[Bèta overig] Huiswerk- en vragentopic

in een nieuw topic

Ik heb een vraagje over het onzekerheidsprincipe, dat me nu al enige tijd bezighoudt. Ik hoop dat iemand het zal kunnen beantwoorden:

het onzekerheidsprincipe van energie-tijd wordt steeds geformuleerd als ∆E∆t >= h/(4*π).
Ik begrijp hierbij echter niet goed waarvoor deze '∆t' staat. Als ik het goed begrepen heb, staat '∆E' voor de standaardafwijking op de energie (indien men deze als een kansverdeling beziet).
Nu wordt ∆t in mijn ogen afwisselend een andere betekenis toegekend, soms zegt men dat het de tijd is, dat het systeem in een bepaalde toestand blijft (in dit geval stelt het zelfs geen onzekerheid voor, maar eerder een gewoon tijdsinterval). En soms is het de onzekerheid op het tijdstip, dat het deeltje met die bepaalde energie E (waarop de onzekerheid ∆E is), in een bepaald punt terechtkomt.

Een laserpuls die 2 fs duurt (en een welbepaalde golflengte heeft, dus de fotonen hebben een bepaalde energie), geeft men zo onzekerheid ∆t = 2fs, omdat men niet weet, wanneer het foton uit de puls komt (en er heerst dus als bovengrens van ∆t = 2fs). Dit heeft echter niets te maken met hoe lang het systeem in een bepaalde toestand blijft.

Anderzijds zegt men dat er weinig onzekerheid is, op het grond-energieniveau bij atomen, daar elektronen daar een onbepaalde lange tijd ∆t -> ∞ kan in blijven.En de onzekerheid op de hogere energieniveau's is groter, daar het elektron slechts een beperkte tijd er kan vertoeven vooraleer het terugvalt (en men neemt de gemiddelde tijd dat het er kan verblijven als onzekerheidsinterval ∆t).

Dus ik vraag me af hoe het komt, dat men schijnbaar nu eens de ene, dan de andere betekenis aan ∆t toekent. Mogelijks kunnen ze beiden, en zijn het eigenlijk 2 onzekerheidsprincipes, maar daar ben ik niet zo zeker van momenteel. Ik hoop dat iemand dit zal kunnen ophelderen.

[ Bericht 0% gewijzigd door yarnamc op 19-12-2012 21:00:53 ]

Heb volgens mij niet de uitleg die voor jou het eureka-gevoel gaat opleveren, maar:

Het onzekerheidsprincipe komt voort uit twee grootheden die aan elkaar gerelateerd zijn. Een grote nauwkeurigheid in de ene grootheid moet daarom gepaard gaan met een kleinere nauwkeurigheid in de andere grootheid, volgens de relatie zoals jij die beschreven hebt. De betekenis die we toekennen aan de delta-T is dus een onnauwkeurigheid in de tijdsbepaling.

Dat van die lasers vind ik ook ietwat vaag, maar bij elektronen, en dan met name het aanslaan van elektronen naar een hoger gelegen schil, is het natuurlijk van belang dat je een langere meting kan uitvoeren om de nauwkeurigheid te vergroten. De grondtoestand van de elektronen kan je voor een lange tijd (stel 10 seconden) meten, maar een aangeslagen elektron zal snel willen terugvallen naar de oorspronkelijke baan, met als gevolg dat de meting van de energie van de aangeslagen toestand onnauwkeuriger is.

^{Beetje de inleiding van de wiki-pagina in een notendop: http://nl.wikipedia.org/wiki/Onzekerheidsrelatie_van_Heisenberg}

Is het (tot enkele maten groter) opzwellen van rubber handschoenen in olie een voorbeeld van degradatie (materiaal), en waarom?

quote:

Op donderdag 20 december 2012 20:31 schreef PostScript het volgende:
Is het (tot enkele maten groter) opzwellen van rubber handschoenen in olie een voorbeeld van degradatie (materiaal), en waarom?

Waarom, geen idee, maar volgens de wiki, jawel. Waarschijnlijk omdat oorspronkelijke materiaaleigenschappen verloren gaan. http://nl.wikipedia.org/wiki/Degradatie_(materiaal)

quote:

Op woensdag 19 december 2012 22:50 schreef Scuidward het volgende:
Heb volgens mij niet de uitleg die voor jou het eureka-gevoel gaat opleveren, maar:

Het onzekerheidsprincipe komt voort uit twee grootheden die aan elkaar gerelateerd zijn. Een grote nauwkeurigheid in de ene grootheid moet daarom gepaard gaan met een kleinere nauwkeurigheid in de andere grootheid, volgens de relatie zoals jij die beschreven hebt. De betekenis die we toekennen aan de delta-T is dus een onnauwkeurigheid in de tijdsbepaling.

Dat van die lasers vind ik ook ietwat vaag, maar bij elektronen, en dan met name het aanslaan van elektronen naar een hoger gelegen schil, is het natuurlijk van belang dat je een langere meting kan uitvoeren om de nauwkeurigheid te vergroten. De grondtoestand van de elektronen kan je voor een lange tijd (stel 10 seconden) meten, maar een aangeslagen elektron zal snel willen terugvallen naar de oorspronkelijke baan, met als gevolg dat de meting van de energie van de aangeslagen toestand onnauwkeuriger is.

^{Beetje de inleiding van de wiki-pagina in een notendop: http://nl.wikipedia.org/wiki/Onzekerheidsrelatie_van_Heisenberg}

Aha! Bedankt

Niet specifiek beta maar:

Waarom is Het al dan niet defect zijn van 100 door Intel gefabriceerde computerchips een voorbeeld van kwalitatieve gegevens, terwijl de temperatuur in graden Celsius waarop elke eenheid in een steekproef van 20 stukjes hittebestendig plastic begint te smelten dat niet is (nl. kwantitatieve)?
Het is toch allebei op een numerieke schaal te meten?

Veel dank

[ Bericht 1% gewijzigd door PostScript op 22-12-2012 16:15:30 ]

quote:

Op zaterdag 22 december 2012 16:09 schreef PostScript het volgende:
Niet specifiek beta maar:

Waarom is Het al dan niet defect zijn van 100 door Intel gefabriceerde computerchips een voorbeeld van kwalitatieve gegevens, terwijl de temperatuur in graden Celsius waarop elke eenheid in een steekproef van 20 stukjes hittebestendig plastic begint te smelten dat niet is (nl. kwantitatieve)?
Het is toch allebei op een numerieke schaal te meten?

Veel dank

Van chips verwacht je dat ze niet kapot zijn, zegt dus iets over de kwaliteit. Als je 20 stukjes plastic smelt vind je een gemiddeld smeltpunt (kwantiteit)?

Ik vind het allebei kwantitatieve gegevens; het aantal defecten is bijvoorbeeld zeker kwantitatief net als het al dan niet defect zijn van 100 stuks.

quote:

Op zaterdag 22 december 2012 20:06 schreef GlowMouse het volgende:
Ik vind het allebei kwantitatieve gegevens; het aantal defecten is bijvoorbeeld zeker kwantitatief net als het al dan niet defect zijn van 100 stuks.

Hmmm, als ik de wiki er bij pak, dan denk ik het volgende:

quote:

Een kwalitatieve uitspraak zegt iets zonder getallen te gebruiken: "De Domtoren is hoog" of "De Domtoren is hoger dan de Martinitoren". Een kwantitatieve uitspraak zou dit in getallen weergeven: "De Domtoren is 112 meter hoog" of "De Domtoren is 15 meter hoger dan de Martinitoren".

Kwalitatief: Ja, die chip is kapot.
Kwantitatief: Voor de twintig stukken plastic vonden we deze twintig smeltpunten.

Hangt er vanaf hoe je de resultaten van de chips interpreteert gok ik. Als je eindconclusie is, van de zoveel chips waren er zoveel kapot, dan ben je weer kwantitatief bezig ja ....

Ik moet voor scheikunde de glucose concentratie in energiedrank bepalen d.m.v een titratie.
Ik wilde dit (m.b.v. een aantal vage internet pagina's) doen aan de hand van de volgende reacties:

1. C6H12O6 + 2 CU (2+) + 5 OH- ---> C6H11O7 + 3 H2O + CU2O

Deze reactie verloopt goed in mijn experiment. Hierna filter ik de neergeslagen koper(II)oxide uit het mengsel en wil ik de volgende reacties laten verlopen.

2. 4 I- + CU (2+) --> I2 + 2 CUI

De concentratie jood is dan te bepalen door een titratie met thiosulfaationen.

Het probleem zit m echter in de 2e reactie. Ik ben erachter gekomen dat de 1e reactie sowieso verloopt maar de 2e lijkt niet te verlopen. Nou is het potentiaalverschil volgens BINAS ook ong. -0,6V dus....

Daarbij zouden de OH-ionen in de oplossing ook eerder reageren met het koper dan toegevoegde jodide-ionen volgens BINAS.

Er stond op zo'n internetpagina ook dat er zwavelzuur werd gebruikt maar niet waarvoor, en het komt ook niet in de reacties voor.

Nou is mn vraag dus of iemand hier ervaring mee heeft of mij kan uitleggen wat ik fout doe.

Hallo

Ik moet voor natuurkunde een verslag maken van een aantal proefjes. Gaat prima, alleen ben ik nu aangekomen bij het verwerken van de resultaten. Bij één proefje zijn er alleen geen concrete resultaten. Volgens het verslagmodel moet ik alles in tabellen zetten, alleen kan dat dus niet bij dat ene proefje waar ik niks concreets heb. Ik kan er eigenlijk alleen een conclusie aan vastknopen, maar dat komt later. Dus wat zouden jullie doen?

Je hebt geen resultaten, maar wel een conclusie. News to me.

quote:

Op vrijdag 4 januari 2013 19:01 schreef De-Haas het volgende:
Ik moet voor scheikunde de glucose concentratie in energiedrank bepalen d.m.v een titratie.
Ik wilde dit (m.b.v. een aantal vage internet pagina's) doen aan de hand van de volgende reacties:

1. C6H12O6 + 2 CU (2+) + 5 OH- ---> C6H11O7 + 3 H2O + CU2O

Deze reactie verloopt goed in mijn experiment. Hierna filter ik de neergeslagen koper(II)oxide uit het mengsel en wil ik de volgende reacties laten verlopen.

2. 4 I- + CU (2+) --> I2 + 2 CUI

De concentratie jood is dan te bepalen door een titratie met thiosulfaationen.

Het probleem zit m echter in de 2e reactie. Ik ben erachter gekomen dat de 1e reactie sowieso verloopt maar de 2e lijkt niet te verlopen. Nou is het potentiaalverschil volgens BINAS ook ong. -0,6V dus....

Daarbij zouden de OH-ionen in de oplossing ook eerder reageren met het koper dan toegevoegde jodide-ionen volgens BINAS.

Er stond op zo'n internetpagina ook dat er zwavelzuur werd gebruikt maar niet waarvoor, en het komt ook niet in de reacties voor.

Nou is mn vraag dus of iemand hier ervaring mee heeft of mij kan uitleggen wat ik fout doe.

Wat doe je tussen de eerste en de tweede reactie? Je isoleert namelijk het ontstane koperoxide, maar hoe los je dat op om vervolgens de tweede reactie te doen?

Volgens mij levert de tweede reactie een klein, maar positief potentiaalverschil. Reacties met een negatief potentiaalverschil lopen helemaal niet. Dat is namelijk vergelijkbaar met voorwerpen die omhoog zouden vallen, terwijl er gewoon zwaartekracht is.

[ Bericht 0% gewijzigd door lyolyrc op 06-01-2013 19:23:42 (typo) ]

quote:

Op vrijdag 4 januari 2013 19:01 schreef De-Haas het volgende:
Ik moet voor scheikunde de glucose concentratie in energiedrank bepalen d.m.v een titratie.
Ik wilde dit (m.b.v. een aantal vage internet pagina's) doen aan de hand van de volgende reacties:

1. C6H12O6 + 2 CU (2+) + 5 OH- ---> C6H11O7 + 3 H2O + CU2O

Deze reactie verloopt goed in mijn experiment. Hierna filter ik de neergeslagen koper(II)oxide uit het mengsel en wil ik de volgende reacties laten verlopen.

2. 4 I- + CU (2+) --> I2 + 2 CUI

De concentratie jood is dan te bepalen door een titratie met thiosulfaationen.

Het probleem zit m echter in de 2e reactie. Ik ben erachter gekomen dat de 1e reactie sowieso verloopt maar de 2e lijkt niet te verlopen. Nou is het potentiaalverschil volgens BINAS ook ong. -0,6V dus....

Daarbij zouden de OH-ionen in de oplossing ook eerder reageren met het koper dan toegevoegde jodide-ionen volgens BINAS.

Er stond op zo'n internetpagina ook dat er zwavelzuur werd gebruikt maar niet waarvoor, en het komt ook niet in de reacties voor.

Nou is mn vraag dus of iemand hier ervaring mee heeft of mij kan uitleggen wat ik fout doe.

Ervaring heb ik er niet mee, en ik zou zo 1 2 3 ook niet kunnen zien waar het nu fout lijkt te gaan, welke vage internetsites heb je hiervoor gebruikt? Wellicht zie je iets over het hoofd of combineer je de verkeerde dingen?

In mijn boek in de tabel van standaard triiodide titraties zie ik de volgende reactie staan voor glucose en andere 'reducing sugars'.

R(C=O)H _{(glucose dus maar dan anders)} + 3 OH^- <-> RCO₂^- +2H₂O + 2e^-

1. Overmaat triiodide + NaOH toevoegen aan je sample.
2. Na 5 min HCl toevoegen en back-titrate met thiosulfate.

Je gebruikt zetmeel om het omslagpunt te vinden.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 17:22 schreef GoodGawd het volgende:
Je hebt geen resultaten, maar wel een conclusie. News to me.

Vergelijk het met een zwaartekrachtproefje. Je hebt een beker water, die schud je om, water valt eruit. Geen concrete resultaten, alleen een conclusie.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 18:57 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Vergelijk het met een zwaartekrachtproefje. Je hebt een beker water, die schud je om, water valt eruit. Geen concrete resultaten, alleen een conclusie.

Het klinkt alsnog vrij vaag.

Normaal zet je in de conclusie geen nieuwe dingen die niet eerder in je verslag vermeld staan dus ik zou je resultaten uitbreiden naar resultaten en discussie en in de discussie aangeven dat je proef mislukt is maar wel vermelden dat het resultaat alsnog relevant is voor je onderzoek.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 19:11 schreef Scuidward het volgende:

[..]

Het klinkt alsnog vrij vaag.

Normaal zet je in de conclusie geen nieuwe dingen die niet eerder in je verslag vermeld staan dus ik zou je resultaten uitbreiden naar resultaten en discussie en in de discussie aangeven dat je proef mislukt is maar wel vermelden dat het resultaat alsnog relevant is voor je onderzoek.

Het gaat hier dus eigenlijk om een schuifweerstand en een lampje. As simple as that. Naarmate het schuifje in dit proefje naar links wordt geschoven, gaat het lampje minder fel branden omdat de weerstand groter wordt. Niks concreets dus. Er moet btw ook een diagram bij, en dat zou dan weer wel kunnen.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 19:23 schreef Quotidien het volgende:

[..]

Het gaat hier dus eigenlijk om een schuifweerstand en een lampje. As simple as that. Naarmate het schuifje in dit proefje naar links wordt geschoven, gaat het lampje minder fel branden omdat de weerstand groter wordt. Niks concreets dus. Er moet btw ook een diagram bij, en dat zou dan weer wel kunnen.

Ok, dat is in principe een prima resultaat inderdaad, enkel lastig in tabelvorm. Je zou het schuiven kunnen opsplitsen in stapjes van een kwart.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 18:02 schreef lyolyrc het volgende:

[..]

Wat doe je tussen de eerste en de tweede reactie? Je isoleert namelijk het ontstane koperoxide, maar hoe los je dat op om vervolgens de tweede reactie te doen?

Volgens mij levert de tweede reactie een klein, maar positief potentiaalverschil. Reacties met een negatief potentiaalverschil lopen helemaal niet. Dat is namelijk vergelijkbaar met voorwerpen die omhoog zouden vallen, terwijl er gewoon zwaartekracht is.

Ik doe niets met de koperoxide, ik gebruik een overmaat koperionen om zo te bepalen hoeveel weggereageert is.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 18:21 schreef Scuidward het volgende:

[..]

Ervaring heb ik er niet mee, en ik zou zo 1 2 3 ook niet kunnen zien waar het nu fout lijkt te gaan, welke vage internetsites heb je hiervoor gebruikt? Wellicht zie je iets over het hoofd of combineer je de verkeerde dingen?

In mijn boek in de tabel van standaard triiodide titraties zie ik de volgende reactie staan voor glucose en andere 'reducing sugars'.

R(C=O)H _{(glucose dus maar dan anders)} + 3 OH^- <-> RCO₂^- +2H₂O + 2e^-

1. Overmaat triiodide + NaOH toevoegen aan je sample.
2. Na 5 min HCl toevoegen en back-titrate met thiosulfate.

Je gebruikt zetmeel om het omslagpunt te vinden.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Bedankt, hier heb ik wat aan. Ik ga eens kijken of het mogelijk is deze methode te gebruiken.

quote:

Op zondag 6 januari 2013 18:21 schreef Scuidward het volgende:

[..]

Ervaring heb ik er niet mee, en ik zou zo 1 2 3 ook niet kunnen zien waar het nu fout lijkt te gaan, welke vage internetsites heb je hiervoor gebruikt? Wellicht zie je iets over het hoofd of combineer je de verkeerde dingen?

In mijn boek in de tabel van standaard triiodide titraties zie ik de volgende reactie staan voor glucose en andere 'reducing sugars'.

R(C=O)H _{(glucose dus maar dan anders)} + 3 OH^- <-> RCO₂^- +2H₂O + 2e^-

1. Overmaat triiodide + NaOH toevoegen aan je sample.
2. Na 5 min HCl toevoegen en back-titrate met thiosulfate.

Je gebruikt zetmeel om het omslagpunt te vinden.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

R(C=O)H _{(glucose dus maar dan anders)} + 3 OH^- <-> RCO₂^- +2H₂O + 2e^-

Deze reactie is dan de reductor-halfreactie.
Wat is de halfreactie van de oxidator?
Ik zat zelf te denken aan

2I₃^- + 2e- ----> I₂ + 4I^-

Of ga ik nu helemaal de verkeerde kant op?

Edit:
Ik kom ook deze reactie tegen
I3- + 2 e- ------> 3 I-
maar is die wel aan te tonen met zetmeel als indicator, of m.a.w. vormt zetmeel ook een complex met triiodide ionen?

http://en.wikipedia.org/wiki/Starch_indicator
Hier staat dat de bekende donkerblauwe kleur komt van een complex met triiodide dus dan moet dit te doen zijn. Bedankt voor de hulp en als er iets niet klopt laat het me weten.

[ Bericht 0% gewijzigd door De-Haas op 07-01-2013 22:50:56 ]

Ik heb dan nog 1 vraagje hoe kan ik de concentratie van een triiodide oplossing bepalen als ik die moet maken met joodwater en een oplossing met iodide-ionen, aangezien dit een evenwichtsreactie is.

Een vraagje over optica, niet mijn favoriete onderdeel van de natuurkunde. Ik snap nog niet echt de begrippen en werking van bijziend en verziend. Namelijk, bij de volgende plaatjes zie je als eerste een bijziend oog en als tweede een verziend oog. Maar als ik naar de lichtstralen van het bijziend oog kijk, dan komen die samen nog voor de netvlies. Dat zou toch betekenen dat je een beeld hebt dat op zijn kop staat? Terwijl ze bij een verziend oog dan gewoon recht staan.
Het technische verhaal achter lenzen (vergroting, lenzenformule) krijg ik al behoorlijk onder de knie. Maar dit nog niet echt.

http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/30/Myopia.svg

http://upload.wikimedia.o(...)f3/Hypermetropia.svg

Het is ook zo dat het beeld verkeerd om is (niet alleen als je bijziend bent). Je hersenen zetten het dan weer "recht". Er zijn ook wel eens experimenten gedaan waar mensen een bril droegen zodat ze alles op zijn kop zagen. Na een tijdje pasten de hersenen zich zo aan dat de proefpersonen het als normaal gingen ervaren.