Op dinsdag 22 mei 2012 18:55 schreef WhyAreTheyAllTaken het volgende:Een visie op (sociale) psychiatrie en de gevolgen voor de praktijk.
Dit is een ambitieuze aanhef voor een referaat. Ik zal U in de komende 45 minuten proberen
duidelijk te maken wat voor mij het motief was om dit onderwerp te kiezen en hoe ik het wil
uitwerken.
Sinds een jaar ben ik werkzaam binnen het cluster SPC , het sociaal-psychiatrisch cluster
van het PSGO. De mensen waar wij mee werken zijn over langere tijd niet in staat gebleken
om zich te handhaven in het sociale milieu van herkomst. Ieder heeft zijn eigen geschiedenis.
Ieder heeft zijn eigen, soms zeer eigenaardige patroon ontwikkeld om te overleven. Het
levensscript, zelfbeeld en wereldbeeld van onze cliënten zijn gevormd middels een jarenlang
inslijten van gewoontes en steeds terugkerende ervaringen. De wisselwerking tussen
individu en omgeving in de continuïteit van het dagelijks leven heeft geleid tot de nu
bestaande probleemsituatie. Kernthema’s hierin zijn onbegrip, eenzaamheid, angst,
onverantwoordelijkheid, respectloosheid, exploitatie en machtsmisbruik. Het zijn deze
gevolgen van de wisselwerking tussen individu en omgeving die het aandachtsveld vormen
waarop het behandelbeleid van het SPC zich richt. Wij spreken dan ook over een contextuele
benadering.
De klinische populatie van het SPC is ondergebracht in een aantal leefgroepen, om
precies te zijn zeventien. Personeel en bewoners vormen samen een leefgroep. Het aantal
bewoners is gemiddeld tien. De grootte van het team is afhankelijk van de mate van
begeleiding en ondersteuning die noodzakelijk wordt geacht. Hiermee is ook rekening
gehouden bij het indelen van de bewoners. De strategie in het beleid is erop gericht de
context zodanig vorm te geven, dat er een dynamiek onstaat naar de ontwikkeling van een
positiever zelfbeeld, en mogelijk het geloof dat er meer mogelijk is dan het leven op een
chronische afdeling van het psychiatrisch ziekenhuis. De leefgroep gaat ook fungeren als
een draagvlak en een uitvalsbasis bij een terugkeer naar de samenleving buiten het
ziekenhuis. Dit betekent dat er veel aandacht is voor de ontwikkeling van het transmurale
werken.
De context voor de bewoner en gedeeltelijk voor het personeel is het leefmilieu, het
dagelijks leven. Het is de plek waar mensen wonen, werken, slapen, eten, zichzelf verzorgen,
met elkaar omgaan, deel uitmaken van een groep, daarin een positie hebben.
De uitgangspunten voor deze aanpak zijn door de leden van het clustermanagementteam
gezamenlijk ontwikkeld. Vervolgens is er in dialoog met de verpleegkundige teams, en waar
mogelijk met de bewoners, vorm aan gegeven.
Voor de samenwerking met onze GGNetpartners is het van belang dat wij onze aanpak en de
ideeen, waarop de werkwijze stoelt, verantwoorden en inzichtelijk maken.
Eerst wil ik U mijn visie schetsen op de ontwikkelingen zoals die in de psychiatrie hebben
plaatsgevonden in de periode die ikzelf heb meegemaakt.
Vervolgens zal ik de grondslagen van een andere denkwijze over psychische problematiek
uiteen zetten.
Als laatste wil ik nagaan welke richtlijnen hieruit voortvloeien in het dagelijks werk.
Vanaf het begin van mijn studie in de psychiatrie heb ik proberen duidelijk te krijgen waar de
grenzen liggen tussen “feitelijkheid” en “opinies”, en met name ben ik altijd gefascineerd
geweest door het begrip “geestesziekte”. Ik herinner mij dat ik als co-assistent soms
1