijk vonden om alles open te gooien. Op een of andere manier vond ik dat geruststellend.
Vergeet niet duidelijk te zeggen wat je wilt van hem, en zorg ervoor dat aan het einde van het gesprek je vragen zijn beantwoord.
Succes. Ik vind het getuigen van moed en daadkracht, dat je de koe bij de hoorns vat.
Geinspireerd door historische gebeurtenissen en karakters. Dit werk van fictie was ontworpen, ontwikkeld en geproduceerd door een multicultureel team van verschillende religies en geloven.
Het was ook de eerste keer dat ik naar de huisarts ging (2 jaar geleden verhuisd, en sindsdien niet naar een huisarts geweest)quote:Op woensdag 13 juni 2012 22:07 schreef kwiwi het volgende:
Tegen je huisarts heb je het toch ook verteld? Waarom dan niet tegen de psycholoog? Overigens prikt een goede gewoon door je "het gaat goed" verhalen heen.
Het gesprek met de huisarts was ook wel een beetje stil. De vragen moesten echt van haar komen en ze zei dat ik bij de psycholoog wel moet praten
Verwacht er gewoon niet overdreven veel van. En laten je niet overdonderen.
Dat lijkt heel negatief, maar naar een psycholoog/psychiater gaan is toch vaak zoiets als met jezelf in gesprek gaan.
Dat laatste moet ik even extra uitleggen, het overdonderen. Ik ben wel eens bij een psychiater/psycholoog gegaan. En ik gebruik zelf zo af en toe een metafoor. Ik gebruikte zelf toen iets met een 'pop'. Heb daarna 2 gesprekken gehad over de betekenis van de pop. Terwijl ik zelf best wel makkelijk praat en er dus veel meer was gezegd dat gesprek. Maar waarschijnlijk was dat een trigger voor die psycholoog/psychiater.
Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik in elkaar was gebeukt door een familielid, waarschijnlijk mijn nichtje (terwijl ik die praktisch nooit heb ontmoet, de keren waren op 1 hand te tellen). Niet met de hand, maar met een pop. Waarschijnlijk is die pipo zich nog steeds van niets bewust. Want ik was er zelf klaar mee en ben daarna niet meer op komen dagen.
Maar waarschijnlijk heb je hier niets aan. Want ik heb het wel vaker gehoord: als je aangeeft dat je hulp nodig hebt dan krijg je het niet, en zeg je dat alles weer goed zit dan krijg je extra aandacht.
Dat lijkt heel negatief, maar naar een psycholoog/psychiater gaan is toch vaak zoiets als met jezelf in gesprek gaan.
Dat laatste moet ik even extra uitleggen, het overdonderen. Ik ben wel eens bij een psychiater/psycholoog gegaan. En ik gebruik zelf zo af en toe een metafoor. Ik gebruikte zelf toen iets met een 'pop'. Heb daarna 2 gesprekken gehad over de betekenis van de pop. Terwijl ik zelf best wel makkelijk praat en er dus veel meer was gezegd dat gesprek. Maar waarschijnlijk was dat een trigger voor die psycholoog/psychiater.
Het kwam er uiteindelijk op neer dat ik in elkaar was gebeukt door een familielid, waarschijnlijk mijn nichtje (terwijl ik die praktisch nooit heb ontmoet, de keren waren op 1 hand te tellen). Niet met de hand, maar met een pop. Waarschijnlijk is die pipo zich nog steeds van niets bewust. Want ik was er zelf klaar mee en ben daarna niet meer op komen dagen.
Maar waarschijnlijk heb je hier niets aan. Want ik heb het wel vaker gehoord: als je aangeeft dat je hulp nodig hebt dan krijg je het niet, en zeg je dat alles weer goed zit dan krijg je extra aandacht.
Jeetje, het lijkt wel of je mijn ouwe leventje hebt beschreven.
Ik heb helaas dus ervaring en ik kan je inderdaad oprecht zeggen dat je jezelf niet druk hoeft te maken. Het duurt even maar het komt goed.
En weet je waarom?
Omdat je zelf al heel goed weet waar het fout gaat.
(Och och, wat maak ik het mezelf toch soms ook moeilijk.)
Die psycholoog is er om je te helpen, benut die kans dan ook en ben eerlijk tegen hem maar vooral tegen jezelf. Accepteer dat het op dit moment effe wat minder gaat, laat je perfectionisme wat vieren en geniet van kleine dingen. Maar blijf niet volharden in gedrag wat je alleen maar ellende brengt. Ik weet dat dit niet zonder slag of stoot zal gaan want alles voelt ozo vertrouwd maar geloof me, gooi die knop om en je komt er beter en sterker uit.
Over een tijdje dan lach je erom en zeg je: wat heb ik mezelf toch ooit aangedaan.
Succes !!
[ Bericht 5% gewijzigd door Aleandra op 13-06-2012 22:55:03 ]
Ik heb helaas dus ervaring en ik kan je inderdaad oprecht zeggen dat je jezelf niet druk hoeft te maken. Het duurt even maar het komt goed.
En weet je waarom?
Omdat je zelf al heel goed weet waar het fout gaat.
(Och och, wat maak ik het mezelf toch soms ook moeilijk.)
Die psycholoog is er om je te helpen, benut die kans dan ook en ben eerlijk tegen hem maar vooral tegen jezelf. Accepteer dat het op dit moment effe wat minder gaat, laat je perfectionisme wat vieren en geniet van kleine dingen. Maar blijf niet volharden in gedrag wat je alleen maar ellende brengt. Ik weet dat dit niet zonder slag of stoot zal gaan want alles voelt ozo vertrouwd maar geloof me, gooi die knop om en je komt er beter en sterker uit.
Over een tijdje dan lach je erom en zeg je: wat heb ik mezelf toch ooit aangedaan.
Succes !!
[ Bericht 5% gewijzigd door Aleandra op 13-06-2012 22:55:03 ]
Lieve schat je klinkt precies als mij 2 jaar geleden, ik heb toen nog een half jaar stug doorgelopen en uiteindelijk belande ik in een burn-out! En ook ik moest naar een psycholoog! Ik schaamde me dood! 23 jaar en burn-out!
Mei 2011 was het echt op en na een bijna aanrijding kon ik niet meer! Ik kwam in de ziektewet terecht! Ieder 2 weken bezocht ik de psycholoog en in het begin durfde ik mezelf niet bloot te geven, maar gaandweg leerde ik dat ik mij niet hoefde te schamen en dat een burn-out vooral voorkomt bij perfectionisten en mensen die moeilijk nee zeggen! En ik heb heel veel geleerd, ik kan mijn eigen grenzen aangeven en durf nee te zeggen!
Ik heb ruim een jaar bij haar gelopen, en zoals gezegd heel veel geleerd, ik hoop binnenkort weer aan het werk te gaan en gisteren heb ik de laatste sessie gehad!
Schaam je vooral niet!! En als je meer wilt weten dan mag je best pm-en
Mei 2011 was het echt op en na een bijna aanrijding kon ik niet meer! Ik kwam in de ziektewet terecht! Ieder 2 weken bezocht ik de psycholoog en in het begin durfde ik mezelf niet bloot te geven, maar gaandweg leerde ik dat ik mij niet hoefde te schamen en dat een burn-out vooral voorkomt bij perfectionisten en mensen die moeilijk nee zeggen! En ik heb heel veel geleerd, ik kan mijn eigen grenzen aangeven en durf nee te zeggen!
Ik heb ruim een jaar bij haar gelopen, en zoals gezegd heel veel geleerd, ik hoop binnenkort weer aan het werk te gaan en gisteren heb ik de laatste sessie gehad!
Schaam je vooral niet!! En als je meer wilt weten dan mag je best pm-en
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ik meende dat burn outs juist veel voorkomen bij mensen tussen de 20 en 30.quote:
Lieve schat je klinkt precies als mij 2 jaar geleden, ik heb toen nog een half jaar stug doorgelopen en uiteindelijk belande ik in een burn-out! En ook ik moest naar een psycholoog! Ik schaamde me dood! 23 jaar en burn-out!
Mei 2011 was het echt op en na een bijna aanrijding kon ik niet meer! Ik kwam in de ziektewet terecht! Ieder 2 weken bezocht ik de psycholoog en in het begin durfde ik mezelf niet bloot te geven, maar gaandweg leerde ik dat ik mij niet hoefde te schamen en dat een burn-out vooral voorkomt bij perfectionisten en mensen die moeilijk nee zeggen! En ik heb heel veel geleerd, ik kan mijn eigen grenzen aangeven en durf nee te zeggen!
Ik heb ruim een jaar bij haar gelopen, en zoals gezegd heel veel geleerd, ik hoop binnenkort weer aan het werk te gaan en gisteren heb ik de laatste sessie gehad!
Schaam je vooral niet!! En als je meer wilt weten dan mag je best pm-en
klopt! Maar dat wist ik toen nog niet, ach ik word zaterdag 25 en ik heb de regie weer terug!quote:Op donderdag 14 juni 2012 00:28 schreef Trashcanman het volgende:
[..]
Ik meende dat burn outs juist veel voorkomen bij mensen tussen de 20 en 30.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
|
|
