R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben momenteel in behandeling. Ik heb ervoor gekozen om dat te doen, omdat ik snel ontmoedigd raak door de teleurstellingen in het leven en mezelf ga isoleren, zodat mijn leven erg klein wordt. Ik kan erg heftig op teleurstellingen reageren en ik weet niet goed wat ik met die gevoelens aan moet. Ik ben bang om verlaten te worden, maar eveneens bang om contact op te zoeken.
Mijn diagnose is borderline. Ik volg mentally based treatment, want dat is een nieuwe behandeling speciaal voor mensen met borderline. De behandeling gaat 18 maanden duren.
Ik heb nogal wat behandelingen gehad en ik zit echt in het psychiatrisch cirquit. Ik heb al heel lang een uitkering. Tussendoor heb ik wel gewerkt, maar met behoud van mijn uitkering en ik heb voor het werk ook geen loon gekregen. Niet echt bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Ik zie mezelf niet echt uit dat psychiatrisch cirquit komen door de behandeling. Sterker nog, ik heb het idee dat juist het tegenovergestelde gaat gebeuren. Alles draait om gevoel. Ik ben daarom bang dat mij een hoop zelfmedelijden wordt aangepraat en dat ik er nog meer van in de war raak. Ook zijn er sommige regels die erg kinderachtig zijn. Als ik bijvoorbeeld iets met een groepsgenoot buiten therapie onderneem, bijvoorbeeld ergens wat gaan drinken, dan moet ik dat later in de groep gaan melden, want anders zou iemand anders van de groep dat weleens als 'onveilig' kunnen interpreteren. Wat ik ook kwalijk vind, is dat er naar andere belangrijke zaken zoals financiën en werk nauwelijks wordt gekeken. Alles draait om gevoel en voor de rest kan je in de stront zakken.
Mijn idee is dat mensen met borderline absoluut stabiliteit in hun leven kunnen krijgen, mits ze beschikken over genoeg intelligentie, inlevingsvermogen en de ambitie om iets van hun leven te maken. Maar ik heb ook het idee dat psychiaters en behandelaars van een vreemde planeet komen; in die zin dat ze met al hun wetenschappelijke gedragsstudies en onderzoeken te ver van het leven afstaan en daarom ook niet echt de beste hulp kunnen bieden.
Eigenlijk is dit mijn hele probleem. Mijn hele leven voel ik mij anders dan anderen en word ik door sommige mensen gezien als anders dan anderen. Als kind was ik een beetje dwangmatig en dus kreeg ik meteen de stempel autistisch. Terwijl dat niet het geval is. De focus lag altijd op wat ik fout doe en in hoeverre ik van normale mensen verschil.
Maar ik weet nu niet wat ik moet doen. Aan de ene kant heb ik hulp nodig om verder te komen. Maar aan de andere kant is het juist die 'hulp' waardoor ik aan de zijkant van de maatschappij sta.
Mijn diagnose is borderline. Ik volg mentally based treatment, want dat is een nieuwe behandeling speciaal voor mensen met borderline. De behandeling gaat 18 maanden duren.
Ik heb nogal wat behandelingen gehad en ik zit echt in het psychiatrisch cirquit. Ik heb al heel lang een uitkering. Tussendoor heb ik wel gewerkt, maar met behoud van mijn uitkering en ik heb voor het werk ook geen loon gekregen. Niet echt bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Ik zie mezelf niet echt uit dat psychiatrisch cirquit komen door de behandeling. Sterker nog, ik heb het idee dat juist het tegenovergestelde gaat gebeuren. Alles draait om gevoel. Ik ben daarom bang dat mij een hoop zelfmedelijden wordt aangepraat en dat ik er nog meer van in de war raak. Ook zijn er sommige regels die erg kinderachtig zijn. Als ik bijvoorbeeld iets met een groepsgenoot buiten therapie onderneem, bijvoorbeeld ergens wat gaan drinken, dan moet ik dat later in de groep gaan melden, want anders zou iemand anders van de groep dat weleens als 'onveilig' kunnen interpreteren. Wat ik ook kwalijk vind, is dat er naar andere belangrijke zaken zoals financiën en werk nauwelijks wordt gekeken. Alles draait om gevoel en voor de rest kan je in de stront zakken.
Mijn idee is dat mensen met borderline absoluut stabiliteit in hun leven kunnen krijgen, mits ze beschikken over genoeg intelligentie, inlevingsvermogen en de ambitie om iets van hun leven te maken. Maar ik heb ook het idee dat psychiaters en behandelaars van een vreemde planeet komen; in die zin dat ze met al hun wetenschappelijke gedragsstudies en onderzoeken te ver van het leven afstaan en daarom ook niet echt de beste hulp kunnen bieden.
Eigenlijk is dit mijn hele probleem. Mijn hele leven voel ik mij anders dan anderen en word ik door sommige mensen gezien als anders dan anderen. Als kind was ik een beetje dwangmatig en dus kreeg ik meteen de stempel autistisch. Terwijl dat niet het geval is. De focus lag altijd op wat ik fout doe en in hoeverre ik van normale mensen verschil.
Maar ik weet nu niet wat ik moet doen. Aan de ene kant heb ik hulp nodig om verder te komen. Maar aan de andere kant is het juist die 'hulp' waardoor ik aan de zijkant van de maatschappij sta.
Ik werk bij Yulius en en bepaalde regels zijn inderdaad kinderachtig maar kan je wel zeggen dat de behandeling nut heeft maar je moet er zelf open voor staan anders werkt de behandeling niet de keuze is aan jou of je wel geholpen wil worden.
The world of SKA music
al die regels (zoals dat je niet wat buiten de groep mag doen) zijn er met een reden (en niet alleen de reden die jij noemt maar ook bijvoorbeeld dat jullie dan zelf therapeutje kunnen gaan spelen terwijl het juist bij zo'n intensieve behandeling de bedoeling is dat je zo veel mogelijk aan je therapeuten voor legt zodat ze je goed kunnen helpen)
Mensen die er een studie voor hebben gedaan om mensen zoals jij te helpen hebben dit soort regels opgesteld... dat jij ze niet snapt wil niet zeggen dat ze er collectief naast zitten (de regel die je aanhaalt is namelijk bij elke intensieve groepstherapie aanwezig)
En ja het word waarschijnlijk eerst kut en kei zwaar maar 9 uit 10 mensen komen er beter uit
tja en als jij dan die ene uit 10 bent die er niets aan had kun je toch over anderhalf jaar nog wat proberen? no offence maar er is nou niet echt iets dat op je wacht buiten die therapie (zoals een baan)
probeer het gewoon... volgens mij zijn deze gevoelens ook heel normaal als je aan zoiets begint
bespreek het ook in je groep zou ik zeggen
Mensen die er een studie voor hebben gedaan om mensen zoals jij te helpen hebben dit soort regels opgesteld... dat jij ze niet snapt wil niet zeggen dat ze er collectief naast zitten (de regel die je aanhaalt is namelijk bij elke intensieve groepstherapie aanwezig)
En ja het word waarschijnlijk eerst kut en kei zwaar maar 9 uit 10 mensen komen er beter uit
tja en als jij dan die ene uit 10 bent die er niets aan had kun je toch over anderhalf jaar nog wat proberen? no offence maar er is nou niet echt iets dat op je wacht buiten die therapie (zoals een baan)
probeer het gewoon... volgens mij zijn deze gevoelens ook heel normaal als je aan zoiets begint
bespreek het ook in je groep zou ik zeggen
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ik heb een paar jaar geleden ook een intensieve behandeling gedaan. Toen had ik ook wat bereikt, maar daarna merkte ik dat het in het echte leven wel ff anders werkt. In het echte leven zijn er niet altijd mensen met wie je conflicten kan uitpraten. In het echte leven moet je ook weleens gevoelens verborgen houden, omdat je anders op je bek gaat. In het echte leven is het niet altijd kusjekroel.
Laat ik het zo zeggen:
Ik weet niet goed welke richting ik met mijn leven uit moet. Maar ik ben erg bang dat ik bij mijn behandeling de verkeerde richting wordt ingeduwd.
Laat ik het zo zeggen:
Ik weet niet goed welke richting ik met mijn leven uit moet. Maar ik ben erg bang dat ik bij mijn behandeling de verkeerde richting wordt ingeduwd.
er zijn ook nog na trajecten vaak hequote:Op zondag 10 juni 2012 20:29 schreef Pulzzar het volgende:
Ik heb een paar jaar geleden ook een intensieve behandeling gedaan. Toen had ik ook wat bereikt, maar daarna merkte ik dat het in het echte leven wel ff anders werkt. In het echte leven zijn er niet altijd mensen met wie je conflicten kan uitpraten. In het echte leven moet je ook weleens gevoelens verborgen houden, omdat je anders op je bek gaat. In het echte leven is het niet altijd kusjekroel.
Laat ik het zo zeggen:
Ik weet niet goed welke richting ik met mijn leven uit moet. Maar ik ben erg bang dat ik bij mijn behandeling de verkeerde richting wordt ingeduwd.
en behandelingen duwen je sowieso geen richting in (vooral niet een richting die je niet zou willen) ze bieden je handvatten waar je zelf iets mee zult moeten doen in het echte leven
en als dat niet genoeg voor je is moet je een na traject zoeken waar je bijv eens in de twee weken op gesprek kunt om te zorgen dat je op de juiste koers blijft als je het alleen moet doen
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ik weet het niet.
Anderhalf jaar is erg lang.
Bij de vorige behandeling zou ik ook vervolgbehandeling krijgen. Maar dat werden wachtlijsten en kastje-naar-de-muur praktijken. Terwijl ik toen de hulp juist nodig had om hetgeen wat ik bereikt had vast te houden.
De gevoelens en onzekerheden waar ik last van heb: eigenlijk heeft iedereen daar in een bepaalde mate last van. Alleen de meeste mensen hebben genoeg stabiliteit opgebouwd om daarnaast te kunnen blijven functioneren. Ik ken ook een aantal mensen die veel extremer en onredelijker kunnen reageren dan ik, maar die hebben wel gewoon een baan, vrouw, etc.
Ik heb nu zo'n instelling tegenover mezelf van: get over it and grow up. Ik wil het niet meer hebben over mijn zogenaamde emotionele verwaarlozing, terwijl er genoeg mensen zijn die het slechter hebben getroffen dan ik en er ook zijn gekomen.
Anderhalf jaar is erg lang.
Bij de vorige behandeling zou ik ook vervolgbehandeling krijgen. Maar dat werden wachtlijsten en kastje-naar-de-muur praktijken. Terwijl ik toen de hulp juist nodig had om hetgeen wat ik bereikt had vast te houden.
De gevoelens en onzekerheden waar ik last van heb: eigenlijk heeft iedereen daar in een bepaalde mate last van. Alleen de meeste mensen hebben genoeg stabiliteit opgebouwd om daarnaast te kunnen blijven functioneren. Ik ken ook een aantal mensen die veel extremer en onredelijker kunnen reageren dan ik, maar die hebben wel gewoon een baan, vrouw, etc.
Ik heb nu zo'n instelling tegenover mezelf van: get over it and grow up. Ik wil het niet meer hebben over mijn zogenaamde emotionele verwaarlozing, terwijl er genoeg mensen zijn die het slechter hebben getroffen dan ik en er ook zijn gekomen.
bespreek dit ook in je groepquote:
Ik weet het niet.
Anderhalf jaar is erg lang.
Bij de vorige behandeling zou ik ook vervolgbehandeling krijgen. Maar dat werden wachtlijsten en kastje-naar-de-muur praktijken. Terwijl ik toen de hulp juist nodig had om hetgeen wat ik bereikt had vast te houden.
De gevoelens en onzekerheden waar ik last van heb: eigenlijk heeft iedereen daar in een bepaalde mate last van. Alleen de meeste mensen hebben genoeg stabiliteit opgebouwd om daarnaast te kunnen blijven functioneren. Ik ken ook een aantal mensen die veel extremer en onredelijker kunnen reageren dan ik, maar die hebben wel gewoon een baan, vrouw, etc.
Ik heb nu zo'n instelling tegenover mezelf van: get over it and grow up. Ik wil het niet meer hebben over mijn zogenaamde emotionele verwaarlozing, terwijl er genoeg mensen zijn die het slechter hebben getroffen dan ik en er ook zijn gekomen.
waarschijnlijk voelt iedereen dit zo en kun je juist daarmee verder
en jij laat je ook van het kastje naar de muur sturen he! had dan bij een ander aangeklopt met een kortere wachtlijst bijvoorbeeld
na de therapie is het aan jou om te zorgen dat het ook lukt in de echte wereld... en als jij merkt dat je daar nog wat bij nodig hebt moet jij dat gaan regelen natuurlijk
wat ik probeer te zeggen: je behandeling (toen) heeft niet gefaalt maar jij (sorry)
zit gewoon dit anderhalf jaar uit en doe het daarna beter
wat ga je anders doen de komende anderhalf jaar? baat het niet dan schaad het niet
de dingen die je wil bereiken (stabiliteit etc) komen ook zeker niet uit de lucht vallen
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Die regel over het voorleggen aan de groep vind ik niet meer dan normaal, ik heb een half jaar groepstherapie gevolgd, één keer per week, en wij mochten zolang de therapie liep geen contact met de groepsgenoten hebben buiten de sessies om. Mijn therapie was dan niet voor borderline, maar dat soort regels zijn er dus eigenlijk in elke groepstherapie.
Daarnaast denk ik dat je inderdaad wel open moet staan voor de behandeling, als je je er alleen maar tegen verzet dan gaat het je niet verder helpen.
Daarnaast denk ik dat je inderdaad wel open moet staan voor de behandeling, als je je er alleen maar tegen verzet dan gaat het je niet verder helpen.
|
|
