Nu valt het mij op wat voor lieve ouders sommige kinderen/jongeren wel niet hebben. ouders die niet slaan, schelden, kleineren en hard werken om voor voldoende inkomsten te zorgen zodat zoon/dochterlief een goede opleiding kan volgen. In mijn ogen zijn het lieve ouders. De kinderen gedragen zich echter als duivels. Drugs, diefstal, in aanraking komen met justitie of zelfs fysiek aggressief gedrag naar de ouders toe.
Nu vraag ik me af waarom sommige jongeren zo doen. Komt het wellicht dat ikzelf niet echt
'ouders' heb gehad dat ik dit soort ouders wel kan waarderen en die kinderen kunnen dat niet? Wat is jullie visie hierop?
Ja voor de camera zijn ze lief maar en ja je hebt als ouder niet alles in de hand maar als er echt zo'n groot verschil is liegen ze dat ze barsten.
Precies dit! Alleen iets genuanceerder misschien: streng zijn wanneer dat nodig is, en consequentquote:Op vrijdag 25 mei 2012 23:48 schreef La_Vita het volgende:
Ouders die alleen maar lief zijn krijgen juist vervelende kinderen. Je moet streng en consequent zijn, die etters een beetje discipline bijbrengen
En nee, je hebt nooit de garantie dat het werkt, in sommige gezinnen zit er maar een kind bij dat niet wil deugen, terwijl de broertjes en zusjes zo ongeveer modelkinderen zijn en ze allemaal dezelfde opvoeding hebben gehad.
Ik gok zo dat ze te hard werken. Kinderen willen aandacht en liefde. Je moet tijd voor ze maken.quote:Op vrijdag 25 mei 2012 23:28 schreef Elvenpath het volgende:
Nu valt het mij op wat voor lieve ouders sommige kinderen/jongeren wel niet hebben. ouders die niet slaan, schelden, kleineren en hard werken om voor voldoende inkomsten te zorgen zodat zoon/dochterlief een goede opleiding kan volgen
En niet te soepel zijn, maar ook niet te streng. Da's het moeilijkste.
Ouders moeten onder andere niet zo streng zijn dat het kind niet meer buiten de deur komt en geen contact mag maken met kinderen van het andere geslacht
Ik ken vooral mensen met jonge kinderen, niet zo zeer met pubers. Daar zitten een aantal erg vervelende kinderen tussen. Natuurlijk zijn sommige kinderen intrinsiek vervelend, maar de ouders spelen altijd een rol. Met name de combinatie van een kind wat intrinsiek al wat aan de vervelende kant is en ouders die telkens maar toegeven, is geen goede combinatie.
[ Bericht 82% gewijzigd door Crutch op 26-05-2012 14:12:46 ]
Het zat blijkbaar in me, m'n zusje is namelijk hetzelfde opgevoed en is haar hele leven modelkind geweest.quote:
Ik ben van mening dat opvoeden door de ouders dient te gebeuren, niet door een ander.
Dat doen de ouders dan toch lijkt me.... overigens zijn er ook een hoop andere factoren die meespelen, de zogenaamde "kutmarokkaantjes" zijn vrijwel allemaal opgevoed door een moeder die thuis was en niet bij het KDV gedumpt.quote:Op zondag 27 mei 2012 14:24 schreef cvboer het volgende:
Het zal niet alleen aan de ouders liggen denk ik. Ook het dumpen van je kinderen bij een KDV of naschoolse opvang is niet altijd gunstig.
Ik ben van mening dat opvoeden door de ouders dient te gebeuren, niet door een ander.
Opvoeden is iets wat per definitie moet gebeuren, wie dat opvoeden dan doet is wat minder van belang, maar het niet opvoeden is wat de grootste problemen veroorzaakt.
maar voor het over grote deel ligt het wel degelijk aan de opvoeding en de verdere omgeving (televisie, computerspelletjes, school, kinderdagverblijf, stress ouders ect)
Bij die "kutmarokkaantjes"speelt het geloof ook mee, en het karakter wat er vanaf de geboorte al in zit.quote:
[..]
Dat doen de ouders dan toch lijkt me.... overigens zijn er ook een hoop andere factoren die meespelen, de zogenaamde "kutmarokkaantjes" zijn vrijwel allemaal opgevoed door een moeder die thuis was en niet bij het KDV gedumpt.
Opvoeden is iets wat per definitie moet gebeuren, wie dat opvoeden dan doet is wat minder van belang, maar het niet opvoeden is wat de grootste problemen veroorzaakt.
Wie het het opvoeden doet is wel degelijk van belang, als je besluit om voor kinderen te gaan moet je daar tijd voor maken. Wat dus inhoud dat 1 van de ouders zal moeten stoppen met werken.
Of je kutkoters krijgt is natuurlijk niet alleen van bovenstaande afhankelijk, ook de omgeving van het kind speelt mee.
Waarom zeg ik dit?
Ik was vroeger zogezegd ook een kind met problemen. Aan mij was er zogezegd iets fout, aan mijn broer en mijn ouders was niets op te merken. Nu ik niet meer thuis woon, kan ik duidelijk zeggen dat die problemen door mijn ouders kwamen (maar ik laat ze niet vallen, en omgekeerd) Sinds die dag dat ik het huis uit ben, sta ik ontzettend positief in het leven.
Wat ik maar wil zeggen: niets is wat het lijkt.
Ouders moeten hun opvoedingsstijl misschien ook aanpassen aan het kind. Dus als jij anders was dan je zusje, dan hadden ze misschien bij jou ook een andere aanpak moeten hanteren. Of zo.quote:Op zaterdag 26 mei 2012 11:54 schreef Lokasenna het volgende:
[..]
Het zat blijkbaar in me, m'n zusje is namelijk hetzelfde opgevoed en is haar hele leven modelkind geweest.
dat kan, een kind kan zich zo gedragen door dat het zich verwaarloosd voelt.quote:
Misschien dat die ouders wel goed willen zijn voor hun kind, maar daar niet genoeg tijd voor hebben? Het ene karakter reageert anders dan het andere op de afwezigheid van ouders.
Maar als ik bijvoorbeeld kijk naar mijzelf en mijn broers, 3 zonen, 3 compleet verschillende persoonlijkheden dan denk ik, het is een stukje opvoeding maar ook gewoon een stukje genetica, de persoonlijkheid van iemand
kan, maar het gaat altijd botsen, kinderen vergelijken zich altijd meer met de ander, dus als ze strenger zijn voor de gene die dat meer nodig heeft, is de kans groot dat dat kind het toch heel anders opvat en zich nog meer af gaat zetten. Het lijkt me een leuk experiment voor als ik zelf kinderne hebquote:
[..]
Ouders moeten hun opvoedingsstijl misschien ook aanpassen aan het kind. Dus als jij anders was dan je zusje, dan hadden ze misschien bij jou ook een andere aanpak moeten hanteren. Of zo.
Dat zij bepaalde dingen mocht, mocht ze omdat ik dat voor elkaar gekregen had.
Maar, het is simpelweg ook zo dat je met het ene kind wel bepaalde afspraken kunt maken, en met het andere niet, dat is waarschijnlijk een stukje karakter, en heeft denk ik weinig te maken met de positie van het kind in het gezin.
Edit: ik ben van de generatie voor het opvoeden volgens het Poldermodel, er moesten dus idd nog dingen voor elkaar gevochten worden, en inspraak was niet logisch
Een van de betere methodes. Tegenwoordig overleggen ouders met hun jongere kinderen <18 jaar.quote:
Bij ons thuis was het zo dat mijn zusje mij verweet overal moeilijk over te doen, maar daarbij vergat ze even dat ik als oudste alles voor elkaar gevochten heb wat zij cadeau gekregen heeft....
Dat zij bepaalde dingen mocht, mocht ze omdat ik dat voor elkaar gekregen had.
Maar, het is simpelweg ook zo dat je met het ene kind wel bepaalde afspraken kunt maken, en met het andere niet, dat is waarschijnlijk een stukje karakter, en heeft denk ik weinig te maken met de positie van het kind in het gezin.
Edit: ik ben van de generatie voor het opvoeden volgens het Poldermodel, er moesten dus idd nog dingen voor elkaar gevochten worden, en inspraak was niet logisch
Belachelijk.
Mwah, mijn zoon van 20 is ook redelijk leuk opgedroogd, maar hij heeft eigenlijk van kleins af aan inspraak gehad.quote:
[..]
Een van de betere methodes. Tegenwoordig overleggen ouders met hun jongere kinderen <18 jaar.
Belachelijk.
Maar ik heb m'n vetorecht nooit overboord gegooid