Vriend veel weg, doet geen moeite voor me. Doorgaan met deze relatie?

Hoi,

Ik ben nog niet zo lang lid, maar wil toch graag een topic plaatsen omdat ik er toch mee zit. Helaas is het wel een lang verhaal. Respect als je het helemaal leest en heel erg bedankt.

Ik heb nu bijna een half jaar een relatie, mijn eerste echte serieuze relatie. Ik ben overigens 18 en mijn vriend is 23.
Aan het begin zagen we elkaar heel erg vaak, hadden het onwijs gezellig en waren gek op elkaar.
Mijn vriend heeft van z'n 18e tot z'n 20e vrachtwagen gereden (internationaal). In die jaren is hij erg veel weggeweest en twee jaar geleden is hij daar mee gestopt omdat hij zich had bedacht dat hij dat later toch niet wilde gaan doen. Hij is toen een hbo studie gaan doen.

Ik leerde hem in november 2011 kennen en 14 december kregen we een relatie. We waren beide student en zagen elkaar dus veel. Al snel ging dat anders omdat ik merkte dat studeren toch niet zijn ding was, en vrachtwagen rijden bleef hem toch eigenlijk wel trekken. Hij ging het werk weer een beetje oppakken als bijbaan. Hij reed versproducten naar Duitsland en was dan 2 of 3 dagen weg. Het was even wennen, maar goed te doen.

Ik stopte eind april met mijn opleiding en was helemaal zoekende. Ruzie thuis, geen goede band met zus en bijna geen contact met mijn ouders. Ik stortte me volledig om mijn relatie, omdat dat bijna het enige nog was, wat ik had. Mijn vriend eiste dat ik werk ging zoeken, hij had een hekel aan mensen die niet werkte. Ik was het ermee eens dat ik werk moest gaan zoeken en iets moest gaan doen.

Hij bedacht zich opeens dat hij vee wilde gaan rijden, behaalde zijn vee-certifcaat, werd ergens aangenomen, was regelmatig mee op ritjes (5 of meer dagen weg) en stopte na een tijd met zijn opleiding. Het ging allemaal erg snel, maar ergens had ik het ook wel zien aankomen.

Een maand geleden vertelde hij me dat hij bij zijn werkgever had aangegeven voor 5 weken fulltime te kunnen gaan werken, althans hij had aangegeven dat hij beschikbaar zou zijn en afhankelijk of er werk was, had hij natuurlijk werk. Alle weken heeft hij (helaas) gereden. Hij is op dit moment ook weg.. Maandagnacht vertrokken en hij komt (dat hoop ie) pas zondag terug.

Ik heb op dit moment nog steeds niks. Geen baantje (wel aan het solliciteren hoor), weinig vrienden, geen goede band met mijn ouders en ik was mezelf even helemaal kwijt. Ik belandde in een neerwaartse spiraal en zit hier nog steeds in. Ik heb geen echte dagbesteding. Heb gelukkig wel mijn paard maar doordat ik weinig te doen heb, heb ik in veel dingen weinig zin en dus ook daar minder zin in.

Hij is in de zomer ook weer 5 weken weg, met hopelijk één dag in de week thuis. Maar daarin moet hij natuurlijk alles proppen, dus van echt iets samen doen komt weinig. Waarschijnlijk wil hij in september beginnen met een jaar lang vee rijden naar Rusland. Dan is ie één keer in de week een paar uurtjes thuis op zondag.
Ik ga dat niet trekken..

Ik mis mijn vriend enorm op deze dagen. Het voelt alsof vrachtwagen belangrijker zijn dan ik. Hij heeft amper tot geen tijd voor me en zelfs als hij thuis is, heeft hij veel andere dingen. Ik heb hem al vaak uitgelegt dat ik meer aandacht nodig heb. Misschien heb ik me inderdaad teveel gestort op deze relatie en was ik mezelf als individu even kwijt, maar ik vind het heerlijk om bij hem te zijn. Helaas zijn de keren dat we samen zijn, ook niet vaak leuk. Ik heb dan een klote week gehad en heb moeite hem dat niet kwalijk te nemen. Ik heb het er te moeilijk mee. Ik maak mezelf ongelukkig nu, heb al ontelbaar keer om hem gehuild of omdat hij me weer teleurstelde.

Al sinds dat wij een maand wat hebben, wil ik een weekendje weg. Daar is nog steeds niks van gekomen. We hebben nog nooit echt wat leuks samen gedaan, of een heel weekend samen geweest. Hij moet altijd wel weer weg of heeft iets anders. Dan is ie de volgende ochtend weer verdwenen.
Hij vindt het prima als we elkaar even een paar uurtjes zien, of dat we een drankje doen in de stad met weet ik het hoeveel vrienden van hem en mij erbij. Ik wil gewoon samen iets leuks doen. Echt even een paar dagen samen. Misschien onrealistisch of zo? De laatste keer dat wij echt wat leuks een dagje hebben gedaan, was in februari..
Misschien een overdreven vrouwending, maar heb nog nooit een cadeautje oid gehad. Ja, een mooi bosje bloemen toen hij me op 14 december vroeg.

Ik snap ook heus wel dat er mensen zijn die hun vriend/vriendin maanden moeten missen. Maar ik had me een relatie gewoon heel anders voorgesteld. Hij vindt dat ik me niet zo moet aanstellen, en zegt dan vaak; 'Oh, zijn we weer op deze toer' of 'Is het weer zo ver..'
Hij vindt dat als ik straks een eigen leven heb, ik er minder moeite mee ga krijgen. Maar ik vraag me het af en vind dat het niet allemaal aan mij en mijn interpretaties en verwachtingen ligt.

Vrienden van me zeggen dat ik wel beter kan krijgen, ik moet nagaan of ik met zo iemand verder wil. Zelfs mijn ouders, als ik ze me weer eens huilend aantreffen, vragen het zich weleens af. En of de leuke momenten afwegen tegen de vele niet leuke momenten. Aan elke relatie zit natuurlijk een mindere kant. Perfectie is er niet. Toch heb ik hier heel erg veel moeite mee en gelukkig ben ik op dit moment echt niet. Maar ik wil en kan hem niet missen in mijn leven. Het is zo'n heerlijke vent om bij je in de buurt te hebben, hij is heel erg sociaal, positief ingesteld en maakt zich niet zo snel druk. Ik ben iemand die dingen snel negatief maakt en hij vult mij en mijn leven zo aan.
Heb het tijden zo geweldig met hem gehad en wil hem niet kwijt. Ik dacht al heel snel dat hij degene was met wie ik later kinderen wilde en oud mee wilde worden.

Ik zou gewoon willen dat hij iets meer moeite voor me doet, komt met een spontaan iets zoals vrij vragen voor mij, een weekendje weg, een cadeautje oid. Ik wil ook dat hij me begrijpt in wat ik doormaak. Helaas na ontelbaar veel gesprekken, lijken we er wel niet uit te komen. We verschillen misschien wel te veel van elkaar en zien een relatie anders.
Ik ben gewoon helemaal radeloos en weet niet wat ik moet doen. Ik houd onwijs veel van hem en hij van mij. Mijn eerste echte liefde, helemaal moeilijk los te laten denk ik zo.. Hij heeft me bijna gesmeekt om het niet uit te maken, en stiekem wilde ik dat ook helemaal niet, maar wil hem gewoon laten inzien dat ik het zo niet trek. Hij wil verbeteren, maar kan dat wel? Vraag me af of wij aan elkaars verwachtingen kunnen voldoen. En ik wil hem ook niet iets ontnemen wat hij graag wil doen (rijden naar Rusland), maar hij lijkt steeds weer meer te willen en is zo wispelturig.

Het voelt alsof ik zo hard moet vechten om deze relatie in stand te houden. Ik wil niet opgeven, ik wil vechten, maar al na een half jaar? Hoe gaat dit over een jaar? Wordt het ooit beter? Tranen stromen alweer over m'n wangen, helemaal met 'I won't give up' op de achtergrond op de radio.. Ik baal d'r gewoon zo van.. Het was eerder zo geweldig.

Sorry voor het verschrikkelijk lange verhaal maar ik wilde een zo duidelijk mogelijk beeld schetsen, omdat het dan misschien anders overkomt dan dat het werkelijk is.

Nogmaals, bedankt voor het lezen en ik zal een reactie heel erg waarderen. Natuurlijk weet ik dat de keuze bij mij ligt, en ik weet eigenlijk dat ik hem helemaal niet kan missen en zal dan ook waarschijnlijk blijven vechten, desnoods een jaar dus. Of veel langer met super veel pech.. Alleen wil gewoon graag wat meningen horen.

Ah, bedankt voor jullie snelle reacties. Ik heb zaterdag een sollicitatie waarbij ik, als ik natuurlijk wordt aangenomen, veel uur kan maken. Ik wil in september weer beginnen met een opleiding inderdaad. Natuurlijk, op dit moment heb ik zo goed als geen leven, ben daar ook eerlijk in. Dat maakt het ook moeilijk.. Maar iedereen die ik dit verhaal uitleg, snapt mij en vraagt zich af of ik door moet gaan met hem...

Natuurlijk ligt het niet alleen aan hem, helemaal niet maar hij doet vrij weinig voor me en lijkt me ook niet te snappen.

Ja.. dat is dus de grote vraag. Ik ben bang dat ik nooit meer zo iemand vind als hij, ik hou zo veel van hem en geef zo veel om hem. Ga al kapot bij 't idee dat hij bijvoorbeeld een ander zou hebben. Dat trek ik eigenlijk ook niet..
En 't stomme is dat ik denk dat we best samen verder kunnen, en ook heel lang zouden kunnen blijven.. alleen die stomme vrachtwagens. Misschien moet ik ermee leren dealen en hopen dat hij ooit een andere passie/beroep gaat vinden.

Een vriend van me zei dat ik een grens moet gaan stellen. Als hij in september gaat rijden voor een jaar, dat het dan uit is. Maar ik vind dit wel erg ver gaan, maar aan de andere kant.. het word wel zwaar voor me. Ondanks straks een studie na de zomer en werk

Ik weet het niet.. met hem weet je het nooit. Hij weet zelf niet wat hij wil, is wispelturig en is snel uitgekeken op dingen.

En inderdaad, ik ben bezig met een eigen leven opbouwen, alleen dat is niet binnen een paar weken voor elkaar.

Tinoburg: Nee, nog niet samen echt weggeweest en ja, heb hem wel al een aantal keer een cadeautje gegeven. Dat is ook niet 't belangrijkste en boeit ook het minst, maar goed het is wel een gevoel..

Haha, bijrijder was opzich niet verkeerd geweest mrspoeZ. Maar dan moet je natuurlijk je rijbewijs en certifcaat hebben. Maar het is zeker niet iets voor mij, heb ook hier mijn paard en heb snel heimwee haha!

Bedankt voor alle reacties al!

Bedankt voor jullie reacties. Had net een beetje voor mezelf besloten dat ik blijf doorzetten.. Ben helaas slecht in keuzes maken, 't ene moment helemaal overtuigd van t één en vervolgens een kwartier later, van het ander. Maar goed, ik wil er voor gaan, zal niet altijd makkelijk zijn maar hij is te belangrijk voor me en wil en kan hem niet missen.

quote:

Op woensdag 6 juni 2012 23:46 schreef Hanako het volgende:
Vrachtwagen is ook belangrijker als jij dat is zijn leven zijn inkomen dat had je kunnen weten. En jij bent het grootste probleem dus werk eerst aan jezelf dan over hem te klagen. En ja als ik nog zou rijden dan koos ik ook daar voor en niet voor de relatie.

Hij heeft op zichzelf gezeten tijdens een tijdje van zn studie, maar woont nu gewoon weer thuis. Dus voor het inkomen hoeft hij het niet te doen.. Ja, natuurlijk; sparen is altijd goed, maar dan kun je ook wel een weekje vrij nemen en wat leuks ondernemen met mij. Gewoon met iets spontaans komen.

Ik moet inderdaad wat meer gaan doen met vrienden. Alleen had daar weinig zin in omdat ik dan liever met hem iets had gedaan. Stom maar goed. Ook hebben een paar vriendinnen een relatie en komen met leuke verhalen dat ze elkaar 5 keer of vaker in de week zien.. En ze nemen hun vriend altijd overal mee naar toe..

Maar ik ben al op de goede weg, dus denk dat het wel goed gaat komen.

Bedankt voor de reacties. Ik ben inderdaad iemand die wat meer in een relatie nodig heeft.
En van die chantage, dat was niet mijn idee en ga ik ook zeker niet doen. Zo steek ik niet in elkaar.

Ik ga gewoon voorlopig eerst mijn eigen leven opbouwen en dan eens kijken hoe ik er op dat moment over denk. Misschien is het wel goed te doen en komen we hier uiteindelijk sterker uit.

quote:

Op woensdag 13 juni 2012 10:37 schreef Soldier2000 het volgende:

[..]

Volgens mij kon ze haar paard niet voor zulke tijd alleen laten.

Voor een weekje of iets langer zou dat best kunnen. Kan altijd wel iemand regelen of paardje krijgt lekker een tijdje vakantie op de weide.

En verder, jullie hebben inderdaad gelijk. Deze week hoeft hij niet te werken en we hebben afgelopen dagen echt goed kunnen praten. Ook hebben we afspraken gemaakt en aangezien hij me verteld heeft dat hij in september voor een jaar gaat rijden (te verwachten) heeft hij mij gevraagt wat ik ervan vind. Het gaat veel beter tussen ons, zal niet altijd makkelijk worden maar ik sta er al heel anders in. Super bedankt voor jullie reacties allemaal.