Gisteravond was ik ons hondje Moppie (3, teef) aan het uitlaten. Omdat ze loops was, was ik wat voorzichtiger met andere honden. Een 50 meter voor ons zag ik een man lopen met twee enorme honden (rotweilers denk ik). Hij zag me ook en hield de honden straks naast zich aan de riem. Ik deed hetzelfde.
Omdat ik niet bang ben aangelegd koos ik er voor om in dat parkje gewoon het pad verder te volgen en er op te vertrouwen dat die man zijn honden wel onder controle zou houden.
Moppie gromde naar de grootste hond toen we elkaar kruisten. In een flits had die hond haar te pakken. Die man en ik probeerden ze uit elkaar te halen maar moppie lag al tegen de grond met die kaken om haar heen. Ze gilde van de pijn.
Toen de honden uit elkaar waren controleerde ik haar op schade. Ik hoorde een geluid dat lijkt op een knorrende maag, maar dan 5x zo hard. Haar buik en borst liepen meteen vol met lucht. Het was duidelijk heel erg fout. Zie liep nog een paar meter en zakte door haar benen. Ik tilde haar op, vroeg die man zijn adres en ging zo snel mogelijk naar huis. Onderweg belde ik mijn vriendin dat ze zo snel mogelijk een dierenarts moest regelen en klaar moest staan.
Het was helaas nog zo'n zeven minuten lopen. Ze werd steeds slapper in mijn armen en kreeg geen lucht. De geluiden die uit haar buik klonken als ze probeerde te ademen leken steeds erger te worden. Ze hapte uit alle macht naar adem en ik besloot haar te beademen terwijl we liepen. Na een paar minuten was ze bewusteloos, maar hapte nog steeds naar adem. Haar tong begon blauw te worden. Als ik lucht in haar neus blies hoorde ik het uit een gaatje in haar schouder naar buiten lopen.
Eenmaal thuis zijn we naar de dierenarts geraced. Zij was gelukkig binnen vijf minuten op de praktijk. Ze heeft haar nog zuurstof gegeven, geintubeerd en beademd, maar het was te laat. Ze stierf in onze armen.
We hebben haar meegenomen en thuis in haar mandje gelegd. Na een paar uur huilen zijn we naar de plek gegaan waar het gebeurd was. Ook zijn we naar de eigenaar van die grote kuthond gegaan. De man die die honden uitliet was de vader van de eigenaaresse van die honden. Ze schrok heel erg, zei dat ze hem voortaan zou muilkorfen en alle eventuele kosten voor ons wilde betalen. Meer kan ze natuurlijk ook niet doen. Ze toonde in ieder geval veel medeleven.
Nu is het stil in huis. We hadden haar nog maar vijf maanden. Voor de kerst hadden we haar uit het asiel gehaald. Ze was een beetje angstig en heel aanhankelijk. Een enorm rustig karakter, heeft nooit iets uitgehaald wat niet mocht en luisterde erg goed. We zullen haar missen.
Moppie:
Motto: Eens is ook dit voorbij...
Red een boom - eet een bever!