Zwanger... en dan gaat het mis #11

Moet even van me af schrijven...

Ben nu dus 5 weken zwanger maar ik kan er helemaal niet van genieten. Bij elk steekje, verminderde symptomen enz denk ik: oh nee niet weer!
Ik vind het zo rot dat ik niet blij kan zijn! Het is gewoon helemaal verpest. Ben er inmiddels van overtuigd dat het ook deze keer niet zo mag zijn en daar wil ik niet eens aan denken. Dan ga ik mezelf moed inpraten maar dat lukt me dus niet.

Vriendin van mij is nu ook zwanger na jarenlang rammelen. Ben zo blij voor dr maar als het nu misgaat bij mij doet dat nog extra zeer.

Ik moet dankbaar zijn dat ik (kennelijk) makkelijk zwanger raak. Maar misschien kan ik wel niet zwanger blijven?

Sorry als ik iemand voor het hoofd stoot, er zijn veel ergere dingen maar ik voel me gewoon echt verdrietig vandaag.

Fieder
ik herken je gevoel wel, wat bij mij wel een beetje helpt, is tegen mezelf te zeggen,
Geniet nou maar! Genieten kan je maar heel kort, een zwangerschap is "maar" 9 maanden, als het mis gaat dan heb je nog heel veel tijd om daar verdriet van te hebben...

Maar het blijft onzeker... Denk dat voor mij het echte genieten pasngaat beginnen als ik een kleine hummel naast me heb liggen.... ( en dan beginnen de andere zorgen )

Oh Fieder! ik denk dat juist iedereen die hier post dat gevoel herkent! Hoe kan je ook genieten als een vorige zwangerschap zo gelopen is? Probeer toch een klein beetje te genieten, al is het maar heel af en toe.

[ Bericht 0% gewijzigd door .Sparkling. op 24-06-2012 17:00:07 ]

Fieder en klumsy het gaat jullie deze keer gewoon lukken een mooi kindje gezond en wel op de wereld te zetten. Het is jullie zo gegunt.

De rest in dit topic is het natuurlijk ook gegunt gewoon lekker zwanger te blijven of het snel weer te zijn!

Herkenbaar hoor Fieder, ik ben nu 9 weken en heb zelfs al een hummeltje rondlopenschuifelen hier en vind het ook nog lastig om te genieten. Ik heb helaas geen goede tips voor je, probeer iig een beetje afleiding te zoeken als je je zo rot voelt.

Ik duim voor je! En voor Klumsy ook natuurlijk!

Hè Fieder, wat een rotgevoel. Kan het me goed voorstellen. Vervelend dat je hierdoor nu helemaal niet kan genieten, hoop dat het met het verstrijken van de tijd wel zal gaan lukken. Dikke kus!

En voor klumsy hetzelfde uiteraard

Fieder, Klumsy en _Isis_

Fieder, ontzettend herkenbaar!

Het is niet zo dat ik mezelf ervan overtuigd had dat ik niet zwanger zou kunnen blijven, maar ik ben wel heel lang heel afwachtend geweest. En bij ieder steekje/krampje/etc hetzelfde als jij: "oh nee, wat als het weer mis is?".

Bij mij heeft het tot de 12 weken echo geduurd voordat ik er wat relaxter in werd. Ik heb toen een doppler gekocht, zodat ik ieder dag zelf even kon/kan luisteren. Is inmiddels mijn voor-het-slapen-gaan ritueel geworden. Even luisteren
_{Zo'n doppler is overigens niet voor iedereen! Soms, zeker met 12/13 weken nog (vanaf dan is het pas hoorbaar met zo'n ding) vind je het hartje niet. Of pas na heel lang zoeken. En als je er gevoelig voor bent, kan dat natuurlijk behoorlijk wat stress opleveren!}

Ik ben nu 20w3d zwanger, en ik heb nog steeds mijn 'wat als' momenten. Ik geniet er inmiddels ook van, en praat tegen de baby enzo (dus ben wel zover dat ik 'overtuigd' ben, als je begrijpt wat ik bedoel), dus dat zit wel goed. Maar ik denk dat je na een miskraam nooit meer zo onbevangen kunt genieten als voor een miskraam.

Vooral die eerste weken duren lang trouwens. Ik vond de eerste 8 weken het allerlangst (de miskraam was met 8w) en tot 12 weken was ook nog steeds Heel Lang. Maar inmiddels gaat het snel. Ik ben ervan overtuigd dat dat bij jou ook zo zal gaan. Probeer wat afleiding te zoeken en schrijf gewoon van je af als je het nodig hebt.

Bedankt allemaal
Zolang ik maar werk gaat het wel, maar in het weekend ga ik piekeren. Binnenkort zomervakantie, wordt een ramp vrees ik. Ik ga maar eens heel diep nadenken over een vakantieproject om me bezig te houden...

Fieder wat moeilijk allemaal, zeker gezien het (beetje?) bloedverlies dit weekend. Ik duim voor je dat de echo later deze week goed is. Zoals Cocotrimonium schrijft klopt het denk ik wel. Na een miskraam sta je toch anders in de zwangerschap de eerste weken. Ik lees en leef me jullie mee.
Ook Isis en Klumsy...duimen draaien voor een goed verloop van de zwangerschap voor jullie.

Sparkling...ben je nog bij de huisarts geweest of gaat het ondertussen wel weer een beetje de goede kant op met je? Sorry, ik verwoord het heel raar, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel. Ik heb zelf de afgelopen week een boek gelezen over het verlies van een prille zwangerschap en de psychische impact die dat op je kan hebben. Mij heeft dat zeker wel meer inzicht gegeven. Ik steven voor nu in ieder geval nog niet af op een nieuwe depressie volgens mij, maar ik zit in een rouwproces en op sommige terreinen lijkt dat wel wat op elkaar. Toegeven aan mezelf dat ik verdriet mag hebben en dat ik echt een een kindje in wording ben verloren (ook al bleek het een mola te zijn) helpt wel. We hebben daarom toch een naam voor het kindje bedacht, want het was toch de bedoeling dat het een kindje zou zijn. Ineens had ik daar een goed gevoel bij, dat het me zou kunnen helpen met de verwerking. De naam: S.tella N.ova (nieuwe ster; een ster die ineens enorm veel helderder wordt als gewone sterren en na maanden/jaren een gewone helderheid krijgt; de miskraam/mola en de tijd erna zijn enorm heftig en we hopen dat het in de toekomst een rustige plek mag krijgen in ons leven). We hebben gekozen voor een meisjesnaam omdat 85% van de complete mola's genetisch XX, dus vrouwelijk, zijn.

M'n eerste pilstrip zit erop. Zoals door de gynaecoloog al voorspeld was, heb ik een langere menstruatie gehad. Maar liefst anderhalve week en dan zelf tot nu toe dagelijks nog wat bruinverlies. Heel irritant. Eerst al zeven weken maandverband/inlegkruisjes vanwege het bloedverlies en de curettage, even twee weken niets en dan nu alweer drie weken. Het zijn geen grote hoeveelheden, maar dat je er steeds maar rekening mee moet houden is irritant. Ik hoop dat het na de stopweek snel klaar is. Ben nu al aan het aftellen hoeveel pillen nog. Ik rammel nog wel niet voor dit moment, daar ben ik nog niet aan toe, maar ik wil wel heel graag weten wanneer ik weer zou kunnen beginnen en zit gewoon al te bedenken wanneer ik de laatste afspraak bij de gyn moet plannen zodat we misschien al in december weer van start kunnen en dat ik dus in november stop met de pil en start met foliumzuur. Voel me soms niet helemaal goed bij m'n hoofd, want zover vooruit kijken kan natuurlijk nu nog niet. Eerst moeten m'n bloedwaarden echt een half jaar goed zijn. Donderdag weer prikken.

Zoals jullie merken ga ik op het moment alle kanten op. In ieder geval vorige week een gigantische huilbui gehad die wel echt wat deed. Toegeven aan mezelf dat ik heftig teleurgesteld ben en verdrietig ben over alles wat me is overkomen.

Kursor wat goed om te horen dat je vooruit gaat (hoop dat je dit niet verkeerd opvat, woorden kunnen getypt soms anders overkomen). Je 'klinkt' iig heel positief, hoe moeilijk het allemaal ook nog is.
Het is zeker weten een rouwproces! Je doorloopt dan ook al die fases he, hoe was t ook alweer? Ongeloof, woede enzo.

Wat mooi dat je je kindje een naam hebt gegeven, zit met tranen in mn ogen nu. Prachtig verhaal erachter ook.

Ik hoop dat je inderdaad tegen t eind van het jaar vooruit mag gaan kijken.

Misschien kun je de titel van het boek hier plaatsen als je wilt? Misschien kan het anderen (mijzelf incl) ook helpen.

Nog even over mezelf: bloedverlies is gestopt maar heb nu wel krampen. Mocht net voor een echo komen, knipper gezien!! Maar het vruchtzakje zag er wel een beetje raar uit(hing een beetje naar beneden ofzo, vaag). En met de krampen en minder gevoelige borsten gaat het waarschijnlijk mis. Het kan nog beide kanten op zei de vk, maar ik neig naar miskraam.

Heb iig het kindje in leven gezien, ook al gaat het mis. Vorige keer troostte ik me met het feit dat ik het niet gezien had, maar nu vind ik dat juist wel fijn. Het heeft geleefd, ook al blijft het misschien niet leven.

Donderdag weer een echo (die stond al gepland), in de tussentijd wachtennnnnnnnnnnnnnn....Dat wachten

Fieder
Fijn dat je zo snel terecht kon. En hoe het ook afloopt, je hebt jouw tweede kindje ontmoet. Goud waard
Wachten sucks... sterkte in de tussentijd.

Pfff sterkte Fieder M'n duimen draaien voor je!

Fijn dat je in ieder geval je kindje hebt gezien Fieder . Veel sterkte en ik duim me suf voor je

Ik duim voor jullie, Fieder!

Klumsy ook weer zwanger, wat fijn

Fieder, duim ontzettend hard voor je.

Fieder, wat rot dat het nu voor een tweede keer met angst en beven moet gaan. Ik herken je stress, dit is mijn eerste zwangerschap sinds die waar mijn gezonde zoon uit voortkwam waar ik tamelijk relaxed bij kan zijn. Ik weet ook niet goed hoe je zoiets los kunt laten, terwijl het voor jezelf vooral wel beter zou zijn. Bij een aantal zwangerschappen had ik pillen nodig om rustig te blijven. Ik wens je rust in je hoofd toe, want die onzekerheid en het wachten zijn zo gruwelijk! En verder zal ik natuurlijk duimen dat deze zwangerschap goed zal gaan, je hebt in elk geval een knippertje gezien, dat telt al voor iets denk ik

Kursor, laat jezelf verdrietig zijn, het mag En dat je zo lang achter elkaar met bloedingen zit komt je op een gegeven moment gewoon je neus uit De gyn had het al voorspeld, betekent dat dat dit eenmalig is? Of ga je de komende tijd elke keer zulke menstruaties tegemoet?

Bij de zwangerschap van mijn vriendin ging het ook bijna mis. Gelukkig lijkt het nu weer de goede kant op te gaan, al moeten we nog afwachten tot ons kindje daadwerkelijk geboren is of alles goed blijft gaan / nog steeds goed is.
Ik heb dit verhaal van me afgeschreven in een apart topic (is heel lang, maar wel de moeite waard):
Van de hemel naar de hel...en weer terug.

Verder iedereen die problemen heeft tijdens de zwangerschap of waar het bij mis is gegaan natuurlijk heel veel sterkte toegewenst!

Jemig Aart wat een verhaal! Fijn dat het de goede kant op gaat, maar de zorgen zullen nog wel een hele tijd blijven rondspoken bij jullie. Sterkte

Fieder, hoe is het nu? Ik duim toch zo hard dat je niet weer hier komt posten met slecht nieuws he...

Ben zelf vanochtend ook nog weer fijn herinnerd aan m'n miskraam: had een oproep gekregen van de bloedbank voor een nieuwe donatie, en moest dus op dat formulier wel ja invullen bij "Bent u zwanger geweest?" en nee bij "Bent u nu zwanger"... en vervolgens hebben er zich minstens 5 mensen mee bemoeid of ik überhaupt wel bloed mocht geven binnen een half jaar na een curettage... meh
Het mocht wel overigens, dus misschien heb ik vandaag wel een leven gered :-)

Tja eigenlijk geen nieuwe ontwikkelingen. Bloed blijft weg, maar wel krampen en steken, alsof iemand een mes vanonder erin steekt zeg maar. Loop constant naar t toilet om te kijken, de krampen zijn echt hevig.
Zit ook steeds met de vorm van het vruchtzakje in mn hoofd, was n beetje grillig met een soort 'tuutje' eraan. Slecht teken...

Nog 2 dagen geduld, donderdag echo.

Blegh wat vervelend van dat bloed geven. Fijn dat het toch mocht, goed van je

Thnx Fieder.
Jij ook heel veel sterkte, hopelijk dat het deze keer wel goed blijft gaan!

Misschien een kleine troost voor je:
Mijn zus heeft ook een keer een miskraam gehad, maar is ondertussen moeder van een dochter van vier en een zoon van twee.
Mijn schoonzusjes heeft zelfs vijf (!) keer een miskraam gehad, maar is sinds december 2011 moeder van een gezonde zoon.
Dus het gaat goed komen!

dat 't vaak alsnog tot een gezonde zwangerschap komt is helaas geen garantie dat 't altijd zo zal gaan. maar het zou wel fijn zijn als je dat zeker wist... sterkte voor allen die met deze onzekerheid en tegenslag te kampen hebben. en Fieder, wie weet..? succes!

AartBakkebaard, wat een verschrikkelijk heftige tijd maken jullie mee zeg, heel veel sterkte en ik hoop dat alles goed zal gaan met jullie kindje en je vriendin. hopelijk verbetert haar zicht nog goed!

Het is idd geen garantie trui, ik bedoelde met mijn voorbeelden ook meer te zeggen dat Fieder gewoon hoop moet houden dat het (in de toekomst) gewoon goed komt.

Thnx nog trouwens.