Ik heb moeite om mijn verleden achter mij te laten.
Ik had niet zo een prettige jeugd, werd gepest op school en thuis was er ook nooit iemand voor mij; Ouders gescheiden, ik woonde bij mijn moeder, zij had een alcoholprobleem en een depressie. Daardoor ben ik de moederrol op mij beginnen nemen en zorgde ik voor mijn twee broers, ik was ongeveer 12 jaar toen ik daarmee begon, ik heb dus nooit echt een gezin gekend en dat vind ik zo jammer. Ik heb nooit een jeugd gehad waarbij ik uitging en vriendjes had. Was altijd alleen, zat thuis te strijken, kuisen, koken, noem maar op. Nu merk ik de gevolgen van mijn jeugd. Ik ben ongelukkig en wil iets doen met mijn leven maar heb geen idee wat. Ik voel mij voortdurend leeg en het gevoel dat ik geen 'wortels' heb, zoals een boom dat heeft. Mijn vriend heeft een heel fijn gezin en daar ben ik dan ook vaak, ik merk dat ik daar een beetje het tekort van vroeger ben aan het ophalen, maar dat is geen goede oplossing. Want ik moet tevreden leren zijn met hetgeen ik heb, en zelfstandig worden. Wanneer mijn vriend weggaat van mij na een weekendje bij elkaar zijn, voel ik mij zo leeg. Ik heb vriendinnen, maar dan heb ik meestal geen zin om daar bij te gaan, en ik weet niet waarom.
Dit.quote:Op woensdag 13 juni 2012 14:47 schreef Xetran het volgende:
Vooruit kijken, wat gebeurd is is gebeurd en je kan alleen maar het beste maken van wat er komen gaat. Vooral doen wat je leuk vind en laat je niet tegenhouden.
Ja, ik weet het. Ik besef maar al te goed dat het leven kort is.. Toch houdt er mij iets tegen. Ochja twordt wel eens beterquote:
Vooruit kijken, wat gebeurd is is gebeurd en je kan alleen maar het beste maken van wat er komen gaat. Vooral doen wat je leuk vind en laat je niet tegenhouden.
Het si niet iets wat je overkomt maar iets wat je doet.quote:Op woensdag 13 juni 2012 14:49 schreef Gaelle het volgende:
[..] Toch houdt er mij iets tegen. Ochja twordt wel eens beter
Je hebt daar een rol in
Uhu, I know.. het probleem is dat ik nu iets moet gaan kiezen wat ik moet doen van studies, maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Zo een fase waar iedereen wel eens inkomt. en ik wil geen foute keuzes maken...quote:
[..]
Het si niet iets wat je overkomt maar iets wat je doet.
Je hebt daar een rol in
Je kan en moet er goed over nadenken maar verkeerd kiezen...quote:
[..]
Uhu, I know.. het probleem is dat ik nu iets moet gaan kiezen wat ik moet doen van studies, maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Zo een fase waar iedereen wel eens inkomt. en ik wil geen foute keuzes maken...
Je doet als je je best hebt gedaan het beste wat je op dat moment dacht. Gelukkig is het leven niet statisch maar dynamisch en groei en ontwikkel je je.
De waarheid van toen hoeft niet de waarheid te zijn van de toekomst. Daar kom je alleen achter door het te beleven.
Het is trouwens wel degelijk een goede "oplossing" om van het familieleven van je vriend mee te snoepen. Zo krijg je in ieder geval een duidelijk voorbeeld van hoe het ook kan. Dat verleden, en dat lege gevoel van nu, daar kan je weinig meer aan veranderen. Verheug je op de dag van morgen, en wees gewoon lief voor jezelf vandaag. Zorg dat je over tien jaar leuks in je rugzak hebt waar je met een goed gevoel opp terug kunt kijken. Het is niet te laat om te beginnen met die wortels te laten groeien.
Thanksquote:Op woensdag 13 juni 2012 14:56 schreef drijfhout het volgende:
Kop op meis!
Het is trouwens wel degelijk een goede "oplossing" om van het familieleven van je vriend mee te snoepen. Zo krijg je in ieder geval een duidelijk voorbeeld van hoe het ook kan. Dat verleden, en dat lege gevoel van nu, daar kan je weinig meer aan veranderen. Verheug je op de dag van morgen, en wees gewoon lief voor jezelf vandaag. Zorg dat je over tien jaar leuks in je rugzak hebt waar je met een goed gevoel opp terug kunt kijken. Het is niet te laat om te beginnen met die wortels te laten groeien.
Ik ga er hard aan werken, ik moet er wel boven komen..Uiteraard, ik weet hoe je je voelt. heb er zelf ook last van. maar meer dan dat kan je niet, en op ten duur zal dat besef vanzelf wel komen. gewoon de dingen doen die je wilt doen en je nooit tegen laten houdenquote:
[..]
Ja, ik weet het. Ik besef maar al te goed dat het leven kort is.. Toch houdt er mij iets tegen. Ochja twordt wel eens beter
. Verder zit ik nu ook bij de psycholoog om te leren om meer over mijn verdriet te praten, in plaats van het ergens in een hoekje weg te stoppen.Hoe vervelend het ook klinkt, ik denk dat dit inderdaad één van de weinige dingen is die je kunt doen. Het verleden kun je niet meer veranderen, het is aan jou om het achter je te laten en verder te gaan met je leven.quote:
Vooruit kijken, wat gebeurd is is gebeurd en je kan alleen maar het beste maken van wat er komen gaat. Vooral doen wat je leuk vind en laat je niet tegenhouden.
Maar helaas is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan.quote:
[..]
Hoe vervelend het ook klinkt, ik denk dat dit inderdaad één van de weinige dingen is die je kunt doen. Het verleden kun je niet meer veranderen, het is aan jou om het achter je te laten en verder te gaan met je leven.
Amai, ja héél herkenbaar, ik vind mij ook zo vaak nu nog in die rol zitten. Ik ga sinds vorige week ook bij een psycholoog, want ik krop alles op en praat niet graag over mijn gevoelens, goed voor jou dat het al beter gaat!quote:
Heel herkenbaar. Mijn vader had een alcoholprobleem, moeder was veel weg. Ouders hadden ook veel ruzie. Toen ik 5 was is mijn vader overleden. Hierdoor ben ik ook 'moeder' gaan spelen over mijn zusje, en in die rol blijf ik nu ook nog een beetje te veel zitten. Vorig jaar ontzettend slecht in mijn vel gezeten, tegen het depressieve aan. Maar ik kom er nu langzaam aan weer bovenop
Ik weet het, dat probeer ik dagelijks te doen, die achter mij te laten. Maar soms vind die toch kleine gaatjes om zijn weg terug te vinden.. Nja, ik ga nu nog een tijdje naar een psycholoog gaan en er zelf werk van maken door idd leuke dingen te gaan doen..quote:
[..]
Hoe vervelend het ook klinkt, ik denk dat dit inderdaad één van de weinige dingen is die je kunt doen. Het verleden kun je niet meer veranderen, het is aan jou om het achter je te laten en verder te gaan met je leven.
Ik ben vrij stil in groep; vroeger ook heel onzeker. Dan val je echt snel ten prooi aan mensen die geen goede bedoelingen hebben.
Nu ben ik niet meer onzeker, want heb geleerd dat het voor niets nodig is. Ik denk dat als je een nare jeugd hebt gehad, je best wel fier mag zijn dat je er toch bent uitgekomen, en dat je niet bent geworden zoals je ouders.
Ook heb ik beslist pas kinderen te nemen als ik me daar volledig klaar voor voel en financieel klaar voor ben; het laatste wat ik wil, is dat mijn kinderen het zelfde lot moeten ondergaan als ik.
Ik denk niet dat TS in het verleden leeft. Het zijn gewoon gevolgen van haar jeugd. Ik heb me er bij neergelegd dat ik mijn leven lang moeilijke momenten zal kennen wegens mijn jeugd.
Zo ging ik niet in een dure galajurk die ik samen met mijn moeder was gaan shoppen, vergezeld van mijn ouders die dan fier op me waren.
Ik flanste zelf wat in elkaar van oude wijnrood fluwelen gordijnen van de vlooien markt en een paar sjaaltjes van bij Zeeman. Ik stond daar dan wat alleen te trampelen op de proclamatie.
Wel een paar profs die mijn jurk geslaagd vonden, maar zo'n momenten zijn al bij al wel dubieus.
Ik heb een lange weg afgelegd om mezelf te leren kennen, en te aanvaarden. Ik ben nu bewust van wat ik wel te bieden heb. Nu probeer ik er aan te werken anderen te overtuigen.
Door mijn eerder gesloten aard weten mensen vaak niet wat ik in mijn mars heb. Die gesloten aard is een gevolg van mijn jeugd en bekeek ik lang als iets negatief, nu zie ik het eerder als voorzichtigheid en beredeneerdheid niet zomaar alles te delen.
Ik heb ook een heel zelfstandig persoon. Ik heb nooit hulp gekregen, dus heb ik het achteraf ook nooit gevraagd. Andere mensen kunnen vaak terugvallen op vrienden en familie in moeilijke momenten. Ik kon dat niet, dus zal ik niet snel anderen "vervelen" met mijn ellende en leed delen.
Het (jammere)gevolg daarvan is natuurlijk dat mensen ook geslotener tegen mij zijn en relaties zakelijk houden. Te meer omdat in de Westerse maatschappij eerder een extravert karakter promoot. Iemand introvert wordt vaak onterecht als asociaal gezien.
Nu ben ik 21quote:
Jah, het zijn idd eerder gevolgen ervan en ik ben nog aan het leren om die naast mij te leggen en die te aanvaarden, tzal een moeilijke weg worden maar ik ben bereid om die te bewandelen.quote:
Ik herken het ook wel, mijn jeugd is ook niet zo fijn verlopen. Ik ben opgegroeid in kansarmoede en werd ook gepest op school. Ook nadien problemen gehad met relaties; een beetje zoals vrouwen die eens worden geslagen blijvend agressieve partners aantrekken.
Ik ben vrij stil in groep; vroeger ook heel onzeker. Dan val je echt snel ten prooi aan mensen die geen goede bedoelingen hebben.
Nu ben ik niet meer onzeker, want heb geleerd dat het voor niets nodig is. Ik denk dat als je een nare jeugd hebt gehad, je best wel fier mag zijn dat je er toch bent uitgekomen, en dat je niet bent geworden zoals je ouders.
Ook heb ik beslist pas kinderen te nemen als ik me daar volledig klaar voor voel en financieel klaar voor ben; het laatste wat ik wil, is dat mijn kinderen het zelfde lot moeten ondergaan als ik.
Ik denk niet dat TS in het verleden leeft. Het zijn gewoon gevolgen van haar jeugd. Ik heb me er bij neergelegd dat ik mijn leven lang moeilijke momenten zal kennen wegens mijn jeugd.
Zo ging ik niet in een dure galajurk die ik samen met mijn moeder was gaan shoppen, vergezeld van mijn ouders die dan fier op me waren.
Ik flanste zelf wat in elkaar van oude wijnrood fluwelen gordijnen van de vlooien markt en een paar sjaaltjes van bij Zeeman. Ik stond daar dan wat alleen te trampelen op de proclamatie.
Wel een paar profs die mijn jurk geslaagd vonden, maar zo'n momenten zijn al bij al wel dubieus.
Ik heb een lange weg afgelegd om mezelf te leren kennen, en te aanvaarden. Ik ben nu bewust van wat ik wel te bieden heb. Nu probeer ik er aan te werken anderen te overtuigen.
Door mijn eerder gesloten aard weten mensen vaak niet wat ik in mijn mars heb. Die gesloten aard is een gevolg van mijn jeugd en bekeek ik lang als iets negatief, nu zie ik het eerder als voorzichtigheid en beredeneerdheid niet zomaar alles te delen.
Ik heb ook een heel zelfstandig persoon. Ik heb nooit hulp gekregen, dus heb ik het achteraf ook nooit gevraagd. Andere mensen kunnen vaak terugvallen op vrienden en familie in moeilijke momenten. Ik kon dat niet, dus zal ik niet snel anderen "vervelen" met mijn ellende en leed delen.
Het (jammere)gevolg daarvan is natuurlijk dat mensen ook geslotener tegen mij zijn en relaties zakelijk houden. Te meer omdat in de Westerse maatschappij eerder een extravert karakter promoot. Iemand introvert wordt vaak onterecht als asociaal gezien.
Wat je zegt van zelfstandigheid daar kan ik mij ook volledig in vinden, ik kan op mijn eentje al een volledig huishouden runnen als dat zou moeten, en heb ook amper andere mensen nodig. Soms is dat idd omdat ik ook zo gesloten ben en niet snel mensen binnen laat, ik heb het moeilijk om mensen te vertrouwen.
Goed voor jou dat je er zo sterk bent uitgekomen!
En je begon op je twaalfde een moederrol te spelen. Er is iets dat nog erger is dan 9 jaar ongelukkig zijn en dat is 9 jaar en een dag ongelukkig zijn. Je wilt toch niet dat je over een aantal jaren weer iets moet posten over dit probleem. Je bent nog jong en je kunt alles nog rechtzetten, als je het heden maar leuk maakt. Zoek een goede psychiater waarmee je je jeugd kunt verwerken en waarmee je aan je zelfvertrouwen en sociale vaardigheden kunt werken. Leer dat je sommige dingen (verdriet/schaamte whatever) gewoon los moet laten en dat je bent wie je NU bent en niet wie je in het verleden bent geweest en dat je hebt wat je NU hebt en niet wat je in het verleden hebt gehad. En wie weet sticht je ooit wel een heel leuk gezin met je vriend. Op je 21ste hoor je op het hoogtepunt van je jeugd te zitten en kun je veel lol beleven aan uitgaan met je vrienden of met je vriend. Je zult er alleen maar spijt van krijgen als je op je dertigste inziet dat je dat hoogtepunt (dat je tussen je 18e en je 25ste meestal hoort te beleven) niet hebt beleefd.quote:
Het knaagbeest heeft gesproken.
Ik weet het, ik weet het.. Nu pas ben ik ook echt geconfronteerd met de sporen die het heeft nagelaten, en ben er nu mee bezig om ze achter mij te laten, ik ga sinds vorige week bij een psycholoog. Dat zal mij zeker ook wel helpen. Ik ga gitaarles nemen, beginnen fitnessen, het moet wel goed komenquote:
[..]
En je begon op je twaalfde een moederrol te spelen. Er is iets dat nog erger is dan 9 jaar ongelukkig zijn en dat is 9 jaar en een dag ongelukkig zijn. Je wilt toch niet dat je over een aantal jaren weer iets moet posten over dit probleem. Je bent nog jong en je kunt alles nog rechtzetten, als je het heden maar leuk maakt. Zoek een goede psychiater waarmee je je jeugd kunt verwerken en waarmee je aan je zelfvertrouwen en sociale vaardigheden kunt werken. Leer dat je sommige dingen (verdriet/schaamte whatever) gewoon los moet laten en dat je bent wie je NU bent en niet wie je in het verleden bent geweest en dat je hebt wat je NU hebt en niet wat je in het verleden hebt gehad. En wie weet sticht je ooit wel een heel leuk gezin met je vriend. Op je 21ste hoor je op het hoogtepunt van je jeugd te zitten en kun je veel lol beleven aan uitgaan met je vrienden of met je vriend. Je zult er alleen maar spijt van krijgen als je op je dertigste inziet dat je dat hoogtepunt (dat je tussen je 18e en je 25ste meestal hoort te beleven) niet hebt beleefd.
Het knaagbeest heeft gesproken.
Maar ik voel me vaak zo leeg, dat ik niets wil doen. Wat mij het meest ongelukkig maakt is mijn verstoorde relatie met eten, ik heb een gezond bmi, maar ik eet echt heel slecht waar ik mij nog slechter door voel, en elke keer herval ik weer, daar moet ik iets op vinden.
Ik denk niet dat ik je hoef uit te leggen dat jouw verstoorde relatie met eten te maken heeft met jouw lege gevoel en de sporen die je jeugd heeft achtergelaten. Dus over je verstoorde relatie met eten kun je ook met de psycholoog gaan praten. En denk je echt dat iedereen een super geweldige kei toffe jeugd heeft gehad met ontzettend veel vrienden en ontzettend lieve ouders? Het antwoord is nee, maar op een gegeven moment moet je gewoon doen wat jij nu doet en dat is heel goed: werken aan je problemen. En ik voorspel dat je nog veel gelukkiger gaat worden dan de meeste mensen die uit een liefdevol gezin komen, omdat dit alles jou sterker heeft gemaakt en je nu makkelijker tegenslagen kunt verwerken.quote:
[..]
Ik weet het, ik weet het.. Nu pas ben ik ook echt geconfronteerd met de sporen die het heeft nagelaten, en ben er nu mee bezig om ze achter mij te laten, ik ga sinds vorige week bij een psycholoog. Dat zal mij zeker ook wel helpen. Ik ga gitaarles nemen, beginnen fitnessen, het moet wel goed komen
Maar ik voel me vaak zo leeg, dat ik niets wil doen. Wat mij het meest ongelukkig maakt is mijn verstoorde relatie met eten, ik heb een gezond bmi, maar ik eet echt heel slecht waar ik mij nog slechter door voel, en elke keer herval ik weer, daar moet ik iets op vinden.
Mooi gezegdquote:Op donderdag 14 juni 2012 18:36 schreef Knaagbeest het volgende:
En als je je voelt als een boom zonder wortels, moet je deze oude boom omkappen en een nieuwe boom gaan planten die wel wortels krijgt.
dat ga ik ook gaan doen, thanks voor de lieve woorden.You're welcomequote:
[..]
Mooi gezegd
Dude! Goed gezegd!quote:
En als je je voelt als een boom zonder wortels, moet je deze oude boom omkappen en een nieuwe boom gaan planten die wel wortels krijgt.
Ben een vrouw maar thanksquote:
Op 
quote:
Toen ik jou leeftijd had voelde ik me ook zo. Ik wou ook "vooruit" kijken en iedereen zegt ook dat je gewoon moet doorgaan met je leven, toekomstgericht moet denken.quote:
[..]
Jah, het zijn idd eerder gevolgen ervan en ik ben nog aan het leren om die naast mij te leggen en die te aanvaarden, tzal een moeilijke weg worden maar ik ben bereid om die te bewandelen.
Wat je zegt van zelfstandigheid daar kan ik mij ook volledig in vinden, ik kan op mijn eentje al een volledig huishouden runnen als dat zou moeten, en heb ook amper andere mensen nodig. Soms is dat idd omdat ik ook zo gesloten ben en niet snel mensen binnen laat, ik heb het moeilijk om mensen te vertrouwen.
Goed voor jou dat je er zo sterk bent uitgekomen!
Jaag dat niet te veel achterna, want als je dan toch een moeilijk moment habt, ga je je "gefaald" voelen.
Vergeet niet dat anderen een rooskleurigere jeugd hebben gehad, op vrienden en familie kunnen terugvallen, en hun denkwereld sowieso positiever is daardoor. Maar je kan het ook naïever noemen, en jezelf realistischer. Voor anderen is het evidenter toekomstgericht te denken; bijna heel hun leven lachte hen toe, waarom zou dat dan niet heel hun leven zou zijn??
Jij hebt veel meer moeilijkheden gekend, en je weet aan den lijve wat er zoal fout kan lopen in het leven.
Het leegvoelen en je naar eigen zeggen verstoorde relatie met eten zijn signalen dat je lichaam je verleden nog aan het verwerken is. Dat is ook heel normaal als je jarenlang aan zo'n thuissituatie bent blootgesteld.
Ik ben thuis weggelopen op mijn 18e omdat het onhoudbaar was geworden, en dacht dat alles zou veranderen. Dat is ook zo; maar aan de tijdspanne heb ik me aardig mispakt. Ik denk dat ik zo'n twee jaar met alles in het reine ben. Ik ben nu 29 jaar.
Aanvankelijk begreep ik ook niet waarom ik me nog slecht bleef voelen ookal was ik thuis weg, waarom mijn relaties mislukten, ik me niet kon concentreren op mijn studies, ookal werd ik niet meer blootgesteld aan die situatie thuis. Ik begon me slecht te voelen omdat ik in niets slaagde, had een erg druk leven; nam keiveel hobby's, verschillende jobs, ging een studie aan. Ik vermagerde meer dan 20 kg. Naar de buitenwereld leek ik het lelijke,arme eendje dat zich op korte tijd had ontpopt tot een slanke, succesvolle dame. Ik heb het mezelf lang voorgehouden ook.
Plots kreeg ik echt een klap in het gezicht. Ik zag andere studenten vaalk uitgaan en shoppen, moeiteloos slagen in alles waar ze mee bezig waren. Ik begreep het niet hoe ze zo relaxt waren als je rekeningen hebt te betalen. Hoe konden ze geld zomaar uit het raam gooien aan telkens nieuwe kleren, reisjes met vrienden, zuippartijtjes, etc... Toen begreep ik dat hun ouders moreel en financieel achter hen stonden. Ik was constant aan het werk om leeftijdsgenoten bij te benen, maar ik hinkte daardoor juist verder achterop.
Ik besefte toen dat ik heel mijn leven "anders" zou zijn dan de gemiddelde Vlaming, of Nederlander in jouw geval, en dat mijn verleden eeuwig de bakermat zou zijn voor de toekomst.
Dat was bikkelhard, maar het heeft me ergens ook doen inzien dat ik het recht heb om daarover kwaad te zijn op mijn ouders, verdrietig te zijn, verontwaardigd te zijn over onbegrip van anderen, ... en andere emoties die erbij komen kijken.
Dat mag jij gerust ook, dat heeft niets te maken in het verleden leven en negatief te zijn ingesteld. Dat jouw ouders en klasgenootjes vroeger jouw jeugd hebben verpest, is simpelweg heel erg!!
Ik weet niet welk werk je doet, of wat je precies studeert. Als je de mogelijkheid jezelf te ontplooien in je werk of studie, of de gitaarlessen die je wil gaan nemen, zal je al een sprinkplank hebben naar de toekomst, die hopelijk mooier zal zijn dan het verleden.
Misschien is het voor jou nog een beetje zoeken wat je precies wil en waar je goed in bent. Misschien heb je ook dromen moeten laten varen, als gevolg van je jeugd. Ik hoop ooit een Master in de Germaanse Filologie te halen en voor het journaal te gaan werken ofzo. Ik ben veel met taal bezig. Mijn huidige job is heel wat anders. Als ik mensen ondervraag, hoor ik heel vaak schrijnende dingen; seksueel geweld, mishandeling, daklozen soms etc... Daarin speelt mijn verleden dan wel een positieve rol en ben ik veel geduldiger met cliënten en kan ik me empathisch opstellen, handelen zonder vooroordelen, etc.. Ook kan ik mijn verslagen mijn liefde voor de Nederlandse taal kwijt, en probeer ik vlot leesbare, foutloze, stukken af te leveren aan mijn verantwoordelijke.
Collega's durven wel eens spottend het hoofd schudden: "Waar houdt ze zich mee bezig? D of T is toch maar een detail."
Ach ja ze doen maar...
Het belangrijkste is dat je zelf de tijd neemt en je zelf niet onderdruk zet. Men zegt vaak dat stilstaan achteruitgaan is. Ik vind dat het niet altijd opgaat.
Je zit in met je eetpatroon, dat volgens jou verstoord is. Wat is er verstoord aan dan? Hoe wil je het veranderen? Hoe wil je dan wel eten? Zoek recepten op, overal waar je ze kan vinden, en durf er ook aan te veranderen. Als je echt met de handen in het haar zit, ga dan eens langs bij je huisarts of een diëtiste.
Ook zou ik een over dat blijvend leegvoelen met huisarts spreken. De kans bestaat dat z/hij op de proppen komt met een kuur antidepressiva. Dat is wel effectief om van dat lege gevoel af te komen, en dat is vaak de eerste stap. Pas als hij/zij zoiets blijft voorschrijven zonder verdere vragen te stellen, moet je misschien eens een andere dokter overwegen...
(Ik zeg dit gewoon omdat er nogal moord en brand geschreeuwd rond dat thema dat zulke pillen enkel goed zijn voor de pharmaindustrie en je beter naar een psycholoog gaat. Echter, sommige mensen zijn meer gebaat met een pil, dan op wekelijkse basis in hun ziel te laten kijken. Dat moet je gewoon zelf ondervinden, wat voor jou helpt)
Probeer jezelf realistische doelen op te stellen op korte en middellange termijnen. Of het nu gaat om een eetpatroon, gitaarlessen, of je algemeen beter te gaan voelen.
Opleidingen in modules zijn misschien in dat opzicht geschikter. Op die manier heb je zelf in de hand hoever je in iets wil gaan. Na twee geslaagde modules van zes maanden gitaarles het voor bekeken houden geeft je een ander gevoel dan "na een jaar te stoppen aan de muziekacademie".
Heb je het gevoel dat je dingen gedaan krijgt als je even een duwtje in je rug krijgt of als anderen je er warm voor maken, maar dit moeilijker verloopt als je zelf het initiatief moet nemen? Dat kan om verveldende klusjes gaan, maar ook net om leuke dingen.
Misschien kan je dat bijvoorbeeld aan je vriend vragen. Dat wil niet zeggen dat hij overal je handje moet vasthouden, maar je kan zoiets inlassen als op dezelfde dag verlof nemen waarbij je in de voormiddag samen het vervelende papierwerk doet en klusjes en in de namiddag een stadswandeling en eens lekker eten of naar de bioscoop.
Ik heb de indruk dat je je slecht voelt omdat je je slecht voelt. Begrijpelijk; de maatschappij draait zowat op "voel je je slecht in je (dikke/gerimpelde) vel, wij hebben dé wondercrème en jij zal weer gelukkig zijn!" Gevoelens van neerslachtigheid, kwaadheid, jaloezie en verontwaardiging worden geweerd. Je moét gewoon happy, assertief, zelfzeker en uitbundig zijn, anders ben je maar een asociaal zielepootje die op zichzelf is.
Staar je daar niet blind op. Happy kan ook onnozel en naïef zijn, zelfzeker en assertief kan al gauw arrogant worden. Zijn dat dan leuke mensen om dag in dag uit mee om te gaan??
Probeer af te stappen van het schuldgevoel omdat je je niet zo best voelt. Zie het als een logisch gevolg van je jeugd en maak er ook tijd voor rotte gevoelens even toe te laten. En probeer jezelf ook vaak genoeg te belonen. Eerst op korte termijn; moet je jezelf naar de gitaarles sleuren met nog steeds de blaren op je vingers van vorige les en een noot die maar blijf vals klinken. Als beloning dat je toch naar de les ging, neem je een ontspannend bad, of vraag aan je vriend om een massage, ga een pint pakken met een kameraad, wat je maar leuk vindt. Na een tijd zal het gitaar kunnen spelen misschien al een beloning op zich zijn.
Een heel pak tekst, maar ik hoop dat je er wat aan hebt...
Ik ben ook een Vlamingquote:
[..]
[..]
Toen ik jou leeftijd had voelde ik me ook zo. Ik wou ook "vooruit" kijken en iedereen zegt ook dat je gewoon moet doorgaan met je leven, toekomstgericht moet denken.
Jaag dat niet te veel achterna, want als je dan toch een moeilijk moment habt, ga je je "gefaald" voelen.
Vergeet niet dat anderen een rooskleurigere jeugd hebben gehad, op vrienden en familie kunnen terugvallen, en hun denkwereld sowieso positiever is daardoor. Maar je kan het ook naïever noemen, en jezelf realistischer. Voor anderen is het evidenter toekomstgericht te denken; bijna heel hun leven lachte hen toe, waarom zou dat dan niet heel hun leven zou zijn??
Jij hebt veel meer moeilijkheden gekend, en je weet aan den lijve wat er zoal fout kan lopen in het leven.
Het leegvoelen en je naar eigen zeggen verstoorde relatie met eten zijn signalen dat je lichaam je verleden nog aan het verwerken is. Dat is ook heel normaal als je jarenlang aan zo'n thuissituatie bent blootgesteld.
Ik ben thuis weggelopen op mijn 18e omdat het onhoudbaar was geworden, en dacht dat alles zou veranderen. Dat is ook zo; maar aan de tijdspanne heb ik me aardig mispakt. Ik denk dat ik zo'n twee jaar met alles in het reine ben. Ik ben nu 29 jaar.
Aanvankelijk begreep ik ook niet waarom ik me nog slecht bleef voelen ookal was ik thuis weg, waarom mijn relaties mislukten, ik me niet kon concentreren op mijn studies, ookal werd ik niet meer blootgesteld aan die situatie thuis. Ik begon me slecht te voelen omdat ik in niets slaagde, had een erg druk leven; nam keiveel hobby's, verschillende jobs, ging een studie aan. Ik vermagerde meer dan 20 kg. Naar de buitenwereld leek ik het lelijke,arme eendje dat zich op korte tijd had ontpopt tot een slanke, succesvolle dame. Ik heb het mezelf lang voorgehouden ook.
Plots kreeg ik echt een klap in het gezicht. Ik zag andere studenten vaalk uitgaan en shoppen, moeiteloos slagen in alles waar ze mee bezig waren. Ik begreep het niet hoe ze zo relaxt waren als je rekeningen hebt te betalen. Hoe konden ze geld zomaar uit het raam gooien aan telkens nieuwe kleren, reisjes met vrienden, zuippartijtjes, etc... Toen begreep ik dat hun ouders moreel en financieel achter hen stonden. Ik was constant aan het werk om leeftijdsgenoten bij te benen, maar ik hinkte daardoor juist verder achterop.
Ik besefte toen dat ik heel mijn leven "anders" zou zijn dan de gemiddelde Vlaming, of Nederlander in jouw geval, en dat mijn verleden eeuwig de bakermat zou zijn voor de toekomst.
Dat was bikkelhard, maar het heeft me ergens ook doen inzien dat ik het recht heb om daarover kwaad te zijn op mijn ouders, verdrietig te zijn, verontwaardigd te zijn over onbegrip van anderen, ... en andere emoties die erbij komen kijken.
Dat mag jij gerust ook, dat heeft niets te maken in het verleden leven en negatief te zijn ingesteld. Dat jouw ouders en klasgenootjes vroeger jouw jeugd hebben verpest, is simpelweg heel erg!!
Ik weet niet welk werk je doet, of wat je precies studeert. Als je de mogelijkheid jezelf te ontplooien in je werk of studie, of de gitaarlessen die je wil gaan nemen, zal je al een sprinkplank hebben naar de toekomst, die hopelijk mooier zal zijn dan het verleden.
Misschien is het voor jou nog een beetje zoeken wat je precies wil en waar je goed in bent. Misschien heb je ook dromen moeten laten varen, als gevolg van je jeugd. Ik hoop ooit een Master in de Germaanse Filologie te halen en voor het journaal te gaan werken ofzo. Ik ben veel met taal bezig. Mijn huidige job is heel wat anders. Als ik mensen ondervraag, hoor ik heel vaak schrijnende dingen; seksueel geweld, mishandeling, daklozen soms etc... Daarin speelt mijn verleden dan wel een positieve rol en ben ik veel geduldiger met cliënten en kan ik me empathisch opstellen, handelen zonder vooroordelen, etc.. Ook kan ik mijn verslagen mijn liefde voor de Nederlandse taal kwijt, en probeer ik vlot leesbare, foutloze, stukken af te leveren aan mijn verantwoordelijke.
Collega's durven wel eens spottend het hoofd schudden: "Waar houdt ze zich mee bezig? D of T is toch maar een detail."
Ach ja ze doen maar...
Het belangrijkste is dat je zelf de tijd neemt en je zelf niet onderdruk zet. Men zegt vaak dat stilstaan achteruitgaan is. Ik vind dat het niet altijd opgaat.
Je zit in met je eetpatroon, dat volgens jou verstoord is. Wat is er verstoord aan dan? Hoe wil je het veranderen? Hoe wil je dan wel eten? Zoek recepten op, overal waar je ze kan vinden, en durf er ook aan te veranderen. Als je echt met de handen in het haar zit, ga dan eens langs bij je huisarts of een diëtiste.
Ook zou ik een over dat blijvend leegvoelen met huisarts spreken. De kans bestaat dat z/hij op de proppen komt met een kuur antidepressiva. Dat is wel effectief om van dat lege gevoel af te komen, en dat is vaak de eerste stap. Pas als hij/zij zoiets blijft voorschrijven zonder verdere vragen te stellen, moet je misschien eens een andere dokter overwegen...
(Ik zeg dit gewoon omdat er nogal moord en brand geschreeuwd rond dat thema dat zulke pillen enkel goed zijn voor de pharmaindustrie en je beter naar een psycholoog gaat. Echter, sommige mensen zijn meer gebaat met een pil, dan op wekelijkse basis in hun ziel te laten kijken. Dat moet je gewoon zelf ondervinden, wat voor jou helpt)
Probeer jezelf realistische doelen op te stellen op korte en middellange termijnen. Of het nu gaat om een eetpatroon, gitaarlessen, of je algemeen beter te gaan voelen.
Opleidingen in modules zijn misschien in dat opzicht geschikter. Op die manier heb je zelf in de hand hoever je in iets wil gaan. Na twee geslaagde modules van zes maanden gitaarles het voor bekeken houden geeft je een ander gevoel dan "na een jaar te stoppen aan de muziekacademie".
Heb je het gevoel dat je dingen gedaan krijgt als je even een duwtje in je rug krijgt of als anderen je er warm voor maken, maar dit moeilijker verloopt als je zelf het initiatief moet nemen? Dat kan om verveldende klusjes gaan, maar ook net om leuke dingen.
Misschien kan je dat bijvoorbeeld aan je vriend vragen. Dat wil niet zeggen dat hij overal je handje moet vasthouden, maar je kan zoiets inlassen als op dezelfde dag verlof nemen waarbij je in de voormiddag samen het vervelende papierwerk doet en klusjes en in de namiddag een stadswandeling en eens lekker eten of naar de bioscoop.
Ik heb de indruk dat je je slecht voelt omdat je je slecht voelt. Begrijpelijk; de maatschappij draait zowat op "voel je je slecht in je (dikke/gerimpelde) vel, wij hebben dé wondercrème en jij zal weer gelukkig zijn!" Gevoelens van neerslachtigheid, kwaadheid, jaloezie en verontwaardiging worden geweerd. Je moét gewoon happy, assertief, zelfzeker en uitbundig zijn, anders ben je maar een asociaal zielepootje die op zichzelf is.
Staar je daar niet blind op. Happy kan ook onnozel en naïef zijn, zelfzeker en assertief kan al gauw arrogant worden. Zijn dat dan leuke mensen om dag in dag uit mee om te gaan??
Probeer af te stappen van het schuldgevoel omdat je je niet zo best voelt. Zie het als een logisch gevolg van je jeugd en maak er ook tijd voor rotte gevoelens even toe te laten. En probeer jezelf ook vaak genoeg te belonen. Eerst op korte termijn; moet je jezelf naar de gitaarles sleuren met nog steeds de blaren op je vingers van vorige les en een noot die maar blijf vals klinken. Als beloning dat je toch naar de les ging, neem je een ontspannend bad, of vraag aan je vriend om een massage, ga een pint pakken met een kameraad, wat je maar leuk vindt. Na een tijd zal het gitaar kunnen spelen misschien al een beloning op zich zijn.
Een heel pak tekst, maar ik hoop dat je er wat aan hebt...
Ik heb zeker wat aan je tekst! Bedankt voor de moeite om dat allemaal neer te typen
Mijn eetpatroon is vooral verstoord door 'cravings' die ik heb, wanneer ik mij meestal verveel krijg ik een drang naar zoetigheid. Dan eet ik ook heel vettig. Ik wil gewoon normaal kunnen eten. Deze week krijg ik de resultaten van de dokter, of ik anti depressiva moet nemen of niet. En binnenkort die gitaarles, iets om naar uit te kijken
Hoe ben jij die 30 kg kwijt geraakt dan?
Precies dat.quote:
[..]
Het is niet iets wat je overkomt maar iets wat je doet.
Je hebt daar een rol in
Succes
